✔ Τώρα που ξεκινάνε ξανά τα σχολειά μας... Όταν σου πουν τα παιδιά σου (ή οι μαθητές σου) πως κάποιος "έξυπνος" τους έκανε bullying (εκφοβισμός είναι η σωστή έκφραση), δείξ΄τους απλά την ιστορία του Φρανκ Ριμπερί...

 

«Οι φυσικοί γονείς μου με εγκατέλειψαν σε ένα μοναστήρι 

όταν ήμουν νεογέννητο μωρό. 

Ευτυχώς, λίγο καιρό μετά, 

βρήκα μια οικογένεια που μου μετέδωσε από την αρχή 

την αγάπη και τη ζεστασιά, 

που κάποιοι άλλοι είχαν αποφασίσει να μου αρνηθούν. 

Η μοίρα, όμως, είχε κι άλλα για μένα. 

Ήμουν κάτι παραπάνω από δύο ετών 

και μετά από ένα τροχαίο ατύχημα 

πέρασα από το τζάμι του αυτοκινήτου, 

προκαλώντας ένα τεράστιο σημάδι στο πρόσωπο.

 

Από εκείνη τη στιγμή κανείς δεν με έβλεπε 

ή δεν με έκρινε μόνο για τις ικανότητές μου 

ή επειδή ήμουν καλός άνθρωπος. 

Όλοι, 

εκτός από τους γονείς μου, 

σχολίαζαν την εμφάνιση μου 

και κριτίκαραν την ασχήμια του προσώπου μου, 

λόγω αυτής της πληγής. 

Ένιωθα σαν να με δίκαζαν. 

Ένιωθα καταπιεσμένος. 

Παρά το γεγονός ότι ήμουν νέος 

και με πείραζε πολύ, 

όμως, δεν έκλαψα ποτέ, 

αν και υπέφερα σαν τρελός. 

Πρέπει να είσαι πολύ λογικός 

για να αντισταθείς στην περιφρόνηση των άλλων παιδιών, 

αλλά τα χειρότερα ήταν τα βλέμματα των μεγάλων.

 

Με κοιτούσαν συνεχώς, 

για ώρα, 

μέχρι που οι γονείς μου τους αγριοκοίταζαν. 

Τότε ήταν οι άλλοι αυτοί που ντρέπονταν. 

Αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο, 

θα ήταν δύσκολο να βγω από αυτή την κατάσταση. 

Ισως αδύνατον. 

Τώρα, όμως, 

είμαι σχεδόν υπερήφανος για αυτό το σημάδι 

γιατί χωρίς αυτό θα ήμουν πολύ φυσιολογικός. 

Δεν θα είχα τον χαρακτήρα που έχω τώρα.

 

Μου έδωσε δύναμη, 

μου έμαθε να αντιδρώ 

και είμαι πολύ υπερήφανος γι' αυτό. 

Δεν θα υποβληθώ ποτέ σε πλαστική επέμβαση, 

γιατί αυτό το σημάδι είναι μέρος μου, κομμάτι μου. 

Με έπλασε, 

με έκανε καλύτερο άνθρωπο 

και δεν σκοπεύω να το "εξαφανίσω" 

για κανένα λόγο».

Η ιστορία του Φρανκ Ριμπερί...

πηγή: Εργοστάσιο Ποδοσφαίρου

|εμείς από εδώ