Χοντρή είσαι και φαίνεσαι ...

"...το κακό που μπορεί να κάνει σε μια παιδική ψυχή η ενήλικη βλακεία είναι απύθμενο… "

Τις παρακολουθώ εδώ και ώρα...
Η κόρη ‒θα ’ναι δεν θα ’ναι πέντε χρονών‒ να παρακαλάει τη μάνα για «ένα μόνο κρουασάν και θα σου ζητήσω ξανά το άλλο καλοκαίρι».

Η μάνα ανένδοτη, η κόρη «σιροπιασμένη»: 
«Σε παρακαλώ, μανουλίτσα μου, ένα μόνο κρουασάν με σοκολάτα και τίποτ’ άλλο». 
Οι παρακλήσεις της μικρής, επαναλαμβανόμενη δέηση ενός γλυκού «αμαρτήματος»...

Η αντίδραση της μάνας, ακαριαία μαχαιριά ενός μεγάλου «εγκλήματος»: 

«Όχι, Σοφία! Δεν υπάρχει περίπτωση να σου πάρω κρουασάν γιατί… θα γίνεις χοντρή! Μη σου πω ότι ήδη είσαι χοντρή!»

Η Σοφία δακρύζει. Δεν κλαίει γοερά, ούτε διαμαρτύρεται. Ούτε στριγκλίζει, ούτε φωνάζει. Η Σοφία δακρύζει. 

Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά.

Μοιάζουν με ήσυχες, ατάραχες, λιμνούλες που κυλάνε σιγά-σιγά σε τοσοδούλικες ψυχές μέχρι να γίνουν καταρράκτες και να πνίξουν μέσα τους κάθε ενήλικη προσβολή. 

Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. 

Δεν είναι δάκρυα οργής, ούτε θυμού, παρά μόνο στάλες ντροπής αποκρυσταλλωμένες σε παιδικές αναμνήσεις. 

Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. 

Είχα κι εγώ μια φίλη που όταν ήταν μικρή ο πατέρας της την απειλούσε πως η γλυκιά γεύση της καραμέλας θα της προσδώσει την πίκρα του πάχους. 
Και πως αν τρώει πολύ θα γίνει χοντρή. 
Και άσχημη. 
Και παραμορφωμένη. 
Και πως τα παιδιά θα την κοροϊδεύουν. 

Και πως τα κορίτσια δεν θα την κάνουν παρέα. Και πως τα αγόρια δεν θα την αγαπούν. 

Και πως τα όμορφα φουστάνια θα κάνουν σε όλες τις άλλες εκτός από εκείνη.

Κι όσο εκείνος την απειλούσε μοστράροντας στα παιδικά της μάτια την περιφέρειά της – «πρωταγωνίστρια» σε πίνακα του Ρούμπενς, τόσο εκείνη καταβρόχθιζε οτιδήποτε μπορούσε να τη μεταμορφώσει σε χοντρή! 

Όχι γιατί πεινούσε, αλλά επειδή πονούσε. 

Όχι γιατί λιμπιζόταν, αλλά επειδή υπέφερε.

 
Από τις φοβέρες, τις απειλές και το τέρας του πάχους με το οποίο απαράληπτα, σχεδόν εμμονικά τη φοβέριζε ο ίδιος της ο γονιός. Κάπως έτσι, οδηγημένη από το αντιδραστικό ασυνείδητο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, η Χριστιάννα, έγινε η «γεματούλα» της παρέας. 
Μια χαρούμενη, πανέξυπνη, πλακατζού και ακομπλεξάριστη γεματούλα, που είχε και φίλες να την αγαπούν, και αγόρια να τη γουστάρουν, και φουστάνια να τη χωρούν, και όνειρα να την περιμένουν. 

Ήταν ένα βράδυ, σ’ ένα από εκείνα τα ατελείωτα πάρτι της εφηβείας μας με τη γρεναδίνη-πορτοκάλι και τα κόκκινα φωτορυθμικά, όταν ο πατέρας της γεματούλας Χριστιάννας μπούκαρε στο μεγάλο σαλόνι με όλο το απύθμενο κόμπλεξ του και με στεντόρεια φωνή έκανε θρύψαλα την αυτοπεποίθηση της παιδικής μου φίλης: 

"Γεια σας, παιδιά! 
Ήρθα να πάρω… τη βαρέλω μου"!

Από εκείνη τη βραδιά, από εκείνη κιόλας τη στιγμή, η «βαρέλω» άρχισε να κατρακυλά σ’ έναν αγώνα απώλειας βάρους που είχε τα πάντα εκτός από πάτο. 
Η Χριστιάννα σταμάτησε να τρώει, έπαψε να λιμπίζεται, αρνήθηκε να πεινάει, κηρύσσοντας στον εαυτό της μία ανελέητη απεργία πείνας που είχε έναν και μοναδικό στόχο: να ξεράσει από τα σωθικά της όλη την καταπίεση του τέλειου κορμιού που ο πατέρας της ήθελε να «πλάσει» για εκείνη χωρίς εκείνη. 
Ό,τι «έβαζε» το «έβγαζε», ό,τι μύριζε την αναγούλιαζε, ό,τι απολάμβανε χθες, σήμερα το μισούσε. 
Ακολούθησε η νοσηλεία της, νοσηλεία ενός σκελετού που μαχόταν να κρατηθεί στη ζωή και άπειρες ώρες ψυχανάλυσης προκειμένου να ξεριζώσει το χοντρό φάντασμα που πλανιόταν μέσα της από τότε που ήταν ακόμη παιδί. 
Λίγα χρόνια αργότερα η Χριστιάννα επανήλθε. Και έζησε. Και ερωτεύτηκε. Και έκανε παιδιά. 

Και μας καλούσε σε μαγικές βραδιές οινοποσίας και μοναδικών εδεσμάτων που ετοίμαζε ξανά με όρεξη: "Ξέρεις, φιλενάδα…", μου είχε πει ένα βράδυ ανάμεσα σε τσιμπολογήματα και δυο ποτήρια κρασί:

"Ακόμη κι αν σήμερα είμαι καλά, δεν θα ξεπεράσω ποτέ το κακό που μου έκανε ο ίδιος μου ο πατέρας και η εμμονή του να είμαι αδύνατη. 

Αν ήθελε να με αποτρέψει ας μου έλεγε ότι τα γλυκά θα κάνουν κακό στα δόντια μου. 

Ή ότι τα λαχανικά θα με κάνουν όμορφη σαν πριγκίπισσα. 

Ή πως με τα πολλά παγωτά θα με πονέσει η κοιλιά μου. 

Όχι όμως πως θα γίνω χοντρή. 

Αυτόν τον τρόμο του πάχους δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ. 

Το πιστεύεις πως όταν τρώω δυο μπουκιές παραπάνω κοιτάζω αυτομάτως το μπούτι μου για να δω μήπως… πάχυνε; 

Το πιστεύεις ότι εγώ, η νούμερο ένα γλυκατζού των Αθηνών, δεν μπορώ να βάλω στο στόμα μου γλυκό; 

Το πιστεύεις πως όταν κάνω μία ατασθαλία αισθάνομαι σαν μικρό παιδί που αξίζει τη χειρότερη τιμωρία;"

Το πιστεύω, φιλενάδα μου. 
Γιατί το κακό που μπορεί να κάνει σε μια παιδική ψυχή η ενήλικη βλακεία είναι απύθμενο… 
Κοιτάζω ξανά γύρω μου. 

Η μικρή Σοφία κάθεται ακόμη παραδίπλα με τη μαμά της, τη μαμά που απείλησε το δικαίωμά της στην παιδική λιχουδιά με την ποινή του πάχους. 

Ασυναίσθητα, σχεδόν σπασμωδικά, σηκώνομαι από τη θέση μου και, περνώντας από δίπλα της, της ψελλίζω: 
"Χοντρή είσαι και φαίνεσαι"!

Δεν δίνω μία αν με άκουσε. 
Ούτε αν με κατάλαβε. 
Ούτε αν στα μάτια της φάνηκα αγενής, αναιδέστατη, ακόμη και κατίνα. 
Την ατάκα αυτήν της τη χρώσταγα, όπως τη χρωστάω σε όλους τους βοϊδοκέφαλους γονείς που απειλούν τα παιδιά τους ότι θα γίνουν χοντρά…

Κείμενο: Ρ. Ξυδα
Image copyright to Meg Gaiger/Harpyimages

Πηγή: Grigoris Vasileiadis

~ Πρωτοδημοσιεύτηκε στις 18 Οκτωβρίου 2018

"Μαμά, τί θα φάω στο σχολείο;" με την κα Ειρήνη-Γεωργία Γκανασούλη

«Οικογένεια... "Δίχως λουλούδια και παιδιά, ποιά θα 'χε ο κόσμος ομορφιά;"» Σεζόν 2η - Επεισόδιο 2ο - "Μαμά, τί θα φάω στο σχολείο;" με την κα Ειρήνη-Γεωργία Γκανασούλη. Σε αυτή τη νέα σειρά εβδομαδιαίων εκπομπών της Π.Ε.ΦΙ.Π., η Ιωάννα Σκαρλάτου και οι καλεσμένοι της, θα μας δίνουν πολύτιμες συμβουλές γύρω από το παιδί και την οικογένεια. Παρουσιάζει η Ιωάννα Σκαρλάτου, εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Εφήβων. Καλεσμένη η διαιτολόγος-διατροφολόγος foodblogger και πολύτεκνη μητέρα κα Ειρήνη-Γεωργία Γκανασούλη (η πασίγνωστη και ως Mamangelic...)

~ Grant Achatz: Πώς ένα φαγητό γίνεται εμπειρία... |Φιλοsofa 4

Φαγητό. Ωραία. Τι είναι το φαγητό; Για κάποιους είναι καύσιμο για να ζήσουν, απαραίτητο έξοδο για να επιβιώσουν. Για άλλους είναι μαθηματικά και καταμέτρηση θερμίδων για να πετύχουν τους διατροφικούς τους στόχους. Οι ερμηνείες είναι πάρα πολλές (ένδειξη πλούτου και well-being, κομμάτι του πολιτισμού κάθε λαού, ένας τρόπος για να δείξει κάποιος την αγάπη του στον άλλο ή να βρεθεί με αγαπημένα του πρόσωπα) και δε τελειώνουν. Δείτε τώρα αυτό:

Ένα πιάτο φαγητό πάνω σε ένα μαξιλάρι. Εξεζητημένο; Ναι. Πολύ «δήθεν» και «έξτρα»; Ναι. Ενδιαφέρον; Νομίζω ξέρετε την απάντηση…

Ο λόγος που βρίσκεται πάνω στο μαξιλάρι είναι συγκεκριμένος: Κάθε φορά που κάποιος κόβει ή δοκιμάζει κάτι που βρίσκεται στο πιάτο...

|για τη συνέχεια όσων ακόμα έγραψε ο Βασίλης Γουναρίδης, δες εδώ...

Ο Καρδιολόγος των Μοναχών του Αγίου Όρους, Σπύρος Παπαϊωάννου μιλάει για τα μυστικά της διατροφής των μοναχών...

 

Είναι πλέον επιστημονικά αποδεκτό πως η ζωή των μοναχών και ο τρόπος διατροφής τους αποτρέπουν πολλές και σοβαρές ασθένειες που εμφανίζονται καθημερινά στον γενικό πληθυσμό.

Του Κώστα Παππά

Η ισορροπημένη διατροφή, σε συνδυασμό με την πνευματική άσκηση, προσφέρει πραγματικά και χειροπιαστά αποτελέσματα στους γιατρούς, οι οποίοι όλο και πιο συχνά αναφέρονται στις ευεργετικές επιδράσεις της ασκητικής ζωής.

Στην εποχή που οι καρδιαγγειακές παθήσεις ταλαιπωρούν ανθρώπους κάθε ηλικίας, η λιτή ζωή των μοναχών μοιάζει να είναι η απάντηση στον σημερινό βουλιμικό και καταναλωτικό τρόπο ζωής που έχει επιβληθεί στις δυτικές κοινωνίες. Η έλλειψη καθημερινής άσκησης, σε συνδυασμό με την κατανάλωση τροφών που περιέχουν σημαντικές ποσότητες χημικών συντηρητικών, αποτελεί απειλή για τη ζωή. Σε όλα αυτά οι λέξεις «ισορροπία» και «μέτρο» που οι μοναχοί τηρούν στην καθημερινότητά τους είναι η απάντηση στο πώς οποιοσδήποτε μπορεί να βελτιώσει την ψυχική και σωματική υγεία του.

Επισκεφθήκαμε λοιπόν στο ιατρείο του τον κ. Σπύρο Παπαϊωάννου, Διευθυντή της Καρδιολογικής Κλινικής του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών και εκείνος μας αποκάλυψε τα μυστικά της διατροφής των μοναχών του Αγίου όρους.

Παράδειγμα μίμησης

Ο κ. Παπαϊωάννου είναι ένας γιατρός ο οποίος, πέρα από την επιστημονική ενασχόλησή του με ζητήματα υγείας της καρδιάς, μας μίλησε και για τα συμπεράσματα στα οποία έχει οδηγηθεί εδώ και χρόνια ως γιατρός πολλών Αγιορειτών πατέρων. Τα πολλά του ταξίδια στο Άγιον Ορος άλλωστε, τον έχουν διδάξει πολλά για τον τρόπο ζωής των μοναχών, καθώς ο ίδιος έχει εξετάσει δεκάδες από αυτούς και έχει καταλήξει σε πολύτιμα συμπεράσματα για τις απλές, καθημερινές συνήθειές τους, που αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση.
Εκτός όμως από την επιστημονική παρατήρηση του μοναστικού τρόπου ζωής, ο κ. Παπαϊωάννου μας μίλησε και για τη δική του επαφή με τον Άθωνα ως προσκυνητής, η οποία μετράει πολλά χρόνια, ενώ έχει οικοδομήσει σχέσεις αγάπης και εμπιστοσύνης με πολλούς Αγιορείτες πατέρες. Όσα ανέφερε είναι αποτέλεσμα συστηματικής παρατήρησης και κλινικού ελέγχου που ο ίδιος έχει πραγματοποιήσει -και συνεχίζει να πραγματοποιεί- σε πολλούς μοναχούς. Προκύπτουν λοιπόν από την έρευνά του σαφέστατα ασφαλή συμπέρασμα για τα μυστικά της ασκητικής ζωής και τη βελτίωση των συνθηκών υγείας του γενικού πληθυσμού.

Μιλώντας για τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος αντιμετωπίζει κάθε ασθενή, αλλά και κάθε χειρουργείο, επισήμανε:

«Για πολλούς λόγους, δεν υπάρχουν χειρουργείο και επέμβαση που, πριν μπω στην αίθουσα, να μην επικαλεστώ τη χάρη και τη δύναμη του Θεού. Περιστατικά τα οποία θεωρούνταν χαμένα βάσει αντικειμενικών ευρημάτων, δηλαδή ασθενείς οι οποίοι δεν είχαν ζωτικά σημεία και είχε φθάσει κατά κάποιον τρόπο το βιολογικό τέλος, με τη δύναμη της προσευχής και, παράλληλα, με τις δικές μας ενέργειες, πάντοτε με τη βοήθεια του Θεού, βρήκαν λύση, με αποτέλεσμα ο ασθενής να ανανήψει. «Εκτιμώ ότι υπάρχει μια ανώτερη δύναμη, αυτή του Θεού, που παίζει σημαντικότατο ρόλο στην εξέλιξη και τη βελτίωση της υγείας του ασθενή».

Σπουδαίο ρόλο στην επιστημονική καριέρα του διαδραμάτισε η πίστη στον Θεό σε σχέση και με τους ασθενείς του:

«Η Ιατρική δεν είναι επάγγελμα αλλά λειτούργημα. Η πίστη και οι αρχές οι οποίες τη διέπουν χαρακτηρίζονται από ηθική, αγάπη στον συνάνθρωπο και απαράβατες αξίες. Όλα αυτά υπό το πρίσμα του Θεού, μέσα στην Ορθοδοξία, μεγεθύνονται. Προσωπικά, εκτιμώ ότι με έχουν βοηθήσει να γίνω περισσότερο άνθρωπος και να αντιμετωπίζω κάθε ασθενή μου με μεγάλο σεβασμό και πολλή αγάπη, διότι σε καθέναν από αυτούς πρέπει να βλέπουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Να μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο άνθρωπος είναι κατ’ εικόνα Θεού».

Η ΠΙΣΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ

Στη συνέχεια ο κ. Παπαϊωάννου μας μίλησε για τη δική του οπτική σε θέματα πίστης και ιατρικής επιστήμης; «Η πίστη παίζει τεράστιο ρόλο στην πρόοδο και την ανάπτυξη της επιστήμης» τονίζει. «Ο άνθρωπος που πιστεύει έχει ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις οι οποίες πολλές φορές μπορεί να τον ωθήσουν στο ακατόρθωτο επίτευγμα».

«Ο άνθρωπος που πιστεύει και έχει βίωμά του την αγάπη προς τον Θεό προσπαθεί να πετύχει και να δημιουργήσει πράγματα τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ακατόρθωτα» σημειώνει και συμπληρώνει: «Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η δύναμη της πίστης έχει οδηγήσει καταστάσεις οι οποίες ιατρικά εθεωρούντο εντελώς χαμένες σε μια τελείως διαφορετική και αισιόδοξη κατεύθυνση, είτε στην πορεία της υγείας ενός ανθρώπου είτε, ακόμα, στην εξέλιξη της επιστήμης, με αποτέλεσμα να έχουμε τελικά συμπεράσματα που μας αφήνουν έκπληκτους».

Για τους μοναχούς: «Οι εξετάσεις τους είναι εξαιρετικές. Είναι πολύ πιο υγιείς από εμάς, γιατί έχουν μέτρο, εγκράτεια, ισορροπία»

Αναφερόμενος στη ζωή των Αγιορειτών πατέρων, ο γιατρός τόνισε μεταξύ άλλων: «Χαρακτηρίζεται από την εγκράτεια. Είναι ένα πρότυπο διατροφής, γιατί είναι λιτή. Αποφεύγουν τα ζωικά λίπη, χωρίς να στερούνται το λεύκωμα, και η καθημερινότητά τους βασίζεται σε ένα πρόγραμμα που τους δίνει ενέργεια και πολύ καλή ποιότητα ζωής. Η νηστεία που τηρούν βοηθάει στην καλύτερη και πιο εύρυθμη λειτουργία του καρδιαγγειακού συστήματος αλλά και όλου του οργανισμού. Η αποφυγή μεγάλων ποσοτήτων φαγητού αλλά και η πολύ υψηλής αξίας ποιότητα διατροφής, σε συνάρτηση με τη χαμηλή θερμιδική αξία της, δημιουργούν ευεξία, διατηρούν τον οργανισμό σε υψηλό επίπεδο ενέργειας και τα νοσήματα τα οποία εμφανίζονται στους μοναχούς είναι πιο σπάνια από ότι σε εμάς τους κοσμικούς. Βέβαια, και οι μοναχοί είναι άνθρωποι, αλλά προσπαθούν με τη λιτή ζωή τους να ξεπερνούν ανθρώπινα πάθη, όπως η λαιμαργία, η βουλιμία και η έλλειψη εγκράτειας, γεγονός που τους οδηγεί σε μακροημέρευση και ευζωία».

Ο κ. Παπαϊωάννου διευκρινίζει: «Η διατροφή των μοναχών χαρακτηρίζεται από λίγο αλάτι, καθόλου χημικά σύνθετα και πρόσθετες ουσίες, καθώς τα προϊόντα που χρησιμοποιούν είναι αποκλειστικά βιολογικά. Αποφεύγονται έτσι οι τοξικές επιδράσεις από τη διατροφή, που ξέρουμε πλέον πόσο κακό μπορεί να επιφέρουν στην υγεία μας. Περιορίζονται στο ελάχιστο οι επίκτητες ασθένειες, εκείνες δηλαδή που οφείλονται στον κακό τρόπο ζωής».
Ο κ. Παπαϊωάννου κάνει λόγο και για τα ευρήματα των εξετάσεων στις οποίες έχει υποβάλει πολλούς μοναχούς. «Η καθαρότητα των εξετάσεων, αλλά και η καθαρότητα η οποία διαπιστώνεται κατά την οργανική εξέταση των μοναχών είναι μοναδικές» δηλώνει. «Έχει προκαλέσει εντύπωση το γεγονός ότι, ενώ δεν έχουν τις δικές μας ανέσεις στην καθημερινότητα, οι οργανισμοί, τουλάχιστον από την εξέταση του καρδιαγγειακού συστήματος, είναι πολύ περισσότερο υγιείς και πολύ περισσότερο ψυχικά και σωματικά ενεργοί και δραστηριοποιημένοι σε σχέση με των κοσμικών, που μπορεί να έχουν την ποσότητα αγαθών, αλλά πολλές φορές στερούνται την πνευματική αλλά και τη συναισθηματική ισορροπία που έχουν οι Αγιορείτες πατέρες».

Σε ότι αφορά τις μελέτες που έχουν γίνει για τη διατροφή τους, επισημαίνει: «Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το μέτρο, η ισορροπία και η εγκράτεια στον τρόπο διαβίωσης, στην ποιότητα ζωής, στην καθημερινότητα, στη λήψη τροφής παίζουν σπουδαιότατο ρόλο. Η ασκητική ζωή, οι χειρωνακτικές εργασίες δημιουργούν στον άνθρωπο μια διαρκή και μόνιμη ευεξία και αναζωογόνηση του ψυχικού και σωματικού οργανισμού».

Χρειάζεται θέληση

Μάλιστα, όπως σημειώνει ο γιατρός η μοναστηριακή διατροφή είναι εύκολο να εισέλθει στην καθημερινότητά μας «αρκεί να υπάρχει θέληση». «Πρέπει να ενημερωθούμε για το τι είναι αυτή η περίφημη μοναστική και αγιορείτικη ζωή» τονίζει. «Μπορούμε στην καθημερινότητά μας να τηρούμε με κάποιον τρόπο τη νηστεία που τηρούν και εφαρμόζουν οι Αγιορείτες πατέρες. Δηλαδή Τετάρτη και Παρασκευή να αποφεύγουμε ζωικά λίπη, να τρώμε κυρίως όσπρια, λαχανικά, φρούτα, τις υπόλοιπες ημέρες να τηρούμε την υψίστης σπουδαιότητας συμβουλή για μικρά συχνά γεύματα, να αποφεύγουμε την τροφή πριν από τον ύπνο και να προσπαθούμε να κάνουμε μια κάποια άσκηση και φυσική δραστηριότητα, μακριά από την καθιστική ζωή, Γενικότερα, να ακολουθούμε μια ισορροπημένη διατροφή» επισημαίνει και προσθέτει: «Ο άνθρωπος χρειάζεται όλες τις ουσίες, όλες τις βιταμίνες και να τρώει από όλα με μέτρο. Αυτή την ισορροπία έχουν βρει οι μοναχοί και γι’ αυτό πολλά από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον γενικό πληθυσμό σχεδόν δεν τους αγγίζουν».

«Το Αγιον Όρος είναι ο πνευματικός οδηγός που χάραξε την πορεία μου!»

Μιλώντας για το Άγιον Όρος, το οποίο επισκέπτεται τακτικά, ο κ. Παπαϊωάννου σημείωνει: «Είναι ευλογημένος τόπος. Προσωπικά, είναι ο πνευματικός οδηγός μου. Το Άγιο Όρος είναι ψυχική δύναμη, ισχυρά συναισθήματα, πηγή αγάπης και σεβασμού απέναντι στην Ορθοδοξία μας. Είναι ιδιαίτερη τιμή για μένα το γεγονός ότι το επισκέπτομαι και τυγχάνω αγάπης και αποδοχής από πολλούς πατέρες. Είναι ένας τόπος ξεχωριστός και ιδιαίτερος, αποπνέει μια πνευματική αύρα για όσους θέλουν να προσεγγίσουν μέσα από την πίστη τον Θεό. Είναι ένας τόπος που σε βγάζει από την καθημερινότητα και βιώνεις καταστάσεις και εμπειρίες εντελώς ξεχωριστές, που δεν μπορούν να εκφραστούν με λόγια». Τονίζει ακόμα : «Τα ταξίδια μου στον Άθωνα ξεκίνησαν από νεαρή ηλικία, περίπου 21 ετών, όταν ήμουν στο τρίτο έτος της Στρατιωτικής Ιατρικής. Εκείνο το πρώτο ταξίδι ήταν για μένα συγκλονιστικό. Χάραξε την πορεία της ζωής μου και από την πρώτη στιγμή έμεινα έκπληκτος. Τολμώ να πω ότι αυτό καθόρισε και όλη την υπόλοιπη πορεία μου την επιστημονική, την κοινωνική, την οικογενειακή, διότι τα ερεθίσματα που δέχθηκα ήταν καταλυτικά. Όταν η Ελλάδα έχει αυτό το δώρο Θεού, αυτό τον άγιο τόπο, εκτιμώ ότι όλοι οι άρρενες, οφείλουμε να κάνουμε ένα ταξίδι στο Περιβόλι της Παναγίας, διότι οι εμπειρίες και τα βιώματα είναι εντελώς διαφορετικά. Θέλω να τονίσω ότι η παράδοση, που είναι 1.000 και πλέον ετών, οι αρχές, οι αξίες και οι παραδόσεις παραμένουν αναλλοίωτες. Είναι στοιχεία τα οποία, αν χαθούν, η ανθρώπινη ύπαρξη θα απολέσει ένα τεράστιο κομμάτι από την οντότητά της».

πηγή

Μαγειρέματα Αγίου Όρους με τον γέροντα Επιφάνιο...

Και νόστιμα και ευλογημένα...

Πανεπιστήμιο Οξφόρδης: Ναι στο μέλι, όχι σε φάρμακα και αντιβιoτικά...

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι σε περιπτώσεις λοιμώξεων του άνω αναπνευστικού, το μέλι είναι πιο αποτελεσματικό από τα συμβατικά φάρμακα.

Σύμφωνα με τον Ιπποκράτη, ο καλύτερος τρόπος για να καλημερίσουμε τον οργανισμό μας είναι ένα ποτήρι χλιαρό (και όχι ζεστό) νερό, με μία κουταλιά αγνό, ελληνικό μέλι.

Οι ευεργετικές και θεραπευτικές ιδιότητες του μελιού είναι γνωστές από αρχαιοτάτων χρόνων και μία επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης αποφάσισε να συγκρίνει την αποτελεσματικότητά του σε πονόλαιμους, συνάχια και βήχα, με την δράση συμβατικών φαρμάκων και αντιβιοτικών.

Οι επιστήμονες μελέτησαν τα στοιχεία 14 κλινικών δοκιμών σε 1.761 συμμετέχοντες, οι οποίες συνέκριναν το μέλι και παρασκευάσματα μελιού με αντιγριπικά, αντιϊσταμινικά και παυσίπονα.

Σύμφωνα με την ανάλυση των στοιχείων, το μέλι είναι πιο αποτελεσματικό από τα φάρμακα, ειδικά δε σε περιπτώσεις επίμονου βήχα. Δύο από τις έρευνες, δε, απέδειξαν ότι η χρήση μελιού μειώνει την διάρκεια των συμπτωμάτων κατά μία ή και δύο μέρες.

″Οι λοιμώξεις του άνω αναπνευστικού συστήματος είναι ο πιο κοινός λόγος για τον οποίο χορηγούνται αντιβιοτικά” τονίζουν οι ερευνητές στην αναφορά τους. ”Ωστόσο, δεδομένου ότι αυτές οι λοιμώξεις προκαλούνται από ιούς, τα αντιβιοτικά είναι και αναποτελεσματικά και ακατάλληλα...”

Αντ′ αυτών, οι ερευνητές της Οξφόρδης συνιστούν την χρήση μελιού.

″Προτείνουμε στους γιατρούς μέλι αντί για αντιβίωση. Είναι πιο αποτελεσματικό, δεν είναι βλαβερό όπως τα συνήθη φάρμακα και δεν συμβάλει στην ανοσία των μικροβίων στα αντιβιοτικά” υπογραμμίζουν στην αναφορά τους.

Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο BMJ Evidence-based Medicine.

πηγή

Ὧστε ἔκανε λάθος ὁ Θεός πού τά ἔφτιαξε τα 3 ''Φ'';

Ποιό σπίτι σήμερα έχει όσπρια; 

Πού είναι τα 3 ''Φ''; 

Πού είναι τα φασόλια, οι φακές και η φάβα; 

Ώστε έκανε λάθος ο Θεός που τα έφτιαξε; Κάνουμε εμείς λάθος που κακομάθαμε και τα αφήσαμε στην άκρη. 

Να ήξερε ο άνθρωπος τί θα πει φασόλι! Αντικαθιστά θρεπτικώς πλήρως το κρέας και μάλιστα χωρίς τοξίνες! 

Παίρνει ο άλλος φάρμακα σίδηρο... 

- Βρε ευλογημένε, βάλε τη φακή στο σπίτι σου!

- Μα δεν τρώνε σήμερα τα παιδιά όσπρια...

- Τα τρως εσύ και δεν τα τρώνε τα παιδιά;... Και τί ξέρει το παιδί να φάει από μικρό; Δεν τα μάθαμε τα παιδιά μας...

Ο Θεός έχει φτιάξει στη φύση τα ανάλογα που έχει ανάγκη ο οργανισμός μας και εμείς τα αποφεύγουμε....

Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας

πηγή

Το τσουρέκι της Mamangelic! (Φτιάξτο και κέρνα και μας...)

Δες την συνταγή και όλα τα "μυστικά" συστατικά του εδώ.

Ο σεφ του καλύτερου εστιατορίου του κόσμου τώρα μαγειρεύει πάμφθηνα πιάτα για δημόσια σχολεία...

Η μετάβαση του βραβευμένου με αστέρι Michelin σεφ, από τα πιάτα των 350 δολαρίων σε εκείνα των 3 δολαρίων.

THE WASHINGTON POST VIA GETTY IMAGES

Ο Νταν Τζούστι ήταν επικεφαλής σεφ στο βραβευμένο με αστέρι Michelin εστιατόριο της Δανίας, το Noma. Έχει χαρακτηριστεί «το καλύτερο εστιατόριο στον κόσμο και ο Νταν έφτιαχνε ευφάνταστα πιάτα χρησιμοποιώντας τοπικές πρώτες ύλες, τα οποία χρεωνόντουσαν πάνω από 350 δολάρια του άτομο.  

Όμως αποφάσισε να κάνει μια στροφή στην καριέρα  του. Τώρα έχει την εταιρεία Brigaid που φτιάχνει τα γεύματα για τα δημόσια σχολεία στο Κονέκτικατ και το Μπρονξ. Η εργασία και το φαγητό που ετοιμάζουν για τα παιδιά στοιχίζει 3 δολάρια ανά παιδί, όσο δηλαδή θα στοίχιζε στο σχολείο για να προσφέρει προμαγειρεμένο φαγητό σε πακέτο. Όμως η ποιότητα είναι διαφορετική.  

Λόγω αυτής της μετάβασης, άλλαξε πολύ το μαγειρικό του στυλ. Οι «πελάτες» του πλέον «είναι πέντε χρονών, έχουν τέσσερα δόντια και μόνο δέκα λεπτά για να φάνε», λέει ο ίδιος στο Insider. 

πηγή

Διατροφική Νοημοσύνη...(του Ευάγγελου Ζουμπανέα)

Ένας χρήσιμος οδηγός τόσο για θεραπευόμενους όσο και για θεραπευτές των διατροφικών διαταραχών και της παχυσαρκίας...

Το βιβλίο διαπραγματεύεται κυρίως τη θεραπεία διατροφικών διαταραχών όπως η νευρική βουλιμία, η ψυχαναγκαστική πολυφαγία και η υπερφαγία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η διατροφική πολιτική στη θεραπεία της νευρικής ανορεξίας απέχει σημαντικά από τους βασικούς κανόνες που αναλύονται....

...Ο συγγραφέας, ένας από τους πιο έμπειρους διαιτολόγους, απευθυνόμενος προς όλους όσους είναι σε δίαιτα υποδεικνύει και κατονομάζει όλα τα στραβά μονοπάτια και τα συχνά λάθη που οδηγούν σε κρίσεις βουλιμίας και αποσυντονίζουν την προσπάθειά τους έτσι ώστε να λειτουργήσουν αυτή τη φορά διαφορετικά μπαίνοντας για τελευταία φορά σε αυτό τον κόπο.

(αφιερωμένο σε όσους απέτυχαν να ολοκληρώσουν έστω και μια φορά τη δίαιτά τους, είναι αφιερωμένο σε όσους πέτυχαν να φθάσουν στο ιδανικό βάρος μέσα από τη δίαιτα αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να το κρατήσουν...) 

Evangelos Zoumbaneas Nutritionist Ευάγγελος Ζουμπανέας Διαιτολόγος