~ "Μα σε μένα; Δεν θα΄ξερε ποιος είμαι εγώ..."

 |ένα τίποτα είμαστε όλοι μας, αδερφέ. 

ένα τεράστιο τίποτα... 

Δεν θα πάψουμε να το λέμε,

μέχρι να το πιστέψουμε 

ολοκληρωτικά και μεις οι ίδιοι...

Όταν το συνειδητοποιήσουμε 

για τα καλά αυτό το τόσο απλό πραγματάκι, 

τότε ίσως και να κάνουμε 

ένα μικρό βήμα στη ζωούλα μας.

σήκωσε το σταυρό σου 

κι αν δεν μπορείς 

να βάλεις πλάτη για κάποιον άλλον, 

άφησέ τον τουλάχιστον ήσυχο 

να σηκώσει τον δικό του.-

(ευχαριστίες θερμές στον π.Γ και στον π.Θ,

η "συνομιλία" των οποίων, 

στάθηκε η αφορμή για αυτή μας την αναρτησούλα).

    ~ "αμφ."

Σε ένα κείμενο που μου έστειλε ο π.Θ.,

είδα εκφρασμένο αυτό που σκεφτόμουν μέρες τώρα,

αλλά δεν είχα κάτι πατερικό για να το εκφράσω:

«Είναι αδύνατον να οργιστεί κανείς εναντίον του πλησίον,

αν πρώτα δεν υπερηφανεύεται εσωτερικά απέναντί του

και αν δεν τον περιφρονήσει

και αν δεν θεωρήσει τον εαυτό του καλύτερο από εκείνον»

(αββάς Δωρόθεος)

Αυτό είναι που με κάνει να προσπαθώ να πω στις κουβέντες μας:

Προσοχή!

Ας μην κάνουμε εύκολα χαρακτηρισμούς.

Η ευλάβειά μας δεν μας δίνει αυτό το δικαίωμα...

~ π.Γ.

(από κάπου στα δυτικά της Αθήνας... Επαναδημοσίευση από εμάς...)