✔ Κάθε τι το επιπλέον ...

|πηγή κειμένου:

π. Διονύσιος Ταμπάκης, 

Αγιορείτικες κουβέντες - εκδ. Άθως

- Και τόσο καιρό δεν τους ἔχεις μάθει τους Χαιρετισμούς Της και την Παράκλησή Της ἀπ’ἔξω;

 

~ ΓΕΡΟΝΤΑ, κάποιες φορές λησμονῶ νά πάρω μαζί μου τό βιβλιαράκι τῶν Χαιρετισμῶν καί ἔτσι σέ μία δύσκολη περίσταση δέν ἔχω ἀπό πού νά τούς διαβάσω.

- Καί τόσο καιρό δέν τούς ἔχεις μάθει ἀπ’ἔξω;

Ὁ Κανάρης καί τά παλλικάρια του 

πρίν νά πυρπολήσουν τά ἐχθρικά πλοῖα 

ἔκαμαν μέ εὐλάβεια στήν ἀκροθαλασσιά 

τήν Παράκληση καί τούς Χαιρετισμούς τῆς Θεοτόκου 

καί μετά ἐμβαίναν στό πλεούμενό τους. 

Ἦταν ὅμως σκοτάδι, 

ἀλλά κερί ἤ φανό δέν ἔπρεπε νά ἀνάψουν 

διότι θά τούς ἔβλεπε ἀπό ἀπέναντι ὁ ἐχθρός.

- Καί πῶς προσευχόντουσαν;

- Πολύ ἁπλά, ἤξεραν τά λόγια ἀπ’ἔξω. 

Τόση βαθιά πνευματικότητα καί εὐλάβεια 

εἶχαν στόν Θεόν καί τήν Παναγία 

παρότι ἤσαν μπαρουτοκαπνισμένοι ἀπ’τίς σκληρές μάχες.

Ἐπίσης μία φιλόθεος Μητέρα πού γνωρίζω στόν κόσμο 

ἔχει τούς Χαιρετισμούς σέ 4 ἀντίγραφα.

’Ἕνα στό σπίτι της,

ἕνα μαζί της, 

ἕνα στήν ἐργασία της

καί ἕνα στό αὐτοκίνητό της, 

οὕτως ὥστε ὅ,τι καί νά τῆς συμβεῖ 

νά τούς ἔχει πάντα ὡς ἑτοιμοπόλεμη,

δίπλα της καί νά δοξάζει τήν Ἀειπαρθένον...

~ π.Διονύσιος Ταμπάκης 

✨ "Οι κουραμπιέδες στο Άγιον Όρος..." | ένα πόνημα του π. Διονυσίου Ταμπάκη| διαβάζει η Σοφία Χατζή

✨   Ραδιοπαραμυθία 12.12.2024 

- Καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας, 

91.2 FM

Επιμέλεια - παραγωγή: Σοφία Χατζή

δείτε περισσότερες εκπομπές στο YouTube, στο playlist:

ΡΑΔΙΟΠΑΡΑΜΥΘΙΑ Σοφία Χατζή

δημιουργία βίντεο: kkaratz@gmail.com

☆ Κι όμως, η Θεία Χάρις δεν έχει απολύτως καμιά "δυσκολία" να επισκεφτεί κάποιον, ακόμα και σε ένα σουβλατζίδικο...

 

~ γράφει ο π.Διονύσιος Ταμπάκης

Ένα αληθινό περιστατικό! 

Μας ανέφερε ένας Αγιορείτης Μοναχός...

- " Λίγες ἡμέρες  πρὶν,

πέρασε ἀπὸ τὸ  καλύβι μας ἕνα νέο καὶ ἁπλὸ παιδὶ.

Μὲ μεγάλη ἀπορία 

μου ἀνέφερε ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονὸς 

ποὺ ἔζησε σὲ ἕνα σουβλατζίδικο 

στὴν πόλη ὅπου καὶ διαμένει.  

Μᾶς εἶπε χαρακτηριστικὰ:

«Πρὶν ἀπὸ μία βδομάδα περίπου, 

ἀπογευματιάτικα, 

εἶχα πάει στὸ σουβλατζίδικο τῆς γειτονιᾶς  

γιὰ νὰ φάω νηστίσιμο σουβλάκι, 

"ὀρφανὸ" ὅπως τὸ λένε, 

διότι περιέχει μόνο νηστήσιμα προϊόντα.

Ἔκατσα σὲ ἕνα τραπέζι μέσα στὸ σουβλατζίδικο.

 Μοῦ ἀρέσουν πολὺ ὁ γύροι,

ἀλλὰ ἀφοῦ εἶναι Σαρακοστὴ 

δὲν μοῦ κάνει καρδιὰ νὰ ἀρτηθῶ.

Ἔτσι εἶπα νὰ τοὺς φάω νηστίσιμους.

 Ὅπως λοιπὸν ἔτρωγα τὸ "ὀρφανό", 

ξάφνου μία παράξενη καὶ πρωτόγνωρη γαλήνη

ἔνιωσα νὰ ἀγκαλιάζει ὅλο μου τὸ εἶναι.

Ἀμέσως στὰ καλὰ καθούμενα, 

χωρὶς κάτι ἐξωτερικὰ νὰ μὲ ἐπηρεάζει,

μία Θεϊκὴ  εἰρήνη μὲ σκέπασε 

καὶ μοῦ γλύκανε  τὴν ψυχή.

Τέτοια ἠρεμία  δὲν... ξανάνιωσα ποτές μου. 

Ἄρχισαν λοιπὸν νὰ τρέχουν 

δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια μου…

Δὲν μποροῦσα νὰ τὰ κρύψω,

καὶ τότε ἔνοιωσα, 

σὰν μικρὸ παιδί, 

νὰ ἀγαπάω ὅλο τὸν κόσμο.

Σὰν νὰ εἶχα ξαναγεννηθεῖ…

Τέτοιο πράγμα δὲν μοῦ ξανασυνέβη στὴν ζωή μου.

 Σκέτος Παράδεισος!

Μὰ μήπως πλανεύομαι Πάτερ;

 Ἐγὼ δὲν γνωρίζω καὶ πολλὰ γράμματα.

 Μεροκαματιάρης εἶμαι.

 Ἐσεῖς που ξέρετε καλύτερα γιὰ πέστε μου, 

ἦταν καλὸ 

ἢ κακὸ αὐτὸ ποῦ ἔπαθα;»;

Ἔμεινα ἄφωνος.

 Δὲν ἤξερα τί νὰ τοῦ ἀπαντήσω!

Πόσο «σκανδαλωδῶς» συμπεριφέρεται ὁ Θεός!

 Πράγματα ποὺ πολλοὶ γραμματιζούμενοι 

καὶ στοχαζόμενοι κάνουν δεκαετίες, 

καὶ ἄν, 

νὰ τὰ νοιώσουν, 

αὐτὸς ὁ τρισμακάριος Κώστας

μὲ τὴν μακαρία ἁπλότητα του 

κατάφερε νὰ βιώσει  μὲ δάκρυα 

τὴν Ἐμπειρία  τῆς Θείας Χάριτος,

μέσα σὲ ἕνα ἁπλὸ σουβλατζίδικο τῆς γειτονιᾶς.

- "Τί νὰ σοῦ πῶ παιδάκι μου;

κατάφερα νὰ ψελλίσω.

 Εἶδε ὁ Θεὸς τὴν θυσία ποὺ ἔκανες, 

μέσα στὸν πειρασμὸ τῶν ὀσμῶν 

νὰ δώσεις μαρτυρία πίστης καὶ νηστείας, 

καὶ φαίνεται συγκινήθηκε.

 Γι’ αὐτὸ καὶ σοῦ ἔστειλε ἕνα χάδι , 

ἕνα μικρὸ γλύκισμα νὰ δοκιμάσεις ,

γιὰ νὰ πάρεις μία μικρὴ  γεύση τοῦ οὐρανίου  ζαχαροπλαστείου 

πού μας ἀναμένει στὸν Παράδεισο,

γιὰ νὰ τὸ θυμᾶσαι σὲ ὅλη σου τὴν ζωή.

«Τὸ πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ,»(Ιωάνν.γ΄)

Μὰ αὐτὸς ὁ εὐλογημένος δὲν κατάλαβε τί ἐννοοῦσα.

Μεροκαματιάρης ἄνθρωπος …

«Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι.» (Ματθ., ε΄, 3)

πηγή: adontes.blogspot.com

                                ☆   ☆   ☆

«Τη ΝΗΣΤΕΊΑ πρέπει να τη δεχόμαστε με χαρά, 

όχι με βαρυγγώμια 

ή φόβο.

Γιατί δεν είναι σ’ εμάς φοβερή, 

αλλά στους δαίμονες.

Φέρτε την μπροστά σ’ έναν δαιμονισμένο, 

και θα παγώσει από το φόβο, 

θα μείνει ακίνητος σαν πέτρα,

θα δεθεί με δεσμά αόρατα, 

όταν μάλιστα δεί να τη συνοδεύει η αδελφή της 

και αχώριστη συντρόφισσά της, 

η ΠΡΟΣΕΥΧΉ .

Δεν είναι μόνο οι μοναχοί 

που έχουν σ’ όλη τους την ισάγγελη ζωή 

σύντροφο τη νηστεία, 

μα και πολλοί κοσμικοί χριστιανοί,

που με τα φτερά της έχουν ανέβει κι αυτοί 

σε ύψη ουράνιας φιλοσοφίας»...

           ~ Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

 

|από την εκ των πολυγραφοτάτων "συν αυτώ", Πολυξένη Ρέρρα

☆ Είναι πανεύκολο να πάει κανείς στον Παράδεισο...

"Αγιορείτικες κουβέντες'' 

το νέο βιβλίο του π. Διονύσιου Ταμπάκη

|ομολογουμένως από τα top βιβλία 

που έχουμε πέσει στα χέρια μας...|

Πόσο δύσκολο είναι να πάει κάποιος στον Παράδεισο;

– Καθόλου! Το πιο εύκολο πράγμα είναι.

Αντιθέτως, 

το να πας στην Κόλαση 

θέλει πολύ έξοδα

και προσπάθεια.

Πρέπει να αφιερώσεις 

κόπους, 

ξενύχτια, 

ταλαιπωρίες,

λεφτά για αμαρτίες, 

να ξαγρυπνάς σε άσωτείες

και από πάνω να υποφέρεις μία ζωή 

από απελπισία,

φόβο, 

ενοχές και άγχος, 

πού θα σε γεμίζει ή αμαρτία.

Ενώ για να πας στον Παράδεισο 

απλώς μία εξομολόγηση να κάνεις, 

ένα «ήμαρτον» να πεις κάτω από το πετραχήλι

του ιερέως, 

βγάζεις αμέσως και δωρεάν εισιτήριο

πρώτη θέση για την ουράνια βασιλεία. 

Δεν βλέπεις και τον ληστή επί του σταυρού; 

Ένα «Μνήσθητι μου» είπε 

και έγινε ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου. 

("δάνειο" από την Αννα Γριβα) 

* Ακούστε τα όσα όμορφα συζήτησαν ο π.Διονύσιος με την Σοφία Χατζή 

για το πραγματικά υπέροχο αυτό βιβλίο 

(από το οποίο έχουμε αποφασίσει, 

προς όφελος όλων μας, 

"να κλέβουμε" κατά καιρούς 

κάποιες αποσπασματικές κουβεντούλες...)

|πρωτοδημοσιεύσαμε σαν σήμερα το 2019...

* Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα

 Έλεγε μοναχός: 

Στον Παράδεισο δεν πάμε με γραβάτα. 

Βλέπετε τούς αγίους; 

Ποιος πήγε με την ανθρώπινη εξυπνάδα του στον Παράδεισο;
Άλλος χωρίς κεφάλι, άλλος χωρίς χέρια, άλλος χωρίς πόδια, φτωχοί συκοφαντημένοι, άρρωστοι…
Στενή είναι η στράτα, πού οδηγεί στην ευρυχωρία τού Παραδείσου όπως το λέει ο προφήτης Δαυίδ

ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με 

Μέσα από τη στενότητα των θλίψεων θα πλατυνθούμε και θα ανθίσει ή καρδιά μας από αιώνια χαρά.
Μην ζητάμε, λοιπόν, έναν έξυπνο, ατσαλάκωτο πτυχιούχο χριστιανισμό, θεωρώντας όλους εκείνους τούς απλούς και περιφρονημένους, «τα μωρά κόσμου», ως βλάχους και χωριάτες, πού δεν μπορούν να σταθούν δίπλα στη δόξα τού Χριστού.
Γιατί αυτοί θέ νά δούν πρώτοι το πρόσωπο τού Θεού.

Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.

(Ματθ. ιη΄ 10)

Θυμάμαι στη δεκαετία τού ’80 έμενε εδώ, στο Άγιο Όρος, ένας λαϊκός πολύ ταπεινός και απαρατήρητος.
Πριν κοιμηθεί μάλιστα αξιώθηκε και έγινε μοναχός με το όνομα Αγάπιος. Αυτό το πετεινό του ουρανού ήταν περιφρονημένο από κάθε ανθρώπινη δόξα και καταξίωση, λησμονημένο από τον κόσμο τούτο.
Ήταν τυφλός και αργότερο έχασε και την ακοή του.
Τι θέρμη θεοαγαπήσεως όμως παίρναμε, όταν τον επισκεπτόμασταν, νέο καλογέρια!
Κι επειδή δεν μπορούσε ούτε να δει ούτε να ακούσει, παίρναμε το χέρι του και γράφαμε με το δάχτυλό μας πάνω στην παλάμη του τα αρχικά τού ονόματος μας. Κάναμε, λόγου χάριν έναν κύκλο μέσα στην παλάμη του.
-Ααα, ο πατήρ Ονούφριος είσαι;
Να ’σαι ευλογημένος!
Όμως φεύγαμε «φούρνος πνευματικός» από αυτόν, τον «μωρό» τού κόσμου.
Τόση ωφέλεια αντλούσαμε, λες και πηγαίναμε στον άγιο Παΐσιο.

π. Διονύσιος Ταμπάκης 

πηγή: www.vimaorthodoxias.gr
(εμείς από εδώ)

|πρωτοδημοσιεύσαμε τέτοιες μέρες το 2019...

... ☆ ...

 

☆ Πρωί πρωί χριστουγεννιάτικα, 

τα καινούρια μας αποχτήματα!

Άρτι αφιχθέντα...

ΥΓ:

1) Ντάξει, δεν υπάρχουν!!!

Το'καναν το θαύμα τους πάλι!

Και ο γνωστός "σεσημασμένος" 

π.Διονύσιος Ταμπάκης

(εδώ & 4 χρόνια πιλατεύω τις "Αγιορείτικες κουβέντες" του 

και δεν τις τελειώνω "εξεπίτηδες"...)

Αλλά και ο πασίγνωστος πλέον εκπαιδευτικός - ψυχολόγος Μιχάλης Λεβέντης, με τον οποίο είχα την τεράστια τιμή να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι στο πεδίο του Άρεως (μαζί με Μάριος Μιχαηλίδης βεβαίως βεβαίως...) σκάβει το μέσα του και βγάζει όπως πάντα ένα απίθανο αποτέλεσμα που καταλήγει στα χέρια μας...

2) Πόσο προσεγμένες εκδόσεις, ρε φίλε!

Τι υπέροχα εξώφυλλα!

Κυρίως όμως πόσο υπέροχα νοήματα ζωής...

Μπράβο στις Eκδόσεις Άθως - Athos Publications, λέμε!

Δώστε πλούτο να διαβάζει ο κοσμάκης!

Και έτσι τα παίρνω κι εγώ και πριν προλάβω καλά καλά να τα ολοκληροδιαβάσω, τρελαίνομαι και τα δίνω, όπως έκαμα χθες...

1000 Μπράβο...

3) Ξέρω τι σκέφτεσαι.

Και να σε πληρώνανε, 

τόσο ωραία και large δεν θα τα'λεγες...

Δικαιολογημένος.

Γιατί αυτό που δεν ξέρεις είναι 

πόσο αγαπάω τον μαθητή μου τον Φώτη, 

που βγάζει αυτές τις "δουλειές"...

Σχωρνάτε με για τα πολλά και τα (θεό)τρελα!

Χριστός Ετέχθη, λέμε...

~ σ.Β.Γ.

" - Ε βρε καϋμένε Έλληνα, ‘μολόγησα από μέσα μου. Ξέρεις την μοίρα σου; Τούτο το σκυλί είσαι συ!"

ΥΠΑΡΧΟΥΝ εικόνες που μπορούν να στοιχειώσουν όλη σου την ζωή. 
Με κλειστά και ανοικτά μάτια να τις θωρείς μπροστά σου.
Ήταν λίγες ημέρες πριν στο Κιρκιντζέ. 
Το πανέμορφο ορεινό χωριό της Μικρασίας όπου έπαιξε και έζησε μικρή η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου.
Μαζί ακολουθούσε πάντα σιμά μας ένα πανέμορφο λευκό ήρεμο σκυλί με μάτι γαληνό που ξεχώριζε κατά πολύ από τα άλλα τα γιγαντόκορμα σκυλιά του χωριού, που ‘μοιάζαν στο μπόϊ με λιοντάρια.
Μόλις είχαμε αποβιβασθεί για την επιστροφή και ξάφνου:
-Το τρώνε!
-Θα το ξεσχίσουνε
-Πώωω Παναγία μου…
Ήταν τέσσερα θεριεμένα σκυλιά που είχαν αρπάξει με τις κοφτερές δαγκάνες τους το ήρεμο και όμορφο σκυλί να το κατασπαράξουν. 
Άλλο το τραβούσε απ το σβέρκο, άλλο από τα πόδια,άλλο απ’την κοιλιά…να το κάμουν κομμάτια στο λεπτό….και αυτό το φουκαριάρικο δεν είχε από πού να αποσταθεί!
Ακόμη θυμούμαι εφιαλτικά το πονεμένο και παραπονεμένο του βλέμμα και την αγωνιώδη επιθανάτια οδύνη του…
Κατεβήκαμε σαν αστραπή αμέσως όλοι οι Έλληνες και χιμήξαμε πάνω σε αυτό το φρικτό θέαμα.
Άλλος με φωνές άλλος με μπουκάλια από νερό …
Ευτυχώς τ’αφήσανε και φύγανε τα αγριόσκυλα χάνοντας απρόσμενα το μεσημεριανό τους δείπνο. Και αυτό το καημένο πετσοκομμένο, λερωμένο, απροστάτευτο, με βουβό πόνο ανέβηκε προς το χωριό κάπου μόνο του να καταχωνιαστεί, κάπου προσωρινά να κρυφτεί να σωθεί.
-Ε βρε καϋμένε Έλληνα, ‘μολόγησα από μέσα μου. Ξέρεις την μοίρα σου; Τούτο το σκυλί είσαι συ!
Γύρω –γύρω σου παραμονεύουν εκατομμύρια οχθροί που λιγουρεύονται την σάρκα σου, που καραδοκούν να φάνε απ’το κορμί σου και συ κακομοίρη έχεις την πολυτέλεια να πιπιλίζεις την αθεϊα σου,τον ανθελληνισμό σου, ντρέπεσαι να πες πως είσαι Ρωμιός και Έλληνας, ντρέπεσαι να σηκώσεις την σημαία των προγόνων σου.
 Σε μία ραγδαίως αυξανόμενη οικονομικά, κοινωνικά, επιχειρηματικά, πολιτισμικά πληθυσμιακά …Τουρκία των 80-90 εκατομμυρίων που πιστεύουν σε πατροπαράδοτα ιδανικά που μείς απαξιώσαμε, που καυχώνται να ανεμίζουν την πορφυρή σημαία τους και να φωνάζουνε «Κεμάλ», προσμένεις να σε σώσουν οι προφητείες ρεμπελεύοντας στις φυτείες του εφησυχασμού σου;
Άραγε αν αυτό το Θεριό, η υπερδύναμη Τουρκία, που ζαλίζει μόνο η θωριά του, στραφεί προς εμάς με τι πνευματικά αντίβαρα θα τους αντιμετωπίσουμε;  
Και ποιοι ηρωικά θα αντισταθούνε; 
Τα νέα παιδιά που τους ξερίζωσαν Ελλάδα και Χριστό από τις ψυχές τους τα «Ελληνικά» σχολειά ή οι άθεες αποδομητικές ιδεολογίες;
Ποιός θα γίνει ο Καραϊσκάκης και ο Κολοκοτρώνης σου; 
Οι μπαφο-αναρχικοί των εξαχρείων ή οι αρρωστημένοι κουλτουριάρηδες, μαέστροι χρόνια, της ζωής σου; 
Ποιοι θα σηκώσουν τα όπλα; 
Τα ποντικοφαγωμένα από τους υπονόμους εκτρωθέντα βρέφη που και ακόμη συνεχίζουμε αναίσθητα να δολοφονούμε;
Μόνη μας παρηγοριά πλέον να αποσταθούμε, σαν το πληγωμένο σκυλί, στην προστατευτική αγκαλιά Της Θεοτόκου. 
Γνωρίζει καλά το πώς κάποιοι μπόλιασαν δολερά δεκαετίες τώρα με φαρμάκι το κλήμα του γένους μας.
Υπεραγία Θεοτόκε σώσον το γένος που σε λάτρεψε. 
Δώσε μας προσωπική και Εθνική μετάνοια και σκήνωσε γαλήνη σε ολάκερο τον κόσμο!

~ π.Διονύσιος Ταμπάκης

πηγή: Χώρα Του Αχωρήτου

(Ο Kyr Alex κοινοποίησε προς τον "αμφοτεροδέξιος" & τους συν αυτώ....)

* Η μόνη διαφωνία μας με τον αγωνιώδη λόγο του αγαπημένου μας π. Διονυσίου:

Δεν εκπαιδεύουν μονάχα οι μπαχαλάκηδες τα δικά τους πιτσιρίκια, πάτερ.

Όσο κι αν δεν φαίνεται με "γυμνό μάτι", υπάρχουν παιδιά που θα γίνουν Καραϊσκάκηδες και Κολοκοτρώνηδες, αν και όποτε χρειαστεί.

Κάποια απ΄αυτά τα έχουμε καθημερινά στα πόδια μας. Από μωρά...

Το θέμα είναι πως ούτε τα ίδια δεν το ξέρουν πως μπορούν να σταθούν δίπλα στους ήρωες της ιστορίας τους...

Μα αν ο Θεός ζητήσει εκείνη την ώρα στα χρόνια μας, τότε θα βγουν μπροστά.

Το πιστεύουμε, πατέρα, χωρίς κανένα δισταγμό.

Γι΄αυτό και δεν φοβόμαστε.

Μας είπε κάποιος τελευταία και μας έπεισε πως:

«Ο καλός Θεός μπορεί να φτιάξει Ρωμηούς και από τις πέτρες…» 

Και δεν είναι κουβέντα που ξεχνιέται εύκολα, έτσι δεν είναι;
           

              * εκ των "συν αυτώ..."

|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 16/1/2020...