Γιατί όμως 12+1
κι όχι 12
ή 13 ή 15;
Το «δώδεκα» από μόνο του δίνει μια αίσθηση πληρότητας.
Ένας αριθμός που κάτι ολοκληρώνει συνειρμικά, τους μήνες του χρόνου, τις ώρες του ρολογιού ή τα ποτήρια σ’ ένα πλήρες σερβίτσιο.
Αυτό το +1 αγκυλώνει, μοιάζει με αχρείαστη ουρά, δίνει την αίσθηση ενός κομματιού που περισσεύει, ενός κύκλου που δεν έκλεισε κανονικά, την αίσθηση του ανολοκλήρωτου που θα χρειαστεί κι άλλη προσπάθεια για να φτάσει στην ολοκλήρωσή του.
Όπως ο άνθρωπος που παραμένει πεπερασμένος κι ατελής, που ωστόσο, οραματίζεται το τέλειο και προσπαθεί να αγγίξει το άπειρο, μα όσο προχωρά διαπιστώνει ότι δεν έχει τέρμα ο ουρανός!
Γι’ αυτό όχι 12,
ούτε 13,
μα 12+1.
Όσοι και οι απόστολοι, οι δώδεκα μαθητές σύν τον Απόστολο Παύλο, που ανέλαβαν να αναμορφώσουν την οικουμένη κι έγιναν αυτοί, οι δώδεκα συν ένας, η απαρχή μιας μακράς κι ατελείωτης σειράς αποστόλων κι αγίων που αγγίζει το άπειρο.
12+1 ατέλειωτο,
για να θυμίζει μια αριθμητική πρόοδο χωρίς τέλος, όπως εύχομαι τα διηγήματα να μην μείνουν για πάντα 12+1 αλλά να είναι μόνο η απαρχή...
(από την εισαγωγή του βιβλίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου