...

 

☆ "...Ἐάν έβλεπαν οἱ ἄνθρωποι μέ ποιά δόξα λειτουργεῖ ὁ ἱερεύς, θά ἐπεφταν κατά γῆς ἀπό τό ὁραμα ἐκεῖνο. Καί ἂν ὁ ἴδιος ὁ ἱερεύς ἔβλεπε τόν ἑαυτό του, σέ ποιά οὐράνια δόξα βρίσκεται καθώς τελεῖ τό λειτούργημά του, τότε θα γινόταν μεγάλος ἀσκητής, καί θά ἀγωνιζόταν, γιά νά μή θλίψει μέ τίποτε τή ζωντανή μέσα του χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...

      

    |α(μ)Φιερωμένο στους Πνευματικούς μας Πατέρες, αλλά και στους Ιερείς των ενοριών μας, που μας ανέχονται τόσα χρόνια...

(εξ αφορμής του Αγίου πατρός Τύχωνα του Ρώσου που τόσο αποστομωτικά είδαμε να ενσαρκώνεται στις οθόνες μας προχθές το βράδυ...

Ο Πνευματικός που αγιοπόρεψε, έστω και για λίγο αλλά και τόσο καθοριστικά, τον Άγιό μας Παΐσιο...)

ΣΕ ἕναν ἑσπερινό της Μεγάλης Σαρακοστῆς, στο Παλαιό Ορεινό Ρωσικό, κάποιος μοναχός εἶδε τόν πνευματικό Αβράμιο κατ' εἰκόνα Χριστοῦ.

 Ὁ γέρων-πνευματικός, φορώντας επιτραχήλι, στεκόταν στό ἐξομολογητήρι καί δεχόταν τίς ἐξομολογήσεις. 

Όταν έμπῆκε ἐκεῖνος ὁ μοναχός, κοίταξε στόν πνευματικό, πού ἦταν κατάλευκος γέροντας, καί εἶδε τό πρόσωπό του νεανικό, σάν παιδί, καί έλαμπε ὁλόκληρος, καί ἦταν ὁμοιος μέ τό Χριστό. 

Τότε κατάλαβε ὁ μοναχός ἐκεῖνος ὅτι ὁ πνευματικός τελεῖ τό μυστήριο μέ τό Άγιο Πνεῦμα, καί διά μέσου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συγχωρούνται στον μετανοοῦντα οἱ ἁμαρτίες.

 Ἐάν έβλεπαν οἱ ἄνθρωποι μέ ποιά δόξα λειτουργεῖ ὁ ἱερεύς, θά ἐπεφταν κατά γῆς ἀπό τό ὁραμα ἐκεῖνο. 

Καί ἂν ὁ ἴδιος ὁ ἱερεύς ἔβλεπε τόν ἑαυτό του, σέ ποιά οὐράνια δόξα βρίσκεται καθώς τελεῖ τό λειτούργημά του, τότε θα γινόταν μεγάλος ἀσκητής, καί θά ἀγωνιζόταν, γιά νά μή θλίψει μέ τίποτε τή ζωντανή μέσα του χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γράφω αὐτές τίς Γραμμές και χαίρει τό πνεῦμα μου, γιατί οἱ ποιμένες μας εἶναι ὁμοιοι πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

 Ἀλλά καί ἐμεῖς τά πρόβατα, αν καί ἔχουμε μικρή χάρη, ἐν τούτοις είμαστε μέχρι κάποιο σημεῖο ὁμοιοι πρός τόν Κύριο. 

Οἱ ἄνθρωποι δέν γνωρίζουν αὐτό τό μυστήριο, ἀλλά ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μίλησε γι' αυτό καθαρά: 

"Θα γίνουμε ομοιοι μέ Αὐτόν". 

Καί αὐτό όχι μόνο μετά θάνατο, ἀλλά καί τώρα, γιατί ὁ ἐλεήμων Κύριος ἔδωκε ἐπί τῆς γῆς τό Πνεῦμα τό Άγιο καί Αὐτό ζεῖ στήν Ἐκκλησία μας. 

Αὐτό ζεῖ στίς ψυχές τῶν καθαρότατων ποιμένων. 

Αὐτό ζεῖ μέσα στίς καρδιές τῶν πιστῶν. 

Αὐτό διδάσκει στην ψυχή την άσκηση. 

Αὐτό δίνει τις δυνάμεις γιά νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου. 

Αὐτό μᾶς ὁδηγεῖ σέ ὅλη τήν ἀλήθεια. 

Αὐτό τόσο πλούτισε μέ κάλλος (ὀμορφιά) τόν ἄνθρωπο, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὁμοιος πρός τόν Κύριο. 

Πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε ὅτι ὁ πνευματικός τελεῖ τό λειτούργημά του μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί γι' αὐτό έχουμε χρέος νά τόν σεβόμαστε. 

Νά πιστεύετε, ἀδελφοί, ὅτι, ἂν συμβεῖ σέ κάποιον να πεθαίνει ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ καί τοῦ εἰπεῖ: 

"Πάτερ ἅγιε, εὐλόγησέ με, γιά νά ἰδῶ τόν Κύριο στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν"

καί ὁ πνευματικός ἀπαντήσει: 

"πήγαινε, τέκνο, καί νά βλέπεις τόν Κύριο",

θά γίνει σ' αὐτόν σύμφωνα μέ τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ, γιατί τό Πνεῦμα τό Ἅγιο εἶναι τό ίδιο καί στά οὐράνια καί στή γῆ.

Οἱ προσευχές τοῦ πνευματικοῦ ἔχουν μεγάλη δύναμη. 

Εγώ πολλά έπαθα ἀπό τούς δαίμονες ἀπό ὑπερηφάνεια, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ταπείνωσε καί μέ ἐλέησε μέ τίς προσευχές τοῦ πνευματικοῦ, καί τώρα ὁ Κύριος φανέρωσε ότι τό  Ἅγιο Πνεῦμα ἐπαναπαύεται στους πνευματικούς, καί γι' αὐτό ἔχω βαθύ σεβασμό πρός τούς πνευματικούς. 

Από τίς προσευχές τους παίρνουμε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἀγαλλίαση γιά τό ότι είμαστε κοντά στον Κύριο ὁ Ὁποῖος μᾶς ἀγαπάει καί άνοιξε σέ ἐμᾶς τό δρόμο γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς. 

Ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν λέει τά πάντα στόν πνευματικό, τότε ὁ δρόμος του εἶναι ἀνώμαλος καί δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία. 

Ἐάν όμως λέει τά πάντα, πορεύεται κατ' ευθείαν στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν...

(Από το βιβλίο: Νικόλαος Σ. Πουρναράς, Φιλοκαλία – Αλφαβητικό Απάνθισμα σελ. 380-381 Εκδόσεις Παν. Πουρνάρα Θεσσαλονίκη 2002)

   |από τον εκ των "συν αυτώ", Γιάννη Τσιτλακίδη 

✔ Πολλές φορές λένε (κατηγορίες) για τους Ιερείς. (Αλλά) και οι παπάδες άνθρωποι είναι... |Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

 

  ...Μπορεί ένας άνθρωπος να έσφαλε στην ζωή του, 

δεν φταίνε και όλοι οι άνθρωποι. 

(Και ένας παπάς μπορεί να έσφαλε, 

δεν φταίνε όλοι οι παπάδες.) 

Αλλά "Μὴ κρίνετε" λέγει ο Χριστός "ἵνα μὴ κριθῆτε", 

διότι με το μέτρο που κρίνομε θα κριθούμε μιά μέρα. 

Ποιοί είμαστε που θα κρίνωμε; 

Να κάνωμε προσευχή να φωτίζη ο Θεός τον κάθε άνθρωπο. 

Όσο μπορούμε να συγχωρούμε...

 

|Όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης

πηγή

✔ Η Ιερωσύνη απαιτεί πόθο Χριστού... |π. Μιχαήλ Σαντοριναίος

  ...που πολύ απλά και ξεκάθαρα σημαίνει 

πως αν δεν τον έχεις αυτόν τον πόθο,

άσ΄το καλύτερα!

Για το καλό των άλλων, 

αλλά και το δικό σου...

☆ Η Κηδεία του Ιερέα. Κατηχώρι, Ελλάδα, 1898 |Τότε που το γένος γνώριζε...

 

... πως αν δείς στο δρόμο 

έναν παπά και έναν άγγελο, 

πρώτα θα ασπαστείς το χέρι του Ιερέα 

και μετά του αγγέλου...

*****

Το ανθρώπινο σώμα, 

το πήλινο αυτό δοχείο, 

από την στιγμή που δέχεται την ιεροσύνη, 

αποκτά ιερότητα: 

είναι ιερό σαν την Αγία Τράπεζα. 

Και κάτι παραπάνω.

 

Γι' αυτό ο όσιος ιερέας Λουκιανός, 

ευρισκόμενος λίγο πριν πεθάνει στη φυλακή,

 λειτούργησε χρησιμοποιώντας 

σαν Αγία Τράπεζα το σώμα του, 

το στήθος του.

 

Και ο Θεόδωρος, επίσκοπος Κύρου, 

ευρισκόμενος στην έρημο, 

λειτούργησε έχοντας σαν Αγία Τράπεζα 

τα χέρια του διακόνου του...

 

Δείτε σχετικά: 

  

☆ Τα χαρίσματα της Ιερωσύνης 

~ π. Παναγιώτης Ρόδης

 

 

☆  Όταν οι μάρτυρες 

τελούσαν τη θεία λειτουργία 

πάνω στο στήθος τους. 

Η κρυφή και διωκόμενη 

«Εκκλησία των Κατακομβών» 

στην αθεϊστική Ρωσία...

 

 

Posted by Δημήτρης Ρόδης

πηγή: Πνεύματος Κοινωνία

* Προσέξτε αυτήν την φωτογραφία (που κυκλοφορεί ευρέως αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο...)

Έχουν βάλει όλους τους ιερείς σε έναν κάδο σκουπιδιών...

Δεν είναι τυχαία η επιλογή.

Με αφορμή πάλι την άστοχη τοποθέτηση ενός Μητροπολίτη, σκέφτηκαν κάποιοι πάλι να στείλουν την "αγάπη" τους προς εμάς τους κληρικούς.

Δυστυχώς κάπως έτσι μας θέλει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, είτε μας αρέσει, είτε όχι...

...Ανέκαθεν ενοχλούσε η Εκκλησία και κυρίως οι κληρικοί, οι οποίοι πάντοτε απαξιώνονταν σε κάθε ευκαιρία.

Δεν είναι τυχαίο που τον κάδο τον σπρώχνουν τα παιδιά...

Αυτήν την απαξίωση θέλουν να την μεταφέρουν και στη νέα γενιά,

αυτή την γενιά που πέρασε και περνά μέσα από την κολυμβήθρα,

μέσα από τις ενοριακές συντροφιές,

μέσα από την εκπαίδευση...

Μέσα από αυτή την γενιά, που θα προέλθουν οι αυριανοί κληρικοί, οι συνεργάτες και το αυριανό μας ποίμνιο...

Αυτήν την νοοτροπία θέλουν να επιβάλουν στην συνείδηση της νέας γενιάς ότι

"Αυτούς δεν τους χρειάζεστε, δεν τους έχετε ανάγκη.

Διώξτε τους από την ζωή σας και την ψυχή σας.

Κάντε αυτό που προσπαθούμε και εμείς χρόνια τώρα..."

Ευτυχώς πού η νέα γενιά τα βλέπει λίγο διαφορετικά...

~ π.Ανδρόνικος

πηγή

* Μακαριστή πρεσβυτέρα († 28/9/1977) Θεοδώρα Καλύβα-Σαράντου. Εις μνήμην...

* ῾Η μακαριστή πρεσβυτέρα † Θεοδώρα Καλύβα-Σαράντου μετέστη εἰς τήν ἄλλη ζωή - 27-9-1977 - ὕστερα ἀπό τραγικό θάνατο πού εἶχε σέ κάποιο αὐτοκινητιστικό δυστύχημα.

῞Οσοι τήν εἶχαν γνωρίσει βεβαιώνουν ὅτι ἦταν μιά ἐκλεκτή ψυχή, μέ ἔντονη πνευματική ζωή.

῞Οταν ἐκοιμήθη ἄφησε τόν ἱερέα Σαράντη Σαράντο ἐν χηρείᾳ μέ τέσσερα ἀνήλικα παιδιά μικρῆς ἡλικίας.

Στό ἄρθρο της πού ἀκολουθεῖ - τό ὁποῖο δημοσιεύθηκε στό περιοδικό "᾿Ενορία" στίς 1-12-1972 - δείχνει πῶς μπορεῖ σήμερα μιά πρεσβυτέρα νά σταθεῖ στό πλευρό τοῦ συζύγου της ἱερέως καί ταυτόχρονα νά διακονήσει τήν οἰκογένειά της καί τήν εὐρύτερη οἰκογένεια τῆς ἐνορίας.

Τέλος, ἀναφέρουμε ὅτι ἦταν Θεολόγος καθηγήτρια, διορισμένη στή Μέση ᾿Εκπαίδευση.

῎Ας εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη της.

~ η κόρη της, Αγγελική Σαράντου.

Εις μνήμην της εκδημίας της μητέρας μου, παραθέτω κείμενό της που μου θύμισε προχθές η φίλη πρεσβυτέρα (Δήμητρα Σουλιώτη) Dimitra Soylioti :

" Ἡ Πρεσβυτέρα καί ἡ μεγάλη ἀποστολή της"

† Πρεσβυτέρας Θεοδώρας Καλύβα-Σαράντου *

῞Ενας ἀπό τούς ἁγίους τῆς ᾿Εκκλησίας μας εἶπε: "῎Αν στό δρόμο μου συναντήσω ἕναν ἄγγελο καί ἕναν ἱερέα, θά σκύψω νά φιλήσω τό χέρι τοῦ ἱερέως πρῶτα καί ὕστερα θά προσκυνήσω τόν ἄγγελο". Αὐτή ἡ σκέψη πράγματι κρύβει τήν μεγαλύτερη ἀλήθεια γιατί ὁ ἱερεύς εἶναι ἡ ὁρατή παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο μας, εἶναι ὁ Χριστός σαρκωμένος, ὁ Λυτρωτής, ὁ θριαμβευτής Κύριος ἀνάμεσά μας.

᾿Εμεῖς οἱ πρεσβυτέρες δέν συναντᾶμε στό δρόμο μας τόν ἱερέα. Οὔτε μόνον στήν ᾿Εκκλησία. Γιά μᾶς ὁ ἱερεύς εἶναι ὁ σύζυγός μας. Ζοῦμε τήν πιό πλούσια εὐλογία, τήν πιό χαρισματική ζωή, κι ἄς τό ἔχουμε συνηθίσει λιγώτερο ἤ περισσότερο.

᾿Εμεῖς οἱ πρεσβυτέρες εἴμαστε ἕνα μέλος τῆς ὑπάρξεως τοῦ συζύγου μας-ἱερέως, ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστῶν του καὶ σάρξ ἐκ τῆς σαρκὸς του.

῾Ο Κύριος μέ τό μέγα μυστήριο τοῦ γάμου μᾶς ἕνωσε μυστηριακά μέ τόν ἱερέα σέ μιά ἁγία, τελεία, δυνατή ἑνότητα. Μαζί μέ τόν ἱερέα ζοῦμε, συζητοῦμε, ἀντιμετωπίζουμε ἀρκετές ποιμαντικές μέριμνες. Μά τό κυριώτερο, δεχόμαστε τήν θεία χάρι, ἀκατάπαυστα, πού ἄφθονα δίδεται στήν κτίσι ὁλόκληρη γιά νά τήν μεταμορφώσῃ καί νά τήν θεώσῃ.

῾Ο γάμος ὁ δικός μας εἶναι, θά λέγαμε, εἰς τό ἔπακρον καί συνεχῶς θεανθρώπινος, ἀφοῦ ὁ σύζυγός μας καί ἐμεῖς φέρνουμε τόν Χριστό μέσα μας, ἐφ᾿ ὅσον εἴμαστε Χριστοφόροι.

῾Ο γάμος μας ἀκόμα εἰκονίζει τήν ἁγία Τριάδα: ὁ Κύριος, ὁ πρεσβύτερος καί ἡ πρεσβυτέρα. Νά τό πιό ἁπλό, ἀλλά συνάμα καί τό πιό παντοδύναμο καί πανευφρόσυνο γεγονός γιά μᾶς, πού καταξιώνει τήν φτωχή καί πεπερασμένη μας ψυχή, τήν μικρή μας ζωή.

᾿Αφοῦ λοιπόν ὁ σύζυγός μας ἱερεύς μετέχει στό θαῦμα τῆς ἱερωσύνης τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί σύ καί ἐγώ, ἀδελφή πρεσβυτέρα, συμμετέχουμε στήν ἱερωσύνη τοῦ Κυρίου μας; μέ τό μυστήριο τοῦ γάμου.

᾿Ασύγκριτη ἡ τιμή αὐτή γιά μᾶς ἀπό τίς ὁποῖες ἔρρευσαν τά φαῦλα.

῾Η μητέρα μας ἡ Εὔα ἔφερε τήν ἀπώλεια στόν βασιλέα ὅλης τῆς κτίσεως τόν ᾿Αδάμ, τόν σύζυγό της. ᾿Εμεῖς οἱ πρεσβυτέρες συμμέτοχες στήν ἱερωσύνη τοῦ συζύγου μας καί στό σταυρό τοῦ παπᾶ μας, ἀγωνιζόμαστε νά γίνουμε ἅγιες, πανάγιες, μέ τήν ἄσκησι, τήν προσευχή, τήν σιωπή, τά ἄλλα μυστήρια, καί τήν λατρεία, μέ τήν εὐλογημένη τεκνογονία, τό πιό ἀσφαλές μέσον σωτηρίας. ῎Ετσι ἐλπίζουμε θείᾳ χάριτι καί κρείττω.

῾Ο σύζυγός μας δέν εἶναι ὁ Γιῶργος ἤ ὁ Γιάννης, ἀλλά ὁ πατήρ Γεώργιος ἤ ὁ πατήρ ᾿Ιωάννης.

᾿Αποτελεῖ μετά ἀπό τόν ἐπίσκοπό μας τό κέντρον τῶν πιστῶν, τόν ποιμένα τῶν λογικῶν προβάτων, τοῦ ἐκλεκτοῦ λαοῦ τῆς ᾿Εκκλησίας μας, πού πορεύεται στήν σωτηρία, στήν λύτρωσι. Αὐτός, ὁ σύζυγός μας εἶναι ἕνας ἄνθρωπος τραγικός, ὄχι μέ τήν κοσμική ἔννοια βέβαια.

Εἶναι δηλαδή ὁ πιό χαρούμενος ἄνθρωπος, ὅταν λειτουργῇ, ὅταν ἁγιάζῃ τόν περιούσιο λαό τοῦ Θεοῦ μέ τά μυστήρια καί μέ τόν θεῖο λόγο πού ἔχει τήν δύναμι νά ἀναστήσῃ τίς νεκρές ψυχές.

῾Ο ἱερεύς-σύζυγός μας εἶναι καί ὁ πιό θλιμμένος ἄνθρωπος γιατί ἀναλογίζεται, βλέπει, ζῇ καί αἰσθάνεται συνέχεια πόσο μικρός εἶναι μπροστά στόν ἄπειρο Κύριο τῆς δόξης, πόσο φτωχός μπροστά στόν Πλούσιο ἐν ἐλέει, καί οἰκτιρμοῖς, πόσο "γῆ καί σποδός" μπροστά στή θεία μεγαλειότητα, στήν ἄρρητη σοφία καί ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ.

Πόσες φορές δέν τόν βλέπουμε νά γυρίζῃ στό σπίτι πονεμένος κατάκαρδα γιά τά συντρίμματα τῶν ψυχῶν πού συνήντησε τήν ἡμέρα, γιά τήν ἁμαρτία καί τήν ψυχρότητα πού πιέζει τίς ταλαίπωρες ὑπάρξεις, τίς δέσμιες μέσα στόν δύστυχο "προοδευμένο" πολιτισμό μας.

῾Ο ἱερεύς μας ἀκόμη μοιάζει μέ τόν θεόπτη Μωϋσῆ πού ἀνεβασμένος στό ὄρος Σινᾶ ἄκουγε τίς βροντές, ἐτυφλώνετο ἀπό τίς ἀστραπές τῆς θείας μεγαλειότητος καί ἐκρύβετο μέσα στό σύννεφο τῆς θείας παρουσίας. Ποτέ δέν εἶδε ὅμως τό θεῖο πρόσωπο. Γιατί "οὐδεὶς ὄψεται τὸ πρόσωπόν μου καὶ ζήσεται", λέγει Κύριος Παντοκράτωρ.

Καί ὁ ἱερεύς σύζυγός μας ἀτενίζει καί ἀγγίζει φρικωδεστέραν θυσίαν καί θαῦμα, ἀσυγκρίτως ἐκπληκτικόν, καθώς λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.

῾Ωστόσο τά μάτια τῆς ψυχῆς του βλέπουν μέρος τῆς θείας δόξης. ῾Η καρδιά του κλείνει μέρος τῆς ἀπείρου ᾿Αγάπης καί ὁ νοῦς του ἀγωνίζεται νά χωρέσῃ μιά σταγόνα ἀπό τή θεία σοφία.

Δίπλα σ᾿ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, ἤ, ἄς τό ποῦμε καλύτερα, πλάϊ στόν ἱερέα της τί πρέπει νά αἰσθάνεται ἡ πρεσβυτέρα;

Πῶς πρέπει νά ζῇ;

῾Η γυναῖκα γενικά δίπλα στον ἄνδρα παίζει βασικό ρόλο.

Εἶναι προωρισμένη νά γίνεται ὁ ἀρχιτέκτων τῆς συζυγικῆς γαλήνης, νά σφογγίζῃ τόν ἱδρῶτα τοῦ προσώπου τοῦ ἀνδρός της, νά κάμῃ ἀνάλαφρη ἀπό τόν ἀγῶνα καί τήν ἀγωνία καί τόν μόχθο, τή ζωή του.

Εἶναι τό μικρό λυχνάρι πού φωτίζει τό διάβα τῶν ἀνθρώπων πού ἀγαπᾷ. ῾Η μητέρα καί σύζυγος γίνεται ἡ σιωπηλή θυσία πού ἐπάνω της θά ἀκουμβήσουν καί θά ριζώσουν τά ἀγαπητά της πρόσωπα, γιά νά στερεώσουν καί νά ἐπιτύχουν στή ζωή.

Μπορεῖ βέβαια ἡ ἱστορία νά διαστίζεται ἀπό ὀνόματα ἀνδρῶν, πίσω ὅμως ἀπό αὐτούς κάποια γυναῖκα, κάποια μητέρα ἔπαιξε τόν ρόλο της, ἔγινε ὁ σμιλευτής του. Μοιάζει ἡ γυναῖκα μέ τό ὑπόγειο καί ἀθόρυβο ἐκεῖνο ρυάκι πού ἐνῶ δέν φαίνεται, μεταβάλλει τόν τόπο σέ ζωογόνο, δροσερό. ᾿Εκεῖ ἀκριβῶς πού φυτρώνουν οἱ μεγάλες βελανιδιές, οἱ μεγάλοι ἄνδρες.

῎Ετσι λοιπόν ἡ πρεσβυτέρα θά εἶναι ἡ τέλεια νοικοκυρά, ἡ ἀφωσιωμένη σύζυγος, ἡ καλή μητέρα, ἀλλά ὁ νοῦς της καί ἡ καρδιά της πρέπει νά συν-αρπάζωνται ἀπό τό ἱλαρόν Φῶς τῆς θείας ἁγίας δόξης.

Καί τά ὅπλα τῆς πρεσβυτέρας;

῾Η πίστις. Νά τό πρῶτο της ὅπλο. Ξέρουμε πώς μποροῦμε μέ ἕνα καί μόνο κόκκο σιναπιοῦ πίστεως νά μετακινήσουμε ὄρη. ῾Ο ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής θέλησε νά δείξῃ τήν τεράστια δύναμι αὐτοῦ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου γιά τήν προσευχή. Μέ τήν προσευχή του πράγματι ἐκίνησε ὁλόκληρο βουνό. Κι ὅμως δέν εἶναι μεγάλο κατόρθωμα, γιατί μέσα μας ὑπάρχουν μεγαλύτερα βουνά.

Πῶς νά τά βγάλουμε πέρα π.χ. μέ τό λίγο μισθό τοῦ συζύγου μας ἱερέως καί νά ἀνταποκριθοῦμε στίς ἀνάγκες τῆς μεγάλης μας οἰκογενείας; Νά τό βουνό. Πίστις τυφλή, ἤ σωστότερα ζωντανή στόν Κύριό μας θά φέρῃ τό πιό αἴσιο, τό πιό συμφέρον ἀποτέλεσμα.

᾿Αλλοίμονο ἐπίσης ἄν ἡ πρεσβυτέρα, ὁ ἄνθρωπος αὐτός τῆς χάριτος, δέν καλλιεργεῖ μέσα της τήν ἐλπίδα τῆς μελλούσης ζωῆς κοντά στόν Κύριο μετά τῆς Θεοτόκου καί τῶν ἁγίων μας.

῾Η πρεσβυτέρα εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού λιώνει μέ τήν ἁγία ἐλπίδα τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί διαδίδει τήν ἐλπίδα αὐτή στίς ψυχές πού τήν πλησιάζουν. Καί αὐτή ἡ ἐλπίδα ἀνάβει μέσα της καί γύρω της τήν ἀγάπη πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός.

Τήν ἀγάπη στά παιδιά της, στόν ἱερέα της, στήν ἐνορία τοῦ ἱερέως της, σέ κάθε ψυχή, σέ κάθε παιδί τοῦ Θεοῦ πού θά χτυπήσῃ τήν πόρτα της. ῾Η ἀγάπη της ἡ πρώτη, ἡ μοναδική, δηλαδή ἡ ξεχωριστή, ἡ βαθύτερη εἶναι ὁ Χριστός, πού ἐσαρκώθη, ἐσταυρώθη καί ἀνεστήθη γιά μᾶς, γιά νά βροῦμε τόν γλυκύτατο παράδεισο ἀνοικτό, γιά νά γίνουμε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί πάλι.

Αὐτήν τήν ἀγάπη εἶχαν ὅλες οἱ χριστιανές μητέρες καί γι᾿ αὐτό ἀνέδειξαν ἁγίους στήν ᾿Εκκλησία μας. ῾Η ἁγία Μόνικα, ἡ μητέρα τοῦ πρώην ἁμαρτωλοῦ καί ἀτίθασου Αὐγουστίνου, τέτοια ἀγάπη εἶχε στόν Κύριο. ῞Υψωνε τήν καρδιά της σέ προσευχή χρόνια ὁλόκληρα ἕως ὅτου ἔδωσε ὁ Κύριος τήν σωτηρία στό παιδί της καί τόν ἀνέδειξε ἅγιον Αὐγουστῖνο. ῾Η ᾿Ανθοῦσα, ἡ Νόνα καί ἡ ᾿Εμμέλεια γι᾿ αὐτό ἔβγαλαν ἅγια παιδιά, τούς ἁγίους τρεῖς ῾Ιεράρχας.

Φλογερή ἀγάπη στόν Χριστό μέ ἀσίγαστη προσευχή, νά ἡ καρδιά τῆς ἁγίας μητέρας πού ζῇ τόν Χριστό, ἐν Χριστῷ. Δικαιολογημένα καί ὁ εἰδωλολάτρης Λιβάνιος τίς ἐθαύμαζε: "Βαβαί, οἷαι παρὰ χριστιανοῖς γυναῖκες εἰσίν!" ἔλεγε. Τέτοιες ἦσαν καί οἱ μητέρες πολλῶν ἄλλων ἁγίων.

῞Οσο μάλιστα θά φουντώνῃ μέσα της ἡ θεία ἁγάπη, τόσο πιό ταπεινή θά γίνεται ἡ πρεσβυτέρα. ῎Αν ὁ ἅγιος ᾿Ισαάκ ὁ Σῦρος, ὁ πρύτανις τῶν μυστικῶν πατέρων, ἐθεωροῦσε τόν ἑαυτόν του κατώτερον "πάσης τῆς κτίσεως", πιά γνώμη θά ἔχει γιά τόν ἑαυτό της ἡ παπαδιά; Τό πολυτιμώτερο στολίδι της εἶναι ἡ βαθειά, ἡ ἄκρα ταπεινοφροσύνη.

᾿Αθόρυβη, σιωπηλή, χωρίς νά ἀπαιτεῖ ποτέ διακρίσεις, ἤ ἀνέσεις ζῇ μυστικά στήν καρδιά της τόν οὐράνιο Νυμφίο, τόν Χριστό.

Μέ ὑπομονή ἀντιμετωπίζει τά ποικίλα προβλήματα τῆς οίκογενείας της. Προσπαθεῖ νά ἀνακουφίζῃ τόν ἱερέα της μέ τήν ὑπακοή της καί νά προσφέρῃ ἀνάπαυσι καί ἠρεμία στήν εὐαίσθητη ἱερατική ψυχή πού ἀγωνίζεται νά ἁρπάξῃ τίς ψυχές ἀπό τοῦτο τόν κόσμο καί νά τίς φέρη κοντά στό Θεό, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.

῾Η πρεσβυτέρα θέλει νά συμμορφώνῃ τόν ἑαυτό της σύμφωνα μέ τόν γυναικεῖο χαρακτῆρα, ὅπως ὁ θεῖος Παῦλος τόν θέλει: "῾Ωσαύτως γυναῖκας σεμνάς, μὴ διαβόλους, νηφαλίους, πιστὰς ἐν πᾶσι", γράφει στήν ἐπιστολή του πρός Τιμόθεον.

Χαίρεται ἐπίσης ἡ πρεσβυτέρα ὅταν διαβάζη στήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Πέτρου: "ὁμοίως γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσι, ἵνα καὶ εἴ τινες ἀπειθοῦσι τῷ λόγῳ, διὰ τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται, ἐποπτεύσαντες τὴν ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν".

Μέ ἄλλα λόγια ἡ σιωπή τῆς συνετῆς καί σεμνῆς γυναίκας μπορεῖ νά μαλακώση τόν σκληρό ἀνδρικό χαρακτῆρα. Καί συνεχίζει ὁ ἅγιος ᾿Απόστολος Πέτρος: "ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἤ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος, ἀλλ᾿ ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πρᾳέως καὶ ἡσυχίου πνεύματος, ὃ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές".

῎Οχι λοιπόν ἡ ἐξωτερική πολυτέλεια, τά ποικίλα χτενίσματα, ἀλλά ὁ κρυπτός τῆς καρδιᾶς, ὁ μυστικός ἄνθρωπος ἀποδεικνύει τήν ἀξία τῆς γυναῖκας. Πόσο σύμφωνα δέν εἶναι ὅλα αὐτά μέ τήν ὑψηλή ζωή πού καθημερινῶς ἀξιώνεται νά βλέπη διά τοῦ ἱερέως της ἡ πρεσβυτέρα;

῾Η ἁγία Ναταλία, τήν μνήμη τῆς ὁποίας ἑορτάζουμε στίς 26 Αὐγούστου, μέ τίς ἱερές προσλαλιές της, τίς νουθεσίες της, τίς ἀκούραστες προσευχές της, σάν ἄλλη, Νέα Εὔα, ἔφερε τόν σύζυγό της ᾿Ανδριανό κοντά στόν Χριστό. ῾Η ᾿Εκκλησία μας καί τούς δύο τούς τιμᾶ ὡς ῾Αγίους. Νά τί κατόρθωσε ἡ σύζυγος διά τῆς Χάριτος! Καί πόσες ἄλλες γυναῖκες δέν κατόρθωσαν νά ὁδηγήσουν ὅλη τους τήν οἰκογένεια στόν Παράδεισο!

Δέν θά ζηλέψη καί ἡ πρεσβυτέρα αὐτά τά ἅγια φωτεινά παραδείγματα;

Καί εἶναι γεγονός ὅτι πρεσβυτέρες ἅγιες στήριξαν μετρίους κληρικούς. ᾿Ενῶ τό ἔργο λαμπρῶν πρεσβυτέρων ἐναυάγησε, τοὐλάχιστο ἔτσι ἐφάνη, ὅταν οἱ πρεσβυτέρες εἶχαν τό νοῦ τους... μακράν τοῦ Χριστοῦ... στίς ἀνέσεις, στίς διασκεδάσεις τοῦ κόσμου τούτου, "τοῦ ὁποίου τὸ σχῆμα παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ".

῎Ετσι ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης τῆς Κρονστάνδης π.χ. ἅγιος τῶν τελευταίων χρόνων στή Ρωσία, ἐπρόκοψε καί ἁγίασε καί ἐπειδή εἶχε καλή πρεσβυτέρα.

῾Ο Virgil Georgiou, Ρουμάνος λογοτέχνης, πού ἔγινε ἱερεύς καί ζῇ στό Παρίσι, μᾶς ἀποθεώνει τόν πατέρα του ἱερέα π. Κωνσταντῖνο στό βιβλίο του "᾿Από τήν 25η ὥρα στήν αἰωνία ὥρα".

Νά ὅμως καί λίγες περίφημες γραμμές γιά τή μαμά -πρεσβυτέρα: "῾Η μητέρα μου ἦταν φτιασμένη ἀτόφια ἀπό αὐστηρή πάστα. Καί ἐπειδή ἡ ζωή δέν εἶναι δυνατή στήν κατάσταση αὐτή τῆς ἀπόλυτης καθαρότητος, ἡ μητέρα μου κατέφευγε στόν κόσμο τῆς προσευχῆς καί τῆς ποιήσεως. ῾Υψωνόταν στόν οὐρανό μέ τήν κλίμακα τῆς πίστεως, μιᾶς πίστεως καθαρῆς καί τελείας σάν τήν μεταξένια κλωστή. ῾Η μητέρα μου ἔγραφε προσευχές, ἀκαθίστους ὕμνους καί ἱκεσίες μέ φλογερή καί οὐράνια ὀμορφιά. ῾Η καρδιά της ἦταν θυσιαστήριον «ἐν ᾧ καὶ ἐξ οὗ εὐχαὶ καθαραὶ προσφέρονται τῷ πανυψίστῳ Θεῷ». Τίς χειμωνιάτικες νύχτες, ὅταν τό χιόνι μεταμόρφωνε τά βουνά μας σέ μιά κόλασι λευκῶν φλογῶν, ἡ μητέρα μου ἔβαζε ἀναμμένες λάμπες σέ ὅλα τά παράθυρα μέ τή σκέψι μήπως ὑπάρχουν κάποιοι δυστυχισμένοι ταξιδιῶτες πού τούς βρῆκε στό δρόμο ὁ ἄσχημος καιρός. Καί ὅλη τή νύχτα ἔγραφε γι᾿ αὐτούς περίφημες προσευχές, γιά νά τούς σώση ἀπό τόν θάνατο. Προσευχόταν ἐπίσης κάποιες ἄνοιξες γιά τά μπουμπούκια καί τά ἄνθη τῆς κερασιᾶς πού ἄνοιγαν πολύ ἐνωρίς καί ἔπεφταν κάτω παγωμένα σάν παιδιά πού γεννήθηκαν και πέθαναν πρόωρα".

᾿Αλήθεια, πόσο πλατειά θά πρέπει νά εἶναι ἡ καρδιά τῆς πρεσβυτέρας!

Ναί, ἀπέραντη γιά νά ἀγκαλιάζη τούς ἐνορίτες τοῦ συζύγου της - τά παιδιά του - τό ἐν Χριστῷ ποίμνιό του μέ ὅλους τούς καϋμούς τους.

Καί νά προσεύχεται μέ θέρμη γι᾿ αὐτούς πού ἔχουν πλέον ἀναφαίρετα δεθῆ μέ τόν ποιμένα καί πατέρα τους ἱερέα.

Νά εἶναι γι᾿ αὐτούς ἡ "μητερούλα", ὅπως λέγουν οἱ Ρῶσσοι τήν πρεσβυτέρα, γιά νά συμπληρώνη τό ἁγιαστικό τοῦ ἱερέως ἔργον μέ τῆς καλωσύνης της τή δροσιά.

᾿Αφάνταστη καί ἀνυπολόγιστη εἶναι ἡ θλῖψις τοῦ ἱερέως νά βλέπη τήν πρεσβυτέρα του ἀσύμφωνη καί ψυχρή, μέ σβησμένη τήν φλόγα τῆς πίστεώς της νά ἀκολουθῆ τή ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου.

᾿Ενῶ ἡ πρεσβυτέρα πού ζῆ μέσα στήν ᾿Εκκλησία μας μέ τά ἅγια μυστήρια, τήν ᾿Εξομολόγηση καί τήν Θεία Εὐχαριστία, ζεῖ ἀπό αὐτήν τήν ζωή τήν γλυκιά μακαριότητα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή της. ῾Ο Χριστός γίνεται ἡ πνοή της, ἡ εὐτυχία της. ῞Οταν μελετᾶ τήν ῾Αγία Γραφή ἤ τούς βίους τῶν ῾Αγίων ἤ τά θαύματα τῆς κυρίας Θεοτόκου μαγεύεται κυριολεκτικά καί ζεῖ στόν γνήσιο καί ὁλοφώτεινο χῶρο τῆς ᾿Εκκλησίας μας.

῾Η καλή πρεσβυτέρα ξέρει νά σηκώνη τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ ἀδιάκοπα καί νά δροσίζεται ἀπό τή χάρι πού φέρει ὀ σύζυγός της ἱερεύς. ῾Ο ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης παρηγορεῖ θαυμάσια καί οἰκοδομεῖ τίς ψυχές μας λέγοντας ὅτι σ᾿ ὅλη μας τή ζωή θά ἀκολουθοῦμε ὄπισθεν τόν Κύριο. Αὐτή ἡ ἀκολουθία εἶναι ἡ πιό τιμητική. ᾿Οπίσω Του.

Μόνο στήν ἄλλη ζωή θά δοῦμε τόν Κύριο ἐνώπιοι ᾿Ενωπίῳ, ὅταν θά ἔχη ἐλαφρυνθῆ ἡ ὕπαρξίς μας ἀπό τό βάρος τοῦ φθαρτοῦ τούτου σώματος, ὅταν ἡ ψυχή μας θά ἔχει ἑνωθῆ μέ τό ἄφθαρτο καί καθαρισμένο σῶμα μας κατά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. ῞Οταν θά ἠχήση ἡ σάλπιγξ καί ὅταν οἱ νεκροί "ἐγερθήσονται πρῶτον".

Στό ἁγιολόγιο τῆς ἁγίας ᾿Εκκλησίας μας ὑπάρχει ἡ ῾Οσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Μεγάλη ἁμαρτωλή πρίν μετανοήση. ῞Οταν ὅμως τήν ἐπισκέπτεται ἡ θεία Χάρις καί κρούη τήν θύρα τῆς ψυχῆς της, ἀδίστακτα προσφέρει ὅλα της τά κάλλη στόν οὐράνιο Νυμφίο Χριστό, ὅλη της τήν μετάνοια σ᾿ Αὐτόν, ὅλα της τά δάκρυα γιά νά ξεπλύνη τίς χρόνιες ἁμαρτίες της. Μόνιμος "ἐραστής της" ὁ Χριστός πλέον. ῎Αλλου εἴδους ἡ ἀγάπη αὐτή. Ζέουσα, ἁπλῆ, βαθειά, γλυκειά. ᾿Αξιοζήλευτη ἡ ἀγάπη αὐτή πρός τόν Κύριο τῆς ῾Αγίας καί γιά τήν πρεσβυτέρα.

῾Ο ἐπίλογός μας ἀφιερώνεται στήν Κυρία Θεοτόκο, τήν "ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ", ἡ ὁποία συμμετέχει στήν ἱερωσύνη τοῦ Κυρίου μας διά τῆς μητρότητός της. Αὐτή ἔδωσε τήν ἁγνή σάρκα της καί τό ζωογόνο αἷμα της ἐκ τοῦ ὁποίου "ἐποιήθη καὶ ὑφάνθη" ὅπως λέγει ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἡ πανακήρατος σάρξ τοῦ Κυρίου μας. Καί ἐμεῖς συμμετέχουμε στήν ἱερωσύνη τοῦ Κυρίου μας διά τοῦ γάμου μας μέ τόν λειτουργό τοῦ ῾Υψίστου. Μακάρι δι᾿ εὐχῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου ἡ ψυχή μας νά γίνεται Θεοτόκος καί νά ζῆ μέσα της ὁ Χριστός.

῎Αν ζοῦμε πάντοτε "ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ" μέ τά Μυστήρια, μέ τήν ἁγία παράδοσι τῆς ᾿Εκκλησίας μας, θά καταλαβαίνουμε ὅλο καί πιό πολύ "σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις", "Χάριτι Θεοῦ", "Τὶ τὸ πλάτος καὶ μῆκος καὶ βάθος καὶ ὕψος" τῆς θείας ἀγάπης, τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Τότε θά ζοῦμε καί θά ἀκτινοβολοῦμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ γύρω μας. Θά πιστεύουμε, θά ἐλπίζουμε καί θά νοσταλγοῦμε δυνατά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τότε, φυσικά, ἄν καί θά αἰσθανώμαστε "ὅτι ἀχρεῖοι δοῦλοί ἐσμεν", ὡστόσο θά ἀναμένουμε "τὸν τῆς δικαιοσύνης στέφανον", "ἀμέτρῳ ἐλέει" καί "ἀφάτῳ φιλανθρωπίᾳ" τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καί θά ἐπιποθοῦμε νά ζήσουμε στούς θείους γάμους τῆς ψυχῆς μας μέ τόν "Ποθούμενον Νυμφίον" πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναι δῶρο τῆς ἁγίας καί Προσκυνητῆς Τριάδος.

Μακάρι ὁ Κύριος νά μᾶς ἀξιώσῃ.

Σωθείημεν...σωθείημεν. ᾿Αμήν.

* ΥΓ Dimitra Soylioti:

Τυχαία το δημοσίευσα αυτές τις μέρες, Αγγελική μου.

Δεν γνώριζα ότι είναι η μέρα μνήμης της σήμερα!

Τα καλύτερα μνημόσυνα γίνονται με τα έργα μας και τη ζωή μας τελικά.

Να ζείτε παιδιά και εγγόνια, να έχετε την ευχή και των δύο γονιών σας!!!

(πηγή πρώτης φωτογραφίας)

* Από κάποιους θεωρείται ως βασική (ίσως και μόνη) προϋπόθεση για να γίνει κάποιος Ιερέας, το να είχε καλή σχέση με την Εκκλησία και να ήταν "καλό παιδί"... Αρκεί αυτό;

                          " ... Αρκεί όμως αυτό ως προϋπόθεση;  

                            Αν λείπει η ταπείνωση, αρκεί το πτυχίο; 

Αν λείπει η διάκριση, αρκεί το μεταπτυχιακό; 

Αν λείπει η ασκητική, αρκεί το διδακτορικό; "

                      

Η ψυχική κατάσταση που βιώνει ένας ιερωμένος, 

που περνάει Συνοδικό Δικαστήριο είναι ιδιαίτερα φορτισμένη. 

Ο λόγος είναι πως ο κληρικός αυτός συνήθως θα βιώσει 

δύο δικαστήρια, το κοσμικό με τις ποινές του 

και το εκκλησιαστικό με την απόρριψη

(ανάξιος για συνέχιση της Ιερωσύνης που του χαρίστηκε). 

Η κατάσταση αυτή εκτροχιάζεται όταν το πρόσωπο αυτό δεν είναι ψυχικά υγιές.

Η Εκκλησία μας, έχει καθιερώσει αυστηρούς κανόνες για την επιλογή των ιερωμένων καθώς δεν πρόκειται για απλούς εργαζομένους στους κόλπους της Εκκλησίας, αλλά για πνευματικούς ηγέτες που καλούνται να διακονήσουν τον άνθρωπο οδηγώντας τον προς τη σωτηρία της ψυχής του, τον Παράδεισο.

Όταν ο Ιερωμένος αδυνατεί να ρυθμίσει την ισορροπία στην ίδια του την ζωή, πώς θα αναλάβει να καθοδηγήσει τις ζωές άλλων και μάλιστα όταν πρόκειται για μια αιωνιότητα; 

Πώς θα διαχειριστεί σοβαρά κοινωνικά θέματα;

Ο Άγιος Παΐσιος και άλλοι άγιοι και μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας, απέρριπταν την ιδέα να χειροτονηθούν Ιερείς, θεωρώντας τον εαυτό τους ανάξιο για τόσο μεγάλη ευθύνη. Σήμερα οι νέοι μας νομίζουν πως είναι κατάλληλοι, μόνο και μόνο, 

επειδή είχαν σχέση με την Εκκλησία και ήταν καλά παιδιά. 

Αρκεί όμως αυτό ως προϋπόθεση; 

Αν λείπει η ταπείνωση, αρκεί το πτυχίο; 

Αν λείπει η διάκριση, αρκεί το μεταπτυχιακό; 

Αν λείπει η ασκητική, αρκεί το διδακτορικό; 

Η αγάπη, η αφιλοχρηματία, η ευσπλαχνία, η εν-συναίσθηση δεν είναι και αυτά χαρίσματα απαραίτητα για το συγκεκριμένο ύψιστο λειτούργημα του ιερέως που πρέπει να αναζητηθούν;

Κι όμως, παρότι υπάρχουν ιεροί κανόνες, κάποιοι Επίσκοποί μας, από την καλή τους την καρδιά, από την αγωνία τους να καλύψουν κενές εφημεριακές θέσεις κτλ. 

προβαίνουν σε χειροτονίες, πολλές φορές, 

παρακάμπτοντας συνηθέστερα τους παρακάτω κανόνες.

- Να έχει νόμιμη ηλικία 

(25 Διάκος, 30 Πρεσβύτερος, 35 Επίσκοπος).
- Να διακρίνεται για την ορθόδοξη πίστη του.
- Να είναι αρτιμελής και να μην πάσχει ψυχικώς.

Για λόγους οικονομίας ίσως το πρώτο να μην είναι τόσο σοβαρό ειδικά αν έχουμε εξαιρετικά χαρισματικούς ανθρώπους που ξεχωρίζουν για την πνευματικότητά τους. 

Για να το καθιέρωσε όμως η Εκκλησία, 

κάποιος λόγος θα υπάρχει. 

Η ωριμότητα...εγκεφαλική, ψυχική και πνευματική.

Το μεγαλύτερο σφάλμα κατά την ταπεινή μου άποψη είναι πως σήμερα απουσιάζει η εξονυχιστική εξέταση του ενδιαφερομένου. 

Στην διαδικασία αυτή δεν χρειάζονται επιφανειακή ευγένεια και ντροπές. 

Εδώ διακινδυνεύουμε ανθρώπινες ψυχές, 

που κρέμονται από τον λαιμό του ιερέως

(αυτό συμβολίζουν και τα κρόσσια στο πετραχήλι).

Όπως έγινε και η επιλογή των πρώτων επτά διακόνων...

Εκείνοι που αναλαμβάνουν την ευθύνη της χειροτονίας του υποψηφίου “εξετάζειν πρότερον χρη του χειροτονουμένου τον βίον, είθ’ ούτω καλείν επ’ αυτόν την χάριν του Αγίου Πνεύματος”. 

Όπως έκαναν οι άγιοι Απόστολοι προκειμένου να εκλέξουν τους επτά διακόνους. 

Κάλεσαν το πλήθος των πιστών και τους είπαν· 

“Επισκέψασθε άνδρας εξ υμών μαρτυρουμένους επτά (εξετάστε να βρείτε τους καλύτερους επτά άνδρες από σας)” (Πράξ. στ’ 3).

 Με καλή μαρτυρία δηλαδή, πιστούς, σεμνούς, αγίους, άξιους της χάρης και διακονίας αυτής. 

Διότι μόνο οι άγιοι και οι άξιοι πρέπει να εκλέγονται και να προάγονται στους βαθμούς της Ιερωσύνης.

Μπορεί και κάποιος να γίνει άγιος, αλλά να μην είναι κατάλληλος για την Ιερωσύνη.

Στην περίπτωση που παρακάμπτουμε τους Ιερούς Κανόνες ή δεν γνωρίζουμε καλά τον υποψήφιο κληρικό και προχωρήσει η χειροτονία, ενδέχεται να προκληθούν σκάνδαλα και τεράστια ζημιά στις ψυχές των ανθρώπων. 

Πρώτος αποδέκτης της συμφοράς αυτής 

θα είναι ο ίδιος ο Επίσκοπος που τον χειροτόνησε 

και δεύτερος ο πνευματικός που έδωσε τη συμμαρτυρία

(εγγύηση για την πνευματική ποιότητα του υποψηφίου). 

Γνωρίζω αρκετούς που γυρίζουν από πνευματικό σε πνευματικό έως ότου πέσουν στον αφελή εξομολόγο, 

που θα δώσει τη συμμαρτυρία. 

Γνωρίζω αρκετούς που γυρίζουν από Μητροπολίτη σε Μητροπολίτη μέχρι να κερδίσουν αυτό που θέλουν.

Μα τον Θεό δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις. 

Ο άγιος Παΐσιος έλεγε πως τον ανάξιο κληρικό, και των τριών βαθμών, ο ίδιος Θεός τον απομακρύνει σιγά σιγά από το Ιερό Θυσιαστήριο.

Τέλος, ίσως θα έπρεπε να υπάρχει ειδική επιτροπή ψυχικής υγείας, της Εκκλησίας, από την οποία θα έπρεπε να εξετάζονται όλοι οι υποψήφιοι κληρικοί.

Ο Θεός να μας ελεεί και να φωτίζει τους Αγίους Αρχιερείς μας, που σηκώνουν μεγάλα φορτία πνευματικής και διοικητικής ευθύνης...

π.Georgios Christodoulou

Ο Λευίτης

⭐Η χθεσινή Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, είναι ημέρα τιμής του Ιερέα.

Ο Σταυρός είναι το καύχημα του Ιερέα και ο Ιερέας εμπνέεται από την Χάρη Του.

Στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Βριλησσίων, όπου ανήκει και η "Ταυτότητα της Ημέρας", διακονούμε 5 Ιερείς 

και ένας διάκονος.

Ζητήσαμε από τον π. Σταμάτιο Λαλλά, έναν απ' τους ιερείς, να γράψει και να μελοποιήσει ένα τραγούδι για τον ιερέα.

Εκείνος άμεσα το έκανε.

Το ονόμασε: "Ο Λευίτης".

Παραθέτουμε τα λόγια του τραγουδιού και την μουσική του εκτέλεση, με την ευχή ο Ιερέας να στηρίζει, δια του Θεού, τον λαό, και ο λαός, δια του Θεού, να στηρίζει τον Ιερέα.

π. Σπυρίδων Ράπτης 

......................................................................................................

Λαούτο: Στέλιος Κατσιάνης Κρητική λύρα: Μανώλης Μπουνταλάκης Νέυ: Μαρία Λαλλά Ηχολήπτης: Γιάννης Καραγεώργος Στίχοι και Μουσική Ενορχήστρωση: π.Σταμάτιος Λαλλάς Στον κήπο με τα λιόδεντρα με ξύπνησαν οι φίλοι οι θρόμβοι Του και μου είπανε να βάλω πετραχήλι οι χαρμολύπες του λαού εκεί να σφραγιστούνε μέσα από τα μυστήρια ψυχούλες να σωθούνε(2) κι αρνάκια που χαθήκανε το δρόμο τους να βρούνε Σ'ένα τραπέζι Άγιο τα γόνατά μου κλείνω χαμήλωσα τα μάτια μου και μια σταγόνα αφήνω Σταγόνα που'ναι βάλσαμο για τη χαρά, τον πόνο μεράκι για τα σένανε τα χέρια όταν υψώνω (2) στης Παναγιάς το σκέπασμα και στου Χριστού το θρόνο Μπήκα σε Δείπνο Μυστικο σήμερα να γιορτάσω αν και βαρύ το τίμημα να ντύνεσαι το ράσο να χεις καρδιά στους ουρανούς τα πόδια σου στο χώμα και του Θεού να ακουμπάς το Αίμα και το Σώμα (2) Μαργαριτάρι πύρινο στα χέρια και το στόμα Μα έρχονται κάτι στιγμές σαν άνθρωπος λυγάω πάνω σε ράβδο σιδηρά παραπατώντας πάω Γι'αυτό κι όταν η αγάπη σου στην Παναγιά μιλήσει ενός λευίτη τ'όνομα δώσε της να κρατήσει (2) τη μέρα της Ανάστασης να μη με λησμονήσει. © ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ - π. Σταμάτιος Λαλλάς

~ Αν είχαμε την δυνατότητα να "αφιερώσουμε" κάπου το συγκεκριμένο τραγούδι, θα το κάναμε για όλους εκείνους τους ταπεινούς Ιερείς και Μοναχούς Του Θεού Του Υψίστου, που παίρνει σιγά σιγά, αλλά σταθερά μαζί Του στην αιώνια Βασιλεία Του. Με τελευταία "προσθήκη" εκείνη του π.Σαράντου, που ξεκίνησε να Ζει την πραγματική Ζωή, χθες Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως...

                                                                                                        * εκ των "συν αυτώ".-

" Με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω έναν ασθενή στο τάδε δωμάτιο με το τάδε όνομα ..."

Με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω έναν ασθενή στο τάδε δωμάτιο με το τάδε όνομα. 

Όταν πήγα, αντίκρισα ένα αδύνατο και πολύ ταλαιπωρημένο παλικάρι. 

Τα χείλη του, η γλώσσα του και γενικώς όλη η στοματική του κοιλότητα ήταν γεμάτα πληγές. 

Στενοχωρήθηκα μέσα μου, ήταν νέος άνθρωπος, δεν ήθελα να τον ρωτήσω από τι πάσχει, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. 

Κατάλαβα ότι είναι κάτι σοβαρό. 

Ρώτησα το βαπτιστικό του όνομα και του είπα να κάνει το σημείο του Σταυρού πριν κοινωνήσει. 

Στο σύντομο διάλογο που είχαμε, μου είπε: 

«Πατέρα, αν γίνεται να με κοινωνήσετε με κουταλάκι μιας χρήσεως». 

Πάγωσα, στενοχωρήθηκα, του εξήγησα ότι δεν πρέπει να φοβάται διότι μεταλαμβάνει τον ίδιο τον Χριστό, το Σώμα Του και το Αίμα Του και δεν πρόκειται να κολλήσει κάτι. 

Μου απαντά: 

«Εγώ πατέρα το λέω για σας, γιατί το νόσημά μου είναι σοβαρό και μεταδοτικό». 

Τον ευχαρίστησα για το ενδιαφέρον του. 

Ήταν ένας ευγενέστατος νέος αλλά σε πολύ άσχημη κατάσταση. 

Του επανέλαβα την διδασκαλία της Εκκλησίας μας και του είπα ότι εγώ δεν έχω ενδοιασμούς και ότι δεν κινδυνεύω από το νόσημά του. 

Τότε εκείνος έκανε τον Σταυρό του και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, από το ίδιο Άγιο Ποτήριο και από την ίδια Αγία Λαβίδα κατέλυσα και εγώ ο ίδιος.

Δεν ήταν φυσικά το μόνο περιστατικό αλλά η πλειονοψηφία των πιστών ασθενών που κοινωνάνε στο νοσοκομείο είναι περίπου στην ίδια κατάσταση. 

Άνθρωποι ετοιμοθάνατοι με πληθώρα μικροβίων, ασθενείς μέσα στην εντατική με βαριά νοσήματα. 

Συνήθως, όταν πάω να κοινωνήσω τον ασθενή, αντικρίζω μια στοματική κοιλότητα τόσο παραμορφωμένη και τόσο βρώμικη, που μόνο δυσωδία αναδύεται από αυτή. 

Για να τον κοινωνήσω ή να τον εξομολογήσω, πρέπει να έρθω σε πολύ κοντινή απόσταση από το πρόσωπό του. 

Τα χνώτα του, τα σάλια του, ο βήχας του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου μεταδώσουν κάτι. 

Η καθημερινότητα του νοσοκομειακού ιερέα είναι ανάμεσα σε αίματα, ούρα, εμετό, μικρόβια και αυτοάνοσα νοσήματα. 

Το ράσο μου μπορεί να ματωθεί από το αίμα του, όμως ο ασθενής θέλει να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει, γι’ αυτό άλλωστε βρίσκομαι εγώ δίπλα του. 

Αυτό είναι το καθήκον μου, η διακονία μου. 

Αγνοώ, τις περισσότερες φορές, από τι ακριβώς πάσχουν. 

Δέκα ολόκληρα χρόνια αυτή είναι η καθημερινότητά μου ως νοσοκομειακός ιερέας.

Θυμάμαι έναν ασθενή, που είχε άνοια, άνοιξε το στόμα του, πήρε την Θεία Κοινωνία αλλά την έφτυσε. 

Ο πόνος μου δεν περιγράφεται, σαν να μου έδωσε μια μαχαιριά στην καρδιά αλλά δεν έπρεπε να το δείξω στους συγγενείς του, να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση, έδειξα ψύχραιμος. 

Δεν ήξερε τι έκανε εκείνη τη στιγμή. 

Οι συγγενείς γούρλωσαν τα μάτια τους. 

Έπρεπε, όμως, να τη μαζέψω και να τη φάω, για μένα, αυτό που έφτυσε, ήταν ο ίδιος ο Χριστός μου. 

Δεν έφταιγε ο ασθενής, είχε άνοια, έπρεπε να ρωτήσω περισσότερες πληροφορίες τους συγγενείς του. 

Ήμουν τότε άπειρος· δεν είχα προβλέψει ότι μπορεί να αντιδράσει έτσι ο ασθενής.

Σε μια άλλη περίπτωση με ειδοποίησαν οι συγγενείς κάποιου ασθενούς, ότι ο άνθρωπός τους ήταν στην μονάδα εντατικής θεραπείας (ΜΕΘ) στο τελευταίο στάδιο. 

Οι γιατροί τούς ειδοποίησαν ότι από ώρα σε ώρα θα φύγει από τη ζωή. 

Πήγα όσο γρηγορότερα μπορούσα στην εντατική να τον μεταλάβω. 

Ένας γιατρός με πλησίασε διακριτικά και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Πάτερ έχει AIDS». 

Έκανα τον Σταυρό μου, είπα τις ευχές της Θείας Κοινωνίας και τον κοινώνησα, δεν είχα άλλη επιλογή. 

Θα του μετέδιδα το φάρμακο της Αθανασίας, τον Αρχηγό της Ζωής «μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού ….. εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

Πόσοι ασθενείς δεν επανήλθαν στη ζωή από σίγουρο θάνατο μετά από Θεία Κοινωνία; 

Πόσοι δεν θεραπεύτηκαν από ανίατες ασθένειες; 

Δεν τα λέγω μόνο εγώ αυτά, αλλά οι ίδιοι οι θεράποντες γιατροί των ασθενών, που είναι μάρτυρες των καθημερινών αυτών περιστατικών. 

Η εντατική μονάδα έχει γίνει εδώ και 10 χρόνια το δεύτερο σπίτι μου. 

Η άριστη συνεργασία με τους γιατρούς της ΜΕΘ πιστοποιεί το πετυχημένο πάντρεμα της Πίστης και της Επιστήμης.

Μπορεί ο κορωνοϊός, όπως κι άλλες ασθένειες, να μεταδίδεται με το σάλιο και το κουταλάκι, όπως ανακοινώθηκε από την αξιοσέβαστη κατά πάντα Επιστημονική Επιτροπή, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. 

Η ένστασή μας, όμως, είναι ότι στην Θεία Κοινωνία δεν χρησιμοποιούμε κουταλάκι αλλά «Αγία Λαβίδα», δεν χρησιμοποιούμε ποτήρι αλλά «Άγιο Ποτήριο». 

Αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! 

Το «Άγιο» είναι το ξεχωριστό, το καθαρό, το θεϊκό, το γεμάτο από την Χάρη του Θεού!

Τυχαίνει πολλές φορές να σταυρώνω με το Άγιο Ποτήριο, έχοντας μέσα το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, όσους διαπιστώνω ότι δεν είναι σε θέση να κοινωνήσουν. 

Αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση και, ω του θαύματος, βλέπουμε, ιδίοις όμμασι μετά πολλών μαρτύρων, η υγεία του ασθενούς να βελτιώνεται και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις με πολύ γοργούς ρυθμούς. 

Εμείς, οι νοσοκομειακοί ιερείς ζούμε το θαύμα καθημερινά, σε πληθώρα και ένταση. 

Μακάρι, να βρω τον απαραίτητο χρόνο, να καταγράψω με την βοήθεια πάντα των γιατρών, ως αδιάψευστο τεκμήριο, όλα αυτά τα περιστατικά που έχουμε βιώσει δέκα ολόκληρα χρόνια στους θαλάμους του Γεν. Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης «Άγιος Παύλος». 

Δεν σας λέγω θεωρίες, περιγράφω εμπειρίες. 

Εμπειρίες που δυναμώνουν πρώτα εμάς που τις βιώνουμε!

Αδελφοί μου, το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. 

Είναι η μετοχή στο Θεανθρώπινο αναστημένο Σώμα, η πηγή της Ζωής, το μυστικό της αγάπης, η θεραπεία της φύσεως, το φάρμακο της καταθλίψεως, η επούλωση των ψυχικών τραυμάτων, η συμφιλίωση με τον θάνατο, η συνάντηση με τον συνάνθρωπο, η ανακάλυψη του εαυτού μας. 

Όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι η Θεία Ευχαριστία, έχουν εκφραστεί καλύτερα οι Πατέρες της Εκκλησίας περί αυτών, σε καμιά όμως περίπτωση δεν είναι αιτία της μεταδόσεως οποιασδήποτε ασθενείας.

Αρχιμ. Συμεών Αναστασιάδης

(νοσοκομειακός ιερέας)

* εμείς από την Κατερίνα Μωραΐτη