Ο Πρωτόκλητος μαθητής και μιμητής του πάθους (Κυριακή 29/11, ώρα 6 μμ)

 

* Η θεοΰφαντη στολή

Αποσπάσματα από την ομιλία που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών την Καθαρά Δευτέρα.
Ο π. Χριστοφόρος Μυτιλήνης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών 

Γνω­ρί­ζου­με α­δελ­φοί μου ό­τι την πρώ­τη ε­βδο­μά­δα των Νη­στειών στο Μ. Α­πό­δει­πνο με­τά την Δο­ξο­λο­γί­α ψά­λου­με έ­να τμή­μα α­πό τον Μ. Κα­νό­να του Αγ. Αν­δρέ­ου ε­πι­σκό­που Κρή­της. Ο ά­γιος Ιε­ράρ­χης με έ­ντο­νο ποι­η­τι­κό λό­γο διε­τρα­γω­δεί την κα­τά­στα­ση του αν­θρώ­που με­τά την πτώ­ση του. Θα μπο­ρού­σα­με να πού­με ό­τι τα τρο­πά­ρια που ψά­λου­με εί­ναι συ­νέ­χεια του θρή­νου του Α­δάμ που α­κού­σα­με χθες στο συ­να­ξά­ριο της Κυ­ρια­κής της Τυ­ρι­νής ό­που «α­νά­μνη­σιν ποιού­με­θα της α­πό του Πα­ρα­δεί­σου της τρυ­φής ε­ξο­ρί­ας του Πρω­το­πλά­στου Α­δάμ».

Στους ύ­μνους της Κυ­ρια­κής α­ντη­χού­σε ο θρή­νος του Α­δάμ. Οι πρω­τό­πλα­στοι δο­κι­μά­ζο­ντας τον α­πα­γο­ρευ­μέ­νο καρ­πό, α­ντί­κρυ­σαν τις ο­δυ­νη­ρές συ­νέ­πειες της πα­ρα­βά­σε­ώς τους. Μί­α α­πό τις ο­δυ­νη­ρές συ­νέ­πειες εί­ναι η α­πώ­λεια της θε­ο­ΰφα­ντης στο­λής τους.

«Διέρ­ρη­ξα την στο­λήν μου την πρώ­την ην ε­ξυ­φά­να­τό μοι ο Πλα­στουρ­γός».

Ποιά ή­ταν αυ­τή η θε­ο­ΰφα­ντη στο­λή που εί­χαν; Ή­ταν η χά­ρις του Θε­ού που τους ε­λά­μπρυ­νε μέ­σα σε μια α­νέκ­φρα­στη θεϊκή δό­ξα. Αυ­τή η δό­ξα τους πε­ριέ­βα­λε κα­λύ­τε­ρα α­πό κά­θε άλ­λο έν­δυ­μα. Η στο­λή αυ­τή τους έ­δι­νε την δυ­να­τό­τη­τα να ζούν ως έν­σαρ­κοι άγ­γε­λοι να βλέ­πουν και να συ­νο­μι­λούν με τον Θε­ό.

Ό­ταν έ­χα­σαν την θε­ού­φα­ντη στο­λή τους αι­σθάν­θη­καν την γυ­μνό­τη­τά τους. Α­πο­μα­κρύν­θη­καν α­πό τον Θε­ό, έ­γι­ναν πλέ­ον αιχ­μά­λω­τοι της α­μαρ­τί­ας και του δια­βό­λου. Πλέ­ον «ου­κέ­τι ό­ψο­μαι τον Κύ­ριον και Θε­όν μου». Τώ­ρα«εν­δέ­δυ­μαι διερ­ρηγ­μέ­νον χι­τώ­να ον ε­ξυ­φά­να­τό μοι ο ό­φις τη συμ­βου­λή και κα­ται­σχύ­νο­μαι». Τώ­ρα εί­μαι ντυ­μέ­νος με τον κα­τα­ξε­σχι­σμέ­νο χι­τώ­να της α­μαρ­τί­ας τον ο­ποί­ον μου τον ύ­φα­νε ο ό­φις με την α­ντί­θε­η συμ­βου­λή που μου έ­δω­σε. Η α­μαρ­τί­α έ­ντυ­σε τους αν­θρώ­πους με τη στο­λή της νε­κρώ­σε­ως, του θα­νά­του. Α­πο­μα­κρύν­θη­καν α­πό τον Θε­ό.

Ήρ­θε ό­μως το πλή­ρω­μα του χρό­νου και ο ά­πει­ρος Θε­ός α­πέ­στει­λε τον Υ­ιόν αυ­τού στον κό­σμο για να σώ­σει τον κό­σμο. Για να μας χα­ρί­σει μια άλ­λη α­νώ­τε­ρη στο­λή.

Ποια εί­ναι αυ­τή η δεύ­τε­ρη στο­λή; Εί­ναι μυ­στή­ριο. Ο ι. Χρυ­σό­στο­μος σχο­λιά­ζει και λέ­γει ό­τι ο Θε­ός ερ­χό­με­νος στον κό­σμο βρή­κε την αν­θρώ­πι­νη φύ­ση γε­μά­τη α­κα­θαρ­σί­α. Την έ­λου­σε την έ­ντυ­σε με έν­δυ­μα που πα­ρό­μοιο δεν υ­πάρ­χει. Έ­γι­νε ο ί­διος στο­λή της. Μας έ­ντυ­σε με τον ε­αυ­τό του. «Ό­σοι εις Χρι­στόν ε­βα­πτί­σθη­μεν Χρι­στόν ε­νε­δύ­θη­μεν». Ό­σοι βα­πτι­σθή­κα­με στο ό­νο­μα του Χρι­στού ντυ­θή­κα­με μέ­σα μας τον Χρι­στό. Γι’αυ­τό κα­τά την η­μέ­ρα της βα­πτί­σε­ώς μας φο­ρέ­σα­με λευ­κά ρού­χα για να μας θυ­μί­ζουν ό­τι πλέ­ον θα ζή­σου­με μια νέ­α με­τα­μορ­φω­μέ­νη α­γί­α εν Χρι­στώ ζω­ή.

Ε­πει­δή ό­μως η α­μαρ­τί­α μας λε­ρώ­νει και κιν­δυ­νεύ­ου­με να χά­σου­με την στο­λή που ε­λά­βα­με με το Ά­γιο Βά­πτι­σμα, γι΄ αυ­τό ο Κύ­ριος μας έ­δω­σε το δεύ­τε­ρο βά­πτι­σμα το μυ­στή­ριο της Ιε­ράς ε­ξο­μο­λο­γή­σε­ως για να ξα­να­φο­ρά­με την στο­λή αυ­τή. Και με το μυ­στή­ριο της Θεί­ας Κοι­νω­νί­ας στη συ­νέ­χεια να γί­νου­με κα­τά χά­ριν θε­οί. Στις φλέ­βες μας ρέ­ει το αί­μα Του. Η ζω­ή μας «κέ­κρυ­πται εν τω Χρι­στώ». Πλέ­ον «ζει εν η­μίν ο Χρι­στός». Ο ά­γιος Συ­με­ών ο νέ­ος θε­ο­λό­γος πα­ρα­τη­ρεί ό­τι ζού­με έ­ναν αιχ­μα­λω­τι­σμό του νού και της καρ­διάς μας, μια α­γά­πη πα­ρά­φο­ρη α­πό την ο­ποί­α δεν μπο­ρού­με να ξε­φύ­γου­με. Ε­μείς πλέ­ον «νούν Χρι­στού έ­χο­μεν». Ο Χρι­στός να κα­τευ­θύ­νει τις σκέ­ψεις μας, τις ε­πι­θυ­μί­ες μας, τις ε­νέρ­γειές μας, τα βιώ­μα­τά μας.

Ο ι. Χρυ­σό­στο­μος μας λέ­γει ό­τι α­φού έ­χου­με εν­δυ­θεί τον Χρι­στό, θα πρέ­πει πλέ­ον ο Χρι­στός να φαί­νε­ται α­πό πα­ντού μέ­σα μας. Να βλέ­πουν οι άλ­λοι στο πρό­σω­πό μας και στη ζω­ή μας τον ί­διο τον Χρι­στό και να ο­μο­λο­γούν «Εί­δον τον α­δελ­φόν μου εί­δον Κύ­ριον τον Θε­όν μου».

Ε­λά­τε λοι­πόν α­δελ­φοί μου. Μας βο­η­θά αυ­τή η πε­ρί­ο­δος της Με­γά­λης Τεσ­σα­ρα­κο­στής να μην α­φή­σου­με τα πά­θη να λε­ρώ­σουν την στο­λή μας. Συμ­βου­λευει ο Μ. Βα­σί­λειος «φυ­λάξ­τε τον θη­σαυ­ρό σας, το κα­θα­ρό έν­δυ­μα της α­φθαρ­σί­ας, φυ­λάξ­τε ό­λα τα μέ­λη του σώ­μα­τός σας ά­για μα­κρυά α­πό κά­θε μο­λυ­σμό σαρ­κι­κό». Να α­πο­μα­κρυν­θού­με α­πό το πνεύ­μα του κό­σμου, την κυ­ριαρ­χί­α των πα­θών και να α­γω­νι­σθού­με να α­νή­κου­με σε ε­κεί­νους που λέ­γει ο Χρι­στός ό­τι «δεν ε­μό­λυ­ναν τα ι­μά­τιά τους με α­μαρ­τί­ες και τους α­ξί­ζει να ζούν μα­ζί μου με λευ­κά φω­τει­νά ι­μά­τια. Α­μήν.

Πηγή: Εφημερίδα «Ο ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ»

Εμείς από εδώ

* π. Χριστοφόρος Μυτιλήνης: "Η θεολογία των εγκαινίων και ο εγκαινισμός του ανθρώπου"

Ομιλία που έγινε στην Χριστιανική Εστία Πατρών στις 3/3/2019

Ο π. Χριστοφόρος Μυτιλήνης είναι ιεροκήρυκας της Ι. Μ. Πατρών

• Πώς εγκαινιάζεται ένας ναός και από απλό κτίσμα μεταβάλλεται σε οίκο λατρείας και προσευχής και πώς ένα απλό τραπέζι γίνεται ιερό θυσιαστήριο, Αγία Τράπεζα;
• Τι σημαίνει η λέξη εγκαίνια;
• Είχαν οι Εβραίοι τελετή εγκαινίων; Γιατί και πότε γινόταν;
• Ποιοι συμμετέχουν στα εγκαίνια;
• Γιατί ο επίσκοπος φορά το «σάβανο» κατά την τελετή;
• Τι σημαίνει αντιμήνσιο; Γιατί και πότε χρησιμοποιείται;
• Τι συμβολίζει η ακοίμητη κανδήλα;
  Όλη η ακολουθία των εγκαινίων λεπτό προς λεπτό και η εξήγησή της.
   

"Είχα αποφασίσει να πέσω στις γραμμές του τραίνου...." ~ "Εξομολόγηση"; - Τι είναι πάλι τούτο;

Είχα αποφασίσει να πέσω στις γραμμές του τραίνου. 
Ένας φίλος μου σύστησε έναν πνευματικό στο κέντρο της Αθήνας, στην οδό Μαυρομιχάλη ... 
Πήγα χωρίς να πιστεύω ότι κάτι διαφορετικό θα γινόταν ... 
Χτύπησα την πόρτα ... 
«Κάθισε παιδί μου» είπε. 
Όταν τελείωσα, σήκωσα τα μάτια μου και είδα να κυλάνε δάκρυα στα μάγουλα και τα γένια του ... (αληθινό περιστατικό)

***

Πήγα να εξομολογηθώ, αλλά δεν είχα τίποτα σοβαρό να του πω. Κι ο παπα Τύχων όταν τελείωσα είπε «αμμούδα (=λεπτή άμμος) παιδάκι μου! Και τα ψιλά όταν μαζεύονται κάνουν ένα σωρό, που πολλές φορές ζυγίζουν πιο πολύ από μια μεγάλη αμαρτία ...»

***

«Πάτερ, Κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ἐξομολογοῦμαι σοι πάντα τὰ κρυπτά καὶ φανερὰ τῆς καρδίας καὶ διανοίας μου, ἅ ἒπραξα ἕως τῆς σήμερον, διὸ ἂφεσιν αἰτῶ παρά σοῦ τοῦ δικαίου καὶ εὐσπλάχνου κριτοῦ καὶ χάριν τοῦ μηκέτι ἀμαρτάνειν» 

(από την ειδική ακολουθία για το Μυστήριο της Εξομολογήσεως, που αν θα την άκουγαν οι εξομολογούμενοι, ίσως να καταλάβαιναν ότι πρόκειται περί μυστηρίου ιερού που θέλει ιδιαίτερη χάρη και προσοχή)

***

«Θα 'ρθει η ώρα που θα σου διαβάσω κι εσένα συγχωρητική ευχή ...»

***

Γιατί δεν αισθάνομαι πολλές φορές την ανάγκη για εξομολόγηση;

***

Όταν ξαναθυμόμαστε αμαρτίες που έχουμε εξομολογηθεί ...

***

Όταν λυπούμαστε υπερβολικά ...

***
Τι λένε οι Άγιοι Πορφύριος και Αμφιλόχιος για το Μυστήριο.

Αποσπάσματα από την ομιλία "Εξομολογείσαι σωστά;" που έγινε στη Χριστιανική Εστία Πατρών από τον π. Χριστοφόρο Μυτιλήνη, ιεροκήρυκα της Ι. Μ. Πατρών.