✨ Τους βλέπετε αυτούς τους δύο αγκαλιασμένους νεαρούς "Ινδιάνους"; Κάποτε μισιούνταν και ζηλεύονταν θανάσιμα...

 

          |γράφει η εκ των "συν αυτώ" ευτυχής μανούλα 

(και πρόσφατα επιτυχημένη συγγραφέας) Πλ. Ελισάβετ

        [δημοσιεύεται η απολαυστική ιστορία που θα διαβάσεις, μετά από άδεια που έδωσαν οι άμεσα εμπλεκόμενοι...]

...Κάποτε ο μικρός έβριζε 

και ο μεγάλος βαρούσε 

και τσακωνόντουσαν με την μαμά τους 

για το ποιο απο τα δύο είναι πιο κακό 

(το βρίσιμο ή το ξύλο) ...🥴🤔

Κάποτε έφερναν τρενάκια ο ένας στο κεφάλι του άλλου,

μετατρέποντας την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα 

σε σπλάτερ επείγον περιστατικό για ράμματα στο Παίδων.🙄

Κάποτε πετούσαν παπούτσια ο ένας στον άλλο 

από τη μια γωνιά του σαλονιού στην άλλη...🙄🥴

Δεν απαριθμούνται οι στιγμές των καυγάδων τους 

που χρειάστηκε να μπω στην μέση 

για να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται...

Άρπαξα και μερικές αδέσποτες στην πορεία 

κι όσο μεγαλωναν και ψήλωναν 

ήταν όλο και πιο επικίνδυνο το οικιακό μας WWE...

Δεν είναι καθόλου τυχαία, 

ούτε άστοχη η επωνυμία "Ινδιάνοι" που τους φόρεσα 

από όταν ήταν μικρούληδες 

και δεν έπαψαν ποτέ να με επιβεβαιώνουν 

και να την "δοξάζουν"...

Αυτές τις μέρες όμως ο μεγάλος περνάει ζόρια.

Σαν γνήσια Ελληνίδα μάνα,

του πήρα καπνό, 

τον κανάκεψα με λιχουδιές και λεφτά για ψώνια 

(από αυτά που δεν περισσεύουν)

και τον έβγαλα βόλτα στην ακροθαλασσια 

να πνίξουμε τους καημούς μας...

Ηρέμησε λίγο το παιδί και ξέφυγε ο νους του.

Ποιο λέτε όμως να ήταν απ'όλα 

το μεγαλύτερο δώρο που του έκανα;

Ο έτερος "Ινδιάνος"

που'χει περάσει παρόμοια ζόρια και τον καταλαβαίνει.

Ο αδερφός του, η μεγαλύτερη παρηγοριά...

Να κάνετε παιδιά.

Αξίζει όλο το ταξίδι...