✒️ Υπάρχουν στιγμές που δεν ανήκουν πια στην Ιστορία, αλλά στη μνήμη του Θεού. Μια τέτοια στιγμή αποτυπώνεται σ’ αυτή τη φωτογραφία: δύο ιεράρχες, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και ο τότε Σιναΐτης και μετέπειτα Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Δημήτριος, κρατούν στα χέρια τους τα ιερά λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Δεν κρατούν μόνο ένα κιβώτιο. Κρατούν την ίδια τη Ρωμιοσύνη που δεν δαμάζεται, τη μνήμη του Ευαγγελίου που περπάτησε στα βουνά και στα ποτάμια της Ηπείρου και ξύπνησε λαούς από τη λήθη...

 

🦅 Ήταν σαν σήμερα. 

Η πρώτη επέτειος φέτος, χωρίς τον πρωταγωνιστή του, εκείνου του ιστορικού γεγονότος, της 16ης Ιουλίου 1991. 

🌿 Δύο Στάθηκαν Όρθιοι στη Λήθη.

☦️ Και φώτισαν μια Εκκλησία εκεί που δεν υπήρχε κράτος – κι έναν λαό εκεί που δεν υπήρχε φωνή.

✒️ Υπάρχουν στιγμές που δεν ανήκουν πια στην Ιστορία, αλλά στη μνήμη του Θεού. 

Μια τέτοια στιγμή αποτυπώνεται σ’ αυτή τη φωτογραφία: 

δύο ιεράρχες, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος και ο τότε Σιναΐτης και μετέπειτα Μητροπολίτης Αργυροκάστρου Δημήτριος, κρατούν στα χέρια τους τα ιερά λείψανα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. 

Δεν κρατούν μόνο ένα κιβώτιο. 

Κρατούν την ίδια τη Ρωμιοσύνη που δεν δαμάζεται, τη μνήμη του Ευαγγελίου που περπάτησε στα βουνά και στα ποτάμια της Ηπείρου και ξύπνησε λαούς από τη λήθη.

Η εικόνα αυτή δεν είναι μόνο ιστορική, είναι προφητική. 

Ο Κοσμάς δεν επιστρέφει απλώς. 

Ανασταίνεται στο βλέμμα και την πορεία των δύο αυτών ανθρώπων που τον τίμησαν όχι μόνο με λόγια, αλλά με έργο, αγώνα, εγκαρτέρηση και προσφορά. 

Δεν είναι τυχαίο πως και οι δύο ... ο ένας Αρχιεπίσκοπος πάσης Αλβανίας και ο άλλος Μητροπολίτης σε μια αιματοβαμμένη Μητρόπολη της Βορείου Ηπείρου, επανειλημμένα μας υπενθύμιζαν:

 “Κάντε πράξη τα διδάγματα του Αγίου Κοσμά. Όχι να τα λέτε· να τα ζείτε”.

Η πρώτη επέτειος φέτος, χωρίς τον πρωταγωνιστή του, εκείνου του ιστορικού γεγονότος της 16ης Ιουλίου 1991. 

Διότι είναι πράγματι ιστορικό γεγονός η άφιξη στα μέρη τούτα της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας ενός κανονικού Ορθοδόξου Επισκόπου μετά από 45 χρόνια απουσίας.

Στην Αλβανία της καταρρέουσας αθεΐας, στην Ήπειρο της λησμονημένης ελληνικότητας, στην Εκκλησία που μόλις ανάσαινε, εκείνοι μετέφεραν όχι μόνο σκήνωμα, αλλά πίστη, θυσία, και μαρτυρία.

Η φωτογραφία το μαρτυρεί: δεν υπάρχει χώρος πιο ιερός από έναν άνθρωπο που δίνεται ολοκληρωτικά. 

Δεν υπάρχει τόπος πιο ελληνικός και πιο πανανθρώπινος από εκείνον που βγάζει μυστικά φως μες στη νύχτα.

👉 δες εδώ ολόκληρο το εξαιρετικό άρθρο του εξ Αργυροκάστρου Ορφέα Μπέτση: " Χρόνος και χώρος για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο"

  [εμείς απο τον κ. Δημοσθένη Ζιούλη

- το επαναδημοσιεύουμε λόγω της μέρας,

που ανήκει αποκλειστικά στον Άγιο Πατρο Κοσμά...]

☆ Συγκλονιστικές λεπτομέρειες απο τη δράση του... |Αναστάσιος Αλβανίας (†) | Ο Αρχιτέκτονας των Ιερών Ναών που έκτισαν (από το πουθενά) και λειτούργησαν στην Αφρική, Νίκος Φουρνάρης (†) διηγείται....

☆ Όταν πεθαίνει κάποιος που έχεις στην καρδιά σου και τότε γράφεις για αυτόν είναι φυσιολογικό να πλανάται η υποψία περί εξωραϊσμού. Όταν όμως έχεις γράψει για αυτόν 15 χρόνια πριν υπάρχει τεκμήριο αυθεντικότητας. Για τον Αλβανίας Αναστάσιο...

 

     ...Το κεφάλαιο από το «Προχωρώντας και Αναθεωρώντας» (εκδόσεις Πολις). 

In memoriam ενός σπουδαίου ανθρώπου

   

    (η εισαγωγή από τη Νίκη Κατσιάπη)

   |Θυμάται ο Νίκος Μπίστης 

«Το φαγητό των από μέσα είχε γίνει έμμονη ιδέα στους απέξω κυρίως για οι έγκλειστοι ζούσαν και τρέφονταν με το μύθο τους. Όποιος σας πει ότι πείνασε η δίψασε στην κατάληψη της Νομικής δεν ήτανε μέσα στη σχολή. Ο επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος Γιαννουλάτος σημερινός αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, ζήτησε ανεπιτυχώς να του δοθεί η άδεια εφοδιασμού μας με τρόφιμα. Πάντως δεν τον εμπόδισαν να μπει στη σχολή. Τον είδαν με ιερατικό σχήμα και νόμιζαν ότι ήθελε να μας νουθετήσει. Εκείνος, όμως, μας εμψύχωσέ. Στο σύντομο διάστημα αυτής της πρώτης γνωριμία μας πρόλαβα να διακρίνω την άφατη γλυκύτητα και την αποφασιστικότητα που αποτυπωνόταν στο πρόσωπο του, χαρακτηριστικά που τα αναγνώρισαν όλοι επάνω του, όταν εκ των πραγμάτων απασχόλησε το πανελλήνιο με την δραστηριότητα που ανέπτυξε τα πρώτα δύσκολα χρόνια στην Αλβανία. Αν οι χριστιανοί αξιωματούχοι έμοιαζαν έστω και στο ελάχιστο με τον πρωτοχριστιανό Αναστάσιο θα το σκεφτόμουν να αλλαξοπιστήσω αντιστρόφως. Αποτελεί μια όμορφη και κραυγαλέα εξαίρεση, δεν θα το παραδεχτεί ποτέ αλλά είμαι βέβαιος ότι το νιώθει. Τον έκαναν Αρχιεπίσκοπο γιατί κανένας δεν πήγαινε στην βυθισμένη στον εμφύλιο και αλωμένη από συμμορίες Αλβανία. Το να σηκώνεις λάβαρα της Αγίας Λαύρας στο Σύνταγμα και να μοιράζεις σταυρουδάκια στο Ρεχάγκελ, τον Ζαγοράκη και το Νικοπολίδη στο Καλλιμάρμαρο ήταν εύκολο και αβανταδόρικο. Το να βρεθείς όμως στο μέσο του χάους, ολομόναχος, με ένα τίτλο που προξενούσε ευθύς εξ αρχής απο υποψία εως εχθρότητα, ήθελε κότσια που μόνο ένας διέθετε: αυτός που μπήκε στη Νομική κοιτάζοντας αυστηρά τους τραμπούκους που τον περικύκλωσαν, αυτός που χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι μπροστά στο διοικητή του ΕΑΤ-ΕΣΑ Χατζηζήση ζητώντας να σταματήσουν τα βασανιστήρια φοιτητών.

Όταν τον επισκεφθήκαμε με το Νίκο Κωνσταντόπουλο στην Αρχιεπισκοπή λίγα χρόνια μετά, ο τίτλος δεν ήταν γυμνός περιεχομένου, τα σημάδια από την σφαίρα στο γραφείο του αποτύπωναν το επικίνδυνο του εγχειρήματος του. Τα κατάφερε γιατί πέρα από το ότι πίστευε πως «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην ουκ ενι δούλος ουδέ ελεύθερος» επέδειξε πολιτικότητα που αν την διέθετε ο Μακάριος πιθανότητα η Κύπρος θα ήταν σήμερα ενιαία. Κωφεύοντας στις εντονότατες εθνικιστικές πιέσεις κύκλων της Ελληνικής μειονότητας και της ελλαδικής εκκλησίας, αρνήθηκε να μετατρέψει την Αρχιεπισκοπή σε παράρτημα της Ελλάδας και να την καταδικάσει έτσι σε ανυποληψία. Χειροτόνησε αμέσως Αλβανούς ιερωμένους, προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη του ντόπιου πληθυσμού και η αρχιεπισκοπή δεν περιόρισε το κοινωφελές έργο της στους χριστιανούς αλλά το επέκτεινε σε μουσουλμάνους και σε κάθε Αλβανό πολίτη. Όταν μια επιδημία έπληξε τα μουσουλμανικά χωριά στον Νότο, φόρτωσε ιατροφαρμακευτικό υλικό και εγκαταστάθηκε ο ίδιος για μέρες εκεί όπου οι αλβανοί κρατικοί υπάλληλοι δεν πλησίαζαν, από το φόβο για μετάδοση της νόσου. Όπως ήταν φυσικό, όταν αργότερο ο Μπερίσα προσπάθησε να τον ξεριζώσει από τη χώρα, μουσουλμάνοι και χριστιανοί σχημάτισαν προστατευτική ασπίδα γύρω από το γενναίο που έβαζε πάντα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια πάνω από φύλο, χρώμα και θρησκεία

Μια φορά είχα και εγώ την ευκαιρία να του επιστρέψω στο ελάχιστο κάτι από όσα απλόχερα, για χρόνια, μας έδινε. Το καλοκαίρι του 2003 με επισκέφτηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών. Έκανε τρομερή ζέστη έβγαλε το καλημαύχι του και σχεδόν σωριάστηκε στην καρέκλα. Ήταν ταλαιπωρημένος από μια εγχείρηση καταρράκτη αλλά χαμογελούσαν τα γαλάζια μάτια του και μιλούσε με αισιοδοξία για το μέλλον της Αλβανιας και των πολιτών της. «Όλα πάνε προς το καλύτερο» μου είπε . « Με δυσκολίες, με μπρος πίσω , αλλά συνολικά προς το καλύτερο. Η Αρχιεπισκοπή έχει ριζώσει πρέπει να συνεχίσουμε. Τώρα χρειάζομαι την βοήθεια σου αν και εφόσον γίνεται. Ξέρω ότι έχεις τα αυτοκίνητα του ΟΔΔΥ. Οι δρόμοι στην Αλβανία, και ιδιαίτερα στα χωριά που γυρίζω εγώ είναι σε κακή κατάσταση. Το αυτοκίνητο της Αρχιεπισκοπής είναι παλιό και κάθε λίγο χαλάει, είναι πια στα τελευταία του. Χρειάζομαι ένα γερό πετρελαιοκίνητο αυτοκίνητο, γιατί η βενζίνη είναι πανάκριβη και έχουμε στενότητα χρημάτων. Αλλά δεν θέλω κανένα από εκείνα τα θηρία τα τέσσερα επί τέσσερα ο κόσμος είναι φτωχός δεν πρέπει να προκαλούμε. Ένα γερό αυτοκίνητο να κάνω τη δουλειά μου». Μου αρέσουν πολύ οι άνθρωποι που θέλουν απλώς να κάνουν τη δουλειά τους και όχι να εκπληρώσουν την αποστολή τους η όσα το πεπρωμένο τους νομίζουν ότι τους επιτάσσει…..

Φώναξα μέσα το δεξί μου χέρι στο υπουργείο την διευθύντρια μου και φίλη Λελα Παπαγιαννοπούλου . Όταν η Λέλα αναλαμβάνει κάτι ξέρεις ότι θα γίνει και τα κατάφερε παρακάμπτοντας γραφειοκρατικά κι άλλα εμπόδια. Οι έμποροι ναρκωτικών από τους οποίους κατασχέθηκε το αυτοκίνητο θα απογοητευτούν διπλά αν μάθουν ότι μεταφέρει έναν από τους ελάχιστους ιερωμένους που ο Μαρξ θα δίσταζε να κατηγορήσει ως βαποράκι «οπίου του λαού». Σε μια συνέντευξη του Αναστασίου στο ΒΗΜΑgazino διαπίστωσα ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία και η αναφορά του στο πρόσωπο μου με συγκίνησε βαθιά».

† Πολύ σωστά μας επισημάνθηκε από κάποιους "συν αυτώ" πως αποσιωπήσαμε παντελώς την είδηση της εκδημίας του Αρχιεπισκόπου. Στην απολογία μας θα λέγαμε πως...

  

   ...πως δεν μας πήγαινε να γράψουμε επικήδεια λόγια για έναν άνθρωπο και μάλιστα της δικής του ποιότητας και πνευματικότητας.

Για τον απλούστατο, ίσως και αφελή, λόγο πως δεν μπορέσαμε να τον θεωρήσουμε απόντα...

Τέτοιες φυσιογνωμίες δεν φεύγουν.

Ίσα ίσα η παρουσία τους γίνεται, ίσως και περισσότερο, αισθητή όταν απαλλάσονται οριστικά από το ταλαίπωρο και ασθενικό σαρκίο τους...

Εξ΄ου και ο ενεστώτας που θα δεις παρακάτω...

       Την ευχή σου, Δέσποτα!

 Είναι μια φυσιογνωμία που τα λόγια δεν φτάνουν

 για να περιγράψουν την ζωή και το έργο του, 

η συνεισφορά του στον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου 

(και όχι μόνο) είναι ανεκτίμητη, 

ειδικά σε ζοφερούς καιρούς, 

ποτέ δεν δείλιασε σε απειλές, 

ποτέ δεν έκανε εκπτώσεις 

στην υπεράσπιση της ομογένειας, 

της χριστιανοσύνης 

και της Ορθοδοξίας. 

Είναι από τις περιπτώσεις 

που δεν ισχύει αυτό που λένε 

"ουδείς αναντικατάστατος"

                                      - Στώμεν καλώς 

                       *****

1991, τα πρώτα ελεύθερα Χριστούγεννα,

«ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ σήμερον, αδελφοί μου, επιτέλους και για εσάς!». 

Έτσι ξεκίνησε, στον ετοιμόρροπο παγωμένο ναό του Ευαγγελισμού στα Τίρανα, στη μοναδική εκκλησία που δεν είχε κατεδαφίσει το αθεϊστικό καθεστώς... 

«Είμαι εδώ, για να σας βοηθήσω όλους μαζί αλλά και καθένα σας χωριστά να βρείτε ξανά τον Θεό χωρίς τον φόβο φυλακίσεως, διωγμού ή θανατικής ποινής».

Τον καθεδρικό ναό στην πλατεία των Τιράνων τον κατεδάφιζαν έναν ολόκληρο μήνα οι μπουλντόζες το 1967 για να χτίσουν στη θέση του το ξενοδοχείο TIRANA. 

Στον ναό του Ευαγγελισμού, που στα χρόνια του διωγμού (1967-1990) έγινε γυμναστήριο, έβλεπες ένα πρόχειρο τέμπλο να το κοσμούν χάρτινες εικόνες, το γδαρμένο από τα χτυπήματα μάρμαρο της Αγίας Τραπέζης και τους ελάχιστους γέροντες ιερείς από όλη την Αλβανία που επέζησαν των διωγμών με φθαρμένα άμφια, που τα είχαν κρύψει δεκαετίες κάτω από τη γη για να τα γλιτώσουν.

Προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο Αναστάσιος τους παρακάλεσε όλους να ξαναθυμηθούν μαζί του το Σύμβολο της Πίστεως. 

Και άρχισε αργά, στα ελληνικά, ενώ ο μοναδικός επιζών θεολόγος μετέφραζε στα αλβανικά και όλος ο κόσμος επαναλάμβανε μαζί τους. 

Η πιο θερμή Ομολογία Πίστεως της ζωής τους…

Την επόμενη, 26 Δεκεμβρίου 1991, στο Αργυρόκαστρο, χωρίς να υπάρχουν καμπάνες αφού τις είχαν καταστρέψει, από στόμα σε στόμα έφτασε παντού η χαρμόσυνη είδηση, ότι έρχεται, περπατώντας για ώρες μες στα χαράματα, στο κρύο, χωρίς ζεστά ρούχα, για παπούτσια φόραγαν χοντροκομμένα δέρματα του παλιού καιρού, άλλοι έσερναν φτηνές λαστιχένιες παντόφλες, κανείς σχεδόν δεν φορούσε κάλτσες γέμισαν τον Ναό των Ταξιαρχών, που το καθεστώς τον είχε κάνει αποθήκη πριν, για τέμπλο ένα μεταξωτό γαλάζιο ύφασμα, το είχαν φέρει προσκυνητές από τα Γιάννενα.

Μαζί τους και μουσουλμάνοι με τον χότζα τους και αυτοί υπό διωγμό, για να ευχαριστήσουν, έστω και σε ορθόδοξο ναό, τον ένα και μοναδικό Θεό, ο Αναστάσιος, τους είδε μπροστά στην Ωραία Πύλη όπου στεκόταν, τους χαμογέλασε, κατέβηκε, και ασπάστηκε τον χότζα! 

Μόλις ακούστηκαν οι φωνές των φοιτητών, που είχαν έρθει από τη Θεσσαλονίκη για να ψάλουν, ο κόσμος άρχισε να κλαίει.

Από εκείνα τα πρώτα Χριστούγεννα πέρασαν πολλά χρόνια. 

Κι ο Αναστάσιος, 

Αρχιεπίσκοπος από τις 2 Αυγούστου του 1992,

 αναστήλωσε τις γκρεμισμένες εκκλησίες, 

έχτισε κι άλλες 90, 

αναστήλωσε 5 μοναστήρια 

και 70 ναούς-μνημεία, 

ίδρυσε Θεολογική Ακαδημία στο Δυρράχιο,

Εκκλησιαστικό Λύκειο 

που έχει αναδείξει 130 νέους κληρικούς

- όλοι Αλβανοί υπήκοοι, 

ίδρυσε ΙΕΚ, 

δημοτικά σχολεία, 

νηπιαγωγεία, 

ορφανοτροφείο, 

γηροκομείο. 

Στα Τίρανα έχτισε το Ορθόδοξο Διαγνωστικό Κέντρο του «Ευαγγελισμού», 

που είναι το πλέον σύγχρονο στην Αλβανία με 24 ειδικότητες, 

ενώ κινητή οδοντιατρική μονάδα προσφέρει τις υπηρεσίες της σε σχολεία. 

Σε δύσβατες περιοχές, 

έφτιαξε υδραγωγεία 

ή βελτίωσε το ηλεκτρικό δίκτυο, 

όπως στα ορθόδοξα χωριά της Σπαθίας.

Το 2000, σ’ ένα κεφαλοχώρι οι τοπικοί κυβερνήτες ζήτησαν από την εφημερίδα LIFO που έκανε το ρεπορτάζ να μεταφέρουν το αίτημά τους για δρόμο, νερό. 

Στην απορία γιατί θα πρέπει να φροντίζει ο Αρχιεπίσκοπος, αφού έχουν κράτος, απάντησαν:

"- Γιατί, αν δεν μας νοιαστεί ο Αναστάσης, είμαστε χαμένοι!, ποιον άλλον έχουμε εμείς ελπίδα εκτός απ' αυτόν τον άνθρωπο;"

Στη Δρόβιανη, πατρίδα της μητέρας του πρώην προέδρου Κωστή Στεφανοπουλου, στην πλατεία είχαν κυκλώσει τον Αναστάσιο και του ζητούσαν δρόμους, εκκλησίες, νερό...

"- Για σταθείτε, βρε παιδιά, εγώ δεν είμαι πολιτικός για να σας τάζω αυτό..., να σας τάζω εκείνο... 

Εγώ ένα θα σας πω. 

Αγαπώ τούτο τον τόπο, αυτά τα όμορφα χωριά, και με πονάει που έχουν φύγει τα παιδιά σας όλα για την Ελλάδα. 

Γι' αυτό θα σας φτιάξω το δρόμο, για να 'ρχονται πιο συχνά να σας βλέπουν… 

μην πείτε όμως μετά «ο Αναστάσιος δεν μας έφτιαξε εκκλησία». 

Μια εκκλησία λοιπόν λιγότερη, για να σας φτιάξω δρόμο - δέχεστε;" 

"- Ναι, ναι, ευχαριστούμε!"

Και, για να τον ευχαριστήσουν, του πρόσφεραν πίτες και τσίπουρο, κι αμέσως μετά... άρχισαν τα κλαρίνα.

 Χόρευαν γύρω του, κι αυτός τούς καμάρωνε... 

Την υπόσχεσή την κράτησε, ο δρόμος έγινε σε 6 μήνες!

Σήμερα, που τα Τίρανα έχουν αλλάξει και γεμίσει με δυτικού τύπου διαμερίσματα, ο Αναστάσιος ζει απλά, σε μια μικρή σοφίτα, πάνω από την Αρχιεπισκοπή... ο κόσμος τον νιώθει δικό του άνθρωπο. 

Στην Αλβανία ακουμπάνε τις εικόνες πριν τις ασπαστούν - κάτι σαν χάδι της παλάμης στον εικονιζόμενο άγιο, και το ίδιο κάνουν σαν περνά ανάμεσά τους ο δικός τους Άγιος, ο Αναστάσιος!

*****

Φωτο 1-3: Ήταν 7 Ιουνίου κι ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ταξιδεύει στη Λάρισα για να ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης. 

Το φορτωμένο πρόγραμμα της ημέρας είχε ήδη καθυστερήσει. 

Καθώς έφευγαν από το Διαχρονικό Μουσείο κάποιος πρότεινε να αναβληθεί η προγραμματισμένη στάση στον προσφυγικό καταυλισμό στο Κουτσόχερο, γιατί δεν θα προλάβαιναν να είναι στην ώρα τους για το επίσημο γεύμα με τις τοπικές αρχές της Λάρισας.

Ο Αρχιεπίσκοπος όμως ήταν ανένδοτος, θα πήγαινε οπωσδήποτε στον καταυλισμό. 

Όταν έφτασε εκεί, είχε μαζευτεί πολύς κόσμος για να τον γνωρίσουν, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι. 

Η συντονίστρια της δομής τον υποδέχθηκε και τον ρώτησε εάν θα ήθελε να ξεκινήσουν με μια ξενάγηση στα γραφεία. 

«Εγώ ήρθα να γνωρίσω τον κόσμο που φιλοξενείτε, όχι να δω τα γραφεία», 

της είπε χαμογελώντας. 

Κάποιοι από τη συνοδεία τον ενημέρωσαν πως θα έπρεπε να βιαστούν. 

Εκείνος όμως ζήτησε μια καρέκλα για να καθίσει και με τη βοήθεια μεταφράστριας ξεκίνησε να συνομιλεί μαζί τους:

«Μπορεί να μη μιλάμε όλοι την ίδια γλώσσα, όμως είμαστε όλοι παιδιά του Θεού. 

Χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη, περισσότερη πίστη και περισσότερη ελπίδα».

Λίγο πριν σηκωθεί, μια γυναίκα δειλά τον πλησίασε με το μωρό της αγκαλιά, 

ήταν η Ζοζάν, Κούρδισσα από το Κομπάνι της Συρίας 

που είχε έρθει στην Ελλάδα με τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά. 

Το μικρότερο, η Ρουσίν, είχε γεννηθεί με σοβαρή παραμόρφωση στα πόδια και θα χρειαζόταν μια σειρά χειρουργικών επεμβάσεων για να μπορεί να περπατήσει μόνη της. 

Ο Αρχιεπίσκοπος μιλά σε στενό συνεργάτη του στα Τίρανα: 

«Κάτι πρέπει να κάνουμε, το παιδί θέλει βοήθεια».

 Αυτός χωρίς καθυστέρηση έρχεται σε επαφή με τον καθηγητή Ορθοπεδικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Κωνσταντίνο Μαλίζο!

Το μικρό προσφυγόπουλο 

πλέον περπατάει, 

τρέχει, 

κινείται σήμερα όπως κάθε παιδί στην ηλικία της 

και στέλνει την αγάπη της 

σε αυτούς που την ευεργέτησαν 

μαζί με τις ζωγραφιές της.

                                             

Όλες οι ευχές σας μαζί μας, Δέσποτα αγιασμένε!

|επιμέλεια ανάρτησης: Jo Amparti, εκ των ενθερμότερων "συν αυτώ" του εξωτερικού...

Αυτό για σήμερα. Μόνο αυτό. Στη μνήμη τους... |δες το σχόλιο μετά την καρτούλα μας...

☆ Μια σκέψη μόνο 

(από την εκ των "συν αυτώ", 

Σοφία Κατάρα)... 

Η εκδημία του Αναστασίου 

και το λαϊκό προσκύνημα, 

λίγα μόλις μέτρα μακριά από το συλλαλητήριο, 

μου φανέρωσε πως αυτός ο κόσμος διψάει για ανθρωπιά. 

Διψάει για ήθος, 

για τιμιότητα, 

για αλληλεγγύη, 

για νοιάξιμο, 

για ένα φιλικό χέρι στον ώμο... 

Αυτός ο κόσμος σπεύδει 

όπου δει φως, 

γλυκύτητα, 

αγάπη, 

αλήθεια... 

Και στο τέλος, ένας λογισμός: 

Ο Μακαριστός από εκεί ψηλά, 

θα πρεσβεύει, 

θα στηρίζει, 

θα ενισχύει, 

θα παρηγορεί... 

Ακόμη πιο θερμά! 

Τα αδικοχαμένα παιδιά ΜΑΣ 

θα τον έχουν στο πλευρό τους. 

Και οι γονείς και τ'αδέρφια τους, 

το ίδιο... 

Από τη Βουλή εχθές, 

σιωπή και ντροπή... 

Από την Μητρόπολη όμως, 

Φως και ελπίδα...

"Εκείνη την ημέρα συνάντησα έναν εν ζωή Άγιο..."

    |Ολόθερμες καρδιακές ευχές απ'όλους μας!

Κι αν τελικά δεν ξυπνήσει εδώ, θα ξυπνήσει Εκεί.

Για εμάς αΦόρητα στενάχωρο, για Εκείνον όμως εΦόδιο Σωτήριο....|

  Και η παρακάτω άποψη-έκπληξη για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο, άψογα διατυπωμένη, από μια γυναίκα που μεταξύ μας, κανένας μας δεν θα περίμενε να ήταν μια από εκείνους που -ενώ δηλώνουν άθεοι, ή ακόμα και πολέμιοι του Χριστού και όσων τον ακολουθούν, εντούτοις...- του πλέκουν το εγκώμιο.

Έτσι όμως είναι οι άνθρωποι του Θεού.

Η Χάρις του Θεού που ενεργεί μέσα τους, είναι τέτοια που μπορεί να μαγνητίζει ακόμα και τους εναντίους...

Ο καλός Θεός Πατέρας όλων μας να τους έχει καλά και τους δύο. 

Και εκείνον (που απ΄ό,τι λέγεται προσπαθούν οι γιατροί του στον Ευαγγελισμό εδώ και 3 μέρες να τον ξυπνήσουν...) και εκείνη...

    |από τον "αμΦ." & τους "συν αυτώ"...

  👉 παρακολούθησέ τον στο video των 45΄΄ στην αρχή της ανάρτησης, μέσα στα οποία καταφέρνει να πει τόσα πολλά...

«Το παρά φύσιν δεν καθίσταται κατά φύσιν με νομικές διατάξεις» |Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

 

Αλβανίας: «Το παρά φύσιν δεν καθίσταται κατά φύσιν με νομικές διατάξεις»

Σχετικά με τη διά νόμου ανύψωση της συμβιώσεως των ομοφυλοφίλων εις γάμον η Ορθόδοξος Αυτοκέφαλος Εκκλησία της Αλβανίας δηλώνει:

Είναι πασίγνωστο 

ότι η διαιώνιση της ανθρωπότητας 

έχει στηριχθεί στην ύπαρξη δύο φύλων 

και στην ένωσή τους.

Κανείς πολιτισμός, 

θρησκεία 

ή σύστημα νόμων (Σόλων, Πλάτων κ.λπ.) 

δεν θεσμοθέτησε 

τη συμβίωση των ομοφυλοφίλων ως γάμο.

Το παρά φύσιν 

δεν καθίσταται κατά φύσιν με νομικές διατάξεις.

Αντίθετα, 

ένας τέτοιος νόμος προσβάλλει τη δημιουργία.

Δεν αποτελεί κοινωνική πρόοδο 

αλλά σύγκρουση με τη φυσική τάξη, 

κατήφορο.

Η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη 

να διατυπώνει με σαφήνεια την έννοια 

και την αξία του γάμου, 

τη σημασία της οικογένειας 

και της τεκνογονίας 

σύμφωνα με τα ιερά κείμενά της 

και την κατά τους αιώνας παράδοσή της 

πηγή

Ο Αλβανίας Αναστάσιος συμμετείχε στην εξέγερση της Νομικής το 1973! |Δες πως...

 Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος βοηθούσε τους εξεγερμένους φοιτητές της Νομικής...

 

["αμφ." σχόλιο: 

Τα ίδια μάτια και η ίδια ματιά. 

Και τότε και σήμερα...]

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας στην περίοδο της Χούντας ήταν από τους ιερείς που αντιστάθηκαν στη βία και την διαστροφή της Χούντας. 

Δεν σιώπησε, δεν έμεινε ακίνητος πάνω απ’ τα χιλιάδες βιβλία του.

 

~ Τα τρόφιμα στους φοιτητές της Νομικής

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1973, περίπου 3000-4000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών και καλούν τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους από την ταράτσα του κτηρίου. Τα γεγονότα αυτά θεωρούνται προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Οι φοιτητές σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος της αντίστασης κατά της Χούντας προσπαθώντας να ξυπνήσουν τον λαό, δείχνοντάς του ένα φωτεινό μονοπάτι αντίδρασης στο καθεστώς, ρισκάροντας την σωματική τους ακεραιότητα, ακόμη και τη ζωή τους. Είχαν προηγηθεί κι άλλες δράσεις, όμως αυτή φάνηκε να είναι η πιο σοβαρή που τρόμαξε, ίσως για πρώτη φορά, τους συνταγματάρχες.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ξεκίνησαν οι πρώτες επαφές με τους συγκλητικούς ενώ πολύ γρήγορα το αίτημα της κατάληψης (να γυρίσουν πίσω οι συνδικαλιστές φοιτητές που η Χούντα είχε στρατέψει διακόπτοντας τις αναβολές λόγω σπουδών) έδωσε τη θέση του σε πολιτικά συνθήματα κατά της δικτατορίας. Το κίνημα έχει ριζοσπαστικοποιηθεί και ζητούσε την πλαισίωσή του από τον λαό της Αθήνας. Γύρω στις 3 τη νύχτα, οι προσπάθειες του Πρύτανη να εκτονώσουν την κατάσταση, ζητώντας από τους φοιτητές να εκκενώσουν το κτήριο, εξασφαλίζοντας μία ασφαλή (όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος) αποχώρηση, πέφτουν στο κενό. Οι φοιτητές δεν δέχονται να φύγουν.

 

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές είναι η πείνα. 

Αποκλεισμένοι μέσα στο κτήριο της Νομικής ήδη για πολλές ώρες, δεν μπορούν να βρουν κάτι να φάνε.

 

Ο τότε επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος Γιαννουλάτος, καθηγητής Θεολογίας, μαζί με άλλους κληρικούς και φοιτητές της Θεολογίας (ο ιερέας Χρίστος Χριστοδούλου, ο διάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης κ.α.) προσπαθούν να περάσουν μέσα από τα μπλόκα της αστυνομίας και να δώσουν σακούλες με τρόφιμα στους φοιτητές. 

Η αστυνομία τους απωθεί.

 

Όπως αποκαλύπτει ο Διονύσης Μαυρογένης, στην εκπομπή «Εδώ και Σήμερα» (ΕΡΤ, 1982), οι κληρικοί καταφέρνουν να περάσουν 

«Με κίνδυνο της ζωής τους, κάτω απ’ τα ράσα μερικά καρβέλια ψωμί και πρόσφορα, μέσα από μια τρύπα που είχαν ανοίξει οι φοιτητές και που ένωνε το νεκροτομείο με το αμφιθέατρο. 

Οι παπάδες αυτοί στάθηκαν πάντα στο πλευρό μας...»,

 θα πει χαρακτηριστικά ο Μαυρογένης.

 

Το περιστατικό επιβεβαιώνει ο δημοσιογράφος Μηνάς Παπάζογλου που συμμετείχε στην εξέγερση της Νομικής και μάλιστα προσθέτει ότι ο Αναστάσιος κατάφερε ν’ ανέβει επάνω στην Νομική και να δει τους φοιτητές.

 

Τέλος, ο Νίκος Μπίστης προσθέτει: 

«Και μας έδωσε τρόφιμα, μας εμψύχωσε κλπ.».

 

~ Στην ΕΣΑ

Μαρτυρίες υπάρχουν επίσης και για μία άλλη δράση του Αναστάσιου στην περίοδο της Χούντας. 

Με επανειλημμένες επισκέψεις του στο κολαστήριο της ΕΣΑ, ο τότε καθηγητής και επίσκοπος διαμαρτυρήθηκε για συνθήκες κράτησης των συλληφθέντων και συμπαραστάθηκε στους φοιτητές μαζί με τους γονείς τους.

 

«Εγώ τον θυμάμαι ακόμα περισσότερο μετά από μερικούς μήνες στην ΕΣΑ όταν είχε έρθει να διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες κράτησης», αναφέρει ο Νίκος Μπίστης, ενώ και ο Ανδρέας Αργυρόπουλος, στο βιβλίο του «Χριστιανοί και πολιτική δράση κατά την περίοδο της Δικτατορίας 1967-1974» αναφέρει:

 

«Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος μαζί με τον πατέρα Γεώργιο Πυρουνάκη και τον διάκονο Τιμόθεο Λαγουδάκη θα σταθεί στο πλευρό των συλληφθέντων φοιτητών της εξέγερσης της Νομικής, μαζί με τους γονείς τους τούς επισκέπτεται στο ΕΑΤ – ΕΣΑ και τους συμπαρίσταται. 

Στη συγκέντρωση της Νομικής ομάδα φοιτητών της Θεολογικής Σχολής, μεταξύ των οποίων ήσαν και μερικοί κληρικοί, δίνει ψήφισμα συμπαράστασης, το οποίο και διαβάζεται στους συγκεντρωμένους».

 

Να σημειωθεί ότι «ο Τιμόθεος Λαγουδάκης συνελήφθη και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και ένα χρόνο μετά, τον Ιούνιο του 1974, χάνει τη ζωή του σε ένα περίεργο τροχαίο ατύχημα μαζί με τον συναγωνιστή του κληρικό Παντελήμονα Κατσούλη».

 

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Posted by hamomilaki Anthemis

* Μαζί κι αυτό από άλλη πηγή, που συμβαδίζει με όσα διάβασες (μας έστειλε ο μικρός Σπυράκος...)

"Αυτή είναι η ανακοίνωση της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθηνών ενόψει της συμπλήρωσης 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με μία ανέκδοτη (κατά τη γνώμη μου συγκλονιστική) μαρτυρία για τον Αλβανίας Αναστάσιο:

 

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

«Όφεις, ποτέ!»

 

Η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας στέκει με σεβασμό μπροστά στην συμπλήρωση μισού αιώνα από την εμβληματική εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973). Εύχεται, η δίψα για ελευθερία και το αδούλωτο φρόνημα να εμπνέουν όλες τις γενιές, μακριά από κάθε υστεροβουλία, ευτελισμό εννοιών και καπηλεία θυσιών.

 

Το κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (το οποίο πλέον ακούγεται σαν στερεότυπο και από πολλούς προσπερνιέται ως κάτι παρωχημένο) διατηρεί πλήρη ζωντάνια και εξαιρετική επικαιρότητα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»: και τα τρία μαζί και αδιαίρετα.

 

- «Ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει» (Ψαλμ. 103:15). Είναι ουσιώδες για τον άνθρωπο το καθημερινό ψωμί. Ταυτόχρονα όμως,

 

- «Οὐκ ἐπ’  ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. 4:4). «Λάβετε», λοιπόν, «παιδείαν καὶ μὴ ἀργύριον, καὶ γνῶσιν ὑπὲρ χρυσίον δεδοκιμασμένον» [«Προτιμήστε την παιδεία από το ασήμι, και βάλτε την γνώση πάνω κι απ’ το εκλεκτό χρυσάφι»] (Παροιμ. 8:10). Και τελικά

 

- «Τῇ ἐλευθερία, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» [«Μείνετε σταθεροί στην ελευθερία, για την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, και μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας»] (Γαλ. 5:1).

Είναι χρέος των Χριστιανών ο αγώνας εναντίον κάθε είδους τυραννίας, γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού, προικισμένος με το νοερό και το αυτεξούσιο. Είναι πνευματικό χρέος μας η αντίσταση στο κοινωνικό κακό και η συμπαράσταση καθημερινά στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που αδικείται.

 

Ας θυμηθούμε μία μαρτυρία (δημοσιευμένη εδώ και χρόνια) από εκείνες τις ημέρες της εξέγερσης (στη Νομική Σχολή πρώτα και στο Πολυτεχνείο κατόπιν):

 Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος (τότε επίσκοπος Ανδρούσης, σήμερα αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας), 

«με άλλους κληρικούς συγκροτεί ομάδες, ώστε να φτάσουν στους φοιτητές τρόφιμα και φάρμακα. 

Κάνει επαφές, ώστε να αποφευχθεί η βία από την πλευρά της αστυνομίας. 

Εκείνοι απλώς τον άκουγαν [...]. 

Μάλιστα επισήμανε και στους άλλους καθηγητές να μεσολαβήσουν. 

Ένας από τους καθηγητές τού θύμισε το ευαγγελικό: "φρόνιμοι [: μυαλωμένοι, συνετοί] ως οι όφεις". 

Τότε απάντησε: "Φρόνιμοι ναι, αλλά όφεις ποτέ!"».