Πριν αναγκαστούμε...

|Μήνα ευαισθητοποίησης 

κηρύξανε κάποιοι στα σχολειά τους 

τον Δεκέμβρη, που πριν λίγες μέρες μπήκε.

Να μάθουνε τα παιδιά μας, αλλά και μεις.

Πριν αναγκαστούμε...

   "αμΦ." ΥΓ:

Γιατί πρέπει να χάσουμε πρώτα κάτι,

για να το εκτιμήσουμε αφού το χάσαμε, 

μπορείς να μου πεις;

☆ Ίσως το ομορΦότερο άγγιγμα, που έχεις δει ποτέ! |Όταν o Joseph χαιρέτισε την Carson...

 

👉 Τον Απρίλιο του 2019, 

μετά από έναν αγώνα των Orlando Pride, 

η επαγγελματίας παίκτρια Carson Pickett, 

η οποία γεννήθηκε χωρίς το αριστερό της αντιβράχιο, 

συνάντησε τον 21 μηνών Joseph Tidd, 

έναν μικρούλη οπαδό, 

που γεννήθηκε επίσης με υπανάπτυκτο αριστερό χέρι!

 

Χαιρετήθηκαν με ένα "χτύπημα στον αγκώνα", 

το οποίο έγινε παγκόσμιο σύμβολο θάρρους 

και κατάρριψης στερεοτύπων!

 

Τι όμορφη φωτογραφία! ❤

πηγή

* Ένας θαυμάσιος αγιογράφος χωρίς χέρια και πόδια ...

O Γρηγόριος Ζουράβλεφ γεννήθηκε χωρίς χέρια και πόδια, το 1858 στο χωριό Ουτέβκα της Σαμάρας.

Η μητέρα του ήταν μια γυναίκα με φόβο Θεού και δεν πείραξε το βρέφος.

Όταν τον βάπτισαν ο ιερέας τους είπε:

«Το φως του Κυρίου κατέβηκε στην ψυχή αυτού του παιδιού. Ο Θεός δεν μας έδωσε το στόμα μόνο για να τρώμε, αλλά και για να κάνουμε πολλά θαυμαστά πράγματα. Αν και φαίνεται ανήμπορος με αυτό το στόμα θα σας θρέψει όλους»!

Ο Γκρίσα μεγάλωσε και σε πείσμα της αναπηρίας του ήταν εύθυμος και γεμάτος ζωή.

Οι άνθρωποι ήταν εντυπωσιασμένοι από το γεγονός ότι ο Γρηγόρης ποτέ δεν απελπιζόνταν και του άρεσε να ψάλλει και να αστειεύεται.

Ο παππούς του τον ανέβαζε στους ώμους και τον έπαιρνε κάθε Κυριακή στην εκκλησία.

Ο Γρηγόρης χαμογελαστός κοίταζε τις εικόνες και έλεγε χαμογελώντας:

«Θέλω και εγώ να το φτιάξω αυτό»

Όταν τον έβαζαν να καθίσει στην πλαγιά, στον καθαρό αέρα, εκείνος, προς έκπληξη όλων και βοηθούμενος από μία δύναμη, κατρακυλούσε στην κατηφόρα και έφτανε μέχρι τον Οίκο του Κυρίου!

Εκεί στεκόνταν ώρες ολόκληρες και κοίταζε λεπτομερώς κάθε εικόνα, κάθε μορφή Αγίου και κάθε βιβλική σκηνή.

Μια μέρα ο Γρηγόρης σύρθηκε με την κοιλιά του και παίρνοντας ένα ξυλαράκι, άρχισε να σχεδιάζει πάνω στο χώμα.

Οι ζωγραφιές του ήταν πολύ εκφραστικές και διείσδυαν στην ουσία των πραγμάτων.

Έβλεπε πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν να δουν.

Ο παππούς του τον πήρε στο σχολείο και εκεί με υπομονή και απίστευτη θέληση έμαθε να γράφει κρατώντας το μολύβι στα δόντια!

Κοντά στα γυμνασιακά μαθήματα είχε την τύχη να γίνει μαθητής ενός από τους καλύτερου αγιογράφους της πόλης.

Εφτασε η στιγμή να δώσει απολυτήριες εξετάσεις.

Έπρεπε σε λίγες ώρες να αγιογραφήσει μια περίπλοκη εικόνα.

Αυτή η μάχη με τον χρόνο ήταν τρομερά πιεστική για εκείνον.

Δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά του, ενώ ο λαιμός και το σβέρκο τον πονούσαν πολύ.

Μετά από τρεις ώρες τιτάνιας δουλειάς ο Γρηγόρης τελείωσε την εικόνα.

Τα κόκκινα από τον πόνο μάτια του εξέφραζαν μεγάλη ευτυχία.

Ήταν ένα αληθινό αριστούργημα!

Ο δάσκαλός του την ενέκρινε.

Την ίδια στιγμή ο Γρηγόρης σωριαστηκε κάτω με μυικούς σπασμούς!!!

Δεν μπορούσε να βγάλει το πινέλο ανάμεσα από τα δόντια του.

Χρειάστηκε να φέρουν ζεστές πετσέτες για να μπορέσουν να βγάλουν το πινέλο από το στόμα του!

Στα 22 του ο Γρηγόρης γύρισε στο χωριό του την Ουτέβκα, όπου άρχισε να αγιογραφεί εικόνες κατά παραγγελία κυρίως για τους πλούσιους.

Ερχόνταν άνθρωποι απ'όλη την Ρωσία και πλήρωναν πολλά χρήματα για μια εικόνα.

Έλεγαν ότι ο Γρηγόρης έχει τη χάρη του Θεού και ότι οι εικόνες του είναι θαυματουργές!

Στα αρχεία της πόλης Σαμάρα υπάρχει καταγεγραμμένη από το 1884, μια αίτηση του προς τον κυβερνήτη της πόλης, στον οποίο περιγράφει την κατάστασή του, τον τρόπο με τον οποίο ζωγραφίζει, και ζητά να του δωρίσει μια εικόνα του Αγίου Νικολάου αγιογραφημένη από τον ίδιο.

Εντυπωσιασμένος ο τσάρος τον καλεί στο παλάτι, στην Αγία Πετρούπολη. 

Εκεί ο Γρηγόριος έφτιαξε το πορτρέτο της οικογένειας Ρομανώφ. 

Ο τσάρος ενθουσιασμένος και του πρόσφερε μία μηνιαία σύνταξη 25 χρυσών ρουβλίων και μία τρόικα ( ρώσικο έλκηθρο το οποίο σέρνουν τρία άλογα) για να διευκολύνεται στις μετακινήσεις του.

Εκείνος όμως το δώρισε στην κοινότητα του χωριού του. 

Πάντα πρόσχαρος και δυνατός βοηθούσε όσο μπορούσε τους συγχωριανούς του.

Όταν άρχισε να χτίζεται στο χωριό μιά πολύ μεγάλη εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα υπό την γενική επίβλεψη του Γρηγορίου.

Ο ίδιος θα αγιογραφούσε τον τρούλο και τους τοίχους.

Βοηθούμενος από τον αδελφό του Αθανάσιο του πήρε πολύ καιρό μεχρι να αγιογραφήσει την εμφάνιση της Αγίας Τριάδος στον πατριάρχη Αβραάμ στο Μαμβρή.

Ήταν ένα ακριβές αντίγραφο της γνωστής εικόνας του Ρουμπλιώφ.

Εκείνο όμως που τον βασάνισε τρομερά ήταν ο θόλος του ναού.

Την αγιογραφική απεικόνιση την είχε επιλέξει ο ίδιος.

Η Αγία Τριάδα και επτά αρχάγγελοι.

Κάτω από το ταβάνι και κρατημένος από σχοινιά, τον είχε καταβάλει ο πόνος και η κούραση.

Στην πλάτη είχε βαθιές πληγές (από τα σχοινιά).

Το χρώμα έτρεχε στα μάτια του και σχεδόν είχε χάσει την όρασή του!

Τα χείλη του είχαν σκάσει, ενώ τα δόντια του είχαν αρχίσει να τρίβονται.

Η προσευχή του προς την Παναγία του έδινε δύναμη να αποπερατώσει αυτήν την τιτανια εργασία!

Το 1892 τελείωσε την εσωτερική αγιογράφηση και εγιναν τα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Αγίας Τριάδος...

Ο Γρηγόριος πέθανε στις 16 Φεβρουαρίου 1916 και τον έθαψαν στην εκκλησία για την οποία πόνεσε το ήδη πονεμένο κορμί του.

Στον τάφο του υπάρχει ένας απλός σταυρός και επάνω γράφει:

«Ecce Homo»''Ιδού ο Άνθρωπος''.

Είναι τα λόγια που είπε ο Πόντιος Πιλάτος εν'όψει των παθών του Κυρίου!

Σήμερα έχουν βρεθεί εικόνες του και εκτός Ρωσίας.

Το 1985 βρέθηκε τυχαία μια εικόνα του στην Βοσνία.

Στην πίσω μεριά έγραφε:

«Η εικόνα αυτή αγιογραφήθηκε εξ'ολοκλήρου με το στόμα από τον χωρίς χέρια και πόδια χωριάτη Γρηγόριο Γιουράβλεφ,από το χωριό Ουτέβκα της Σαμάρας»...

[Σημ: όλες οι εξαιρετικές αγιογραφίες στην ανάρτησή μας είναι δικά τα δημιουργήματα... Ακόμα πιο απίστευτο όμως είναι να τις βλέπεις σε βίντεο! Δες εδώ...]

~ πηγή: Περιοδικό Προς τη Νίκη

ΜΗΝΙΑΙΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
Έτος 55^ο – Τεύχος 784- Ιουνιος 2015

Κάποιες από τις εξαιρετικές αγιογραφίες του Γρηγόριου Ζουράβλεφ ΕΔΩ

Εικόνες από: russkiymir.ru /mi-udivljaem.livejournal

~ εμείς Αντιγραφή από το «σπιτάκι της Μέλιας» και από την Athina Kateri

* Προς τον Άγιο Βασίλη. Η Νεφέλη, αδερφή του Δημήτρη...

 

Πίσω από αυτό το γράμμα στον «Άγιο Βασίλη»,

πίσω από την κάθε λέξη στο γράμμα ενός μικρού κοριτσιού

που ο αδερφός της έχει αναπηρία, κρύβεται ένα μικρό άγχος.

Κρύβεται μια δόση ευθύνης & υπευθυνότητας που γεννιέται ασυναίσθητα στα αδέρφια ατόμων με αναπηρία από νωρίς.

Κρύβεται η αποδοχή, η κατανόηση, η υπομονή, η ενσυναίσθηση, η ανιδιοτέλεια και μπόλικη δόση ανυπέρβλητης αγάπης.

Αυτά είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά που αυτά τα αδέρφια χτίζουν με βαθύ τρόπο και αποπνέουν σε όλη την καθημερινότητά τους για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Είστε οι κρυφοί ήρωες, που αποκτάτε απο νωρίς «μαγικό & βαρύ εξοπλισμό» για την ζωή.

Έχετε τον σεβασμό και την αγάπη μας.

(Νεφέλη, 7 ετών, αδερφή Δημήτρη.

Το έγραψε μόνη της μετά το δικό της γράμμα και εγώ το διάβασα με βουρκωμένα μάτια, όχι απο στεναχώρια αλλά απο υπερηφάνεια. )

Find your ability in your disability

(εμείς από την Eva Kos)

|πρωτοδημοσιεύσαμε σαν σήμερα 3 χρόνια πριν.

Η Νεφέλη θα είναι πια 10 χρονών.

Ο Δημήτρης της τι να κάνει άραγε;

* Ο πατέρας του αιώνα, όπως δικαίως ονομάστηκε... |Τελευταία διαδρομή του ο Παράδεισος! Γιατί "πολύ αγάπησε"... |Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου ♫ εις μνήμην του Dick Hoyt (δες το video!)

Ο γιος μου γεννήθηκε τετραπληγικός.
Όταν ήμουν 37 ετών, μου ζήτησε να συμμετάσχουμε σε έναν αγώνα δρόμου για να συγκεντρωθούν χρήματα για ένα φίλο του με πρόβλημα υγείας.

Δεν είχα τρέξει ποτέ μου πάνω από 1 χιλιόμετρο.
Έτρεξα 8 χιλιόμετρα για εκείνον και μάλιστα σέρνοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι, το δικό του.

Την ημέρα εκείνη μού αποκάλυψε ότι "μπαμπά, όταν τρέχουμε μαζί δεν νιώθω παράλυτος".

Αυτό ήταν. Έκτοτε, τερματίσαμε μαζί 72 μαραθωνίους, 251 αγώνες τριάθλου και 6 Ironman.

Κουράστηκα, αλλά άξιζε τον κόπο να τον βλέπω να χαμογελάει.

Το άξιζε το αγοράκι μου. Το άξιζε γιατί η θεά Τύχη δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί του.
Με λένε Dick Hoyt και αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία μου.

Ή, μάλλον, ήταν. "

Έφυγα" στον ύπνο μου σε ηλικία 80 ετών πριν 1.5 χρόνο. Με πρόδωσε η καρδιά μου.
Είναι όμορφα εδώ στον Παράδεισο, αλλά, ξέρετε κάτι; Μου λείπει πολύ ο γιος μου.

Μέχρι να ανταμώσουμε, θα τον προσέχω από εδώ ψηλά. Και θα του σπρώχνω φυσώντας το καροτσάκι του.

Δεν ξέρω αν ήμουν υπόδειγμα δρομέα ή πατέρα. Ξέρω μόνο ότι η αγάπη, η πραγματική αγάπη σε ωθεί να ξεπερνάς όλα τα εμπόδια. Δεν ξέρω επίσης αν ήμουν ήρωας, όπως με αποκάλεσαν.

Ήρωας για μένα ήταν ο γιος μου, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν σε μια τηλεοπτική εκπομπή τι δώρο θα ήθελε να μου κάνει, εκείνος απάντησε "να μπορέσω να σηκωθώ έστω για μία φορά, να καθίσει εκείνος στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για να τον ξεκουράσω".

Βάστα γερά, Rick. 

Λίγα μέτρα έμειναν ακόμα. 

Σ' αγαπάω.
Ο μπαμπάς σου...

|από τη Σέβη Δημητρίου

~ Για όποιον θέλει λίγα ακόμα λόγια για αυτήν την σπάνια οικογένεια...

Ο Dick Hoyt είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό.

Αγνωστος σε όσους γνωρίζουν τους λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης, άγνωστος στους ίδιους τους διάσημους, άγνωστος στους πολιτικούς.

Τον ξέρει όμως αυτός που πρέπει, ο γιος του.

Και αυτό του αρκεί.

Η απίστευτη ιστορία των Hoyt θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του χρονικού της θέλησης.

Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του.

Θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για όσους άκουσαν κοντά τους το κλάμα ενός μωρού.

Ακόμα και αν δεν είναι το δικό τους.

Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ένα ξυπνητήρι συνείδησης για αυτούς που παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στις ελάχιστες ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια για να βοηθούν τη μετακίνηση σε όσους είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια. Ο γιός του, ο Ρικ, γεννήθηκε με τον ομφάλιο λώρο δεμένο στο λαιμό του.

Γεννήθηκε σχεδόν σε κατάσταση πνιγμού και η για καιρό έλλειψη οξυγόνου του δημιούργησε μόνιμα προβλήματα.

Οι γιατροί πρότειναν στην οικογένεια να βάλει το παιδί σε ένα ίδρυμα (μιλάμε για 46 χρόνια πριν, μη σας κάνει εντύπωση, ήταν αλλιώς τα πράγματα και στην ιατρική αλλά και στην κοινωνία).

Οι συγγενείς προέτρεπαν τους γονείς να ακούσουν τους γιατρούς.

Ο πατέρας δεν τους άκουσε.

Είχε άλλα σχέδια.

Κοίταξε στα μάτια το παιδί του και αποφάσισε.

Από τότε, 46 χρόνια τώρα, τρέχει κάθε πρωί μαζί με το παιδί του στους δρόμους της αγάπης.

Εχουν ταξιδέψει μαζί όλο τον κόσμο, έχουν τρέξει σε όλους τους μαραθώνιους Ο Ηοyt και η σύζυγός του Judie αποφάσισαν να πολεμήσουν για να μη μεγαλώσει το παιδί τους σε ιδρύματα.

Και ας έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει ή να περπατήσει.

Οταν ο μικρός Ρικ ήταν 11 χρονών τον πήγαν στο Tufts της Βοστώνης για εξετάσεις.

Οι καθηγητές ήταν κάθετοι:

«Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσει».

Στην συνέχεια, όταν κατάλαβαν ότι τα μάτια του Ρικ αντιλαμβάνονται κάθε κίνηση σαν υψηλής συχνότητας σόναρ και χαμογελάει στα αστεία σαν φυσιολογικό παιδί, συγκινήθηκαν.

Λίγους μήνες μετά οι επιστήμονες του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρίκ μπορούσε να γράφει με κινήσεις του κεφαλιού του σε έναν υπολογιστή, άρα και να επικοινωνεί.

Η πρώτη του φράση ήταν «Go Bruins».

Σε ελεύθερη μετάφραση «Πάμε Bruins» ένα σύνθημα που λένε οι οπαδοί της ομάδας χόκεϊ της Βοστώνης. 958 αθλητικές δοκιμασίες!

224 αγωνίσματα τριάθλου!

6 Ιron Man!

65 μαραθώνιοι...

Τελευταία διαδρομή ο Παράδεισος!

Γιατι "πολύ αγάπησε"...

Καλό Παράδεισο, Dick...

✨ «Οικογένεια... » Σ4Ε2 «Το μυστικό της χαράς» |μαζί κι ένα πολύ ιδιαίτερο challenge...

 

   ✔ Mαζί με τα πολύ όμορφα που θα ακούσεις από την πολύ ξεχωριστή Μαρίνα, που ανακάλυψε η Ιωάννα Σκαρλάτου, μπες για λίγο αν θες σε ένα ιδιαίτερο challenge, απλά και μόνο μπαίνοντας, με τη σκέψη έστω, στη θέση της...

Να ήσουν εσύ, να ήμουν εγώ το εγκαταλελειμμένο μωρό που άφησε η μάνα σου/ η μάνα μου στο μαιευτήριο...

Σήμερα, μεγαλώνοντας με όλα όσα άφησε στη ψυχή και στο σώμα μου η εγκατάλειψη και η εξάρτηση της μάνας μου από τα ναρκωτικά...

Θα της κρατούσα κακία ή θα είχα τη σπάνια μεγαλωσύνη 

(κάποιοι την λένε και .... αμΦοτεροδεξιοσύνη) της Μαρίνας;

Εδώ θα μας δω! Στα δύσκολα...

      |εκ των "συν αυτώ"...

✨  «Οικογένεια... "

Δίχως λουλούδια και παιδιά, ποια θα 'χε ο κόσμος ομορφιά;"»!

Σεζόν 4η - Επεισόδιο 2ο: «».

Σε αυτή τη σειρά δεκαπενθήμερων εκπομπών της Π.Ε.ΦΙ.Π.,  οι καλεσμένοι μας δίνουν πολύτιμες συμβουλές γύρω από το παιδί και την οικογένεια.

Παρουσιάζει η Ιωάννα Σκαρλάτου, Ψυχοπαιδαγωγός Παιδιών και Εφήβων, Ψυχοθεραπεύτρια.

Ευχαριστούμε θερμά την Μαρίνα που μοιραστηκε την ιστορία της...

✨ Άσε τα παιδιά να παίξουν! Έξω! Ναι, στις λάσπες... |ΌΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΝΑΙ;

 

«Δεν φοβήθηκαν να υιοθετήσουν δυο παιδιά με αναπηρία και μας έκαναν πολύ ευτυχισμένους»

«Αν ήταν βιολογικά μας παιδιά και είχαν κάποια αναπηρία δεν θα τα αγαπούσαμε; Ποια η διαφορά; Εμείς θα τους αγαπάμε και πάντα θα τους στηρίζουμε»

Στα καστανά του μάτια λάμπει η αγνότητα και η καθαρότητα της ψυχής του. Πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές αλλά νιώθει ευτυχισμένος που δεν είναι ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα παιδιά, της μοναξιάς, αλλά στα πιο τυχερά…

Ο Δημήτρης Γιαννή αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 23/2/1992 και ζω στην Δερύνεια. Δεν γνώρισα ποτέ τους βιολογικούς μου γονείς. Όταν ήμουν βρέφος, μαζί με τον δίδυμο αδελφό μου, μας άφησαν στο ορφανοτροφείο. Δεν ξέρω αν μας εγκατέλειψαν επειδή δεν είχαν χρήματα να μας μεγαλώσουν ή επειδή είχαμε κάποια μορφή αναπηρίας.

Υπήρξα όμως πολύ τυχερός στη ζωή μου…
Οι θετοί μου γονείς, δεν ήθελαν να με χωρίσουν από τον αδελφό μου και μας υιοθέτησαν και τους δυο. Έκαναν όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες και το 1994 ταξίδεψαν από την Κύπρο στην Γιουγκοσλαβία με μοναδικό σκοπό, να μας σφίξουν στην αγκαλιά τους.

Όταν έμαθαν από τους υπεύθυνους του ορφανοτροφείου ότι έχουμε κάποια μορφή αναπηρίας, εκείνοι χαμογέλασαν και τους απάντησαν: «Αν ήταν βιολογικά μας παιδιά και είχαν κάποια αναπηρία δεν θα τα αγαπούσαμε; Ποια η διαφορά; Εμείς θα τους αγαπάμε και πάντα θα τους στηρίζουμε» και αυτό έκαναν! Μας λατρεύουν και είναι δίπλα μας κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θελήσαμε ποτέ να ψάξουμε για τους βιολογικούς μας γονείς. Έχω ακούσει ότι υπάρχουν ζευγάρια που νομίζουν ότι μπορούν να μεγαλώσουν ένα παιδί με αναπηρία αλλά δεν το άντεξαν με αποτέλεσμα να το επιστρέψουν πίσω λες και είναι αντικείμενο.
Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό, χαίρομαι που σε μένα και στον αδελφό μου, έστειλε αυτούς τους γονείς.

Σχετικά με την αναπηρία μου…
Διαγνώστηκα με σύνδρομο Asperger (επίσης γνωστό ως διαταραχή Άσπεργκερ ή απλά Άσπεργκερ, είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα.

Διαφέρει από τις άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης. Η φυσική αδεξιότητα και η άτυπη (περίεργη, παράξενη) χρήση της γλώσσας αναφέρονται συχνά ως συμπτώματα. Επίσης, με τον αδελφό μου, γεννηθήκαμε με τα πόδια του κλαμπ (Πρόκειται για μια συγγενή παραμόρφωση που περιλαμβάνει ένα πόδι ή και τα δύο. Το επηρεασμένο πόδι φαίνεται ότι έχει περιστραφεί εσωτερικά στον αστράγαλο. Το πόδι δείχνει προς τα κάτω και προς τα μέσα, με τα πέλματα των ποδιών στραμμένα προς τα πίσω. Χωρίς θεραπεία, οι άνθρωποι με πόδια κλαμπ συχνά φαίνεται να περπατούν στους αστραγάλους τους ή στις πλευρές των ποδιών τους)

Έκανα λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, φυσικοθεραπεία και οξυγονοθεραπεία. Πήγα κανονικά σχολείο αλλά με συνοδό και πρόγραμμα στήριξης. Στο Δημοτικό ήταν όλα καλά μα στο Γυμνάσιο πέρασα πολύ δύσκολα. Τα παιδιά με κορόιδευαν καθημερινά, δεχόμουν άγριο bullying και δεν άντεχα…

Με φώναζαν νάνο, καθυστερημένο και πως έμοιαζα με σατανιστή. Μου έβαζαν πινέζες στην καρέκλα και πέθαιναν στα γέλια. Να φανταστείτε οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με πάνε σε παιδοψυχολόγο και παιδοψυχίατρο. Ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου.

Ευτυχώς μετά, στην Τεχνική Σχολή, όλα ήταν αλλιώς. Τα παιδιά εκεί με αγαπούσαν, το ίδιο και οι καθηγητές μου. Έκανα φίλους που ακόμα βλέπω.

Ο αδελφός μου πήγε στην Αγγλία για σπουδές και η αλήθεια μου λείπει πολύ. Όμως, πάντα μου άρεσε να κάνω πράγματα που αγαπώ. Πέρα από το σχολείο πήγαινα και κολύμπι. Άρχισα από τότε που ήμουν 6 χρονών και συμμετείχα σε δεκάδες διαγωνισμούς: Παγκύπριους, Πανελλήνιους και Παγκόσμιους, αποσπώντας κατά πλείστον χρυσά μετάλλια...

(ολόκληρο το άρθρο εδώ)

|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 20/6/2019

☆ Μήπως έφτασε η ώρα να αρχίσουμε "να τρέχουμε" και μεις; Τι λέτε; Ή μήπως "οι δυσκολίες μας" είναι περισσότερο "ανυπέρβλητες" από εκείνες της κουκλίτσας στην φωτογραφία;

 

|η φωτογραφία δανεισμένη από τον σήμερα εορτάζοντα αγωνιστή Yπάτιο Πατμάνογλου.

Αντί άλλων ευχών...

* Πουθενά όμως δεν βρήκα τέτοιο ηρωικό βλέμμα, όσο στις γυναίκες που ξέρουν ότι έχουν ένα παιδί με ιδιαιτερότητα...

 

Πιο μάνες από την κάθε μάνα στο κόσμο, είναι εκείνες οι γυναίκες που έκλαψαν από στενοχώρια και όχι από χαρά, βλέποντας τον πρώτο υπέρηχο του παιδιού τους.

Πιο μάνες από κάθε άλλη, είναι εκείνες που κράτησαν στην αγκαλιά τους ένα διαφορετικό παιδί.

Ένα παιδί που αποφάσισαν να φέρουν στον κόσμο τούτο.

Τον ιδανικό, τον όμορφο, τον σωστό που δεν χωράει λάθη, που δεν χωράει ιδιαίτερους ανθρώπους.

Που εμείς φτιάξαμε έτσι, ώστε να αποτελείται από όμορφα, ροδαλά, παχουλά παιδιά.

Και δείχνουμε ακόμα με το δάχτυλο, τη μητέρα στο διπλανό δωμάτιο που κρατάει στην αγκαλιά της ένα ιδιαίτερο παιδί.

Που ξέρει ότι το χαμόγελο όλων παγώνει στα χείλη τους και το βλέμμα τους έχει μια λύπη.

Το δικό της όμως χαμόγελο είναι το ίδιο.

Γιατί για εκείνη, το δικό της παιδί είναι το πιο όμορφο απ’ όλα.

Στην πορεία της ζωής μου έχω συναντήσει πολλές μανάδες και τις έχω συναναστραφεί.

Λόγω της δουλειάς μου ίσως περισσότερες.

Πουθενά όμως δεν βρήκα τέτοιο ηρωικό βλέμμα, όσο στις γυναίκες που ξέρουν ότι έχουν ένα παιδί με ιδιαιτερότητα.

Στο βλέμμα μιας τέτοιας μάνας θα διακρίνεις τα πάντα.

Το βλέμμα θα σου μιλήσει, πριν το στόμα ανοίξει.

Σε αυτές τις γυναίκες που υποκλίνομαι, είναι που όσο βαθιά και να έψαξα χρόνια τώρα να βρω κάποιο σημάδι πως κάτι τις βάραινε, μέσα στην ίριδα των ματιών τους έβλεπα μόνο αγάπη και υπομονή.

Και ας είχαν στην πλάτη τους έναν σταυρό μεγαλύτερο από το ανάστημά τους.

Έτσι λοιπόν γυρνούσα στον εαυτό μου λέγοντας ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι, που θεωρούσα ότι έχω πρόβλημα γιατί δεν διαβάζει πολύ, γιατί δεν έχει καλούς βαθμούς, γιατί αργεί να κοιμηθεί, γιατί ασχολείται τόσο με τα pc games και όλες αυτές τις χαζομάρες που με απασχολούσαν.

Ευχήθηκα να έχει την υγεία του και τίποτε άλλο.

Μα επειδή είμαι άνθρωπος, ξεχνούσα τον όρκο μου και πάλι κάποιο περιστατικό μου τον θύμιζε.

Ώσπου στο τέλος, μετά από αρκετές φορές, από χρόνια ολόκληρα, κατάφερα να φτάσω εκεί που ήθελα.

Στο να τηρήσω αυτό που ευχόμαστε όλοι, αλλά λίγοι το πράττουμε. 

Να έχουν τα παιδιά μας την υγεία τους πάνω από ΟΛΑ.

Δεν θέλω με αυτό να μειώσω τίποτα.

Ούτε την πρόοδο, ούτε τη μάθηση, ούτε τις σπουδές ούτε τη μόρφωση.

Μα εάν το παιδί σου δεν είναι τόσο δυνατός μαθητής ή τόσο καλός φοιτητής ή δεν περάσει σε μια σχολή και εσύ πεθαίνεις από άγχος, το στενοχωρείς και το πιέζεις και εκείνο, τότε έλα να σε πάρω από το χέρι να σε πάω εκεί που η ψυχή και η λογική σου δεν το αντέχει.

Και ξαναγύρισε τότε πίσω και πες του πάλι τα ίδια εάν μπορείς.

Αλλά δεν θα μπορείς.

Μάθαμε να είμαστε φαντασμένοι, μέσα από τα τέλεια παιδιά μας.

Να θεωρούμε την ευτυχία μας ένα αντάλλαγμα όμορφων, δυνατών, άριστων μαθητών.

Να λέμε “ο δικός μου πήρε 20” λες και το πήραμε εμείς.

Κατά τ’ άλλα η ψυχή μας, φτωχή πολύ και αδιάβαστη, να συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία στις πλάτες των παιδιών μας.

Όχι λοιπόν. 

Θα μας πεις πρώτα εσύ, ποιος είσαι και τι έκανες σε αυτή τη ζωή και θα αφήσεις το παιδί σου που το έχεις για βιτρίνα.

Γιατί πρέπει να είσαι ταπεινός για να μπορέσεις να αξίζεις αυτό το παιδί που θα σου φέρει 20, χωρίς να το έχεις πιέσει, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Έχω γνωρίσει άξιους ανθρώπους,που χωρίς να έχουν την ίδια ευκαιρία στη ζωή, έχουν παιδιά έξοχα.

Ανθρώπους που δεν κοκορεύονται και δεν είναι υπερόπτες.

Έχω γνωρίσει και άλλους που, πριν σου πούνε το όνομά τους, σου εκθειάζουν τα παιδιά τους, γιατί μέσα από εκείνα γίνονται αυτοί κάποιοι.

Σίγουρα, για να μην παρεξηγηθώ, δεν είναι κακό να είσαι περήφανος για το παιδί σου.

Είναι το πιο σημαντικό άτομο στον κόσμο.

Όμως άνθρωπε, θυμήσου ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να έχεις υγιή παιδιά.

Και αυτό μεταξύ μας, το ξεχνάς.

Ο Θεός με ευλόγησε να έχω ένα υγιέστατο παιδί.

Όμως, στις δυσκολίες που έρχονται, στιγμή δεν παύω να σκέφτομαι, ότι στη θέση εκείνης της μάνας που το παιδί της δεν περπατάει, θα μπορούσα να ήμουν εγώ.

Και αυτό δεν το ξέχασα, ούτε όταν δεν πήρε καλό έλεγχο, ούτε όταν κόπηκε σε μαθήματα, ούτε όταν δεν πέρασε στη σχολή.

Δεν είμαι καλή, ούτε καλύτερη από κανέναν.

Έχω κάνει τα πιο πολλά λάθη.

Όμως κάποτε, έκανα μια ευχή και έγινε πραγματικότητα.

Να έχω ένα υγιές παιδί.

Δεν ζήτησα να έχω ένα άριστο ρομπότ.

Εσείς τι ζητήσατε, θυμάστε;

~ Μπέττυ Κούτσιου

http://orthodoxigynaika.blogspot.com/2021/05/blog-post_18.html

Αναρτήθηκε από Πρεσβυτέρα Κρίνα-Έλενα

   |πρωτοαναρτήσαμε σαν σήμερα το 2021...

"Γεννήθηκα με αναπηρία. Βλέποντας όμως από νωρίς πόσο ευτυχία ή δυστυχία υπάρχει στον κόσμο, αποφάσισα πως θέλω να είμαι με τους ευτυχισμένους"... |Challenge your limits | Giannis Chatzibeis | TEDxPanteionUniversity

[Γιατί αυτή είναι η διαφορετικότητα, 

που πρέπει να μάθουμε να χειρίζονται τα παιδιά μας!

 Όχι με κακομοιριά και λύπηση, αλλά με αμφοτεροδεξιοσύνη...]

Αν έχεις πείσμα για ζωή...

  

Γράφει ο  Δημήτρης Παπανικολάου (παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπολίστας)

Σήμερα στην παραλιακή είδα έναν ποδηλάτη με 1 πόδι και άνοιξα το κινητό για να το δείξω στην κόρη μου και να το βλέπουν τα δεν μπορώ μου….

Η μπλούζα έγραφε Ireland και λέω αρχικά μέσα μου ίσως απο κάποια ξένη αποστολή .

Λέω τελικά θα πάω δίπλα του να του πω στα Αγγλικά ένα μπράβο .

Εκεί με περίμενε μια ανταπόκριση απο τον ίδιο, που μου έφτιαξε την διάθεση αφού τελικά ήταν Έλληνας.

Δεν πρόλαβα να ρωτήσω το όνομα σου, αλλά ότι σου είπα απο το παράθυρο ισχύει.

πηγή

~ "αμφ" ΥΓ:

Μάθαμε εμείς από τον φίλο, Αλέξανδρο Χριστοδούλου.

Το παλικάρι του Θεού είναι Φοιτητής στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών, αθλητής της Εθνικής Ελλάδος με πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διακρίσεις και λέγεται Νίκος Παπαγγελής.

Να΄ναι καλά ο Papanikolaou Dimitris που δεν δίστασε να πλησιάσει και να μιλήσει στο Νικόλα, να τον βιντεοσκοπήσει για αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα και να το ανεβάσει για να το δούμε οι πάντες.

Για να το κλείσουμε το ρημάδι μας και να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε, να μιζεριάζουμε και να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας ... 

Κάτι μας ψιθυρίζει πως θα ασχοληθούμε μαζί του λίαν συντόμως...

Ένας 8χρονος μικρός ήρωας με εγκεφαλική παράλυση τερματίζει σε αγώνα και αποθεώνεται...

Η συγκινητική στιγμή που ο 8χρονος Bailey Matthews, ένα αγόρι με εγκεφαλική παράλυση, τερματίζει τον αγώνα δρόμου για το τρίαθλο Castle Howard στο Γιόρκσαιρ της Βρετανίας. 

Ο Bailey, εγκαταλείπει τον περιπατητήρα του για να ολοκληρώσει τον αγώνα χωρίς βοήθεια. 

Λαμβάνει μια θερμή υποδοχή από το πλήθος, και παρά τις πτώσεις διασχίζει τη γραμμή του τερματισμού...

 [ πηγή ]

        |Δες το απίθανο video εδώ...

* Πως θα ζήσουν οι ανάπηροι αδερφοί μας χωρίς τους γονείς τους; - Το Υφάδι | Ευγενία Ζάλιου | Σοφία Χατζή

Το "Yφάδι " στέλνει έκκληση για στέγη στους κρατούντες και τους ευεργέτες...

Ραδιοπαραμυθία 21.06.2022

Καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας, 91.2 FM Επιμέλεια - παραγωγή: Σοφία Χατζή

* Χωρίς πόδια και χωρίς το ένα του χέρι. Ο άντρας που επιβίωσε από την έκτρωση αγωνίζεται στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκυο...

 

LifeNews.com

Διεθνείς Ειδήσεις, 30 Αυγούστου 2021

Τόκιο, Ιαπωνία

«Υπάρχει ένας σκοπός και για εμάς σε αυτόν τον κόσμο. Πρέπει να είμαστε μαχητές στη ζωή». Ernie Gawilan.

Ένας Παραολυμπιονίκης κολυμβητής θα εκπροσωπήσει τις Φιλιππίνες στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2021, έχοντας επιβιώσει από την προσπάθεια έκτρωσής του που τον άφησε χωρίς πόδια και με υπανάπτυκτο το αριστερό του χέρι.

Ο κολυμβητής Ernie Gawilan, 30 ετών,  συμμετείχε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016, κέρδισε το χρυσό στους Ασιατικούς αγώνες το 2018, και τώρα θα εκπροσωπήσει τη χώρα του στη Παραολυμπιάδα του Τόκιο.

Ο Ernie Gawilan, παρά τις πολλαπλές του αθλητικές διακρίσεις  δηλώνει ότι η αληθινή νίκη του ήταν το 1991 όταν επέζησε από την απόπειρα άμβλωσης που έκανε η μητέρα του. «Πρέπει να ήμουν καλός κολυμβητής ακόμη και μέσα στη μήτρα της μητέρας μου επειδή επέζησα από την έκτρωση. Κολύμπησα και τα κατάφερα!», Παρατήρησε.

Η μητέρα του επιχείρησε την άμβλωση διότι είχε μείνει έγκυος από έναν άλλο άντρα ενώ ήταν έγγαμη, καθώς προσπάθησε να αποκρύψει την εγκυμοσύνη της από το σύζυγό της. Εκείνος αργότερα την εγκατέλειψε με το παιδί. Κατά τραγική συγκυρία, η μητέρα πέθανε από χολέρα όταν ο Ernie Gawilan ήταν μόλις 5 μηνών, αφήνοντάς τον χωρίς γονείς και μόνο με τους παππούδες για να τον μεγαλώσουν.

Ο Gawilan  υπέμεινε την απάνθρωπη περιφρόνηση των συνομήλικών του κατά την παιδική του ηλικία λόγω της εμφάνισής του. Ευτυχώς ανακάλυψε το κολύμπι, που ήταν το μεγάλο του καταφύγιο.

«Συνήθιζα να κρύβομαι. Παλιά ντρεπόμουν για τον εαυτό μου, ντρεπόμουν γιατί γεννήθηκα έτσι... Όταν είμαι στο νερό η σωματική μου αναπηρία δεν φαίνεται. Μοιάζω με ένα φυσιολογικό άτομο», εξηγεί.

 «Αυτή  είναι μια πολύ ενθαρρυντική εξέλιξη για ένα αθώο θύμα των αμβλώσεων που ξεπέρασε τις δύσκολες συγκυρίες και συνέχισε να επιτυγχάνει σπουδαία πράγματα μέσα από τον αθλητισμό», δήλωσε ένας αθλητικός συντάκτης.

Όπως λέει ο Gawilan, «Υπάρχει ένας σκοπός και για εμάς σε αυτόν τον κόσμο. Πρέπει να είμαστε μαχητές στη ζωή ».

«Η άμβλωση, η οποία κόντεψε να κλέψει την ευκαιρία του Gawilan να ζήσει και να αγωνιστεί στη ζωή,  θα μπορούσε να του είχε αφαιρέσει κάθε στοιχείο της ύπαρξής του,  όπως δυστυχώς κάνει, χιλιάδες φορές την ημέρα σε άλλες περιπτώσεις και σε όλο τον κόσμο».

 

Πηγή: lifenews.com