Είναι οι μελωδίες που σκορπίζονται στα καντούνια
από τα καντσονέτα που τραγουδά ο μικρός κανταδόρος,
ο Σπυρέτος,
που μένει με τους γονείς και τη νόνα του
σε ένα φτωχόσπιτο στη Γαρίτσα.
Ένα αναπάντεχο γεγονός
θα ταράξει για μήνες τις ζωές όλων στο νησί
και, απελπισμένοι,
θα αναζητήσουν ένα θαύμα για να σωθούν.
Μια ιστορία για τη δύναμη της πίστης μας🙏
και την αξία της παιδικής
φιλίας.💯 ✨
|παρήγγειλέ το εδώ...
Ο Άγιος Σπυρίδωνας καταγόταν από την Κύπρο και αναδείχθηκε με την αποδοχή του κλήρου και του λαού επίσκοπος Τριμυθούντος.
Η ζωή του υπήρξε γεμάτη θαυμαστά γεγονότα που θα
εντυπωσιάσουν τα παιδιά εμπνέοντάς τους τον σεβασμό και την αγάπη προς τους
αγίου μας αλλά και προς τους απλούς και ταπεινούς ανθρώπους που κρύβουν μέσα
τους έναν ανεκτίμητο θησαυρό.
Ο Άγιος Σπυρίδωνας είναι πολιούχος της Κέρκυρας και η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας στις 12 Δεκεμβρίου.
Οι άγιοι μας αποτελούν τα πιο σπουδαία πρότυπα για μικρούς και μεγάλους.
Η σειρά Βίοι αγίων για μικρούς και μεγάλους περιλαμβάνει τα συναξάρια
των αγίων, καθώς και μια σειρά από δραστηριότητες κατάλληλες για να
ψυχαγωγήσουν τα παιδιά.
Βρείτε το εδώ: www.stamoulis.gr
στο 210 52380305
και σε όλα τα
ενημερωμένα βιβλιοπωλεία.
---
Εκδόσεις Άθως
Κεντρική διάθεση Εκδόσεις Σταμούλη
Αβέρωφ 2, Αθήνα
Μην προσπαθείτε να με βάλετε στο σκοτάδι σας...
Προσπαθούν μερικοί να μας πείσουν
ότι η Εκκλησία πρέπει να εκσυγχρονισθεί
και να δεχθεί την καύση των νεκρών σωμάτων.
Πώς είναι δυνατόν ένας Χριστιανός να το δεχθεί αυτό;
Όσα επιχειρήματα κι αν αραδιάσουν,
γνωρίζουμε πολύ καλά πως πίσω από τα λόγια αυτά
κρύβεται ο φόβος για το γεγονός του θανάτου.
Θέλουν να καίνε τα σώματα,
να σκορπίζουν τις στάχτες,
να εξαφανίζουν κάθε τι
που μπορεί
να τους υπενθυμίζει ότι υπάρχει και θάνατος.
Ο Χριστιανός όμως,
ο αληθινός Χριστιανός,
όχι ο γιαλαντζί,
μόνο την αμαρτία φοβάται.
Δεν φοβάται τον θάνατο.
Η κόρη του Αγίου Σπυρίδωνα
είχε αναλάβει να φυλάξει τα κοσμήματα μιας γυναίκας.
Η κόρη όμως πέθανε
χωρίς να προλάβει να πει
πού είχε βάλει τα κοσμήματα.
Ο Σπυρίδων έδωσε τη λύση.
Πήγε στον τάφο της κόρης του
και τη ρώτησε πού έχει τοποθετήσει τα κοσμήματα.
Και η κόρη απάντησε και του υπέδειξε το μέρος.
Τόσο απλά.
Τόσο φυσικά.
Σχεδόν 1700 χρόνια είναι πεθαμένος ο Ἀγιος Σπυρίδων.
Και το νεκρό σώμα του ταπεινού και αγιασμένου Επισκόπου,
λουσμένο από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος,
παραμένει αδιάφθορο.
Μας λοιδωρούν ότι προσκυνούμε μια μούμια...
Αλήθεια;
Έχετε δει πολλές τέτοιες «μούμιες»
με δέρμα να αντιδρά στο άγγιγμα
όπως σε κάθε ζωντανό άνθρωπο;
Να ευωδιάζει;
Να θαυματουργεί;
Να σηκώνεται από τη λάρνακα
- ναι, να σηκώνεται -
και να περπατά;
Μην προσπαθείτε να με βάλετε στο σκοτάδι σας.
Γνωρίζω ότι ο Σπυρίδων
είναι η χειροπιαστή απόδειξη της υπόσχεσης του Κυρίου μας:
«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν
ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων
καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με,
ἔχει ζωὴν αἰώνιον,
καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται,
ἀλλὰ
μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.»
Τι, ακόμη με ρωτάτε
αν θα αποδεχθώ την καύση των νεκρών
σωμάτων;
Λυπάμαι, ο Σπυρίδων δεν με αφήνει...
~ Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ Νεκτάριος
|μας έστειλε η πρεσβυτέρα Δήμητρα Σταύρου - Φερεντίνου
Στο Αγιοπαυλίτικο κάθισμα του Αγίου Σπυρίδωνος έμενε ένα γεροντάκι,
λαϊκός 90 ετών και διηγήθηκε το εξής:
“Στόν πόλεμο του ’40 ήμουν καπετάνιος σε πολεμικό πλοίο και ήμασταν ανοιχτά της Κέρκυρας.
Μας είχαν τελειώσει τα πολεμοφόδια, ήμασταν δηλαδή χωρίς άμυνα.
Μας επιτέθηκαν τότε δύο-τρία Γερμανικά “Στούκας” [είδος πολεμικών αεροπλάνων] και μη έχοντας άλλη ελπίδα, επικαλέσθηκα τον Θεό να μας βοηθήση.
Είδα τότε στην πλώρη του πλοίου κάποιον με Αρχιερατική στολή και την μαγκουρίτσα του, και έδιωχνε τις βόμβες με την μαγκούρα του δεξιά-αριστερά.
Ενώ έριχναν πολλή ώρα αμέτρητες βόμβες δεν μπορούσαν να βρουν στόχο.
Τότε κατάλαβα ότι ο ήταν ο άγιος Σπυρίδων από την Κέρκυρα που μας βοήθησε, και δόξαζα τον Θεό και τον Άγιο...
-
Απόσπασμα από το βιβλίο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση», Άγιον Όρος 2011
Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Τῆς Συνόδου τῆς πρώτης ἀνεδείχθης ὑπέρμαχος, καὶ θαυματουργὸς θεοφόρε, Σπυρίδων Πατὴρ ἡμῶν·
διὸ νεκρᾷ σὺ ἐν τάφῳ προσφωνεῖς, καὶ ὄφιν εἰς χρυσοῦν μετέβαλες·
καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, Ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργούντάς σοι Ἱερώτατε.
Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ· δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι· δόξα τῷ ἐνεργούντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
|την απίθανη εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα μάς έστειλε η μικρή Μαρία...
|"αντίδωρον" στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες...
Σχετικά με τον άγιο Σπυρίδωνα, τόσο μεγάλη καθαρότητα βίου υπήρχε στον βοσκό αυτόν, ώστε να αξιωθεί να γίνει ποιμενάρχης μιας από τις πόλεις της Κύπρου, της Τριμυθούντος.
Σ’ αυτόν έλαχε ο κλήρος να γίνει επίσκοπος και, επειδή δεν είχε καθόλου υπερηφάνεια, παράλληλα προς την επισκοπή, έβοσκε και τα πρόβατα.
Κάποια λοιπόν μεσάνυχτα όρμησαν κρυφά κλέφτες στη μάνδρα των προβάτων του και κοίταγαν πώς να κλέψουν τα πρόβατα.
Ο Θεός όμως που φυλάγει τον ποιμένα, έσωσε και τα πρόβατα.
Γιατί οι κλέφτες δέθηκαν από κάποια αόρατη δύναμη στη μάνδρα, ώσπου ξημέρωσε και ήλθε και ο ποιμένας στα πρόβατα.
Μόλις τους βρήκε ακίνητους με τα χέρια οπισθάγκωνα, κατάλαβε τι συνέβη.
Προσευχήθηκε τότε και τους έλυσε με την προσευχή του.
Και δίνοντάς τους πολλές νουθεσίες να φροντίζουν να ζουν με δίκαια μέσα, με τίμιους κόπους και όχι με αδικίες, τους άφησε ελεύθερους χαρίζοντάς τους κι από ένα κριάρι.
Και χαριτολογώντας, πρόσθεσε:
«Για να μην πάει χαμένο το ξενύχτι σας!».
✨ ✨ ✨
✔ Έλεγαν γι’ αυτόν πάλι τον άγιο, ότι είχε μία θυγατέρα παρθένο, ευλαβή σαν τον πατέρα της, με το όνομα Ειρήνη.
Ένας δικός της γνωστός, της έδωσε ένα πολύτιμο κόσμημα να του το φυλάξει.
Κι αυτή για να το ασφαλίσει καλύτερα, έκρυψε τον θησαυρό μέσα στη γη.
Μετά όμως από λίγο καιρό έφυγε από τον κόσμο αυτό η κόρη.
Πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα και παρουσιάζεται αυτός που είχε δώσει τον θησαυρό.
Μη βρίσκοντας την θυγατέρα του, τα έβαλε με τον πατέρα της, τον άγιο Σπυρίδωνα, άλλοτε απειλώντας τον και άλλοτε παρακαλώντας τον.
Και επειδή ο Γέροντας θεωρούσε ως συμφορά τη ζημιά που έπαθε αυτός που έδωσε τον θησαυρό, ήρθε στον τάφο της θυγατέρας του και ζητούσε απ’ τον Θεό να του δείξει πρόωρα την ανάσταση που Αυτός έχει υποσχεθεί.
Και, να, που δεν διαψεύδεται·
γιατί εμφανίζεται αμέσως ζωντανή η παρθένος στον πατέρα της και αφού του έδειξε τον τόπο, όπου βρισκόταν το κόσμημα, έφυγε πίσω πάλι.
Έτσι πήρε ο άγιος τον θησαυρό και τον έδωσε σε αυτόν που τον ζητούσε.
✨ ✨ ✨
✔ Ο άγιος κατά τη Μεγάλη Σαρακοστή συνήθιζε να νηστεύει απόλυτα.
Δεν έτρωγε τίποτα, ούτε αυτός ούτε κι η κόρη του.
Κάποια βραδυά, σε περίοδο νηστείας, ένας άγνωστος οδοιπόρος κτύπησε την πόρτα της επισκοπής του.
Ο άγιος έσπευσε με προθυμία να του ανοίξει και να τον υποδεχθεί.
Του πρόσφερε νερό να ξεπλυθεί και πήγε να βρει κάτι, για να του δώσει να δειπνήσει.
Κοίταξε παντού, μα τίποτα δεν βρήκε.
Ούτε ψωμί δεν είχε.
Στην αμηχανία του ο άγιος θυμήθηκε πώς σε κάποια γωνιά βρισκόταν κρεμάμενο ένα κομμάτι διατηρημένο χοιρινό κρέας από τις ημέρες της κρεοφαγίας.
Χωρίς να χάσει καιρό, φώναξε την κόρη του να ψήσει λίγο για τον φιλοξενούμενο τους.
Η κόρη ετοίμασε το τραπέζι.
Έβαλε πάνω το ψητό κρέας και κάλεσαν τον ξένο να φάγει.
Ο ξένος, σαν είδε το προσφερόμενο, αρνήθηκε να το δοκιμάσει λέγοντας:
«Δέσποτα μου, συγχώρεσε με. Νηστεύω. Είμαι χριστιανός».
«Ναί! παιδί μου», είπε ο άγιος,
«κι εγώ νηστεύω. Είμαι κι εγώ χριστιανός.
Μα μια και δεν έχουμε τίποτε άλλο στο σπίτι κι εσύ πρέπει να τονωθείς ύστερα από την τόση οδοιπορία, θα φας από αυτό που βρίσκεται.
Να! εγώ καταλύω πρώτος τη νηστεία.
Φάγε, παιδί μου, να τονωθείς».
Κι ο άγιος, για να ενθαρρύνει τον ξένο, έφαγε κι έδωσε και σ' εκείνο λέγοντας του.
«Πάντα καθαρὰ τοὶς καθαροίς, ὁ θεῖος ἀπεφήνατο Λόγος».
Την άλλη μέρα φυσικά συνέχισε και πάλι τη νηστεία του.
Το περιστατικό αυτό δείχνει την πλατιά αντίληψη του αγίου για τη νηστεία, που είναι κι η μόνη ορθή.
«Τὸ Σάββατον ἐγένετο διὰ τὸν ἄνθρωπον οὒχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ Σάββατον».
(Μάρκ. β', 27).
|Από το Γεροντικό
πηγή: π.Παντελεήμων Κρούσκος
~ γράφει η παθούσα (εκ των "συν αυτώ"), Φωτεινή Κέφα
.jpg)