* Το Έλεος του Κυρίου μας και των Αγίων Του ας μας καταδιώκει πάσας τας ημέρας της ζωής ημών...

 

Εντάξει, θα πει κανείς.

Αρκετά.

3η μέρα α(μ)φιέρωμα στον Άγιο Ιάκωβο.

Too much, που λένε και τα πιτσιρίκια μας.

Φτάνει.

Κι εκεί που καταλαβαίνεις  πως πρέπει να προσγειωθείς  επιτέλους στην πραγματικότητα...

Σκέφτεσαι αλλά και ανερυθρίαστα ομολογείς στους δικούς σου ανθρώπους πως ακόμα και εκείνο το ευλογημένο 24ωρο, που είχες αγκαλιά τοσκουφάκι του Αγίου σου, δεν μπόρεσες τίποτα να του πεις.

Ούτε λέξη για τα δικά σου.

Οι ώρες περνούσαν καταιγιστικά σαν μια, τρέχοντας από το ένα σπίτι στο άλλο, από εκεί στα σχολεία να αγιαστούν τα παιδιά και οι συνάδελφοι...

Από εκεί στα σπίτια των αγαπημένων αναγκεμένων με τον άγιο (δικιά τους η έκφραση κι όχι δικιά μου)...

Κι από την αγάπη της Αγίας Μαρίνας που σε μεγάλωσε, στην αγκαλιά της Αγίας Βαρβάρας που σε καλοδέχτηκε σαν δικός της από πάντα...

Και συ, κουβέντα στον Άγιο.

Ένα τεράστιο μονάχα, έστω και αδιαμόρφωτο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ κι ένα ΝΑ ΜΗΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΚΟΜΑ, ΝΑ ΤΟ ΠΑΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ.

Κι εκεί που λες στον εαυτούλη σου πως

"Έλα φίλε, τελείωσε, αλλά αχάριστος μην είσαι, γιατί ούτε κατά διάνοια δεν άξιζες αυτήν την ευλογία"...

Έρχεται και σκάει σαν βόμβα χάριτος η είδηση από την ευλογημένη φαμίλια, που το διαχειρίζεται όλο αυτό, πως ακόμα δεν τελείωσε!

Πως για λίγες ακόμα ώρες (ή και μέρες) θα το'χεις...

Πως απόψε το βράδυ αυτό το παράδοξο σκουφάκι θα είναι και πάλι μαζί σας και θα ξημερώσετε μαζί στο Μοναστήρι της Παναγιάς της Γοργουπηκόου στη Μάνδρα μαζί με τα αγαπημένα πνευματικά παιδιά του (σχεδόν άγιου) π.Προκοπίου Μερτύρη...

Κι έτσι συνειδητοποιείς πως 1α ο Θεός, θα προλάβεις να το πας στον Γιάκωβο 

(δες τι άνθρωπος και με ποιο όνομα έπεσε μπροστά σου τέτοιον καιρό 5 χρόνια πριν)...

Και κει που τα σκέφτεσαι όλα τούτα και η καρδιά σου πάει να σπάσει απι τα αναπάντεχα και τα συνεχόμενα της Ευθυμίας, της Χαράς και της Ανάστασης που ζεις μέρες τώρα, έρχεται και σκάει αυτό το αφιερωματικό video που η Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ ετοίμασε και ανέβασε χθες για το αγιασμένο τέκνο που ξεπήδησε από τα σπλάχνα της, με video που δεν έχουμε ξαναδεί και με νέες απίθανες μαρτυρίες.

Και στο στέλνει ποιος;

Ο φίλος κι αδερφός σου, ο παπα Δημήτρης ο Καραϊσκάκης, ένας απο τους σκανδαλωδώς ευεργετημένους από τους Αγίους της Εύβοιας...

|αν δεν ξέρεις γιατί μιλάμε, ζούλα πάνω στη φωτογραφία|

Και σε αποτελειώνει βλέποντας μέσα ανθρώπους ευεργετημένους και ανάμεσα τους να δεσπόζει η Αδαμαντίνη μας και η μανούλα της...

That's enough, που θα'λεγαν στο χωριό που δεν έχω σε τούτη τη γη...

Και ψάχνεις τελικά τον λόγο για τον οποίο εθελοτυφλείς.

Από ποιον πας να ξεφύγεις τελικά;

Από τη χάρη του Αγίου;

Ή μήπως από την αγκαλιά της όμορφης  Ιωάννας;

Από το βλέμμα της πονεμένης Μαρίας;

Από το γονάτισμα μες τα κλάματα της μανούλας της με τις βίδες στα χέρια;

Από το γεμάτο στα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τηλεφώνημα της Βασούλας;

Από τις παρακλήσεις των μαθητών σου που διαβάζουν για τις Πανελλήνιες να ξαναπάς το σκουφάκι του Αγίου να το ασπαστουν όσες και όσοι δεν τα κατάφεραν εκείνη τη μέρα που το πήγες;

Από όσους ΚοινοΠορείσαι τόσα χρόνια και θα'θελαν αλλά δεν πρόκαναν;

Από το γεμάτο χαρά βλέμμα του γέροντα πατέρα σου που φορά το σκουφάκι και μεταφέρεται στον κόσμο του;

Από τα κλάματα ευγνωμοσύνης της μάνας σου;

Νιώθεις βέβαια ανακουφισμένος που η δικιά σου μαρτυρία δεν έχει βγει (ακόμα...) στον αέρα.

Ας σταματήσουμε.

Αν πάντως έφτασες μέχρις εδώ διαβάζοντας όλο αυτό το κατεβατό (το ψυχιατρικά ελεγχόμενο από τον αδελφό μου τον Λευτέρη τον Ελευθεριάδη) κείμενο, είσαι ήρωας και πρέπει να βραβευτείς...

Μη δίνεις σημασία σε τούτο το παραλήρημα.

Πες πως δεν το διάβασες ποτέ.

Μόνο δες, χωρίς αλλά περιττές τζιριτζάντζουλες, αυτό που ακολουθεί...

   Ευχαριστίες θερμές!!!