Θωρείς την μικρή Μαρία
που ανεβαίνει τρέχοντας τα σκαλοπάτια
(δίχως ματιές προς τα πίσω στους γονείς της,
η οποία σημειωτέων ήταν μόλις 3 χρονών)
και ρίχνεται στην αγκάλη του Αρχιερέα Ζαχαρία
και ζηλεύεις την λαχτάρα της...
Ζηλεύεις...
Και σαν γονιός,
μα και σαν μεγάλο παιδί....
Πως είναι δική Της
είσοδος και παραμονή στον Ιερό Ναό
και πως οι δικές μας...
12 χρόνια μόνη ‘’μόνω Θεώ’’
και αυτή η σχέση κυριολεκτικά την έθρεφε
(ψυχή τε και σώματι)
και εμείς μετράμε τα λεπτά
και τα δευτερόλεπτα ακόμα, της προσευχής...
Δυσκολευόμαστε, βαρυγκομάμε...
Βλέπεις η δική μας σχέση
μετά του Θεού
(που δεν είναι υγιής)
μας τρώει και γι’ αυτό δεν αντέχουμε...
Για να ζήσουμε και εμείς ‘’τέτοια’’ Εισόδια
χρειάζεται να πάρουμε
τις αντίστοιχες ‘’εξόδους’’
από τα σκοτάδια των παθών μας...
Αρκετοί βολεμένοι βαριούνται...
Κάποιοι βέβαια θέλησαν, αλλά
μονάχα εκείνοι που το πήραν απόφαση
και ταπεινώθηκαν σκοντάφτοντας
προς την ‘’ηρωική έξοδο’’ βρήκαν το ποθούμενο Φως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου