✔ The miracle ~ Ένα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου!!! Η Ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες)... |Δείτε την σπάνια ταινία με τις λεπτομέρειες του θαυμαστού αυτού περιστατικού...👉

            

  Ένα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Νικολάου...

Η Ζωή "κοκάλωσε" ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος. Έμεινε έτσι επί 128 ημέρες! Χωρίς να μπορούν να την μετακινήσουν, χωρίς τροφή και νερό... Ο κομμουνιστικός στρατός της Ρωσίας απέκλεισε το σπίτι για να μην μαθευτεί το γεγονός...

Η ταινία Το Θαύμα (εδώ) (ЧУДО) του Αlexander Proshkin, η οποία βραβεύτηκε στο 31ο Διεθνές Φεστιβάλ της Μόσχας με το ειδικό βραβείο, βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, ένα θαύμα που συγκλόνισε την πόλη Σαμάρα της Σοβιετικής Ένωσης το 1956.

Ένα αληθινό γεγονός διάρκειας 128 ημερών, που συντάραξε και έφερε σε μετάνοια εκατοντάδες ανθρώπους στην πόλη Κουιμπίσεβ (σημερινή Σαμάρα) της Σοβιετικής Ρωσίας, την εποχή που επικρατούσε το κομμουνιστικό καθεστώς.

Όσοι δεν φορούσαν σταυρό, άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους... 

Στην πόλη Κουιμπίσεβ ζούσε μία οικογένεια: 

η ευσεβής μητέρα και η κόρη της Ζωή. 

Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς (31 Δεκεμβρίου) του 1956 η Ζωή προσκάλεσε επτά φίλες της και άλλους τόσους νεαρούς σε δείπνο και χορό...

Τότε ήταν η νηστεία των Χριστουγέννων (παλαιό ημερολόγιο) και η μητέρα παρακάλεσε την Ζωή να μην προγραμματίσει μια εσπερίδα με χορούς και φαγητό , αλλά η κόρη επέμενε στο δικό της. 

Εκείνο το βράδυ η μητέρα πήγε στην Εκκλησία να προσευχηθεί.

Μαζεύτηκαν οι καλεσμένοι, αλλά ο αρραβωνιαστικός της Ζωής δεν είχε έρθει ακόμη. 

Το όνομα του ήταν Νικόλαος. 

Οι κοπέλες και τα αγόρια χωρίσθηκαν σε ζευγάρια και άρχισαν το χορό.

Η Ζωή έμεινε μόνη της. 

Από αμηχανία χωρίς να πολυσκεφθεί, κατέβασε την εικόνα του αγίου Νικολάου του Θαυματουργού από τον τοίχο και είπε: 

«Θα πάρω αυτόν τον Νικόλα και θα πάω να χορέψω μαζί του», χωρίς να δίνει σημασία εν τω μεταξύ στις φίλες της, οι οποίες την συμβούλευσαν να μη κάνει αυτήν την βλάσφημη ενέργεια...

Αλλά η Ζωή απάντησε με θράσος: 

«Αν υπάρχει Θεός, ας με τιμωρήσει!»

Άρχισε να χορεύει, έκανε δύο γύρους, οπότε ξαφνικά μέσα στο δωμάτιο γίνεται ένας φοβερός θόρυβος, ανεμοστρόβιλος, και έλαμψε φως εκτυφλωτικό σαν αστραπή.

Η διασκέδαση γύρισε σε φρίκη και τρόμο. 

Όλοι έφευγαν φοβισμένοι από το δωμάτιο. 

Μόνο η Ζωή στεκόταν ακίνητη, με την εικόνα του Αγίου κολλημένη στο στήθος, απολιθωμένη και παγωμένη σαν μάρμαρο.

Οι γιατροί που γρήγορα κατέφθασαν, δεν μπόρεσαν να την συνεφέρουν με τις προσπάθειες τους. 

Οι βελόνες των ενέσεων, που ήθελαν να της κάνουν, στράβωναν και έσπαζαν καθώς κτυπούσαν πάνω στο μαρμαρωμένο κορμί της! 

Θέλησαν να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, αλλά δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν από την θέση της. 

Τα πόδια της λες και ήσαν καρφωμένα στο πάτωμα. 

Αλλά, η καρδιά χτυπούσε! 

Η Ζωή ήταν ζωντανή, δεν μπορούσε όμως πλέον να φάει ούτε να πιει …

Τις πρώτες ημέρες το σπίτι της ζωής ήταν κυκλωμένο από πλήθος κόσμου, πιστοί που ήρθαν ή ακόμη και που βάδισαν από μακριά, περίεργοι, γιατροί, και πνευματικά πρόσωπα. 

Αλλά, γρήγορα, κατ’ εντολή των αρχών, το σπίτι έκλεισε για τους επισκέπτες. 

Δύο αστυνομικοί φύλαγαν σκοπιά εναλλάξ, ανά οκτάωρο. 

Κάποιοι από τους φύλακες που ήσαν ακόμη νέοι (28-30) άσπρισαν από την φρίκη ακούγοντας κάθε νύχτα τη Ζωή να βγάζει τρομακτικές κραυγές.

Νύχτες και νύχτες δίπλα της προσευχόταν η μητέρα.

- Μαμά, προσευχήσου! 

Προσευχήσου, γιατί χάνομαι για τις αμαρτίες μου! 

Προσευχήσου! Φώναζε η Ζωή...

Για όλα όσα συνέβησαν ενημέρωσαν και τον Πατριάρχη και τον παρεκάλεσαν να ευχηθεί υπέρ της αναρρώσεως της Ζωής. 

Ο Πατριάρχης απάντησε:

Εκείνος που την τιμώρησε εκείνος και θα την ελεήσει!

Μεταξύ των προσώπων που επετράπη στο εξής να επισκεφθούν τη Ζωή ήσαν:

- Εγνωσμένου κύρους καθηγητής της ιατρικής που κατέφθασε από την Μόσχα. 

Αυτός βεβαίωσε ότι η καρδιά δεν σταμάτησε να χτυπά.

- Ιερείς, τους οποίους προσκάλεσε η μητέρα της για να πάρουν από τα χέρια της Ζωής τον άγιο Νικόλαο. 

Αλλά ούτε εκείνοι μπόρεσαν να ξεκολλήσουν την εικόνα από τα απολιθωμένα χέρια της Ζωής.

- Ο ιερομόναχος Σεραφείμ από την έρημο του Γκλίνσκ, ο οποίος ήρθε στο Κουιμπίσεβ για την εορτή των Χριστουγέννων και τέλεσε αγιασμό και άγιασε την εικόνα. Κατόπιν είπε: 

«Τώρα πρέπει να περιμένουμε κάποιο σημείο το Πάσχα! Αν δεν γίνει τίποτε, σημαίνει ότι πλησιάζει το τέλος του κόσμου!», δείχνοντας με τα λόγια αυτά την βαθιά του πίστη σ’ ένα θαύμα.

Ο Γέροντας Σεραφείμ Τσιαπότκιν

- Ο Μητροπολίτης Νικόλαος, ο ποίος επίσης διάβασε παράκληση και είπε: «νέο θαύμα να περιμένουμε το Πάσχα», επαναλαμβάνοντας τον λόγο του ευσεβούς ιερομόναχου.

Η Ζωή έμεινε όρθια 4 μήνες (128 μέρες), μέχρι το Πάσχα ακριβώς, που εκείνη τη χρονιά έπεσε 23 Απριλίου (6 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο).

Όλα αυτά τα γεγονότα συνετάραξαν τους κατοίκους του Κουιμπίσεβ και των περιχώρων. 

Πολλοί άνθρωποι βλέποντας το θαύμα, ακούγοντας τα ουρλιαχτά και τις παρακλήσεις της να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που χάνονται εξ αιτίας των αμαρτιών τους, ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό. 

Γύρισαν στην Εκκλησία με μετάνοια. 

Όσοι δεν φορούσαν σταυρό, άρχισαν να φορούν κατά την εποχή εκείνη που μόνο γι’ αυτό ήταν δυνατόν να πληρώσουν με τη ζωή τους. 

Η επιστροφή ήταν τόσο μαζική ώστε δεν έφθασαν τα σταυρουδάκια των εκκλησιών για όλους όσους ζητούσαν.

Σχόλιο (του ρωσικού πρωτοτύπου): 

Στον σοβιετικό τύπο εκείνης της εποχής είχε επίσης σχολιαστεί η περίπτωση της Ζωή. 

 Απαντώντας στα γράμματα που έφθαναν στην διεύθυνση διάσημης εφημερίδος, ένας αλαζονικός επιστήμων υποστήριξε ότι το γεγονός με την Ζωή πράγματι δεν είναι φανταστικό, αλλά εν τούτοις δήλωσε ότι είναι μια μορφή ακαμψίας άγνωστη ακόμη στην επιστήμη. 

Είναι προφανής η αναλήθεια μιάς τέτοιας υπόθεσης, διότι: 

Πρώτον, στην ακαμψία δεν υπάρχει τέτοια πετρώδης σκλήρυνσή του δέρματος, ώστε οι γιατροί να μη μπορούν να κάνουν ένεση στον άρρωστο. 

Δεύτερον, μπορεί ένας τέτοιος άρρωστος να μεταφερθεί από τόπο σε τόπο, ενώ η Ζωή δεν μπορούσαν να την μετακινήσουν· αυτή στεκόταν όρθια και μάλιστα τόσο πολύ που οι συνήθεις άνθρωποι δεν μπορούν να σταθούν.

Τρίτον, η αρρώστια καθ’ εαυτή δεν επιστρέφει τον άνθρωπο στον Θεό και δεν φέρει αποκαλύψεις από τον ουρανό, ενώ στην περίπτωση της Ζωή όχι μόνο χιλιάδες άνθρωποι ξαναβρήκαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά φανέρωσαν την πίστη τους έμπρακτα, δηλαδή βαπτίστηκαν και έζησαν χριστιανικά . 

Όχι μόνο πίστεψαν ότι υπάρχει Θεός, αλλά και έγιναν Χριστιανοί. Απ’ αυτόν είναι φανερό ότι δεν επρόκειτο για απλή ασθένεια, αλλά για κάποια θεϊκή οικονομία.

   |Από το περιοδικό "Όσιος Γρηγόριος", τεύχος 21 του 1996, της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. 

Πηγή: proskynitis.blogspot.com

    ✔ Δείτε την ταινία με τις λεπτομέρειες του θαυμαστού αυτού περιστατικού...👉

Μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν το γεγονός εδώ: 

Νέα στοιχεία για το θαύμα του Αγ.Νικολάου που συγκλόνισε την Σ. Ένωση το 1956. 

Ποιός πήρε την εικόνα από τα χέρια της Ζωής;

http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr/2015/11/the-miracle.html#more

|η πρώτη ανάρτηση της ταινίας συμπίπτει με την πρώτη αναδημοσίευσή μας, πριν από 10 χρόνια ακριβώς, από το αδελΦικό ιστολόγιο "Πνεύματος Κοινωνία"... 

Δες από πότε... 

 

Ένας Επίσκοπος υψώνει το ανάστημά στον πλανητάρχη, τον πετάει έξω από το Ναό ...

Ένας Επίσκοπος υψώνει το ανάστημά στον πλανητάρχη, τον πετάει έξω από το Ναό, επειδή ήταν εγκληματίας και τον οδηγεί να ζητήσει κλαίγοντας συγγνώμη.

Στις 7 Δεκεμβρίου γιορτάζει ο Άγιος Αμβρόσιος, Επίσκο­πος Μεδιολάνων. 

Στο σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας. Του 4ου αιώνος κι αυτός, σπουδαίος, νομικός μεγάλος, έγινε διοικητής του Μιλάνου και της επαρχίας εκεί, ήταν δίκαιος και συνετός και κατηχούμενος. Ετοιμαζόταν, δηλαδή, να βαφτισθεί.

Κοιμήθηκε ο επίσκοπος Μεδιολάνων και μετά οι ορθόδοξοι μάλωναν με τους Αρειανούς στο ποιός θα καταλάβει τον θρόνο. Και έγινε κίνημα. Επανάσταση. Κι ως διοικητής ο Αμβρόσιος εστάλη να καταστείλει την στάση και την επανάσταση και να φέρει την ησυχία και την ειρήνη.

Πήγε, λοιπόν, και τους μίλησε τόσο γλυκά, ήταν ρήτορας και σοφός και ενάρετος, παρότι ακόμη δεν είχε βαφτισθεί. Και τους κατάφερε και τους ηρέμησε. Και τότε ένα παιδάκι φώναξε δυνατά: «Ο Αμβρόσιος να γίνει επίσκοπος!» Ήταν φωνή Θεού. Ήταν κλήσις Κυρίου. Κι εκείνος, βέβαια, δεν ήθελε, και λέει το Συναξάριο πώς, μόλις τ’ άκουσε αυτά κι ο κόσμος όλος, αιρετικοί και χρι­στιανοί, είπαν ναι, άξιος, τί κάνει εκείνος; Φεύγει, με τρόπο, και καθώς βράδιαζε, καβαλάει ένα άλογο κι έφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση, για να μη γί­νει μητροπολίτης. Και μόλις ξημέρωσε, τί είχε γίνει; Βρέθηκε, πάλι, στο ίδιο σημείο, από οπού έφυγε. Στης εκκλησίας την αυλή. Και τότε κατάλαβε ότι ο Θεός τον ήθελε σ’ αυτή τη θέση. Στον Θεό ποιος μπορεί να πει όχι;

Κι έγινε, λοιπόν, επίσκοπος Μεδιολάνων, ο μεγάλος Αμβρόσιος, φρόντισε τους χριστιανούς, φρόντισε τους αιρετικούς, διότι η Εκκλησία εταλαιπωρείτο από τον Αρειανισμό και τις παραφυάδες του, και προ­παντός με τον Θείο του λόγο και με την αγία χάρη, έφερνε αμέτρητους στην Εκκλησία και προστάτευε πολλούς δυσκολεμένους και αδύνατους. Είχε τόση παρρησία, που έβαλε επιτίμιο και κανόνα στον ίδιο τον αυτοκράτορα Θεοδόσιον τον Μέγαν. Με κάποια στάση, που έγινε στη Θεσσαλονίκη και μετά που έδωσε εντολή να φονεύσουν 7.000 στασιαστές.

Κι ο Θεοδόσιος, όταν πήγε στην εκκλησία και μπήκε στο Ιερό Βήμα, του λέει ο άγιος Αμβρόσιος: «Έξω!» Σε ποιόν είπε «Έξω;» Στον πλανητάρχη, παρακαλώ. Σε ποιόν είπε «Έξω;» Σ’ αυτόν. Κι ο Θεοδόσιος μεγάλος κι αυτός. Να το πούμε. Γιατί είναι κι αυτός άγιος της Εκκλησίας. Λοιπόν. Το εδέχθη! Εδέχθη επιτίμιον οκτώ μηνών. Ούτε να μεταλάβει ούτε να κάμει τίποτε απ’ τα καθήκοντά του. Το εδέχθη, με άκρα ταπείνωση και μεγάλη υπακοή. Γιατί είχε καταλάβει κι αυτός ένα πολύ σπουδαίο πράγμα.

Ότι δεν μπορούμε, με κανένα τρόπο, να εναντιωθούμε στην Εκκλησία. Στην Εκκλησία και στον Θεό. Τί σπουδαίος κι αυτός! Λέμε ναι. Αλλά, άμα έχεις την οικουμένη στα χέρια σου, θα κάμεις και λάθη.

Η ομορφιά ποιά είναι στον Θεοδόσιο; Ότι εδέχθη και παρεδέχθη! Και μετενόησε! Και την ημέρα των Χρι­στουγέννων πήγε στην εκκλησία και τί; Έκανε μετάνοια μπροστά στον επίσκοπο και σ’ όλο το εκκλησίασμα και ζήτησε επισήμως συγγνώμη, κλαίγοντας! Κλαίγοντας! Και αποκατεστάθη. Αυτός ο Μέγας Θεοδόσιος! Αποκατεστάθη!

Και είναι κι εκείνος γραμμένος στο Αγιολόγιο. Γιατί, αν ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε τη θρησκευτική ελευθερία στην αυτοκρατορία και στον κόσμο, ο Μέγας Θεοδόσιος διάλεξε, ως επίσημη θρησκεία του κράτους του, την ορθοδοξία, η οποία κινδύνευε από Γότθους, βαρβάρους, αιρετικούς, Ιουδαίους, ειδωλολάτρες, κι έκαμαν θραύση. Και τώρα την πήρε την Εκκλησία, την ορθοδοξία, υπό την προστασία του ο αυτοκράτωρ. Έθεσε, δηλαδή, τον εαυτό του στη διάθεση της Εκκλησίας. Ήταν, δηλαδή, υπερασπιστής του ορθοδόξου δόγματος. Είναι πολύ σπουδαίο κι αυτό. Να το πούμε. Ισχύει μέχρι και σήμερα…

Ο άγιος Αμβρό­σιος εκοιμήθη εν Κυρίω το 397 στο Μιλάνο, στα Μεδιόλανα, τότε, όπου είχε γίνει το Σύμφωνο των Μεδιολάνων. Η συμφωνία του Κωνστα­ντίνου του Μεγάλου και του Λικινίου για ανεξιθρησκεία. Να υπάρχει, δηλαδή, θρησκευτική ελευθερία, που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Αρχιμ. Ανανίας Κουστένης, 
Χειμερινό Συναξάρι,
τ. Α΄, εκδ. Ακτή, Λευκωσία 2008, σ. 32-37.

(Εμείς από εδώ & εδώ)

Και κάτι ακόμα, σημαντικό.

Ο Θεοδόσιος θέλησε να δικαιολογηθεί. λέγοντας πως και ο Δαβίδ αμάρτησε. Ο Αμβρόσιος του είπε: "Τον μιμήθηκες στο έγκλημα, μιμήσου τον και στην μετάνοια". 

«Ὁ Θεοδόσιος ὑπήκουσεν εἰς τούς λόγους τούτους, ὑπέκυψεν εἰς τόν ἀπό τῆς Ἐκκλησίας ἀφορισμόν καί ἐπανελθών εἰς τά βασίλεια καθυπέβαλεν ἑαυτόν εἰς τό τῆς Ἐκκλησίας ἐπιτίμιον, ἀπό τοῦ ὁποίου μόλις μετά ὀκτώ μήνας ἐλύθη, γενόμενος πάλι δεκτός εἰς τήν τῆς Ἐκκλησίας κοινωνίαν, κατά τήν ἑορτήν τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, ἀφοῦ πρότερον δημοσίᾳ ἐν τῷ ἱερῷ ναῷ ὡμολόγησε τήν ἁμαρτίαν καί, πρηνής κείμενος καί τό Δαυϊτικόν ἐκφωνῶν “Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου, ζῆσον με κατά τό λόγιόν σου”, παρεκάλεσεν ἵνα τύχῃ συγγνώμης».  

Κων. Παπαρρηγόπουλος

|το πρωτοδημοσιεύσαμε τέτοιες μέρες πρόπερσυ  

☆ Όταν ο Άγιος Νικόλαος πέρασε μέσα από το πλήθος, πήρε το σπαθί από τα χέρια του δημίου, το έριξε στο έδαφος και στη συνέχεια, διέταξε να απελευθερωθούν οι 3 ετοιμοθάνατοι...

Eνώ o άγιος Νικόλαος βρισκόταν σε ένα απομακρυσμένο μέρος της επισκοπής του, αρκετοί πολίτες από τα Μύρα ήρθαν σ 'αυτόν και του ανέφεραν ότι ο κυβερνήτης της πόλης, Ευστάθιος, είχε καταδικάσει τρεις αθώους άνδρες σε θάνατο.

Ο Νικόλαος επέστρεψε αμέσως στην έδρα του και όταν έφθασε στα περίχωρα της πόλης, ζήτησε από εκείνους που συνάντησε στον δρόμο να τον ενημερώσουν για την τύχη των κρατουμένων.

Του είπαν ότι η εκτέλεση τους ήταν προγραμματισμένη για εκείνο το πρωί και έσπευσε στον τόπο των εκτελέσεων.
Εκεί, βρήκε μεγάλο πλήθος ανθρώπων και τους τρεις άνδρες, γονατιστούς, να περιμένουν το μοιραίο χτύπημα.

Ο Νικόλαος πέρασε μέσα από το πλήθος, πήρε το σπαθί από τα χέρια του δημίου, το έριξε στο έδαφος και στη συνέχεια, διέταξε να απελευθερωθούν οι άνδρες.
Η θέση του Νικολάου, ως επισκόπου, ήταν τέτοια που ο δήμιος δεν μπορούσε να παρακούσει την εντολή.
Αργότερα, ο Ευστάθιος παραδέχτηκε το λάθος του και ζήτησε τη συγχώρεση του αγίου, ο οποίος τον απάλλαξε μετά από μια περίοδο μετανοίας.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι Ρώσοι είχαν εμπλακεί σε διαμάχη σχετικά με τη θανατική ποινή, ο καλλιτέχνης Ίλια Ρέπιν έκανε το σχόλιό του με τον πίνακα ζωγραφικής που βλέπετε. Έχοντας σπουδάσει τις αρχαίες εικόνες, στις οποίες ο άγιος Νικόλαος εικονίζεται να πιάνει το σπαθί με το γυμνό χέρι του, ο Ρέπιν αναπαρήγαγε την εικόνα, αλλά με ένα ρεαλιστικό, μοντέρνο στυλ, με το οποίο κάθε πρόσωπο αποκαλύπτει διάφορες στάσεις ενώπιον της γενναίας παρέμβασης του αγίου.
Το σοκ του δημίου, η ευσεβής παραίτηση του κρατουμένου, ο οποίος δεν γνωρίζει ακόμη ότι η ζωή του έχει λυτρωθεί και η έκκληση του άνδρα με τον κόκκινο μανδύα που εκπροσωπεί τον κυβερνήτη, ο οποίος, χωρίς αμφιβολία, επισημαίνει στον άγιο ότι καλό θα ήταν να μην παρεμβαίνει.

Πηγή: Ρωμανία η Φιλόχριστος Βασιλεία
(by Fotini Kefa Kefa)

~ πρωτοδημοσιεύτηκε στις 6 Δεκ 2019

☆ Η Αγία Βαρβάρα και τα 3 παράθυρα

Από τον βίο της Αγίας Βαρβάρας που εορτάζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 4 Δεκεμβρίου προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι βρήκε μαρτυρικό θάνατο από το χέρι του ίδιου του πατέρα της. 

Η πίστη στο Χριστό χρειάζεται θυσίες. Ενίοτε και τη παραίτηση από τον ίδιο το δεσμό της συγγένειας. 
«Εχθροί του ανθρώπου οι οικιακοί αυτού» ο κυριακός λόγος. 
Και στην περίπτωση της Αγίας βρίσκει πιστή εφαρμογή.

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο σημείο στον βίο της Αγίας που αξίζει να προσέξουμε.

Η Αγία προβληματιζόταν για την αλήθεια. 

Ήταν κλεισμένη από τον τύραννο πατέρα της σε έναν πύργο. 

Κάποτε, όταν εκείνος έλειπε σε ταξίδι, η Αγία διαπίστωσε ότι χτιζόταν στην βάση του πύργου ένα λουτρό με δύο παράθυρα. 
Η Αγία, η οποία είχε φωτιστεί από το Πανάγιο Πνεύμα, ζήτησε από τους εργάτες να χτίσουν κι ένα τρίτο παράθυρο, ώστε η αίθουσα του λουτρού να φωτίζεται από φως τριπλό, σύμβολο του τριαδικού φωτός του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, που φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. 
Το τρίτο παράθυρο, μάλιστα, ήταν η αφορμή για να καταλάβει ο πατέρας της ότι είχε γίνει χριστιανή, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ο διωγμός που την οδήγησε τελικά στο μαρτύριο.

Πέρα από τον συμβολικό χαρακτήρα που η διήγηση φέρει (το λουτρό είναι το σύμβολο του βαπτίσματος, του καθαρμού, της αγνότητας, της παρθενίας, της υπερβάσεως της αμαρτίας, ενώ το φως που εισέρχεται από τα παράθυρα είναι η παρουσία του τριαδικού Θεού που δίδει την πληρότητα του φωτισμού στον άνθρωπο που θέλει νόημα και αλήθεια στη ζωή του), αξίζει να προβληματιστούμε και για την κίνηση της Αγίας να ανοίξει ένα τρίτο παράθυρο στο οικοδόμημα, να δούμε τι είναι αυτό που τελικά διαφοροποιεί τον άνθρωπο που πιστεύει στον Τριαδικό Θεό από εκείνον που δεν πιστεύει.

Ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Θεό ή δεν έχει τον Θεό ως προτεραιότητα στη ζωή του, ζητά το φως και την αλήθεια από δύο παράθυρα. 

Το πρώτο είναι ο νους του, η σκέψη του, ο εαυτός του. 
Ο άνθρωπος προσπαθεί να δει από μόνος του γιατί ζει, γιατί υπάρχει. 

Βάζει την σκέψη του, τον ορθολογισμό του, αλλά και το ίδιον θέλημα για να βρει στη ζωή του πυξίδα. 
Γνώμονας οι απολαύσεις του, αλλά και ο δικός του τρόπος. 

Αυτή είναι η φύση μου, αυτή είναι η άποψή μου, αυτές είναι οι επιθυμίες μου, λέει ο άνθρωπος. 

Και μπορεί να προοδεύσει, γιατί αν έχει ισχύ μέσα του, μπορεί να εξουσιάσει μέσα από αυτή την ισχύ του θελήματός του και της σκέψης του τον κόσμο του, τον μικρό ή τον μεγάλο.

Το δεύτερο παράθυρο είναι ο κόσμος. 
Μέσα από τον κόσμο ο άνθρωπος διευρύνει τους ορίζοντές του, λαμβάνει γνώσεις, ιδέες, κρίνει τους άλλους και γνωρίζει καλύτερα τον εαυτό του, σπουδάζει τη ζωή και μέσα από τις σχέσεις με τους άλλους καταξιώνει τον εαυτό του και ζητά να επικρατήσει είτε ως πρόσωπο είτε ως πρακτική στη ζωή. 
Και χρησιμοποιεί τους άλλους για τον εαυτό του. 

Και χρησιμοποιεί τον κόσμο για να εξουσιάσει, δηλαδή να εκμεταλλευτεί τις όποιες ευκαιρίες του δίδονται, για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του. 
Έτσι, με την βοήθεια της επιστήμης, της γνώσης, της εικόνας, της πληροφορίας ο άνθρωπος θεωρεί ότι απέκτησε νόημα για τον παρόντα χρόνο.

Τα δύο αυτά παράθυρα ανοίγουν στον άνθρωπο πολλές προοπτικές, αλλά δεν του δίνουν πληρότητα. 

Κι αυτό διότι λείπει το τρίτο, που είναι η σχέση του ανθρώπου με το Θεό, ο Οποίος τον δημιούργησε, αλλά και τον αγάπησε και τον αγαπά, που «έτι ημών αμαρτωλών όντων, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν», δηλαδή ο Χριστός, παρότι είμαστε αμαρτωλοί, λεκιασμένοι από το κακό, την αμαρτία και τον θάνατο, για μας πέθανε για να μας οδηγήσει στο λουτρό της παλλιγενεσίας και του φωτισμού.

Ο άνθρωπος της εποχής μας και κάθε εποχής, που παραμένει προσηλωμένος στα δύο αυτά παράθυρα, μέσα από τα οποία θέλει να βλέπει το νόημα της ζωής, μπορεί να δει ένα τμήμα της αλήθειας κι αυτό διότι και τα δύο παράθυρα είναι ευλογίες του Θεού στο δημιούργημά του. 

Αν όμως λείπει το τρίτο παράθυρο, που είναι τελικά ο ίδιος ο Θεός, τα δύο δεν φθάνουν για να φωτίσουν στην πληρότητα τον άνθρωπο, αλλά του δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι το φως σταματά στον παρόντα χρόνο και κόσμο.

Όταν όμως ο άνθρωπος ανοίξει και το τρίτο παράθυρο, διαπιστώνει ότι ο χρόνος και ο κόσμος δεν σταματούν στο θάνατο, ακόμη κι αν αυτός είναι μαρτυρικός, αλλά συνεχίζονται αιωνίως, καθώς μέσα από το τρίτο παράθυρο περνά το φως του Τριαδικού Θεού που ομορφαίνει, νοηματοδοτεί και πληροί τον άνθρωπο πέρα από τον χρόνο, την συγγένεια, ακόμη και την ίδια τη ζωή. 
Αρκεί ο άνθρωπος να έχει ανοιχτά τα πνευματικά του μάτια και να μην παρασύρεται από την παχύτητα της ζωής, όπως επίσης και από ψευδαίσθηση της πληρότητας που του δίδουν τα άλλα δύο παράθυρα.

Ο πολιτισμός μας σήμερα είναι των δύο παραθύρων. 
Η Εκκλησία δίνει, με το άνοιγμα του τρίτου, νέο νόημα και στα δύο πρώτα, δηλαδή καθιστά τον εαυτό μας από εγκλωβισμένο στην αλήθεια του νου και του ιδίου θελήματος, άνθρωπο που πορεύεται προς την αγιότητα, δηλαδή άνθρωπο που γεμίζει από εμπιστοσύνη στο Θεό που τον αγαπά και ακολουθεί πορεία κοινωνίας μαζί Του. 

Παράλληλα, ο κόσμος, το δεύτερο παράθυρο, γίνεται αφορμή δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Θεό, και ταυτόχρονα αφορμή όχι εξουσίας αλλά αγάπης προς τους άλλους. 

Αυτές οι δύο συνιστώσες αναμορφώνουν τον άνθρωπο, τον καθαρίζουν στο λουτρό που είναι η Εκκλησία και η ζωή της και τον οδηγούν σε πορεία προς την αιωνιότητα.

Και τα τρία παράθυρα, με το νέο περιεχόμενό τους, τα βρίσκουμε ανοιχτά στην Θεία Ευχαριστία και την λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας. 

Αγιότητα, δοξολογία, πίστη στον αληθινό Θεό δια Χριστού Ιησού και εν Αγίω Πνεύματι είναι μία διαφορετική πρόταση ζωής, που σώζει. 
Είναι το βίωμα της Αγίας Βαρβάρας και κάθε Αγίου και αποτελεί μοναδική δωρεά, ανάσα σωτηρίας και για τον καθέναν και για την εποχή μας, γιατί καθαρίζει, αλλάζει, αγιάζει και τον εαυτό μας και τον κόσμο μας.

Άμποτε να δούμε, όπως η Αγία Βαρβάρα, και από τα τρία παράθυρα.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

http://themistoklismourtzanos.blogspot.com/2010/12/blog-post.html

~ Με τις πρεσβείες του Πρωτόκλητου ... |αντίδωρο για Ανδριάννα - Ανδρέα (και την καλύτερη Βασιλεία του κόσμου...)

                          |αντί ενός ακόμα "Χρόνια πολλά" στους εορτάζοντες...

Το αδιάφθορο δεξί πόδι του Αγίου Ανδρέα!!!

Με ιδιαιτέρως εμΦανή την τρύπα από το καρΦί του χιαστί Σταυρού του... 

Αὐτὸ ποὺ κίνησε πρῶτο 

στὸ "ἀκολούθει μοι"!!, 

(όπως σοφά σχολίασε η εκ των "συν αυτώ", Γιωργία Αντωνοπούλου...)

Γεννήθηκε 

περί το 5 με 10 μ.Χ. 

και το μαρτύριο του, 

η κοίμηση του έγινε 

περί το 60 μ.Χ....

Γιαννης Τζημας

* Αν δεν σου φτάνουν και θες να μάθεις ακόμα περισσότερα για τον Άγιο Πολιούχο της Πάτρας μας, άκουσε κάποιον που τον έχει σπουδάσει για χρόνια...

Ο Πρωτόκλητος μαθητής και μιμητής του πάθους ...

 

☆ Η πιο πλούσια και η πιο όμορφη...

Με 3 πτυχία και δύο μεταπτυχιακά. 

Με τρεις ξένες γλώσσες και τους επίδοξους μνηστήρες της να κάνουνε σειρά.

Δεν της πήρε πολύ να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Ωραία πράγμα να είσαι το καμάρι του χωριού.

Αλλά καλύτερο, πολύ καλύτερο, να γίνεις το καμάρι του Χριστού...

(Ευχές απ΄όλους εμάς σε όσες φέρουν το όνομά της)

  |πρωτοδημοσιεύσαμε σαν σήμερα το '21...

✨ Γράφαμε και ξαναγράφαμε...Περιμένοντας... |Δεν άξιζε; Τι λέτε;

Και γιατί παρακαλώ, "Άγιος", ο "αγράμματος" Γερο-Ιάκωβος"; /  ♰ 21 Νοεμβρίου 1991/ 

("συν αυτώ": 

Κι εμείς συνεχίσαμε να επιμένουμε...

Και ναι, υπήρχε λόγος...) - 

Και το νέο μπορεί να άργησε,

αλλά ήρθε (στις 27 Νοεμβρίου 2017),

κι όμως ήτανε "παλιό"! 

Δες:

"αμΦ." [19 Νοεμβρίου 2015]:

Εν αναμονή της Αγιοκατάταξης 

του όντως νέου Αγίου της Εκκλησίας μας, 

Γέροντα Ιακώβου Τσαλίκη... 

(του επονομαζόμενου & 

"Με συγχωρείτε"...

Σε κάθε του φράση υπήρχε οπωσδήποτε τουλάχιστον 1 φορά αυτή η φράση!!!)

Και αν αναρωτηθεί κάποιος, 

για ποιον λόγο μας έπιασε η "πρεμούρα"

για να ανακηρυχθεί κι άλλος νέος Άγιος, 

μετά τους Αγίους Πορφύριο, 

Παϊσιο, 

Νικηφόρο τον Λεπρό...

Οι μέρες που περνάει ο κόσμος μας, 

η Ελλάδα μας & η Ορθοδοξία μας

χρήζει άμεσα βοηθείας, 

όχι όμως από άλλους "σωτήρες",

αλλά από όντως Αγίους...

Και όσο δυνατόν πιο πολλούς!

Και όσο δυνατόν πιο γρήγορα...

"Και γιατί παρακαλώ, "Άγιος", 

ο "αγράμματος" πατέρας Ιάκωβος";

Ένα παιδάκι, που στα 9 του χρόνια 

"διαβάζοντας" όποια ευχή έβρισκε 

στο ξεσκισμένο του προσευχητάρι, 

"έλυνε" με αυτόν τον τρόπο, 

όποια δυσκολία υπήρχε στο χωριό του,

στη Φαράκλα της Ευβοίας...

Ένα παιδάκι, που έβλεπε 

& συνομιλούσε με την Αγία Παρασκευή,

μέσα & έξω από το ξωκκλήσι της...

(δες εδώ)

Ένα παιδάκι, που έβλεπε Αγγέλους, 

ενώ διακονούσε στο Ιερό,

τον παπα-Δημήτρη, τον Ιερέα του χωριού του...

Ένα παιδάκι, το "Ιακωβάκι", όπως το έλεγαν, 

που έπρεπε εκείνο να "διαβάσει",

την πρεσβυτέρα του παπα-Δημήτρη, 

για να μπορέσει επιτέλους να γεννήσει...

Ένα παιδάκι, που έπρεπε να επέμβει 

ο Άγιος Χαραλάμπης,

για να το σώσει από βέβαιο θάνατο...

Ένα παιδάκι, με τέτοια θαυμαστή εξοικείωση με "Τα Άγια",

που εξελίχθηκε σε έναν απίθανο, 

πλην "κρυφό", Γέροντα, 

που έκρυβε επιμελώς 

& με μεγάλη επιτυχία 

τα χαρίσματα με τα οποία τον "προίκισε" ουσιαστικά 

η τεράστια Ταπείνωσή του

(παρεπιμπτόντως, 

ν΄αναφέρουμε πως ο Άγιος Πορφύριος

έλεγε σε πολλά πνευματικά του παιδιά πως 

"ο Γέρων Ιάκωβος είναι ο πιο ταπεινός άνθρωπος σε ολόκληρη την Ελλάδα!!!")

Αν δεν ανακηρυχθεί Άγιος 

από την Εκκλησία μας,

ένας τέτοιος Άνθρωπος,

τότε ποιος πρέπει ν΄ανακηρυχθεί;

  (Δες μια μόνο από τις άπειρες μαρτυρίες...)
                       Εδώ...

                                                        (συνεχίζεται...)

- ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ...

(Αιώνια ευγνώμων στον Άγιο & στους "δικούς του"...)

19 Νοεμβρίου 2015.-

Πρωτοδημοσιεύτηκε 19th November 2015 από τον χρήστη Amfoterodexios St.

http://amfoterodexios.blogspot.gr/2015/11/21-1991.html

♰ Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος και το Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ ~ ♰ 16 Νοεμβρίου 1979 μ.Χ... |δες το video!

     ♰ 16 Νοεμβρίου 1979 μ.Χ., φανατικοί Εβραίοι σκότωσαν με τσεκούρι τον Ιερομόναχο Φιλούμενο την ώρα του Εσπερινού. 

Αγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν το τίμιό του λείψανο έπειτα από πέντε ημέρες και το ενταφίασαν στην Αγία Γη των Ιεροσολύμων...

Τέσσερα χρόνια αργότερα, κατά την κηδεία άλλου μέλους της αγιοταφικής αδελφότητας, ανοίχθηκε ο τάφος του π. Φιλουμένου, για να γίνει "ανακομιδή" των οστών σε κάποια λάρνακα. 

Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρυσαν ένα εξαίρετο και θαυμαστό θέαμα. 

Το σώμα του νεκρού Αρχιμανδρίτη ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε!

Έκλεισαν και πάλι τον τάφο, μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984 μ.Χ., οπότε κατά την κηδεία του αρχιεπισκόπου Πέλλας Κλαυδίου, ανοίχθηκε και πάλι. 

Το σώμα συνέχισε να είναι αναλλοίωτο και να ευωδιάζει. 

Το λείψανο τοποθετήθηκε με κάθε ευλάβεια σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του Αγίου Βήματος στον ιερό ναό της Αγίας Σιών, όπου και γίνεται αντικείμενο προσκύνησης από χιλιάδες πιστούς μέχρι σήμερα...

Αυτοί είναι οι δικοί μας "ήρωες": οι άγιοι και οι μάρτυρες κάθε εποχής... Ευωδιάζουν μέσα στους τάφους τους. Ο Ουρανός τους αναγνωρίζει πρώτα και μετά εμείς οι άνθρωποι. Τέτοια είναι η δική μας Παράδοση. Αυτοί είναι οι καρποί της. Και όπως είπε ο Χριστός: 

"Από τον καρπό θα καταλάβετε το δέντρο". 

Ας συγκρίνουμε τους νεκρούς μας με τους πάσης φύσεως ιδεολόγους που πέθαναν για τις ιδέες τους. Ας ανοίξουμε τους τάφους για να δούμε ποιοι είναι οι δικοί τους και ποιοι οι δικοί μας "ήρωες"...

Βασίλης Φράγκος

~ Γέρων Ἰουστίνος Ἁγιοταφίτης  
"Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος καὶ τὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ..."

✨ Άγιος Μηνάς και Άγιος Νεκτάριος (Οι "γείτονες Άγιοι...11 και 9 Νοέμβρη) |Και δες πως ο Άγιος Μηνάς συναρμολόγησε το κομματιασμένο σώμα ενός ανθρώπου, προσευχήθηκε γι’ αυτόν και τον ανέστησε...

 

 Ο Άγιος Νεκτάριος ευρισκόμενος σε ένα ερημοκκλήσι του Αγίου Μηνά στην Αίγινα, κοντά στον αρχαίο ναό της Αφαίας, είχε προφητεύσει στις Μοναχές: 

- Εδώ θα γίνει γυναικείο Μοναστήρι...

Οι Μοναχές που άκουσαν είπαν: 

- Ο Σεβασμιώτατος όλο Μοναστήρια φαντάζεται, είναι όμως αδύνατο σε αυτόν τον ερημικό, απομακρυσμένο τόπο να γίνει Μοναστήρι.

Ήταν μιά προφητεία του Αγίου Νεκταρίου, ο οποίος είχε ιδιαίτερο σεβασμό και εκτίμηση στον Άγιο Μηνά και ο οποίος Άγιος Μηνάς, του εμφανιζόταν στην Αίγινα και συνομιλούσαν... 

Η προφητεία, εκπληρώθηκε χρόνια μετά, από τον Όσιο Αμφιλόχιο Μακρή.

(11 Νοεμβρίου μνήμη Αγίου Μηνά)

πηγή

~ Για όσους δεν γνωρίζουν ποιος ήταν (και είναι...) ο Άγιος Μηνάς...

Ο άγιος Μηνάς ήταν επί της βασιλείας του Μαξιμιανού, και ως στρατιωτικός ανήκε στο τάγμα των Νουμέρων, που λέγονταν  Ρουταλικοί, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκο, στο Κοτυάειο της Φρυγίας. 

Επειδή δεν άντεχε να βλέπει την πλάνη των ειδώλων να κυριαρχεί, ανέβηκε σε όρος, αγωνιζόμενος να καθαρίσει την καρδιά του με νηστείες και προσευχές. 

Αφού ενίσχυσε αρκετά τον εαυτό του και ανέφλεξε την ψυχή του από τον θείο πόθο του Χριστού, κατέβηκε από το όρος. 

Πήγε λοιπόν και στάθηκε εν μέσω των ειδωλολατρών και ομολόγησε με δύναμη την πίστη του στον Χριστό. 

Γι’  αυτόν τον λόγο και τον κτύπησαν, του έξυσαν πάρα πολύ τις σάρκες με τρίχινα υφάσματα και τον έβαλαν σε καυστήρα φωτιάς. 

Τέλος, αφού του καταπλήγωσαν όλο το σώμα με το διαρκές σύρσιμό του πάνω σε αγκάθια, τον θανάτωσαν με ξίφος». 

Εκείνο που έδινε στον άγιο Μηνά, όπως και σε όλους τους αγίους, τη δύναμη να υπερβαίνουν και την ίδια τη φύση, ήταν η υπέρ φύσιν αγάπη προς τον Χριστό. 

Ο έρωτάς τους προς Εκείνον τους έκανε να κυριαρχούν πάνω στην θεωρούμενη αξεπέραστη βία της φύσεως, διότι τους έστρεφε ολοκληρωτικά προς Αυτόν. 

«Ο γαρ θείος έρως σου κατακρατήσας της φύσεως, λήθην, Μηνά, ενεποίει». 

Το έχουμε τονίσει επανειλημμένως: χωρίς την χάρη του Θεού, απόρροια της αγάπης προς Εκείνον, δεν μπορεί κανείς να υπομείνει τα μαρτύρια. 

«Η γαρ θεία χάρις συμπαρούσα, Μηνά, σε ενίσχυσε». 

Κι είναι επόμενο η χάρη αυτή βρίσκοντας δίοδο για τον κόσμο την διαφανή ύπαρξη του αγίου, να τον κάνει να προσφέρει θαυματουργίες.

Κι ένα από τα «άπειρα» θαύματά του παραθέτουμε και στη συνέχεια: 

«Ένας πιστός προσήλθε κάποια φορά στον ναό του αγίου Μηνά να προσευχηθεί, οπότε πήγε σε ένα πανδοχείο να καταλύσει. 

Όταν όμως ο πανδοχέας αντιλήφθηκε ότι αυτός που προσήλθε έφερε χρυσό εγκόλπιο, σηκώθηκε στο μέσο της νύκτας και φόνευσε τον άνθρωπο. 

Τον κατέκοψε σε κομμάτια και τον έβαλε μέσα σε καλάθι, τον κρέμασε κάπου, και περίμενε να ξημερώσει. 

Βρισκόταν σε αγωνία πώς και πού να τον πάει, θέλοντας να τον κρύψει σε μέρος αφανές. 

Καθώς λοιπόν σκεφτόταν αυτά, ο άγιος του Χριστού μάρτυς φάνηκε έφιππος σαν στρατιώτης, και ρωτούσε για τον ξένο που κατέλυσε εκεί.

Ο φονιάς έκανε βεβαίως τον ανήξερο, οπότε ο άγιος κατέβηκε από το άλογο και εισήλθε στα ενδότερα. 

Κι αφού κατέβασε το καλάθι, λέγει: 

– τι είναι αυτό; 

Ο δε πανδοχέας, γεμάτος έκπληξη, έπεσε από το φόβο του μπροστά στα πόδια του αγίου σαν άψυχο πτώμα. 

Τότε συνέβη το εξής καταπληκτικό: 

Ο άγιος συναρμολόγησε το κομματιασμένο σώμα του ανθρώπου, προσευχήθηκε γι’  αυτόν και τον ανέστησε, λέγοντάς του: 

«Δος δόξαν τω Θεώ». 

Αυτός δε, σαν να σηκώθηκε από ύπνο, κι αφού κατάλαβε πόσα και τι είχε πάθει από τον πανδοχέα, δόξασε τον Θεό. 

Κι αφού ευχαρίστησε τον φαινόμενο σαν στρατιώτη, τον προσκυνούσε. 

Ο άγιος τον σήκωσε, πήρε από τον φονιά το κλεμμένο χρυσάφι, του το έδωσε και είπε: 

– Πήγαινε τώρα στον δρόμο σου. 

Στον δε φονιά, αφού τον έλεγξε αυστηρά και τον κατήχησε, κι αφού βλέποντας τη μετάνοιά του τού χάρισε την άφεση του εγκλήματός του, προσευχήθηκε γι’  αυτόν, οπότε ανέβηκε και πάλι στον επιφαινόμενο ίππο του και χάθηκε από τα μάτια του πανδοχέα».

            |Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Δορμπαράκης

πηγή