♡ Ο Θεός δεν κρατά λογαριασμό των παλαιών, αλλά ανοίγει δρόμους εκεί όπου ο άνθρωπος βλέπει τοίχους... |Η επιστροφή που περιμένει ο Θεός...

     |Ίσως αυτό το γεγονός, που πολλοί εκεί έξω έχετε ξανακούσει, να σταθεί η αΦορμή στο να βάλουμε σθεναρά στην προσευχή μας κάποιες ψυχές, που έχουν λοξοδρομήσει από την κλίση τους...|

Κάποτε ένας μεγαλόσχημος μοναχός του Αγίου Όρους, φορτωμένος από τον βαρύ του αγώνα και τις κρυφές πληγές της καρδιάς του, άφησε το ράσο και κατέβηκε στον κόσμο για να ζήσει όπως νόμιζε ότι δεν έζησε ποτέ. 

Έκανε πολλές αμαρτίες, παρασύρθηκε σε δρόμους ξένους από τον Θεό και τελικά παντρεύτηκε, αποκτώντας δύο αγόρια. 

Μα όσο κι αν προσπάθησε να χτίσει μια καινούργια ζωή, η καρδιά του δεν έβρισκε ειρήνη.

Μια μέρα πήγε με την οικογένειά του στη θάλασσα. 

Ξαπλωμένος κάτω από την ομπρέλα, άκουσε το μικρό του παιδί να τον ρωτά με αθωότητα τι σημαίνει ο σταυρός χαραγμένος στο στήθος του και τα κόκκινα γράμματα που είχε επάνω του. 

Η ερώτηση του παιδιού άνοιξε μέσα του πληγή παλιά και ο πόνος αυτός τον συγκλόνισε τόσο, που ζήτησε να φύγουν αμέσως. 

Όταν έφτασαν στο σπίτι, κλείστηκε στο δωμάτιό του και έκλαιγε όλο το βράδυ.

Την επόμενη μέρα πήγε σε πνευματικό και εξομολογήθηκε όλη την παλιά του ζωή. 

Ο πνευματικός τον άκουσε και του είπε με πολλή αγάπη πως ο Χριστός, ακόμη κι όταν Εκείνος Τον είχε αρνηθεί, εξακολουθούσε να τον αγαπά άπειρα. 

Αυτά τα λόγια τον χτύπησαν στην καρδιά. 

Ομολόγησε στην γυναίκα του την αλήθεια και με κοινή συναίνεση χώρισαν. 

Εκείνος επέστρεψε στο μοναστήρι του Αγίου Όρους και η γυναίκα του, αφού τακτοποίησε τα παιδιά τους, ακολούθησε αργότερα τον μοναχικό δρόμο.

Πέρασαν δεκαεφτά χρόνια. 

Το παιδί που κάποτε τον είχε ρωτήσει για τον σταυρό στο στήθος, μεγάλωσε και αποφάσισε να βρει τον πατέρα του που είχε γίνει μοναχός. 

Έφτασε στο Άγιον Όρος, χωρίς να ξέρει ποια μονή να αναζητήσει. 

Η καρδιά του όμως τον οδήγησε ακριβώς στη μονή όπου ο πατέρας του αγωνιζόταν. 

Πήγε στον ηγούμενο και του είπε πως ψάχνει τον πατέρα του που είχε μονάσει και ότι δεν ξέρει πού βρίσκεται. 

Ο ηγούμενος αναγνώρισε αμέσως ποιο παιδί είχε μπροστά του, μα έκρυψε τη συγκίνησή του και του είπε να μείνει μια μέρα για να ενημερωθεί.

Όταν ο ηγούμενος είπε στον μοναχό πως ο γιος του είχε έρθει και τον αναζητούσε, εκείνος έμεινε συντετριμμένος. 

Φοβόταν αν έπρεπε να τον δει, αλλά προσευχήθηκε με πόνο καρδιάς και στο τέλος είπε πως θα τον συναντήσει.

Η συνάντηση πατέρα και γιου έγινε σιωπηλά, γεμάτη δάκρυα και μια γλυκιά αναγνώριση που δεν χρειαζόταν λόγια. 

Ο ηγούμενος αποκάλυψε στο παιδί την αλήθεια. 

Και τότε ο γιος κατάλαβε πως αυτός ο ταπεινός μοναχός, με το βλέμμα που είχε ξαναβρεί τη γαλήνη του Θεού, ήταν ο πατέρας του.

Η επιστροφή που περιμένει ο Θεός...

Υπάρχουν δρόμοι που ο άνθρωπος νομίζει πως επιλέγει μόνος, μα στην πραγματικότητα είναι στάδια της ψυχής που κουράζεται να θυμηθεί το σπίτι της. 

Ο μοναχός που εγκατέλειψε το ράσο πίστεψε πως μπορούσε να χτίσει τη ζωή του μακριά από την κλήση του, όμως μέσα του ζούσε μια μυστική μνήμη, όπως η φωνή του ψαλμού που λέει Εζήτησέ σε η καρδία μου. 

Ό,τι κι αν έζησε, όσο κι αν παρασύρθηκε, τίποτε δεν μπόρεσε να σβήσει το αποτύπωμα του Θεού μέσα του.

Η ερώτηση του μικρού του παιδιού ήταν η στιγμή που έλαμψε μέσα του η αλήθεια. 

Ο Θεός μιλά πολλές φορές με τρόπο απαλό, μέσα από στόματα αθώα, για να θυμίσει στον άνθρωπο ποιος είναι και πού ανήκει. 

Η ταπείνωση που ήρθε ύστερα, το δάκρυ της νύχτας, η εξομολόγηση και η σιωπηλή αποδοχή του θελήματος του Θεού ήταν η αρχή της αναστάσεως της καρδιάς του.

Επέστρεψε εκεί όπου τον περίμενε η χάρη. 

Εκεί όπου δεν μετρούσαν τα παλιά, αλλά η μετάνοια που ανοίγει καινούργια ζωή. 

Και ο Θεός, όπως πάντα, δεν θυμήθηκε την πτώση του αλλά την επιστροφή του. 

Ο λόγος του Κυρίου μέσα στο Ευαγγέλιο λέει Χαρά γίνεται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι. 

Αυτή η χαρά αγκάλιασε τον μοναχό, εκείνον που τόσα χρόνια θεωρούσε πως είχε χαθεί.

Η συνάντηση με τον γιο του ήταν καρπός της μετάνοιας. 

Όταν ο άνθρωπος επιστρέφει στον Θεό, γίνεται ο ίδιος μαρτυρία φωτός. 

Ο γιος δεν αναγνώρισε τον πατέρα του από το πρόσωπο, αλλά από το φως που ανέδιδε η καρδιά του. 

Εκείνη η αγκαλιά έγινε γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν που πόνεσε και στο μέλλον που θεραπεύθηκε.

Και τότε φάνηκε το αληθινό θαύμα. 

Ότι ο Θεός δεν κρατά λογαριασμό των παλαιών, αλλά ανοίγει δρόμους εκεί όπου ο άνθρωπος βλέπει τοίχους. 

Ότι τα χαμένα μπορούν να ξαναβρεθούν. 

Και ότι οι καρδιές που έσπασαν μπορούν να ενωθούν μέσα στο έλεός Του.

Ο άνθρωπος που επιστρέφει στον Θεό δεν γυρίζει απλώς πίσω. 

Γυρίζει αναγεννημένος. 

Από άνθρωπος χαμένος γίνεται άνθρωπος φως. 

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο της θείας αγάπης.

Σε τούτη τη συνάντηση πατέρα και γιου αποκαλύφθηκε πως ο δρόμος της μετάνοιας είναι ο δρόμος της αληθινής ζωής και πως η αγάπη του Θεού δεν εγκαταλείπει κανέναν, ακόμη κι όταν Εκείνος μένει μόνος να περιμένει...

#μετάνοια #οδρόμοςτουΘεού #ορθόδοξηζωή #православие #filoiesfigmenou

πηγή