Μου λέτε να σας τα λέω
έτσι όπως τα συναντώ,
έτσι όπως τα
νιώθω,
έτσι όπως τα (συν)κρατάει το ασυνήθιστο κεφάλι μου,
έτσι όπως - ίσως - μου τα
ψιθυρίζει ο θεός.
Όπως αρέσει να τα λέω στα παιδιά μου στο σχολείο,
όπως θα σας τα΄λεγα
αν βρισκόμασταν και πίναμε ένα καφέ.
Kι αυτό θα κάνω πλέον.
Έφαγα όλη τη μέρα σήμερα.
Γιατί αποΦάσισα αναλυτικά να σας τα πω.
👉 Ετοιμάζεσαι λοιπόν λίγες βδομάδες πριν
να πας και πάλι με χαρά στο σχολείο σου
κι ας είναι Κυριακή απόγευμα,
σε μια ακόμα εξαιρετική εκδήλωση.
Πάμε λοιπόν καλή μου Μέρυλιν,
– βαφτισμένο το΄χεις το Marlin ποδηλατάκι σου –.
Σταθμός Περισσός, μπαίνεις στο τελευταίο βαγόνι.
Ψιλοάδειο το τραίνο,
λίγα λεπτά υπολογίζεις πριν την τρέλα
από την αποχώρηση του κιτρινόμαυρου λαού
από το γήπεδο της ΑΕΚ.
Το είδες το πρώτο ημίχρονο και το΄τρεξες.
Ευτυχώς, ίσα που πρόλαβες να μπεις.
Όρθιος εσύ, λαχανιασμένος ακόμα,
αγκαλιασμένος με τη Μέρυλιν
και το κράνος σου
για να ενοχλείς όσο το δυνατόν λιγότερο.
Έβγαλα το ακουστικάκι μου.
‘’Θα τον ακούσω τον υπόλοιπο παπα Σπύρο,
μόλις κατέβω Μαρούσι’’,
σκέφτηκα.
Στην τετράδα των καθισμάτων πίσω μου,
καθισμένες 2 κυρίες
ξένες μεταξύ τους,
και 2 πιτσιρίκες
απέναντι η μια
στην άλλη.
Βία τις υπολογίζεις να πηγαίνουν Α΄Λυκείου.
Με τα κινητά στα χέρια δείχνουν τα stories,
γελούν,
με κινήσεις, λόγια και
χειρονομίες
κουτσομπολεύουν ‘’φίλες’’ και συμμαθητές.
Ποια τα΄χει τώρα με ποιον,
ποια χώρισε,
ποιος κυνηγάει ποια…
‘’Tragic, φίλε’’, ‘’Ρε μα-ά-α’’ και τα τοιαύτα.
«Φυσιολογικά» πράγματα, καθημερινά.
Και όλα φωναχτά,
χωρίς τον οποιονδήποτε ενδοιασμό
πως
βρίσκονται ανάμεσα σε ξένους.
Ακούς, θες δεν θες.
Και μέσα σε όλα,
εκεί
κοντά στη Νεραντζιώτισσα
ακούς και κείνο
που ελπίζεις κάποια στιγμή στη ζωή σου
να καταΦέρεις να ξεχάσεις.
- Ρε μα-ά-α, ξέχασα να σου πω.
Τα΄μαθες;
Η Άντζι
(ας πούμε πως αυτό ήταν το όνομά της)
πριν κανα 2
βδομάδες έκανε abortion.
- Δηλαδή; λέει σοβαρά η απέναντι πιτσιρίκα.
Έκτρωση;
- Ναι παιδάκι μου.
Όλα όμως πήγανε ok.
Την πήγε ο μπαμπάς
της ‘’για τον καθαρισμό’’…
Νομίζω πως δεν πλήρωσε και τίποτα.
Δεν θυμάσαι που έλειπε κάποιες μέρες;
Χώρισε,
εννοείται.
Τώρα τα΄χει με τον Τζίμυ.
Από τον ένα άχρηστο στον άλλο…
Άσ΄τα τώρα
αυτά.
Για την άλλη έμαθες;…
Και συνέχισαν σαν να μην έγινε τίποτα...
Εσύ όμως είσαι στα 50φεύγα σου
και παθαίνεις ΣΟΚ.
Σου΄ρχεται τάση για εμετό.
Αν είχες μαλλιά θα τα τραβούσες.
Σφίγγεις δυνατά τη Μέριλυν,
λες και θα μπορούσε να σου δώσει
κουράγιο το άψυχο.
Πώς να κρύψεις την ταραχή και την αναστάτωση που νιώθεις;
Τ΄ακουστικάκι και γρήγορα.
Παπα Σπύρος και Άγιος ο Θεός.
ΤΩΡΑ!
Όχι μόλις κατέβεις.
Και ακούς για πολλοστή φορά:
[‘’Είσαι έτοιμος να μπεις σε μια καταιγίδα αγάπης;
“Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης,
Νηπτικός Πατέρας της εποχής μας”…]
Μήπως και συνέλθεις.
Παραλίγο να μην προλάβεις
να κατεβείς εκεί που πρέπει.
Δεν σου λέω άλλα γι΄αυτό.
Δεν μπορώ να σου πω κι άλλα...
------------------------------------------------------------
Αντέχεις δεύτερο περιστατικό στο ίδιο πλαίσιο;
Αν θες με πιστεύεις.
Συνέβη κι αυτό στ΄αλήθεια
– μη μου λες να ορκιστώ,
δεν ορκίζονται οι Χριστιανοί -
σήμερα το πρωί.
Στο λέω κι αυτό.
Σηκώνεσαι λοιπόν σήμερα Κυριακή πρωί
και ψάχνεις πριν τον καφέ,
να βρεις εφημερεύον φαρμακείο
για να πάρεις αυτό που επειγόντως
έχει ανάγκη ο άνθρωπός σου.
Ευτυχώς που το προηγούμενο βράδυ
είχες και πάλι την μεγάλη ευλογία,
που σου δίνει η υπέροχη δυνατότητα να έχεις
μία ακόμα αλλιώτικη βραδυνή Θεία Λειτουργία
στην Αγία Βαρβάρα.
Γκουγκλάρεις και βρίσκεις
δύο σχετικά κοντινά φαρμακεία στη γειτονιά σου.
Ανεβαίνεις στο ποδηλατάκι σου και πας.
Διαδοχικά το ένα μετά το άλλο,
για έναν απροσδιόριστο λόγο,
τα βρίσκεις κλειστά.
Απορείς.
Μα τόσο λάθος;
Τέλος πάντων, σκέφτεσαι,
όπως και να΄χει, δεν θα γυρίζω πίσω με άδεια χέρια.
Γκουγκλάρεις ξανά.
Αλαμάνας λέει.
Μακριά είναι, αλλά δεν πειράζει.
ΑμΦοτεροδεξιοσύνη δεν λες παντού πως πρεσβεύεις;
Πάμε και πάλι να το πάρουμε, καλή μου Μέρυλιν.
Τώρα το γιατί με στέλνεις τόσο μακριά
και τι είναι πάλι αυτό το ψιθυριστό,
ένας Θεός μόνο ξέρει.
Ίσως και να θέλει να το ανακαλύψουμε.
Ίσως και όχι.
Όπως και να΄χει, θα δείξει.
10 λεπτάκια αργότερα βλέπεις από μακρυά
τον πράσινο σταυρό του πολυπόθητου φαρμακείου.
Στη γωνία που είναι να σταματήσεις
και πριν παρκάρεις τη Μέρυλιν έξω από το φαρμακείο,
βλέπεις δύο πιτσιρίκες
(πάλι; αμάν, ρε φίλε…)
να κατευθύνονται κι αυτές προς τον ίδιο προορισμό.
Θες δεν θες,
τις παρατηρείς αφού περνάνε από μπροστά σου
από απέναντι προς το φαρμακείο.
Γυμνές κοιλίτσες, μπουστάκια, κοντά σορτσάκια.
Συνηθισμένα πράγματα, "κανονικά".
Μπαίνεις πρώτος στο φαρμακείο,
από πίσω σου τα κορίτσια.
Ζητάς ευγενικά αυτό που θέλεις,
το ίδιο ευγενικά στο δίνει η κοπέλα,
πληρώνεις,
βγαίνεις.
Πριν προλάβεις όμως
να δρασκελίσεις προς τα έξω την πόρτα,
ακούς χωρίς καν να το επιδιώξεις τα κορίτσια:
«Γεια σας. Ένα χάπι της επόμενης μέρας μας δίνετε;»
Κέρωσες για λίγο,
αλλά βρήκες το κουράγιο να βγεις,
χωρίς εκείνη τη στιγμή να γυρίσεις να τις κοιτάξεις.
Στιγμιαία συνειδητοποιείς
πως με μεγαλύτερη συστολή, αλλά και λαχτάρα,
ζητούσες εσύ τότε τα τεστ εγκυμοσύνης για τη Μαρία σου,
παρά αυτά τα δύο κορίτσια,
τα οποία γνωρίζοντας απ΄έξω και ανακατωτά τις ηλικίες αυτές,
θα΄βαζες το χέρι σου στη φωτιά
πως δεν έχουν τελειώσει καν το Γυμνάσιο…
Στάθηκα στο πλάι της Μέρυλιν
και όταν γύρισαν την πλάτη τους προς το φαρμακείο και μένα
τις ακολούθησα με το βλέμμα μου,
μέχρι να χαθούν από τον ορίζοντά μου.
Σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω γι΄αυτές τις ψυχούλες
- και κυρίως για τη μία,
(δεν ξέρω ποια και ούτε έχει σημασία),
για την οποία προοριζόταν "το χάπι" -
εκτός από να τις κυττάω σαν χάνος να φεύγουν.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε που θα καταλήξει όλο αυτό,
ούτε ζητάω από τον καθένα μας να μπει στη θέση της,
ή των γονιών της,
που το πιο πιθανό είναι να μην έχουν ιδέα...
Θυμήθηκα όμως τον Άγιο Παππούλη μας Πορφύριο,
που έλεγε:
"Αυτό που δεν μπορείς να πεις στα παιδιά,
πες το στην Παναγιά Μάνα μας
και θα τους το πει Εκείνη..."
Αυτό έκανα εκείνη τη στιγμή
και αυτό θα συνεχίσω να κάνω.
Και αυτό σας θερμοπαρακαλώ και σας.
Αυτό μόνο.
Γιατί είναι το μόνο που μπορούμε.-
Αυτός βασικά είναι και ο λόγος,
και όχι οι φλυαρίες και τα φληναφήματά μου,
για το μοίρασμα όλων αυτών στην αγάπη σας.
Να πάρουμε αυτό το άγνωστο σε μας κορίτσι
στην προσευχή μας.
Γιατί από απόψε το βράδυ
ένα προηγμένο χάπι θα απειλεί μια ψυχούλα,
που ενδεχομένως ξεκίνησε να ζει δίπλα μας...
Ας είμαστε τομάρια και καθάρματα.
Ας είναι οι άγνωστες και ανώνυμες προσευχές μας,
που από δω και πέρα θα το συνοδεύουν.
Για να μη νοιώθει εντελώς μόνο...
Και είναι στα χέρια του Καλού και Πάνσοφου Θεού
αν και με ποιο τρόπο θα επέμβει.-
Δεν σου λέω άλλα.
Τα άλλα να τα πεις εσύ.
Αυτά που παλιότερα δεν αγγίζαμε,
ούτε στα σπίτια μας,
ούτε στις οικογένειές μας,
ούτε στα κατηχητικά,
στις ομάδες
και στις κατασκηνώσεις μας…
Τζιζ κάνανε.
Και ίσως έτσι να΄πρεπε τότε.
Τώρα όμως να τα πεις.
Όπου σου ζητηθεί.
Μη διστάζεις πλέον.
Γιατί όπως συνηθίζω να λέω στους γονείς,
με τα μαραφέτια
που΄χουνε κολλημένα στα χέρια τους τα πιτσιρίκια μας,
τα έχουνε ακούσει όλα και τα΄χουνε δει όλα.
Μα όλα…
Μη διστάζεις λοιπόν.
Μίλα.
Μόλις μπουν στο Γυμνάσιο.
Γιατί, εκεί συνήθως γίνεται το μεγάλο μπαμ.
Με απαλό τρόπο βέβαια, χωρίς να τα πληγώσεις.
Άσε τα και κείνα να σου μιλήσουν,
να σου ανοιχτούν.
Θα το εκτιμήσουν, να ξέρεις.
Το τι βιώνουν σήμερα στα σχολειά τους,
ίσως δεν το φαντάζεσαι.
Άσε τα παλιά χρόνια
και τον καιρό που εσύ κι εγώ
πηγαίναμε στα σχολεία της γειτονιάς μας.
Ξέχασέ τα αυτά.
Δεν χωράει καμία σύγκριση.
Τότε σε όλη την τάξη μας
βλέπαμε όλοι καναδυό ζευγαράκια,
που συνήθως κρυβόντουσαν κιόλας τα κακόμοιρα.
Τώρα; Άσ΄τα…
Γι΄αυτό σου λέω.
Κάνε το σταυρό σου και μίλα.
Τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση
που θέλουν να κάνουν στα παιδιά σου,
να την κάνεις εσύ.
Αυτό πλέον εδώ και λίγα χρόνια κάνουμε και μεις.
Και να ξέρεις, τα παιδιά μας μας το ζητάνε.-
