Πρωί πρωί συναντώ ένα παιδάκι μικρό, πρώτες τάξεις του Δημοτικού θα ήταν, με την σάκα του στην πλάτη και μια μπάλα κάτω από την μασχάλη!
Έκλεινε την πόρτα της αυλής και έκανε τον σταυρό του 3 φορές!!!
Κοντοστάθηκα να τον καμαρώσω και σκέφτηκα πως η δική του προσευχή μάς κρατά όλους καλά ...
👶💞 Το 1995, στη Μασαχουσέτη, δύο πρόωρα δίδυμα κοριτσάκια γεννήθηκαν με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης.
Η μία πάλευε να κρατηθεί στη ζωή, ώσπου μια νοσοκόμα -κόντρα στους κανόνες της εποχής-αποφάσισε να βάλει τις αδελφές στην ίδια θερμοκοιτίδα.
Λίγα λεπτά μετά, η Kyrie άπλωσε το χέρι της και αγκάλιασε τη Brielle.
Οι παλμοί σταθεροποιήθηκαν, η αναπνοή έγινε κανονική.
❤️ Μια αγκαλιά είχε μόλις σώσει μια ζωή.
Η φωτογραφία τους έκανε τον γύρο του κόσμου με τίτλο «Rescuing Hug» και άλλαξε για πάντα τις πρακτικές φροντίδας πρόωρων νεογνών.
Ένα στιγμιότυπο που θυμίζει πως, καμιά φορά, η αγάπη είναι η πιο ισχυρή ιατρική πράξη ... 🤍
|Διάβασε αναλυτικά την ιστορία πίσω από αυτή τη φωτογραφία εδώ...
"...Πολλές Μονάδες Εντατικής Νοσηλείας άρχισαν να επιτρέπουν στα δίδυμα ή στα αδέλφια να βρίσκονται μαζί, όταν αυτό είναι ιατρικά ασφαλές, ώστε να διατηρείται η αίσθηση επαφής και ασφάλειας.
Οι επιστήμονες εξήγησαν ότι η φυσική επαφή και η ανθρώπινη
ζεστασιά συμβάλλουν σημαντικά στη ρύθμιση της θερμοκρασίας, του καρδιακού
ρυθμού και της αναπνοής των πρόωρων βρεφών, μειώνοντας το άγχος και αυξάνοντας
τις πιθανότητες επιβίωσης.
Από τότε, πολλές μελέτες έχουν επιβεβαιώσει τη θεραπευτική
δύναμη της αγκαλιάς και της δερματικής επαφής, γνωστής και ως «kangaroo care».
Σήμερα, οι Kyrie και Brielle Jackson είναι ενήλικες, υγιείς
και ευγνώμονες για εκείνη τη στιγμή που άλλαξε τη ζωή τους.
Η ιστορία τους παραμένει ένα διαχρονικό παράδειγμα του πώς η
αγάπη, η ενσυναίσθηση και η ανθρώπινη επαφή μπορούν να ξεπεράσουν ακόμα και τα
όρια της ιατρικής...
#RescuingHug #Αγάπη #Ενσυναίσθηση #ΑληθινήΙστορία #imethexisgr
Είναι ο σερβιτόρος στην πιτσαρία στα Εξάρχεια,
ο οποίος δεν άφησε τον άστεγο συνάνθρωπό του
να φάει ό,τι είχε απομείνει από το πιάτο ενός πελάτη,
παρά του πρόσφερε δωρεάν μια ολόκληρη πίτσα
για να ικανοποιήσει την πείνα του,
για να του χαρίσει ένα χαμόγελο.
Είναι ο γιατρός από τη Λάρισα (φωτό),
ο οποίος, για να καθησυχάσει ένα μικρό κορίτσι
που πρόκειται να χειρουργηθεί,
παίζει με μια κούκλα Barbie μπροστά της.
Είναι κάτι πράξεις,
κάποιες στιγμές,
κάποιοι άνθρωποι...
Είναι αγάπη.
Άδολη,
ειλικρινής,
αγνή,
αφτιασίδωτη.
Και είναι ανάμεσά μας,
γύρω μας,
εντός μας.
Ας δώσουμε μια ευκαιρία
στη φωτεινότερη εκδοχή του εαυτού μας να λάμψει.
Ίσως έτσι ο κόσμος να γίνει πιο λοϊζικός:
«μαγικός,
παράδεισος η πλάση»
και ο γαλάζιος ουρανός «παράθυρο και σκέπη»
για όποιον μας έχει ανάγκη,
για όποιον το χρειάζεται...
~ Αριστοτελης Μπενογλου
Τίποτα δεν τελειώνει όταν ολα φαίνονται μαύρα.
Ισως εκεινη ακριβώς τη στιγμη
να σου δίνεται μια νέα ευκαιρία
καλυμμένη με κλάμματα και αγωνίες.
Όταν καταφέρεις όμως να δεις καθαρά,
τότε ενας πρωτόγνωρος
κόσμος μπορεί να σου ανοίγεται.
Ένας κόσμος σαν του Στέλιου Μαλακόπουλου...
|Ο Στέλιος, ένας από τους ήρωές μας,
είναι ένας "αμΦοτεροδέξιος",
κι ας μην το ήξερε μέχρι σήμερα...
Τρανή απόδειξη αυτού το γεγονός
πως "γιορτάζει" εκείνη τη δύσκολη μέρα,
που τον έφερε μέχρις εδώ...|
"συν αυτώ" ΥΓ:
Η ανάρτηση, κείμενο και φωτό, είναι ολόδική του.
Εμείς απλά αντιγράφουμε και ευχόμαστε ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες...
👉 Αν και εκείνο το βράδυ όλα ήταν εναντίον μου,
έγινε ένα θαύμα.
Σώθηκα και παράλληλα
μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.
Το θαύμα αυτό το κουβαλάω πάντα μέσα μου.
Από τότε, βλέπω την κάθε μέρα σαν δώρο.
Σαν μια καινούρια αρχή.
Τα τελευταία 10 χρόνια ήταν γεμάτα χαρές,
υπερβάσεις
και συνεχής αναζήτησης
της καλύτερης εκδοχής του εαυτού μου.
Κι αν κάτι έμαθα,
είναι πως δεν έχει σημασία τι χάνεις στη ζωή.
Σημασία έχει τι αποφασίζεις να χτίσεις
με ό,τι σου μένει.
Η ζωή είναι πάντα εδώ,
γεμάτη δεύτερες ευκαιρίες.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να τις δούμε
και να τις αρπάξουμε.
10 χρόνια μετά, συνεχίζω να ονειρεύομαι,
λες και κάθε μέρα είναι μια νέα ευκαιρία.
Να παλεύω για όλα όσα θέλω να γίνω.
Και εύχομαι το ίδιο σε όλους:
να βλέπετε κάθε μέρα σαν μια νέα ευκαιρία…
✨ Στέλιος Μαλακόπουλος
️Η καθημερινότητα είναι σκληρή
και ο χρόνος δεν σταματά ποτέ!
Όλοι έχουμε ανάγκη από ένα κατα(μ)Φύγιο... ♥️
Οδυσσέας Ελύτης
|εμείς από την εκ των "συν αυτώ", Βάσω Καλλιανού
Είναι τέτοια μέρα, σαν χθες, το 2020.
Έχουμε κανονίσει να πάμε να παίξουμε με φίλους των παιδιών μου το απόγευμα.
Ξεκινάμε με σκοπό να περάσουμε πρώτα από την Αγία Τριάδα Νέου Ηρακλείου όπου φυλάσσεται Λείψανο του Αγίου Λουκά του Ιατρού, για να προσκυνήσουμε.
Έχει αφόρητη ζέστη και άπνοια.
Φτάνουμε, αλλά ο Ναός δεν έχει ανοίξει ακόμα.
Λέω στα παιδιά ότι θα χρειαστεί να περιμένουμε, όσο χρειαστεί.
Και αρχίζει μια απίστευτη γκρίνια!
Και από τα 3...
εγώ δε θέλω να φύγω με τίποτα, αν δεν προσκυνήσουμε.
Κι αφού μου έχουν ζαλίσει το κεφάλι, κάθομαι σε ένα παγκάκι, εκεί στην πλατεία με τα πολύ ψηλά πεύκα, και λέω:
"Αχ, Άγιε μου! Κάνε να αντέξουν μέχρι να ανοίξει ο Ναός! ".
Και, αμέσως, αμέσως όμως, φυσάει στιγμιαία ένας αέρας...
Και μια μπάλα ποδοσφαίρου πέφτει από ψηλά...
Μπροστά στα πόδια μας...
Αυτό είναι που λέμε "Ταχύς".
Και στα πιο ασήμαντα...
Τα παιδιά έπαιξαν με την καρδιά τους μέχρι να μπούμε να προσκυνήσουμε!
Χωρίς γκρίνια πια.
Και το θυμούνται ακόμα...
|μας το εκμυστηρεύτηκε η εκ των "συν αυτώ" μανούλα, Μ.Τ....
|Ήταν μαζί μας ο Στάμος...
Ο σκηνοθέτης της καρδιάς μας,
ο άνθρωπος που μέσα από τα δικά του μάτια,
από τη δική του οπτική
βλέπουμε κι εμείς
την αγαπημένη σειρά όλων των Ελλήνων!
Σε μερικές σπάνιες στιγμές
για μας και τα παιδιά μας...|
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται φανταχτερά λόγια για να σε κερδίσουν.
Ο Στάμος Τσάμης, σκηνοθέτης της ιστορικής – βιογραφικής σειράς
«Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό»,
είναι ένας απ’ αυτούς…
Και ήταν τιμή μας που βρέθηκε κοντά μας
την Τετάρτη 9 Απριλίου 2025.
Στην Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία,
στον Ιερό Ναό του σχολείου μας,
και στη συνέχεια στο Αμφιθέατρο του Γυμνασίου Αμαρουσίου.
Από την πρώτη του λέξη,
μας πήρε μαζί του σ’ ένα ταξίδι γεμάτο αλήθεια,
αυθεντικότητα και πνευματικότητα.
Μιλούσε απλά
– κι όμως, η απλότητά του ήταν δύναμη,
και η ταπεινότητά του, πηγή έμπνευσης.
Μικροί και μεγάλοι,
μαθητές και καθηγητές,
μείναμε βαθιά συγκινημένοι,
με την καρδιά γεμάτη.
Τα παιδιά τον κύκλωσαν με ερωτήσεις·
ήθελαν να μάθουν περισσότερα.
Κι έγινε ένα με αυτά.
Δεν ήθελαν να τελειώσει. Τα πρόσωπά τους άλλαξαν.
Η μέρα τους άλλαξε.
Υπήρχε μια ηρεμία… μια σπάνια γαλήνη.
Ένα μικρό θαύμα έγινε μπροστά μας.
Σαν να γεμίσαμε Άγιο Παΐσιο…
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο ιερέας-λειτουργός μάς είχε πει:
«Ο Κύριος διψά – και σήμερα.»
Κι ήταν σαν να επιβεβαιώθηκε: διψάμε κι εμείς.
Διψάμε για καθαρό λόγο.
Για παραδείγματα ζωής.
Για ουσία.
Για εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο...
Και ο καλεσμένος μας,
ένας σκηνοθέτης, με τη χάρη Θεού που του δόθηκε,
μας πρόσφερε απλόχερα γάργαρο νερό.
Ήταν ιεραποστολή ψυχών.
Ήταν φως.
Ήταν ελπίδα.
Και ήταν μια επιβεβαίωση
πως οι πραγματικοί «influencers» είναι αυτοί
που σε κάνουν να κοιτάς πιο ψηλά,
πιο μέσα σου,
πιο κοντά στον Θεό.
Ο Θεός να σε φυλάει
και να σου δίνει δύναμη
να συνεχίσεις
να σκάβεις στις ψυχές μας
– όπως εσύ ξέρεις.-
πηγή: elp.gr
✔ "αμΦ." off the record
(απ΄αυτά που σε όλους μας αρέσουν...):
Μια μανούλα,
λίγο αργότερα από αυτό το "αλλιώτικο μάθημα" στο σχολειό μας,
μάς έστειλε:
"Μόλις μπήκα και ξαναείδα το επεισόδιο της Παρασκευής…
Δεν μπορώ να ξεκολλήσω..
Πονάει η ψυχή μου που θα τελειώσει...
Τουλάχιστον κάντε μια ανάρτηση και για μας
που δεν είμασταν εκεί μαζί σας σήμερα.
Στείλτε μας λίγα ψίχουλα για παρηγοριά...
Να του πείτε
ότι ο θεός τον αξίωσε να κάνει ιεραποστολή στις ψυχές μας…
Μεγάλη ευλογία!!!
Να τους φωτίσει ο Θεός
να συνεχίσουν να σκάβουν στις ψυχές μας..."
Και μια άλλη μανούλα
που έτυχε να βρεθεί εκεί
μετά την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία που είχαμε το πρωι:
"Ήταν ευτυχία να τον γνωρίσω από κοντά.
Και ακόμα καλύτερα,
που έμεινα για την Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία!
Οι ερωτήσεις των παιδιών μας "όλα τα λεφτά".
These are the real influencers!
(τη δικιά της κουβέντα δανειστήκαμε για την ανάρτησή μας...)
Ο Θεός να τους φυλάει και να τους φωτίζει!"
Και κάποιοι καθηγητές εκμυστηρεύτηκαν στους συναδέλφους του:
"Να ξέρετε,
την αμέσως επόμενη ώρα
δεν γινόταν να κάνουμε κανονικό μάθημα.
Μας βομβάρδισαν τα παιδιά με ερωτήσεις
για τον σκηνοθέτη και τον Άγιο...
Έκανε σε όλους μας,
μικρούς και μεγάλους,
πολύ μεγάλη εντύπωση.
Φαίνεται πως ο Άγιος Παΐσιος
τον έχει ευλογήσει πλουσιοπάροχα...
Το βλέμμα του,
ο τρόπος που μιλά,
η ηρεμία που αποπνέει
– όλα μαρτυρούν μια πνευματικότητα
που δύσκολα συναντάς στις μέρες μας.
Είναι απ’ αυτούς τους ανθρώπους
που σου αφήνουν κάτι μέσα σου που δεν ξεχνάς εύκολα...
Πολύ συνειδητοποιημένος και πάνω απ' όλα ταπεινός,
όπως ο Άγιος για τον οποίο δούλεψε..."
Ήταν μια από εκείνες τις μοναδικές στιγμές,
που κάθε παιδί κρατάει βαθιά μέσα του,
ακόμα κι όταν τα χρόνια του στο σχολείο τελειώσουν...
[Ευχόμαστε ο καλός Θεός να τον κρατάει
πάντα στην αγκαλιά Του,
εκείνον και την όμορφη οικογένειά του.
Πάντα απλός, προσγειωμένος και ταπεινός...
Και πάντα ένας από μας.-]
|Αν δεν σου φτάνει και θες κι άλλο Στάμο, θυμήσου εδώ...
✨ Κάτι
μικρά κεραμιδάκια…
Σμιλεμένα από κύματα και κύματα !
Σε σχήματα και χρώματα όμοια, όχι ίδια…
Σα να ξεπήδησε το κάθε ένα από μια άλλη γενιά κεραμιδιών!
Να που τώρα βρέθηκαν όλα μαζί μπροστά μου…
-
Όμορφα είστε !
Και συλλογίζομαι…
Πρέπει να ήσασταν κάποτε η σκεπή κάποιου σπιτιού…
Μετά κατεδαφιστήκατε και πήγατε στη χωματερή,
όμως η θάλασσα σας ανέστησε!
Σας αποκατέστησε!
Σας έβγαλε στο γιαλό της,
στον ήλιο της,
στην καθαρότητα της!
Ευλογημένη θάλασσα!
Ανάσταση θυμίζεις!
Και γύρισα σπίτι με τα λάφυρα μου…
Λέω…
Να σας κάνω κι εγώ μια καλοσύνη…
Πάντοτε παραδειγματιζόμουν από τη θάλασσα,
πόσο σοφή και τίμια
είναι!
Και εν προκειμένω,
το πόσο θαυμάσια σας φέρθηκε!
Δύσκολο καθόλου δεν ήταν να τα βρούμε με τα κεραμιδάκια.
Καταρχάς έχουμε ίδια σύσταση…
Πηλός εδώ, πηλός κι εκεί…
Πώς να το πω…
Είχα και ένα επιπλέον δωράκι.
Μια μπρούτζινη παλιά και αλατισμένη κάνουλα
(πως τη λένε...)
Τα ‘βαλα εκεί πέρα μια κόλλα και να το όλο μαζί το σπιτάκι!
Η βρύση έγινε κηροστάτης
και δίπλα έβαλα μισό κάλυκα από σφαίρα
(πως το λένε…)
για δεύτερο κεράκι…
Γιατί;
Διότι το βρήκα κι αυτό και ταίριαξε!
Χαζό θα μου πείτε.
Εντάξει.
Μα μου δίνει χαρά αυτό το μικρό…
(πως το λένε…)
Τη χαρά την εύχομαι σε όλους!
Χαίρετε!
Καλό Πάσχα!
