"...Με το δικό σου θέλημα, καράβι δεν γλιτώνει... Κι όσο κι αν θες να πορευθείς με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο ωκεανός είναι αυτός που θα σου ορίσει το ταξίδι..."

 

  ~ γράφει η εκ των "συν αυτώ", Πλαμάδα Ελισάβετ.

Ξεκινάμε την ζωή μας με ορμή.

Η νιότη έχει το χαρακτηριστικό της άγνοιας κινδύνου,θεωρεί ότι όλα τα ξέρει κι ότι όλα θα τα κάνει καλύτερα από αυτά που βλέπει γύρω της...

Όταν είσαι νέος έχεις όραμα και αγωνίζεσαι να το πραγματοποιήσεις.

Έχεις και αντοχές  και κρατάς το τιμόνι σταθερά - καμαρωτά στην ρότα που θεωρείς σωστή και διάλεξες να πορευθείς...

Έτσι γίνεται στην αρχή.

Μετά έρχονται οι τρικυμίες και οι κυκλώνες της ζωής και σου σπάνε τα κατάρτια και σου σκίζουν τα πανιά και σου χάνονται τα κουπιά..

Κάποτε απελπίζεσαι και λιποθυμάς κι αφήνεις το ναυάγιο να σε καταποντίσει ή να σε βγάλει σε κανένα ξερονήσι -ίσα να αναπνέεις πιασμένος από σανίδες σωτηρίας...

Κι εάν είσαι τυχερός και καταφέρεις να σταθείς και να κρατήσεις το τιμόνι, τις σπάνιες ώρες της νηνεμίας, παρατηρείς όσα σου απέμειναν και σκέφτεσαι πώς να τα αξιοποιήσεις για την επόμενη τρικυμία- που είναι στον δρόμο κι ερχεται και το ξέρεις...

Έτσι γίνεται στην πορεία...

Κάποτε αποκτάς πείρα και υπομονή...

Κατανοείς το περίφημο "Όχι όπως ήξερες, όπως βρήκες " που 'λεγε κι η Λωξάντρα...

Κατανοείς ότι όσο κι αν θες να πορευθείς με έναν συγκεκριμένο τρόπο, ο ωκεανός είναι αυτός που θα σου ορίσει το ταξίδι και δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ ποια θα είναι τα κέφια του σε κάθε φάση...

Καταλαβαίνεις τότε μέσα σου τι έχει αξία να κρατηθεί και τι πρέπει να αφήσεις.

Καταλαβαίνεις ότι με το δικό σου θέλημα, καράβι δεν γλιτώνει...

Πρέπει να ακολουθήσεις το ρεύμα και να προστατεύσεις την πυξίδα σου και το τιμόνι,για να φτάσεις κάποτε εκεί που είχες στοχεύσει...

Πρέπει να αντέξεις χωρίς να σαστίσεις από τα χτυπήματα και να παλέψεις να μην χάσεις τον προσανατολισμό σου...

Κι όταν φτάσεις κάποτε,εάν τα καταφέρεις και φτάσεις...το τσακισμένο σου σκαρί θα είναι πολύ πολυτιμότερο και δυνατότερο από το ορμητικό καραβάκι που ήταν κάποτε..

Θα έχεις αναβαθμιστεί και θα κοιτάξεις πίσω σου με ευγνωμοσύνη τις τρικυμίες...

Κάπως έτσι νομίζω γίνεται στο τέλος...

Υγ.

Έγινα πολύ καλύτερη δασκάλα όταν ανακάλυψα ότι τα παιδιά μου έχουν μαθησιακές δυσκολίες.

Έγινα πολύ καλύτερη μητέρα όταν  παρουσίασαν τα παιδιά μου δύσκολες εφηβείες ...

Όλα όσα πίστευα ότι θα με τσακίσουν, με έκαναν πιο δυνατή και με αναβάθμισαν πνευματικά...

Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκα!

[Αυτά τα υπέροχα γραφόμενα τα παντρέψαμε με την καρτούλα της αρχής που σκαρώσαμε κάποτε, με αφορμή ενός κειμένου από τον Άγη, ενός ακόμα εκ των "συν αυτώ"...]

~ Δες παρεμπιπτόντως, εδώ, τις απίθανες αναρτήσεις που μας έχει προσφέρει μέχρι σήμερα η Ελισάβετ...