Τρίτη 24 Ιουνίου 2025

✔ «Τι άρα το παιδίον τούτο έσται;» |Ό,τι εμείς δεν μπορούμε να προστατεύσουμε, ο Θεός μπορεί να το αγκαλιάσει αιώνια...

 



    

Δηλαδή:

«Τι θα γίνει αυτό το παιδί;».


Αυτή τη φράση ακούσαμε σήμερα 

στο ευαγγελικό ανάγνωσμα 

της εορτής του Γενεθλίου του Τιμίου Προδρόμου.


Ήταν η στιγμή που οι άνθρωποι κατάλαβαν 

πως κάποιος γεννήθηκε μεν ανάμεσά τους, 

αλλά δεν προερχόταν απ' αυτούς. 


Πως συνέβη κάτι 

που δεν μπορούσαν να καταλάβουν, 

να σχεδιάσουν, 

να εξηγήσουν. 


Μόνο να σταθούν μπροστά του. 


Όπως στεκόμαστε μπροστά σε κάθε μυστήριο.


Ο Ιωάννης γεννήθηκε, 

όχι για να ζήσει, 

αλλά για να δείξει. 


Για να προπορευθεί. 


Να γίνει φωνή, 

όχι πρόσωπο. 


Να ετοιμάσει τη γη 

για Εκείνον που έρχεται απ' τον Ουρανό.


Και επειδή το κάθε ευαγγελικό ανάγνωσμα 

δεν είναι ένα ιστορικό κείμενο, 

αλλά ένας καθρέπτης της κάθε εποχής, 

σκεφτόμουν πως ηχεί σήμερα αυτή η φράση;


Λέγεται με δέος 

ή με πόνο; 


Λέγεται μπροστά σ' ένα θαύμα 

ή μπροστά σε μια σφαγή;


«Τι άρα το παιδίον τούτο έσται;»


Όταν το παιδί πεθαίνει από πύραυλο;


Όταν λιμοκτονεί σε μια πρόχειρη σκηνή στη Γάζα;


Όταν πυροβολείται και ανατινάζεται 

μέσα σ' έναν ναό στη Συρία 

την ώρα της Θείας Λειτουργίας;


Όταν τρέμει από φόβο 

και κλαίει αντί να χαίρεται και να γελά;


Όταν αντί να τρέχει και να παίζει ανέμελο, 

μένει κρυμμένο να λιμοκτονεί 

και να αγωνιά για το τι ξημερώνει;


Εμείς τι κάνουμε μπροστά σ' όλα αυτά τα παιδιά; 


Απλά τα παρακολουθούμε. 

Τα μετράμε. 

Τα αριθμούμε. 

Τα καταγράφουμε. 

Μα δεν τα βλέπουμε.


Κι όμως, δεν είναι αριθμοί. 


Είναι πρόσωπα. 


Είναι μικροί «Ιωάννηδες», 

που δεν προλαβαίνουν να φωνάξουν, 

αλλά γίνονται με το αίμα τους φωνή. 


Φωνή στην έρημο 

της απανθρωπιάς του σύγχρονου κόσμου, 

φωνή αθωότητας, 

φωνή διαμαρτυρίας. 


Κι ας μη τους δόθηκε χρόνος 

να προετοιμάσουν δρόμο.


«Τι άρα το παιδίον τούτο έσται;»


Και η φράση αυτή 

από απορία και κραυγή αγωνίας, 

γίνεται προσευχή.


Αφού δεν πρόλαβε να γίνει τίποτα εδώ, 

ας γίνει εκεί. 


Ας γίνει φωνή στα χέρια Του Θεού. 


Πρεσβευτής στο θρόνο Του. 


Ας γίνει θυσία που θα μαλακώσει τον κόσμο. 


Ας γίνει υπενθύμιση σ' εμάς, 

ότι κάθε φορά που γεννιέται ένα παιδί, 

ο Θεός μας εμπιστεύεται άλλη μία ευκαιρία. 


Και κάθε φορά που πεθαίνει ένα, 

κάποιος από εμάς Τον προδίδει.


            «Τι άρα το παιδίον τούτο έσται;»


Ας την πούμε κι εμείς αυτή την φράση. 

Με τέτοιο τρόμο 

που ίσως ξαναγεννηθεί μέσα μας μια φωνή. 


Που ίσως μάθουμε να σωπαίνουμε 

όπως ο Ζαχαρίας. 


Όχι από αδυναμία. 


Αλλά για ν' ακούσουμε επιτέλους Εκείνον..


Και τότε, 

χωρίς φωνές, 

χωρίς αναλύσεις, 

ίσως να μπορέσουμε κι εμείς 

να γράψουμε με τρεμάμενο χέρι, 

πάνω στο πινακίδιο της καρδιάς μας:


«Ιωάννης εστί το όνομα αυτού.»


Και να εννοούμε:


Ότι αυτό το παιδί, 

κάθε παιδί, 

δεν ήταν ποτέ πραγματικά δικό μας. 


Ήταν δώρο. 


Ήρθε στον κόσμο, 

όχι για να το κρατήσουμε, 

αλλά για να το εμπιστευτούμε. 


Κι όταν ο κόσμος μας το στέρησε, 

όταν ο πόλεμος το τσάκισε, 

όταν το κακό το έθαψε χωρίς όνομα, 

εκείνο επέστρεψε στα χέρια Εκείνου. 

που το γνώρισε πριν καν γεννηθεί.


Αυτό δεν σημαίνει πως συμφωνούμε με ό,τι έγινε. 


Πώς παραιτούμαστε. 


Σημαίνει ότι πιστεύουμε, 

αναγνωρίζουμε, 

πως ό,τι εμείς δεν μπορούμε να προστατεύσουμε, 

ο Θεός μπορεί να το αγκαλιάσει αιώνια.


Και τότε η σιωπή μας δεν είναι αδυναμία. 


Είναι δέος. 


Είναι εμπιστοσύνη. 


Είναι αναγνώριση 

ότι το μυστήριο του πόνου δεν λύνεται. 


Μόνο παραδίδεται.


Κι αυτή η παράδοση, 

ίσως είναι τελικά η πιο δυνατή φωνή 

που μπορούμε να έχουμε.


Αυτό μας δείχνει το παράδειγμα του Προδρόμου 

που δεν μίλησε για να προηγηθεί, 

αλλά για να υποδείξει. 


Κι όταν εκείνος ήρθε, 

στάθηκε, 

έδειξε 

και έκανε στην άκρη. 


Η φωνή του σώπασε 

σαν θυμίαμα που τελείωσε.


Έτσι, όταν ο κόσμος σήμερα ρωτά 

«τι θα γίνει αυτό το παιδί;» 

η Εκκλησία απαντά χωρίς καν να μιλήσει:


Θα γίνει φωνή. 


Θα γίνει πρεσβεία και ικεσία. 


Θα μείνει για πάντα στη μνήμη Του Θεού.


Κι αυτό είναι αρκετό.-


   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου