Στα τέλη του 19ου αιώνα ιδρύθηκε από τους Ρώσους, στις Καρυές του Αγίου Όρους, η Ιερά Σκήτη του Αγίου Ανδρέα, του Πρωτοκλήτου!
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έδωσε ως δώρο στην νεοϊδρυθείσα Σκήτη το άγιο μέτωπο του αγίου Ανδρέα, πολύτιμο θησαύρισμα της Ορθοδοξίας!
Το δέρμα του Αγίου υπάρχει επάνω στο άγιο λείψανο σαν να είναι μέτωπο ζωντανού ανθρώπου!
Αξιώθηκα να το προσκυνήσω δεκάδες φορές και η ευωδία του ήταν άρρητη!
Τα παλαιότερα χρόνια ζούσε στην Σκήτη ο μακαριστός π. Ανδρέας, ένας πρώην βιομήχανος, που ενώ ήταν μοναχός μόνο πέντε ετών, είχε πολύ μεγάλη χάρη!
Μάλιστα κάποτε με είχε ρωτήσει αν είμαι εκπαιδευτικός και όταν τον ρώτησα πώς το γνωρίζει μου είπε:
" Πρόσεξε παιδί μου γιατί αν χάσεις το ένα από τα εκατό πρόβατα, θα δώσεις μεγάλη απολογία στον Θεό "!
Ο π. Ανδρέας λοιπόν είχε πάει στην Σκήτη ως λαϊκός για να δει τα δύο παιδιά του που ήταν εκεί μοναχοί.
Συγκλονισμένος από την ευωδία του αγίου λειψάνου, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και έγινε μοναχός της Σκήτης!
Σε μία συζήτηση που είχαμε για την χάρη του αγίου λειψάνου, μας είπε ότι ίσως ο Χριστός είχε ακουμπήσει με την παλάμη του τον άγιο Απόστολο, σε κάποια στιγμή αδιαθεσίας και έμεινε επάνω στο άγιο λείψανο του μετώπου του αυτή η διπλή χάρη!
Ο π. Ανδρέας λοιπόν, όταν πήγαιναν στην Σκήτη οι προσκυνητές, τους οδηγούσε πρώτα να προσκυνήσουν το άγιο λείψανο!
Τουλάχιστον δέκα φορές είδα το παρακάτω θαύμα.
Μερικοί από τους προσκυνητές δεν μπορούσαν να αντιληφθούν την άρρητη ευωδία του, σε αντίθεση με τους περισσότερους που την αντιλαμβάνονταν!
Τότε ο ευλογημένος π. Ανδρέας τους καλούσε να ξαναπροσκυνήσουν, λέγοντας τρεις φορές την ευχή του Ιησού Χριστού:
" Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με "!
Μετά από αυτό αντιλαμβάνονταν κι αυτοί την ευωδία του Αγίου και ακολουθούσαν συγκινητικές στιγμές!
Μάλιστα μια φορά που ήμασταν με τον γιο μου, ήταν δύο νέοι οι οποίοι είπαν ψέματα στον Παππούλη ότι τάχα αισθάνθηκαν την ευωδία, αλλά ο πατήρ Ανδρέας τους κατάλαβε με την χάρη του Θεού και τους είπε:
" Ελάτε εδώ σας παρακαλώ και προσκυνήστε με επαφή των χειλέων το άγιο λείψανο", λέγοντας συγχρόνως την ευχή!
Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν συγκλονιστικές!
Οι δυο νέοι έχοντας γευθεί και αυτοί πλέον την θεία χάρη γονάτισαν κλαίγοντας!
Ο δε Παππούλης τους είπε:
" Τι έχετε να πείτε τώρα ";
Επίσης μας είχε πει ότι οι Ρώσοι μοναχοί είχαν φύγει το 1917, για να βοηθήσουν τον Τσάρο και να πολεμήσουν εναντίων των Μπολσεβίκων! Μετά από πολλά χρόνια, το 1975, ήρθαν από την Ρωσία και πήραν όλα τα χρυσά και πολύτιμα αντικείμενα που υπήρχαν στην Σκήτη!
Η Παναγία, όπως μας είπε, βλέποντας την δίψα τους για τον χρυσό, τους "τύφλωσε" και δεν πήραν τον αληθινό "χρυσό'", που ήταν το άγιο λείψανο του αγίου Ανδρέα...
Μιλτιάδης Τσεσμετζής - Εκπαιδευτικός
"Ακριβώς είναι όπως το λες, αδερφέ Μίλτο.
Το ίδιο ζήσαμε και εμείς όταν πήγαμε στο Άγιον όρος.
9 άτομα το 1998...
Πηγαίνοντας για πρώτη φορά να προσκυνήσουμε στην Σκήτη του Άγιου Ανδρέα ένας παππούλης μας περίμενε έξω.
Και αφου μας ρώτησε από πού είμαστε, μας είπε ελάτε να προσκυνήσετε μέσα.
Μπαίνοντας μέσα στο ναό, δεξιά και αριστερά έχει μεγάλες εικόνες. Αμέσως πήγαμε να τις προσκυνήσουμε..
Πριν όμως ακουμπήσουμε τα χείλια μας στις εικόνες ο παππούλης αμέσως φώναξε:
"Ώπα ώπα!! Περιμένετε. Πρώτα το μέλι!"
Δεν καταλάβαμε τι εννοούσε "πρώτα το μέλι!"
Αφού μας διέκοψε και δεν μας άφησε να φιλήσουμε τις εικόνες, πήγαμε και εμείς όπου πήγαινε και αυτός για να προσκυνήσουμε και να φιλήσουμε "πρώτα το μέλι".
Είχαμε περιέργεια να δούμε τι είναι αυτό το μέλι!
Και φτάνοντας προς το τέμπλο μπροστά, είχε ένα ομοίωμα μεταλλικού κεφαλιού το οποίο είχε ένα άνοιγμα στο μέτωπο και όποιος προσκυνούσε ακουμπούσε τα χείλη πάνω στο λείψανο.
"Αυτό είναι το μέλι παιδιά", μας είπε ο μοναχός!
Λοιπόν ένας ένας κάντε το σταυρό σας και προσκυνήστε!
Είναι λείψανο από το μέτωπο του πρωτοκλήτου μαθητού του Χριστού, του Αγίου Ανδρέα".
Η εκκλησία όλη να ευωδιάζει ένα γλυκό άρωμα, μα τόσο δυνατός σε ένταση.
Που εγώ είπα μέσα μου όταν πλησίασα και προσκύνησα το λείψανο:
"Μα πόσα κιλά κολώνια έριξε πάνω σε αυτό, κοντεύει να σπάσει η μύτη μας από την ένταση του αρώματος".
Έτσι νόμιζα ο άθλιος.
Ότι ο μοναχός έριξε πολλά κιλά αρώματος πάνω στο λείψανο.
Αφού το προσκυνήσαμε και οι 9.
Ο καλοσυνάτος καλόγερος μας ρώτησε:
"Αισθανθήκατε κάτι;"
Και εγώ μέσα μου είπα
"Εμ! αφού έριξες ένα κουβά άρωμα επάνω στο λείψανο είναι δυνατόν να μην το καταλάβουμε; Και έξω από την εκκλησία ευωδιάζει το συγκεκριμένο άρωμα!"
Όλη η παρέα είπε
"Ναι πάτερ, ευωδιάζει ένα σπάνιο γλυκό άρωμα από το κεφάλι του Αγίου Ανδρέα..."
Εκτός από τον ξάδερφό μου τον Μάριο ο οποίος είπε:
"εγώ γέροντα δεν μύρισα τίποτα, ούτε αισθάνομαι κάποιο άρωμα ή κάποια ευωδιά".
Αμέσως πετάγομαι εγώ και του λέω:
"Δεν είναι δυνατόν να μην αισθάνεσαι την έντονη μυρωδιά του αρώματος. Σίγουρα είσαι κρυωμένος με βουλωμένη τη μύτη σου".
"Όχι Πασχάλη", μου λέει.
"Ούτε κρυωμένος είμαι, ούτε βουλωμένος είμαι".
Αυτό το διάλογο τον άκουσε και ο καλόγερος και είπε:
"Έλα Μάριε ξαναπροσκύνα το λείψανο".
Κάνει τον σταυρό του ο Μάριος, σκύβει και ξανά προσκυνάει για δεύτερη φορά το λείψανο.
Με παρατεταμένο το κεφάλι και τα χείλη στο λείψανο.
Σηκώνει το κεφάλι και λέει:
"Τίποτα γέροντα, δεν αισθάνομαι καμία ευωδιά".
Και οι 8 του λέγαμε:
"Μα είναι δυνατόν να μην αισθάνεσαι τόσο έντονη μυρωδιά;"
Και του λέει ο μοναχός για τρίτη φορά
"Ας προσευχηθούμε παιδί μου. Κάνε το σταυρό σου και ξαναπροσκύνα..."
Την ώρα που προσκυνούσε ο Μάριος, ο παπούλης έβγαλε από την τσέπη του το κομποσκοίνι και ψέλλισε μία προσευχή.
Αφού έσκυψε και προσκύνησε ο Μάριος, σηκώνει το κεφάλι του.
Τα μάτια του Μάριου έγιναν βρύσες και ξεφώνισε:
"ΠΩ ΠΩ ΤΙ ΕΥΩΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ!!!"
Τότε εγώ μέσα μου ντράπηκα:
"Ήμαρτον θεέ μου, συγχώρα με. Που η απιστία μου και ο χαλασμένος μου λογισμός μου έλεγαν πως είναι κολώνια που θα έριχνε ο καλόγερος..."
