Ο Steve Nash βγήκε στη σύνταξη κι ο Χάρης Σταύρου γράφει για τις αμήχανες στιγμές που ξέρεις ότι έρχονται, αλλά εύχεσαι να είχαν καθυστερήσει λίγο περισσότερο.
Συναισθήματα. Πόσα και πόσα έχουμε αισθανθεί χάρη στον αθλητισμό. Περηφάνεια, στενοχώρια, έκσταση, ευφορία, θυμό, αγανάκτηση, αηδία, ελπίδα, ανακούφιση, ανυπομονησία, απορία, αμηχανία, αγωνία. Υπάρχει κι άλλο ένα συναίσθημα, εκείνο το περίεργο που σε κυριεύει σε στιγμές όπως η χθεσινή ανακοίνωση του Steve Nash, ο οποίος αποχώρησε από την ενεργό δράση ενάμιση μήνα μετά τα 41α γενέθλιά του. Ενα συναίσθημα απροσδιόριστο. Σαν έναν "μπασκετικό θάνατο" που έβλεπες να έρχεται, αλλά δεν ήθελες να αποδεχθείς. Και δεν θέλεις να αποδεχθείς ούτε τώρα. Πόσες και πόσες φορές το έχεις αισθανθεί; Πόσες και πόσες φορές θα το νιώσεις στο μέλλον;
Ηταν 16 Απριλίου του 2003, όταν ο κορυφαίος στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού έμπαινε για τελευταία φορά στη "μάχη". Οι Wizards είχαν ταξιδέψει στην Philadelphia και ο Michael Jordan έδινε την τελευταία του παράσταση απέναντι στους 76ers. Απέμεναν περίπου πέντε λεπτά για το φινάλε της αναμέτρησης, ο "AIR" βρισκόταν στον πάγκο και ξαφνικά το κοινό ξεκίνησε να φωνάζει "We Want Mike". Ξανά και ξανά. Ολοι σηκώθηκαν, όλοι συμμετείχαν και η λαϊκή απαίτηση έκανε τον MJ να νιώσει άβολα. Ο coach Collins δεν έδειξε να συγκινείται ιδιαίτερα. Οι φωνές έγιναν κραυγές, το γήπεδο έμοιαζε έτοιμο να εκραγεί και όταν άρχισαν οι αποδοκιμασίες εναντίον των Wizards, κάλεσε timeout. 2:35 πριν το τέλος, το "We Want Mike" έμοιαζε με τσουνάμι έτοιμο να πνίξει τον Collins. Δεν γινόταν διαφορετικά.
Εκανε νεύμα στον Jordan κι εκείνος σηκώθηκε από τον πάγκο. Εβγαλε τα ρούχα για ένα τελευταίο χειροκρότημα. Μπήκε στο παρκέ, έπαιξε μια δυο φάσεις, δέχθηκε το φάουλ και πήγε στη γραμμή των βολών. Εβαλε την πρώτη, έβαλε τη δεύτερη και όταν ο Ευθύμης Ρεντζιάς πήγε για την επαναφορά, ήρθε νέο timeout για να βγει μια για πάντα από το παρκέ. Το standing ovation από τον κόσμο και τους αντιπάλους ήταν έντονο και συνεχές. Τόσο έντονο, που το ματς σταμάτησε για μερικά λεπτά. Ο κόσμος δεν σταματούσε, ο Jordan σηκώθηκε ξανά και προσπάθησε να σταματήσει αυτό που γινόταν. Ηταν φανερό πως δεν ένιωθε καλά, έξυνε το αυτί του, μασούσε νευρικά την τσίχλα του και χαμογελούσε. Αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που έχουμε από εκείνον σε γήπεδο μπάσκετ.
Μετά το ματς, όλα έμοιαζαν διαφορετικά. "Δηλαδή, δεν θα ξαναδούμε τον MJ;" αναρωτιόμασταν σαν παιδιά τις επόμενες μέρες. Οχι, δεν θα τον βλέπαμε ποτέ ξανά. Δεν μπορείς να πεις ότι αισθανθήκαμε θλίψη ή απογοήτευση. Ηταν ένα άλλο συναίσθημα, κάτι διαφορετικό. Κάτι απροσδιόριστο. Στενάχωρο και αμήχανο. Ετσι είναι όμως. Ολα έχουν αρχή και τέλος. Και ο Michael Jordan μας προσέφερε πολλά περισσότερα απ' όσα μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε.
Κάπως έτσι νιώθουμε κάθε φορά που ένας "μεγάλος" του αθλήματος ανοίγει την πόρτα για να βγει στη σύνταξη. Ο David Robinson έφυγε στα καλά του, με ψηλά το κεφάλι. Ο Reggie Miller ήταν 40 ετών όταν αποχαιρέτησε το ΝΒΑ. Ο Steve Nash 41. Ξέραμε ότι είχε φτάσει στο τέλος του δρόμου, είχαμε γράψει γι' αυτό στις 24 του περασμένου Οκτώβρη. Του είπαμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" και ήμασταν σίγουροι πως δεν θα τον ξαναδούμε με τη φανέλα των Lakers ή άλλης ομάδας του ΝΒΑ. Και όμως, όταν διαβάσαμε χθες βράδυ την ανακοίνωσή του, ήρθε και πάλι αυτό το περίεργο συναίσθημα να μας κυριεύσει.
Μεγαλώσαμε μαζί του, τον είδαμε από την αρχή (όταν είχε ακόμη ξανθές ανταύγειες) μέχρι το τέλος της καριέρας του. Είδαμε τη φουρνιά του 1996, από την οποία δεν έμεινε πλέον κανείς πλην του Kobe Bryant. Ο Ray Allen λογικά δεν θα επιστρέψει, ο Marcus Camby, o Shareef Abdur-Raheem, o Jermaine O' Neal, o Antoine Walker, o John Wallace, o Kerry Kittles, όλοι τους απολαμβάνουν πλέον τη σύνταξη. Στο εξής θα τους κάνει παρέα και ο "τρελός" Καναδός, σε ένα χρόνο θα τους συναντήσει και ο "Black Mamba". Ετσι είναι η ζωή, ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος, αλλά... Μπορείς να το αποδεχθείς;
Θυμάμαι τις τελευταίες χρονιές του Allen Iverson, του ανθρώπου που με έκανε να λατρέψω το ΝΒΑ. Θυμάμαι την πάλη με τον εαυτό του, τη συμφωνία με τους Grizzlies, την επιστροφή στη Philadelphia και το ταξίδι στην Τουρκία για χάρη της Besiktas. Και οι τρεις προσπάθειές του να επιστρέψει στο μπάσκετ, ήταν αποτυχημένες. Και όμως, πάντα ήλπιζα πως θα βρεθεί μια ομάδα να του δώσει έναν ρόλο. Να μην του ζητήσει πολλά, λίγη βοήθεια, ώστε να διεκδικήσει στο φινάλε της καριέρας του ένα δαχτυλίδι. Κι ενώ ήλπιζα, ήξερα ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Είπαμε, βλέπεις έναν "μπασκετικό θάνατο" να έρχεται, όμως δεν θέλεις να τον αποδεχθείς. Είναι στη φύση μας.
O Jordan, o Miller, o Robinson, o McGrady, o Grant Hill, o Kidd, ο Iverson αποχώρησαν από την ενεργό δράση. Σε λίγο καιρό θα κάνουν το ίδιο ο Kobe Bryant, o Duncan, o Vince Carter, o Pierce, o Garnett. Και θα νιώσουμε και πάλι αυτό το περίεργο συναίσθημα που έρχεται κάθε φορά που συνειδητοποιούμε πως "αυτό ήταν, δεν θα τους ξαναδούμε να τρέχουν πάνω κάτω στο παρκέ". Ευτυχώς μιλάμε για το ΝΒΑ, το οποίο παράγει συνεχώς νέους σούπερ σταρ και καλύπτει αυτά τα "κενά" που δημιουργούνται στο τέλος κάθε γενιάς. Τα ίδια θα λέμε όταν ο Paul, o Westbrook, o Irving φτάσουν στο τέλος του δρόμου, τα ίδια θα λέμε όταν ο LeBron, o Wade αποφασίσουν πως το σώμα τους δεν αντέχει άλλο.
That's life, αλλά και πάλι, εύκολο να το λες, δύσκολο όμως να είσαι ψύχραιμος σε τέτοιες στιγμές.
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Nash άφησε μια μεγάλη κληρονομιά στο ΝΒΑ. Ηταν ένας cool τύπος που στηρίχθηκε αποκλειστικά και μόνο στη μπασκετική του ευφυϊα και την τρομερή του οξυδέρκεια. Ούτε αθλητικά προσόντα είχε, ούτε να καρφώσει μπορούσε, ούτε να κάνει αυτά που κάνουν τα τελευταία χρόνια "κοντοί" όπως ο Westbrook, o Rose, o Wall και ο Lillard. Ηξερε να "επιβιώνει" απέναντι στα θηρία χάρη στο μυαλό του και είναι ο μοναδικός παίκτης με ύψος κάτω από δυο μέτρα που κέρδισε back-to-back βραβεία MVP. Εκείνες οι δυο χρονιές στο Phoenix, πρέπει να διδάσκονται σε σεμινάρια. Οπως κι αν έχει, θα μας λείψει. Οπως μας λείπουν και οι υπόλοιποι μεγάλοι του αθλήματος.
Κι αν μπορούσαμε να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, τρεις παίκτες της τελευταίας 25ετίας θα θέλαμε να ξαναδούμε. Τον Michael Jordan ΦΥΣΙΚΑ, τον Allen Iverson και τον Steve Nash. Τον κάθε ένα για διαφορετικούς λόγους. Πάλι καλά να λέμε που τους προλάβαμε στο peak τους και θα έχουμε να λέμε γι' αυτούς...
Twitter @harris_stavrou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου