✔ Κενοδοξία - Ανθρωπαρέσκεια... |Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος

 (Προσπέρασέ το αν δεν σε αφορά, τίποτα από τα 2. 

Αν όμως έχεις και την παραμικρή υποψία 

πως κάτι, έστω ελάχιστο, κρύβεται μέσα σου, 

μια ματιά ρίξ΄την μαζί μας 

σε όσα λέει ο σοφός Προστάτης μας...)

Η κενοδοξία είναι πάθος πολύμορφο και πολύ λεπτό και δεν το εννοεί γρήγορα, ούτε εκείνος που πειράζεται από αυτό. 

Επειδή οι προσβολές των άλλων παθών είναι πιο φανερές και ευκολότερα καταπολεμούνται, καθώς η ψυχή αναγνωρίζει τον εχθρό και με την αντίρρηση στις προσβολές του και την προσευχή, αμέσως τον ανατρέπει. 

Η κενοδοξία όμως, με το να είναι πολύμορφη όπως είπαμε, δύσκολα νικιέται. 

Γιατί φανερώνεται σε κάθε πράξη και σε φωνή και σε λόγο και σε σιωπή και σε έργο και σε αγρυπνία και σε νηστεία και σε προσευχή και σε πνευματικές αναγνώσεις και σε ησυχία και σε μακροθυμία.

Με όλα αυτά προσπαθεί να προσβάλλει το στρατιώτη του Χριστού. 

Όποιον δεν μπόρεσε να απατήσει στην κενοδοξία με την πολυτέλεια των ρούχων, δοκιμάζει να τον πειράξει με το φτωχικό ρούχο. 

Όποιον δεν μπόρεσε να πολεμήσει με την τιμή, τον πολεμά με το να νομίζει ότι υπομένει την ατιμία. 

Και όποιον δε μπόρεσε να καταφέρει στην κενοδοξία με τη γνώση των λόγων, τον δελεάζει με την σιωπή, να κενοδοξεί δήθεν ως ήσυχος. 

Και όποιον δε μπόρεσε να φέρει σε χαλαρότητα με την πολυτέλεια των τροφών, τον κάνει να επιζητεί τον έπαινο με τη νηστεία. 

Και γενικά κάθε έργο, κάθε απασχόληση δίνει αφορμή στον πονηρό αυτό δαίμονα.

Ακόμη αυτός υποβάλλει επιθυμία για το αξίωμα της ιερωσύνης. 

Θυμάμαι κάποιον γέροντα, όταν ήμουν στη Σκήτη, που πήγε στο κελί ενός αδελφού για επίσκεψη, και αφού πλησίασε την πόρτα, τον άκουσε να μιλάει από μέσα. 

Ο γέροντας νόμισε ότι μελετά κάτι από την Γραφή και στάθηκε για να ακούσει. 

Κατάλαβε τότε ότι ο αδελφός είχε βγει από τα λογικά του από την κενοδοξία και χειροτονούσε τον εαυτό του διάκονο και έκανε απόλυση των κατηχουμένων.

Όταν λοιπόν ο γέροντας τα άκουσε αυτά, έσπρωξε την πόρτα και μπήκε. 

Ο αδελφός αφού τον υποδέχτηκε, τον προσκύνησε κατά την συνήθεια και τον ερώτησε να μάθει αν στεκόταν πολλή ώρα εμπρός στην πόρτα. 

Ο γέροντας με χαριτωμένο τρόπο του είπε: 

«Τώρα ήρθα, όταν έκανες την απόλυση των κατηχουμένων».

Ο αδελφός μόλις το άκουσε, έπεσε στα πόδια του γέροντα και τον παρακαλούσε να προσευχηθεί γι’ αυτόν, για να ελευθερωθεί από αυτή την πλάνη.

Αυτό το θυμήθηκα για να δείξω σε πόση αναισθησία φέρνει τον άνθρωπο αυτός ο δαίμονας. 

Εκείνος λοιπόν που θέλει να πολεμήσει τέλεια και να στεφανωθεί με το στεφάνι της δικαιοσύνης, πρέπει με κάθε τρόπο να φροντίσει να νικήσει το πολύμορφο αυτό θηρίο, έχοντας πάντοτε μπροστά στα μάτια του το ρητό του Δαβίδ: 

«Ο Κύριος διασκόρπισε τα κόκκαλα των ανθρωπαρέσκων» (Ψαλμ. 52:6). 

Και να μην κάνει τίποτε επιδιώκοντας τον ανθρώπινο έπαινο, αλλά να επιζητεί την αμοιβή μόνο από τον Θεό. 

Και αποβάλλοντας πάντοτε τους λογισμούς που έρχονται στην καρδιά του και τον επαινούν, να εξουθενώνει τον εαυτό του ενώπιον του Θεού.

Έτσι θα μπορέσει με τη βοήθεια του Θεού να απαλλαγεί από το πνεύμα της κενοδοξίας...

(Από το βιβλίο: ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ, Τόμος Α’. Εκδόσεις “Το περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2002. Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος, Προς τον επίσκοπο Κάστορα περί των οχτώ λογισμών της κακίας, σελ. 108)

πηγή

☆ «Αν ήθελα να αρέσω στους ανθρώπους, δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού...» (Γαλ. 1, 10). |Οι απόστολοι του Χριστού το κατάλαβαν αυτό καλά και το λένε με το στόμα του Παύλου. Εμείς;

 

 ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ (22-28 ΣΕΠ. 2024) 

ΤΑ ΥΔΡΟΧΑΡΗ ΦΥΤΑ  

        |π. Δημητρίου Μπόκου 

 

Ο Τίμιος Πρόδρομος, 

η Παναγία η Μυρτιδιώτισσα, 

η αγία Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος Θέκλα, 

ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, 

η αγία Ευφροσύνη 

που μόνασε σε ανδρικό μοναστήρι μεταμφιεσμένη σε άνδρα, 

ο άγιος απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, 

ο άγιος Χαρίτων ο Ομολογητής, 

ο άγιος ιερομάρτυς Αλκίσων, Μητροπολίτης Νικοπόλεως, 

που διακρίθηκε για τους αγώνες του 

υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 

και όλοι οι άγιοι του επταημέρου, 

ας δυναμώνουν με τις πρεσβείες τους 

ην αγάπη μας για τον Θεό 

και όχι για τον κόσμο.

 

       Με εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη

                               π. Δ. Μ.

Με την είσοδό μας στον κύκλο των Κυριακών του Λουκά, γίνεται ξανά αναφορά στο γεγονός της κλήσης των πρώτων μαθητών του Χριστού,   που   είδαμε   και   κατά   την   Β΄   Κυριακή   του   Ματθαίου.   

Ο Λουκάς   δίνει   κάποια   στοιχεία   επιπλέον,   λέγοντας   ότι   ο   Χριστός κάλεσε τους πρώτους μαθητές, αφού πρώτα φρόντισε να πιάσουν μια εντελώς ανέλπιστη ψαριά, τόσο μεγάλη που τα δυο πλοία τους κινδύνευαν να  βυθιστούν από  το βάρος των ψαριών  (Κυριακή Α΄ Λουκά). 

Οι   απόστολοι   δέχτηκαν   το   κάλεσμα   του   Χριστού εγκαταλείποντας χωρίς δεύτερη κουβέντα τα πάντα. Εφάρμοσαν έτσι πρώτοι τον λόγο του Χριστού που ακούσαμε την προηγούμενη μόλις Κυριακή (μετά την Ύψωσιν). 

Ακολούθησαν τον Χριστό απαρνούμενοι τον   εαυτό   τους,  πλοία   και   δίκτυα   και   κάθε   τι   δικό   τους,  

«οικίας, αδελφούς, αδελφάς, πατέρα, μητέρα, γυναίκα, τέκνα, αγρούς» (Ματθ. 19, 29). 

Αντί για όλα αυτά, επέλεξαν να σηκώσουν σταυρό. 

Ο απόστολος Παύλος   γράφει   χαρακτηριστικά,   ότι   όλα   όσα   πρώτα   θεωρούσε σπουδαία, τα εγκατέλειψε χάριν του Χριστού, θεωρώντας τα ζημία. 

Τα   περιφρόνησε   ως   σκύβαλα,   τα   πέταξε   σαν   σκουπίδια.  

«Πάντα εζημιώθην και ηγούμαι σκύβαλα είναι ίνα Χριστόν κερδήσω» (Φιλ. 3, 8). 

Δεν μας καλεί όλους βέβαια ο Χριστός να αφήσουμε τα πάντα, όπως οι απόστολοι. 

Μας καλεί όμως να απαρνηθούμε όλοι, σε όσο μεγαλύτερο   βαθμό   μπορούμε,   την   αγάπη   για   τα   πράγματα   του κόσμου.   

Να υπερισχύσει   η   αγάπη   για   τον   Θεό.   

Να μην είμαστε απόλυτα δεμένοι με ό,τι έχουμε. 

Να τα κατέχουμε χωρίς πάθος. 

Με «απροσπάθεια».  

Ώστε αν τυχόν χάσουμε κάτι από αυτά, να μη μας στοιχίσει   και   πολύ.   

Αν   κάποιος   τα   κατέχει   με   προσπάθεια,   έχει δηλαδή όλο τον πόθο του στραμμένο στα επίγεια, θλίβεται πολύ με την απώλειά τους.

Είναι αδύνατο να προκόψει στην αγάπη προς τον Θεό.   

Περιφρονεί   τα   πάντα   όμως  όποιος   προσηλώσει   τον   νου του στην αγάπη του Θεού. 

Αυτός ακόμα και το σώμα του το βλέπει σαν ξένο 

(αγ. Μάξιμος Ομολογητής, Εκατοντάς πρώτη των περί αγάπης κεφαλαίων, α΄). 

Όσο δεν απαρνούμαστε τον κόσμο, τόσο πιο κοσμικά είναι και τα κριτήρια της συμπεριφοράς μας. 

Τότε και το καλό ακόμα τότε γίνεται από κενοδοξία. 

Επιδεικνύουμε αρετές οι άνθρωποι, αλλά για τα μάτια του κόσμου. 

Λέει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:  

«Έχω δει πολλά και διάφορα φυτά αρετών φυτεμένα από ανθρώπους που ζουν στον κόσμο.

Αυτά ποτίζονταν από υπόγειο βόρβορο κενοδοξίας, σκαλίζονταν από το  πάθος της επίδειξης, λιπαίνονταν από τους επαίνους. 

Όταν όμως τα φυτά  αυτά   μεταφυτεύθηκαν   στην   έρημο,   σε   τόπο   δηλαδή   άβατο   από  ανθρώπους και συνεπώς άνυδρο από το βρώμικο νερό της κενοδοξίας,  αμέσως   ξεράθηκαν.  

Δεν   έχουν   τη   δύναμη   τα   υδροχαρή   φυτά   να  καρποφορούν σε σκληρά και άνυδρα γυμναστήρια» 

(Λόγος Β΄, ι΄). 

Οι απόστολοι το κατάλαβαν αυτό καλά και έλεγαν με το στόμα του Παύλου: 

«Αν ήθελα να αρέσω στους ανθρώπους, 

δεν θα ήμουν δούλος του Χριστού» (Γαλ. 1, 10). 

Εμείς;   

Μήπως είμαστε τα θλιβερά υδροχαρή φυτά,   

που τρέφονται μόνο από ανθρωπαρέσκεια; 

                  Καλή ευλογημένη εβδομάδα!  

    |ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ