"Aναρωτιέμαι: πόσο μας αγάπησαν στα αλήθεια οι εκατοντάδες -ή μάλλον οι χιλιάδες μαθητές που πέρασαν από τα χέρια μας; Υπήρξε έστω ένας που θα μας σήκωνε για μια φορά στην πλάτη του; |Αλεξανδρεύς

Ο αγαπημένος μου δάσκαλος

«Δάσκαλος προσβεβλημένος από την πολιομυελίτιδα συνεχίζει το καθήκον του παλεύοντας με το πρόβλημα της υγείας του. 

Λόγω αναπηρίας οι μαθητές τον βοηθούν να φτάσει στο σχολείο. 

Οι μαθητές τον αγαπούν τόσο πολύ, ώστε τον βοηθούν από το να πιει νερό μέχρι ό,τι άλλο χρειάζεται.

 Προσπαθούν να τον κάνουν χαρούμενο και τον βοηθούν να ξεχάσει όλες τις αναπηρίες του. 

Είναι ο ανθρωπιστικός δεσμός μεταξύ του δασκάλου και των αγαπημένων του μαθητών.»

Με αυτόν τον τίτλο και αυτή την επεξηγηματική ιστορία η σειρά φωτογραφιών του ινδού φωτογράφου Suman Ballav κέρδισε σε παγκόσμιο διαγωνισμό γνωστής μάρκας φωτογραφικών ειδών.

Με το παλιό «κουσούρι» της αγάπης στην φωτογραφία, έπεσα πάνω της σ’ ένα φωτογραφικό σάιτ και … ζήλεψα.

Δεν ζήλεψα το φωτογράφο που είχε τη δυνατότητα να αποτυπώσει μια τέτοια μοναδική σκηνή. 

Ούτε γιατί χάρις σ’ αυτήν κέρδισε έναν τόσο σπουδαίο διαγωνισμό.

Ζήλεψα τον ανάπηρο δάσκαλο. 

Τον κατασημαδεμένο από την πολιομυελίτιδα που χρειάζεται βοήθεια ακόμα και για το παραμικρό στην καθημερινότητά του.

Τον ζήλεψα που δεν τα παράτησε στο βίο του, δεν έμεινε να αυτολυπάται και να καταριέται την τύχη του.

Τον ζήλεψα που διάλεξε να γίνει δάσκαλος και να εμπνέει, αυτός ο ανάπηρος, ο χωλός 

(επιτρέπεται άραγε, για λόγους παραπομπής σε άλλο συγκείμενο, ο όρος «ο εκ γενετής χωλός»;)

Τον ζήλεψα που τα κατάφερε να γίνει αυτό που ήθελε και να διδάσκει σ’ αυτή την ηλικία διαχωρίζοντας το προσωπικό του δράμα από την αποστολή του.

Μα πιο πολύ τον ζήλεψα για την απέραντη, τη σταθερή, την παραμυθητική αγάπη των μαθητών του.

 Εκείνων που όχι μόνο τού υπηρετούν τις μικρές ή μεγαλύτερες αναπηρίες, μα δέχονται να τον σηκώνουν –μαθητές αυτοί τον δάσκαλο- στους εφηβικούς τους ώμους, 

γενόμενοι υποζύγια αγάπης ανώτερα του Κλεόβη και του Βίτωνος μιας και εκείνοι μετέφεραν ζευγμένοι την βιολογική τους μητέρα, ετούτοι δε -ως υποζύγια κυριολεκτικά- τον «πνευματικό» τους πατέρα.

Ξέρω πως η μετανεωτερικότητα της δυτικής κοινωνίας δεν αντέχει την κυριολεκτική μίμηση αυτού του παραδείγματος. 

Μα αναρωτιέμαι: πόσο μας αγάπησαν στα αλήθεια οι εκατοντάδες -ή μάλλον οι χιλιάδες μαθητές που πέρασαν από τα χέρια μας; 

Υπήρξε έστω ένας που θα μας σήκωνε για μια φορά στην πλάτη του;

Παγκόσμια μέρα εκπαιδευτικών σήμερα κυρίες και κύριοι συνάδελφοι!

Έρρωσθε!

       ~ Αλεξανδρεύς

|από την εκ των πλέον αγαπημένων "συν αυτώ", Νίκη Κατσιάπη.-

~ αρχική πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com/2023/10/blog-post_25.html

[Μαζί με μια ειλικρινή συγγνώμη, Αναστάσιε, για την παράλειψη...]