☆ "...Ἐάν έβλεπαν οἱ ἄνθρωποι μέ ποιά δόξα λειτουργεῖ ὁ ἱερεύς, θά ἐπεφταν κατά γῆς ἀπό τό ὁραμα ἐκεῖνο. Καί ἂν ὁ ἴδιος ὁ ἱερεύς ἔβλεπε τόν ἑαυτό του, σέ ποιά οὐράνια δόξα βρίσκεται καθώς τελεῖ τό λειτούργημά του, τότε θα γινόταν μεγάλος ἀσκητής, καί θά ἀγωνιζόταν, γιά νά μή θλίψει μέ τίποτε τή ζωντανή μέσα του χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...

      

    |α(μ)Φιερωμένο στους Πνευματικούς μας Πατέρες, αλλά και στους Ιερείς των ενοριών μας, που μας ανέχονται τόσα χρόνια...

(εξ αφορμής του Αγίου πατρός Τύχωνα του Ρώσου που τόσο αποστομωτικά είδαμε να ενσαρκώνεται στις οθόνες μας προχθές το βράδυ...

Ο Πνευματικός που αγιοπόρεψε, έστω και για λίγο αλλά και τόσο καθοριστικά, τον Άγιό μας Παΐσιο...)

ΣΕ ἕναν ἑσπερινό της Μεγάλης Σαρακοστῆς, στο Παλαιό Ορεινό Ρωσικό, κάποιος μοναχός εἶδε τόν πνευματικό Αβράμιο κατ' εἰκόνα Χριστοῦ.

 Ὁ γέρων-πνευματικός, φορώντας επιτραχήλι, στεκόταν στό ἐξομολογητήρι καί δεχόταν τίς ἐξομολογήσεις. 

Όταν έμπῆκε ἐκεῖνος ὁ μοναχός, κοίταξε στόν πνευματικό, πού ἦταν κατάλευκος γέροντας, καί εἶδε τό πρόσωπό του νεανικό, σάν παιδί, καί έλαμπε ὁλόκληρος, καί ἦταν ὁμοιος μέ τό Χριστό. 

Τότε κατάλαβε ὁ μοναχός ἐκεῖνος ὅτι ὁ πνευματικός τελεῖ τό μυστήριο μέ τό Άγιο Πνεῦμα, καί διά μέσου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συγχωρούνται στον μετανοοῦντα οἱ ἁμαρτίες.

 Ἐάν έβλεπαν οἱ ἄνθρωποι μέ ποιά δόξα λειτουργεῖ ὁ ἱερεύς, θά ἐπεφταν κατά γῆς ἀπό τό ὁραμα ἐκεῖνο. 

Καί ἂν ὁ ἴδιος ὁ ἱερεύς ἔβλεπε τόν ἑαυτό του, σέ ποιά οὐράνια δόξα βρίσκεται καθώς τελεῖ τό λειτούργημά του, τότε θα γινόταν μεγάλος ἀσκητής, καί θά ἀγωνιζόταν, γιά νά μή θλίψει μέ τίποτε τή ζωντανή μέσα του χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γράφω αὐτές τίς Γραμμές και χαίρει τό πνεῦμα μου, γιατί οἱ ποιμένες μας εἶναι ὁμοιοι πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

 Ἀλλά καί ἐμεῖς τά πρόβατα, αν καί ἔχουμε μικρή χάρη, ἐν τούτοις είμαστε μέχρι κάποιο σημεῖο ὁμοιοι πρός τόν Κύριο. 

Οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν αὐτό τό μυστήριο, ἀλλά ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μίλησε γι' αυτό καθαρά: 

"Θα γίνουμε ομοιοι μέ Αὐτόν". 

Καί αὐτό όχι μόνο μετά θάνατο, ἀλλά καί τώρα, γιατί ὁ ἐλεήμων Κύριος ἔδωκε ἐπί τῆς γῆς τό Πνεῦμα τό Άγιο καί Αὐτό ζεῖ στήν Ἐκκλησία μας. 

Αὐτό ζεῖ στίς ψυχές τῶν καθαρότατων ποιμένων. 

Αὐτό ζεῖ μέσα στίς καρδιές τῶν πιστῶν. 

Αὐτό διδάσκει στην ψυχή την άσκηση. 

Αὐτό δίνει τις δυνάμεις γιά νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου. 

Αὐτό μᾶς ὁδηγεῖ σέ ὅλη τήν ἀλήθεια. 

Αὐτό τόσο πλούτισε μέ κάλλος (ὀμορφιά) τόν ἄνθρωπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὁμοιος πρός τόν Κύριο. 

Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ὅτι ὁ πνευματικός τελεῖ τό λειτούργημά του μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί γι' αὐτό έχουμε χρέος νά τόν σεβόμαστε. 

Νά πιστεύετε, ἀδελφοί, ὅτι, ἂν συμβεῖ σέ κάποιον να πεθαίνει ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ καί τοῦ εἰπεῖ: 

"Πάτερ ἅγιε, εὐλόγησέ με, γιά νά ἰδῶ τόν Κύριο στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν"

καί ὁ πνευματικός ἀπαντήσει: 

"πήγαινε, τέκνο, καί νά βλέπεις τόν Κύριο",

θά γίνει σ' αὐτόν σύμφωνα μέ τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ, γιατί τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι τό ίδιο καί στά οὐράνια καί στή γῆ.

Οἱ προσευχές τοῦ πνευματικοῦ ἔχουν μεγάλη δύναμη. 

Εγώ πολλά έπαθα ἀπό τούς δαίμονες ἀπό ὑπερηφάνεια, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ταπείνωσε καί μέ ἐλέησε μέ τίς προσευχές τοῦ πνευματικοῦ, καί τώρα ὁ Κύριος φανέρωσε ότι τό  Ἅγιο Πνεῦμα ἐπαναπαύεται στους πνευματικούς, καί γι' αὐτό ἔχω βαθύ σεβασμό πρός τούς πνευματικούς. 

Από τίς προσευχές τους παίρνουμε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἀγαλλίαση γιά τό ότι είμαστε κοντά στον Κύριο ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀγαπάει καί άνοιξε σέ ἐμᾶς τό δρόμο γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. 

Ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν λέει τά πάντα στόν πνευματικό, τότε ὁ δρόμος του εἶναι ἀνώμαλος καί δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία. 

Ἐάν όμως λέει τά πάντα, πορεύεται κατ' ευθείαν στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν...

(Από το βιβλίο: Νικόλαος Σ. Πουρναράς, Φιλοκαλία – Αλφαβητικό Απάνθισμα σελ. 380-381 Εκδόσεις Παν. Πουρνάρα Θεσσαλονίκη 2002)

   |από τον εκ των "συν αυτώ", Γιάννη Τσιτλακίδη