Ἔχω παρατηρήσει ὅτι σήμερα μικροί-μεγάλοι ὅλα τὰ δικαιολογοῦν μὲ ἕναν λογισμὸ σατανικό.
Ὅλα ὃ διάβολος τοὺς τὰ ἑρμηνεύει μὲ τὸν δικό του τρόπο, καὶ ἔτσι βρίσκονται ἔξω ἄπό τὴν πραγματικότητα.
Ἢ δικαιολογία εἶναι σατανικὴ ἑρμηνεία.
- Καὶ πῶς γίνεται, Γέροντα, μερικοὶ σὲ κάθε λόγο νὰ βρίσκουν ἀντίλογο;...
- Ὦ, εἶναι φοβερὸ νὰ συζητᾶς μὲ ἕναν ἄνθρωπο ποῦ συνήθισε νὰ δικαιολογῆται!
Εἶναι σὰν νὰ μιλᾶς μὲ ἕναν δαιμονισμένο!
Ὅσοι δικαιολογοῦνται – ὃ Θεὸς νὰ μὲ συγχώρεση – ἔχουν γέροντα τὸν διάβολο.
Εἶναι βασανισμένοι ἄνθρωποι.
Δὲν ἔχουν μέσα τους εἰρήνη.
Τὸ ἔχουν κάνει ἐπιστήμη αὐτό.
Δηλαδή, ὅπως ἕνας κλέφτης δὲν κοιμᾶται ὅλη νύχτα καὶ σκέφτεται πῶς θὰ τὰ καταφέρη γιὰ νὰ κλέψη, ἔτσι καὶ αὐτοὶ συνέχεια σκέφτονται πῶς νὰ δικαιολογήσουν τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο σφάλμα τους.
Ἤ, ὅπως κάποιος σκέφτεται πῶς νὰ βρῇ εὐκαιρία νὰ κάνη ἕνα καλὸ ἢ πῶς νὰ ταπεινωθη, αὐτοὶ ἀντίθετα σκέφτονται πῶς νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα.
Δικηγόροι γίνονται!
Δὲν μπορεῖς νὰ τὰ βγάλης πέρα μαζί τους.
Εἶναι σὰν νὰ μιλᾶς μὲ τὸν ἴδιο τόν διάβολο.
Τί ἔχω πάθει μὲ κάποιον!
Ἔνώ τοῦ λέω:
ἐκεῖνο ποῦ κάνεις εἶναι στραβό,
τὸ ἄλλο πρέπει νὰ τὸ προσέξης,
δὲν πᾶς καλά,
πρέπει νὰ κάνης αὐτὸ κι αὐτό...
Κι ἐκεῖνος γιὰ τὸ καθετὶ βρίσκει δικαιολογίες,
στὸ τέλος μου λέει:
Δὲν μοῦ εἶπες τί νὰ κάνω!...
Βρὲ χρυσέ μου ἄνθρωπε,
τόσες ὧρες τί λέμε;
Λέμε τὰ σφάλματα σου,
ὅτι δὲν πᾶς καλά,
κι ἐσὺ συνέχεια δικαιολογεῖσαι.
Τρεῖς ὧρες τώρα μὲ ἔσκασες,
μὲ ἔλειωσες!
Πῶς δὲν σοῦ εἶπα;...
Νὰ τοῦ λὲς παραδείγματα, γιὰ νὰ τοῦ δώσης νὰ καταλάβη ὅτι εἶναι σατανικὸς ἐγωισμὸς ἔτσι ὅπως ἀντιμετωπίζει τὰ πράγματα, ὅτι δέχεται δαιμονικὲς ἐπιδράσεις καί, ἂν δὲν ἄλλάξή, χάθηκε, καὶ τελικὰ νὰ λέη:
Δὲν μοῦ εἶπες τί νὰ κάνω!...
Νὰ ὕποφέρης γιὰ ἕναν πονεμένο, ἐκεῖνο ἔχει νόημα.
‘Ἀλλὰ νὰ λειώνης μὲ αὐτόν, νὰ τοῦ λὲς τόσα καὶ τόσα, καὶ τελικὰ νά σου λέη:
Δὲν μοῦ εἶπες τί νὰ κάνω καὶ νὰ δικαιολογῇ τὰ ἀδικαιολόγητα.
Ἔτσι ἄπό ἄνθρωπος καταλήγει δαίμονας!
Φοβερό!...
Ἂν σκεφτόταν μόνον τὸν κόπο ποῦ κάνεις – ἄσε τὸν πόνο -, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσης, λίγο θὰ ἄλλαζε.
Ἀφοῦ σὲ βλέπει ὅτι ὑποφέρεις, κοπιάζεις, ταλαιπωρεῖσαι, δὲν τὸ λαμβάνει ὕπ’ ὄψιν!...
- Γέροντα, ὅταν δικαιολογῆται κάποιος γιὰ μιὰ ἀταξία ποῦ ἔκανε καὶ τοῦ λές:
Αὐτὸ εἶναι δικαιολογία, καὶ συνεχίζη νὰ δικαιολογῆται, γιὰ νὰ ἄποδείξή ὅτι αὐτὸ δὲν εἶναι δικαιολογία, εἶναι δυνατὸν νὰ διορθωθῇ;...
Πῶς νὰ διορθωθῇ;
Καταλαβαίνει ὅτι εἶναι λάθος, ἄλλα ἄπό ἐγωισμὸ δὲν θέλει νὰ τὸ παραδεχθῇ.
Εἶναι πολὺ φοβερό...
Ναί, ἄλλα λέει:
Δὲν μὲ βοηθᾶς θέλω νὰ μὲ βοηθήσης!...
Ἔ, πάλι ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ ξεκινάει αὐτό.
Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ λέη:
Ἔγὼ δὲν φταίω, ἐσὺ φταῖς ποῦ δὲν πηγαίνω καλά!
Ἐκεῖ καταλήγει.
Ἄφησε τόν... δὲν χρειάζεται νὰ ἄσχοληθή κανεὶς μ’ αὐτόν, γιατί δὲν βοηθιέται.
Οὔτε φέρει εὐθύνη ὃ Πνευματικὸς ἢ ὃ Γέροντας ἢ ἢ Γερόντισσα γιὰ μιὰ τέτοια ψυχή.
Εἶναι σατανικὸς ἐγωισμὸς αὐτὸς δὲν εἶναι ἀνθρώπινος.
Ἀνθρώπινο ἐγωισμὸ ἔχει ἐκεῖνος ποῦ δὲν θὰ ταπεινωθῇ νὰ πῇ εὔλόγησόν, ἄλλα τοὐλάχιστον δὲν θὰ μιλήση, γιὰ νὰ δικαιολογηθῇ.
Ὅποιος δικαιολογεῖ τὸν ἑαυτό του, ὅταν σφάλλη, μεταβάλλει τὴν καρδιά του σὲ δαιμονικὸ καταφύγιο.
Ἂν δὲν σύντριψη τὸ ἔγώ του, θὰ συνεχίζη νὰ σφάλλη περισσότερο καὶ θὰ συντρίβεται ἀνώφελα ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του.
Καὶ ὅταν δὲν ξέρη κανεὶς πόσο κακὸ εἶναι ἢ δικαιολογία, ἔχει ἐλαφρυντικά.
Ἄλλα, ὅταν ξέρη ἢ τοῦ τὸ λένε οἱ ἄλλοι, τότε δὲν ἔχει ἐλαφρυντικά...
Θέλει πολλὴ προσοχή, ὅταν πᾶς νὰ βοηθήσης κάποιον ποῦ ἔχει μάθει νὰ δικαιολογῆται, γιατί μερικὲς φορὲς γίνεται τὸ ἕξης:
Ἀφοῦ δικαιολογεῖται, σημαίνει ὅτι ἔχει πολὺ ἐγωισμό, ὁπότε, ὅταν τοῦ πῇς ὅτι αὐτὸ ποῦ ἔκανε δὲν εἶναι σωστό, θὰ πῇ καὶ ἄλλα ψέματα καὶ ἄλλες δικαιολογίες, ὥσπου νά σου ἀπόδειξη κι ἐκεῖνο καὶ τὸ ἄλλο, γιὰ νὰ μὴ θιχτῇ...
Ἔτσι ὅμως γίνεσαι αἰτία ἐσύ, ποῦ πῆγες νά του ἀπόδειξης ὅτι σφάλλει, νὰ γίνη πιὸ ἐγωιστής, πιὸ ψεύτης.
Ἄπὸ τὴν στιγμὴ ποῦ θὰ δῇς ὅτι συνεχίζει τὶς δικαιολογίες, δὲν χρειάζεται νὰ τοῦ ἀπόδειξης τίποτε.
Κάνε προσευχὴ νὰ τὸν φωτίση ὃ Θεός...
(ΓΕΡΟΝΤΟΣ Παϊσιου ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
– ΛΟΓΟΙ Γ’ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ).
Ἀναρτήθηκε ἀπὸ π.Γεώργιος-Προσκυνητής
