Είναι σημαντικά αυτά που αναφέρει η αδελφή Εύα Τορνεσάκη.
Αυτή έχει και το μεγαλύτερο αρχείο από τη γιαγιά.
Χάρηκα πολύ που ξεσκέπαζε τους πλανεμένους.
Την είχα ακούσει κι εγώ να λέει, ότι πιο πολλοί πλανεμένοι θα ξεφυτρώσουν δήθεν στο όνομα του Χριστού, από τα μανιτάρια που φυτρώνουν στα βουνά της Κρήτης.
Συνιστούσε αγάπη, σιωπή, μετάνοια και ταπείνωση!
Αυτά, έλεγε, καίνε τον διάβολο και δεν του δίνουνε δύναμη. Διαφορετικά μπορεί να φυσήξει ο νους σου (δική της έκφραση) και να νομίζεις πως έφτασες στα μέτρα του Μεγάλου Αντωνίου επειδή κάνεις λίγη προσευχή και νηστεία...
Στα περιστατικά που αναφέρει η αδελφή Εύα, που σαν φιλόλογος τα γράφει και ωραία, ήθελα να προσθέσω τρία περιστατικά που έζησα:
Ήρθε κάποτε μια γυναίκα να την δει.
Ήταν κατάκοιτη η γιαγιά.
Η γυναίκα ήταν οραματίστρια και έλεγε πως άκουε φωνές και της προέλεγαν πράγματα, την καθοδηγούσαν κλπ.
Φαίνεται η γυναίκα ήταν καλοπροαίρετη και ήρθε στη γιαγιά.
Ήρθε, κάθισε, δεν είπε τίποτα.
Η γιαγιά, αυθόρμητα, της είπε:
«την πρώτη φορά που έκλαιγες και πονούσες για το παιδί σου, σου μίλησε η Παναγία!
Από μέσα σου (σου μίλησε)!
Και έγινε ό,τι σου είπε γιατί τση φώναζες με πόνο...
Ύστερα, τα καυχήθηκες και εδάκαρε (άρχισε) το μαϊμούνι (ο διάβολος).
Αυτό (το μαϊμούνι) μασκαρεύεται λέω καλά... δεν το παίρνουνε χαμπάρι όλοι...και σε έκαμε κόσκινο και κοσκινίζεις κι άλλους... (σε έκαμε όργανό του και εσύ πλανάς άλλους).
Ετούτονα το τελευταίο ήτανε καλό γιατί σε λυπήθηκε η Παναγία...».
Η γυναίκα ξέσπασε σε θρήνο.
Όπως τα είπε η γιαγιά είχαν γίνει.
Άκουε φωνές και «οδηγούσε» και άλλους.
Επειδή, όμως, ανέπτυξε μια καλή ανησυχία, άρχισε να παρακαλεί τον Θεό.
Ήθελε πληροφορία αν ήταν σε καλό δρόμο.
Της εμφανίσθηκε στον ύπνο ένας άγνωστος Γέροντας και την έστειλε σε ένα έμπειρο πνευματικό.
Αυτός, αμέσως κατάλαβε την πλάνη και της εξήγησε τί συμβαίνει.
Έπειτα, να επισκεφθεί και τη Γερόντισσα Γαλακτία.
Η γιαγιά, μόλις την είδε, τα εξιστόρησε όλα και την συγκλόνισε. Ακόμη και το τελευταίο μοναδικό γνήσιο μήνυμα που έλαβε.
Έφυγε και έλεγε ότι δεν θα ξαναδώσει σημασία σε τέτοια πράματα...
Ήρθε ένα απόγευμα, ένας από τα Χανιά.
Τον κάλεσε η Γερόντισσα κοντά της.
Άρχισε με το πετσετάκι της, να του τρίβει δυνατά το μέτωπο.
Ο πατήρ Αντώνιος επενέβηκε:
«Τί του κάνεις εκεί»;
Της φώναζε ο πάτερ στο αυτί και κάπως τον άκουε.
Εκείνη, τον κοίταξε αυστηρά:
«δε βλέπεις ήντα κάνω; Γεμάτη είναι η κεφαλή ντου ανέφαλα (σύννεφα) και Νεφελίμ και τον έχουνε τροζαμένο! Προσπαθώ να του τα βγάλω να ξεγιουργιάνει (ξεθολώσει) μιαολιά (λιγάκι) ο νους του να δει ένα ψιχάλι (ελάχιστο) φως...να γλυκαθεί παιδί μου...».
Αυτός, είχε πλανηθεί από κάποιο γνωστό συγγραφέα που μιλούσε για Νεφελίμ και τέτοια πράματα στην τηλεόραση.
Το είπε ο ίδιος ο επισκέπτης που συγκλονίστηκε.
Έφυγε αμίλητος...
Αυτήν που υποδέχθηκε μετά «βαΐων και κλάδων» ήταν η γνωστή κυρία Αθηνά Σιδέρη του Αγίου Πορφυρίου. Ήρθε με συνοδεία Ρεθυμνιώτες.
Μόλις την είδε η Γερόντισσα, την αγκάλιασε και την καταφιλούσε. Πριν προλάβει να μιλήσει η κυρία Αθηνά, της είπε η γιαγιά:
«Μη κάνεις αυτό που σκέφτεσαι. Να συνεχίσεις αυτό που σου ‘πε ο Γέροντας (Πορφύριος). Διψά ο κόσμος. Δεν ξέρει πράμα. Να συνεχίσεις παιδί μου...».
Συγκινημένη, φανέρωσε σε όλους μας εκεί, ότι σκεφτόταν να σταματήσει τις ομιλίες που τις ανέθεσε ο Άγιος Πορφύριος που ήταν πνευματικός της, γιατί αισθανόταν αδύναμη πια λόγω προβλημάτων υγείας.
Το έκανε θέμα προσευχής και καθώς ερχόταν, παρακαλούσε τον Θεό να της μεταφέρει η Γερόντισσα Γαλακτία το θέλημά Του.
Τώρα, που το άκουσε, συγκινήθηκε πολύ.
Έπειτα, η γιαγιά της κρατούσε το χέρι και της φανέρωσε πολλά ακόμη. Κάποια στιγμή, της είπε:
«Μη δίνεις σημασία, που σου λένε κακά λόγια, επειδή λες τα βρώμικα που σου ‘πε ο Μεγάλος Πατέρας της Αμέρικα (Γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης).
Να τα λες παιδί μου με το όνομά ντος, ετσα που σου τα ‘πε να γλυτώσουνε μερκοί
(μερικοί. Εννοούσε τα παρά φύση αμαρτήματα).
Ετούτανα θα φέρουν εδα (τώρα) τση φωτιές σε όλο τον κόσμο από τις μεγάλες μπαλωθιές (υπερόπλα-πυρηνικά)».
Η κυρία Αθηνά εξήγησε ότι ο Άγιος Πορφύριος της είχε τονίσει, να επιδιώξει να πάρει την ευχή του Γέροντα Εφραίμ του Φιλοθεΐτη που ήταν στην Αμερική.
Τον χαρακτήριζε πολύ μεγάλο, πολύ μεγαλύτερο από όλους και έλεγε ότι θα χτυπηθεί με λύσσα από το σατανά.
Ειδικά από τους διεφθαρμένους ρασοφόρους...
Όταν τον γνώρισε τον Γέροντα Εφραίμ η κυρία Αθηνά στην Αριζόνα, της μίλησε για την πολλή μεγάλη αγιότητα του Γέροντά της Αγίου Πορφυρίου και της έδωσε παραγγελία να καυτηριάζει ονομαστικά τις ανώμαλες πράξεις που κυριαρχούν σήμερα, γιατί είναι η βασική αιτία των φοβερών καταστάσεων που έρχονται.
Αυτό, όμως, είχε σαν αποτέλεσμα να δεχθεί μεγάλα πυρά και φοβερές ύβρεις από πλευρά του κλήρου κυρίως...
Τα ονομάζουν αυτά «εκδήλωση αγάπης» και λένε πως δεν αφορά την Εκκλησία!!!
Όμως, θυμήθηκε, μας είπε η κυρία Αθηνά, μια ρήση του Αγίου Πορφυρίου, που της έδινε δύναμη και την έκανε να προχωρεί με θάρρος.
Της είχε πει:
«θα έρθει εποχή που ένα εκκλησιαστικό κομμάτι θα αγκαλιάσει το παρά φύσιν!
Τότε να αντισταθείτε.
Όταν η Εκκλησία συμβιβάζεται με παρά φύσιν καταστάσεις, χάνει τον προορισμό της!
Δεν λειτουργεί σαν Εκκλησία του Χριστού!
Γι’ αυτό, κάποιοι θα το λένε...
Όχι η Εκκλησία.
Αργότερα θα συγκληθεί μια Μεγάλη Σύνοδος μετά τον πόλεμο και θα δοξάσει την Ορθοδοξία.
Αυτή θα τερματίσει και την παραφυσική αγαπολογία...».
Αφού είπε αυτά στο μεσαίο δωμάτιο η κυρία Αθηνά, την φώναξε επίμονα η γιαγιά κοντά της και της ζήτησε να βγάλει το σακάκι της και να της το δώσει.
Πάλι ο πατήρ Αντώνιος αντέδρασε.
Η κυρία Αθηνά απάντησε:
«αφήστε την! Αυτή η κίνηση κρύβει το μεγαλύτερο μυστικό μου...».
Η γιαγιά πήρε το σακάκι, που ήταν ένα γκρίζο με πυκνές μαύρες πιτσιλιές, το αγκάλιασε, το σταύρωσε, το έσφιξε στην αγκαλιά της και προσευχήθηκε ψιθυριστά κάποια ώρα...
Έπειτα το φίλησε και το έδωσε πίσω στην κυρία Αθηνά.
Η κυρία Αθηνά, με δάκρυα είπε, ότι αυτό το σακάκι το είχε ευλογήσει ο Άγιος Πορφύριος και το φορούσε σε κάθε ομιλία!
Η γιαγιά το είδε αυτό, γι’ αυτό το ζήτησε και το ευλόγησε και εκείνη.
Η κυρία Αθηνά, δεν παρέλειπε να τηλεφωνεί συχνά στη Γερόντισσα μέχρι την κοίμησή της.
Ζητούσε την ευχή της.
Η γιαγιά το καταλάβαινε και ανταποκρινόταν.
Αιωνία η μνήμη της.
Να έχουμε την ευχή της γιαγιάς μας Γαλακτίας Μοναχής!
Το κοινό και το νέο...
Εκείνος που τις ενώνει είναι ο έτερος εξαγιασμένος, τον οποίον (χωρίς να βιάζεται κανείς μας) δεν έχουμε πλέον τον παραμικρό ενδοιασμό να τον αποκαλούμε άγιο:
Το νέο είναι η βεβαιότητα όσων τις έζησαν και τις γνώρισαν από πολύ κοντά πως και οι δύο έχουν μπει στην παράξενη χορεία των "σχεδόν αγίων". Γι΄αυτό και τις επικαλούνται... Όπως δεν διστάζουμε να το κάνουμε κι εμείς. Την ευχούλα τους...
[αν δεν γνωρίζεις τι εστί "Αθηνά Σιδέρη", κλίκαρε πάνω στην υπέροχη αναστάσιμη φωτογραφία της...
.jpg)
