Ότι τόσο δά ελάχιστο κάνει ο καθένας μας για τον εαυτό του, το κάνει τελικά, για την χώρα του. Μόνο αν αλλάξω εγώ, αλλάζουν όλα γύρω μου...
Θα΄θελα λίγο να σας πώ, για όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, στην χώρα μας.
(Θα μπορούσα να πώ συμβαίνουν στη γή, αλλά αισθάνομαι πολύ περισσότερο Ελληνας, παρά πολίτης της γής).
Θά πώ λίγα λοιπόν, για το "Ελληνικό πρόβλημα".
Ένα από τα κακά πού πάθαμε σαν Έλληνες, είναι πιά νά μην μιλάμε, αλλά να γράφουμε σέ facebook και τα τοιαύτα και έτσι με τα λόγια, τίς επισημάνσεις και τα παράπονα μας, να κάνουμε τον θλιβερό και εντελώς μάταιο "αγώνα" μας.
Όλοι "ξέρουμε ποιός φταίει" (έκαστος βέβαια με το σενάριο πού τον βολεύει η καταλαβαίνει), "τί θα΄πρεπε νάχει γίνει", "πώς φτάσαμε ως εδώ" και άλλα κουραφέξαλα. Εν τώ μεταξύ, με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο καί πρόγραμμα, όλα προχωράνε όπως "πρέπει" καί κανείς μα κανείς δεν φαίνεται ικανός, να σταματήσει αυτή την πρωτόγνωρη κατρακύλα.
Ποιός είναι ό υπεύθυνος,
ποιός ο κακός,
ποιός ο ιθύνων νούς,
ποιός ο πραγματικός εχθρός;
Τί κρύβεται πίσω από όσα παράλογα, ζούμε;
Όι σιωνιστές,
η Αμερική,
η Γερμανία,
οί Μασσόνοι,
οί αγορές,
το κεφάλαιο,
οί σοσιαλιστές,
οί φιλελεύθεροι,
οί αριστεροί,
οί δεξιοί,
οί πιό αριστεροί,
οι πιό δεξιοί.
Καί άλλοι πολλοί.
Διαλέχτε.
Όσο πιό πίσω καί πιο βαθειά πασχίζω να πάω, τόσο χάνομαι.
Οί περιπτώσεις και οί πιθανότητες, αναρίθμητες.
Τα σενάρια, ών ούκ έστιν αριθμός.
Οί γνώμες, σάν τα χασμουρητά.
Όλοι έχουν κι' απο μία.
Καί ο θυμός, περισσεύει.
Πάντα "μικραίνω" τα πράγματα, για να τα καταλάβω.
Αλλά και για να καταλάβω, τόν εαυτό μου καί τούς γύρω μου.
Καί καταφεύγω συνήθως στούς "μύθους",
στα παραμύθια,
στην τσάτρα πάτρα ιστορία πού έμαθα,
αλλά κυρίως σε εκείνη τήν άλλη,
πού χωρίς να τής ζητηθεί, κυλάει στό αίμα μου.
"Και παρέα με τούς μύθους, ταξιδεύω στ' ανοιχτά.
Γιατί ότι είναι κρυμμένο, μυστικό καί μαγεμένο, αγαπάω αληθινά".
Εκεί λοιπόν, στήν ζωή μου, βρήκα όλα όσα έψαχνα.
Τήν πίστη,
την αγάπη,
την έμπνευση,
την δύναμη
κι' αυτό το ασυμβίβαστο και διαφορετικό,
που δέν βλέπει ότι οί άλλοι,
αλλά κάτι δικό του, άπιαστο και φαινομενικά, ανθρωπίνως αδύνατο.
Με αυτά λοιπόν τα "παιδικά" εφόδια πορεύτηκα,
και έτσι ακριβώς συνεχίζω.
Ξέρω από καιρό επίσης,
ότι η λογική,
η εξυπνάδα,
η γνώση,
η μόρφωση,
είναι χρήσιμα όπλα,
αλλά παρωχημένα καί άχρηστα,
όταν έχεις να κάνεις με τα μεγάλα.
Δηλαδή τή ζωή καί το θάνατο.
Εκεί, θές "πυρηνικά όπλα".
Όχι παράλογα,
όχι υπόλογα,
αλλά σαφώς, υπέρλογα.
Μόνο το υπέρ τόν λόγον,
μπορεί να εξηγήσει τά ανεξήγητα,
να αγγίξει τό Θεό.
Κι' αυτό, τό έχουμε όλοι μέσα μας.
Με το πού γεννιόμαστε.
Αλλα σιγά, σιγά παύουμε να το ακούμε
και να το εμπιστευόμαστε.
Και πιστεύουμε σε επιστήμες,
αποδείξεις,
ανθρώπους,
θεωρίες πολιτικές και μή,
στα άστρα,
στόν καφέ
καί στού κουφού την πόρτα ....
Πάμε λοιπόν στά κατ' εμέ σίγουρα.
Άλλωστε, εγώ γράφω, αυτό πού διαβάζετε.
Ένας ναρκομανής που χτυπάει τη δόση του,
δεν σώζεται με καλά λόγια,
ευχές,
απειλές ή συμβουλές.
Χρειάζεται "Aμεση δράση".
Εγώ μία μόνο τέτοια ξέρω στην ζωή μου
και μιλάω, από προσωπική εμπειρία.
Τόν Ιησού Χριστό.
Μόνον αυτός μπορεί να επέμβει καί να συντελέσει το θαύμα.
Καί ο ναρκομανής να γίνει "εν ριπή οφθαλμου" καλά.
Ο κουτσός να περπατήσει,
ο τυφλός να δεί.
Καί για να γίνει αυτό χρειάζεται μόνο, πίστη.
Πίστη παιδική, πίστη ακλόνητη.
Πίστη παραμυθένια.
Πίστη ερωτευμένου.
Και να ζητάς, με όλη τη δύναμη
τής λαβωμένης και κομματιασμένης, ψυχής σου.
Καί τότε το θαύμα γίνεται.
Κι απ΄ τά τάρταρα πού είσαι,
μεταφέρεσαι, σε μιά στιγμή, στόν παράδεισο.
Τό ξέρω, το έζησα καί πολλοί άλλοι, κοντά μου.
Μέ μιά γρήγορη λογική υπέρβαση λοιπόν και ταξιδεύοντας από το προσωπικό στό συλλογικό,
θα έλεγα, ότι αυτό ακριβώς, πάει πολύ στραβά στην χώρα μας.
Χάσαμε την πίστη.
Ανταλλάξαμε τον Χριστό με μπιχλιμπίδια, πού τώρα μας τα παίρνουν.
Ανταλλάξαμε την πίστη με ιδέες και λόγια, δηλαδή ιδεολογίες.
Εξ' ορισμού δημιουργήματα τού νού,
ο οποίος όμως, αδυνατεί να συλλάβει, τον δημιουργό του.
Δέν είναι φτιαγμένος ο νούς μας, γι' αυτό.
Βοηθητικό εργαλείο είναι.
Άλλωστε ποιά ιδεολογία,
μπορεί να πάρει σαφή θέση απέναντι, στόν θάνατο;
Καμμία.
Όλες μιλούν για το εδώ καί τώρα.
Αρα, είναι όλες τους για μένα, πνευματικά,
φιλοσοφικά, αλλά και ουσιαστικά, άχρηστες.
Κοντά στον ζωντανό Χριστό λοιπόν καθημερινά, κουβαλώντας,
τίς ατέλειες,
τίς αμαρτίες και τα λάθη μας,
καί γλυκά παρακαλώντας,
να γίνει το δικό Του θέλημα,
για τον εαυτό μας και την χώρα μας.
Μήν θυμώνετε με τούς πολιτικούς,
τούς τηλεαστέρες,
τούς διαπλεκόμενους
καί λοιπούς, πνευματικά ελάχιστους.
"Δείχνουν νικητές και είναι νικημένοι, δείχνουν ζωντανοί κι' είναι πεθαμένοι"
Δεν καταλαβαίνουν,
δέν λυπούνται,
δεν έχουν τύψεις,
δεν γνωρίζουν πατρίδα.
Να θυμώνετε αντιθέτως,
με τόν εαυτό σας πού ένα βήμα,
ή μιά ειλικρινής στιγμή,
σας χωρίζει από την σωτηρία και την αλήθεια,
πού πάντα περιμένουν πλάι σας.
Κάθε μέρα, ένα βηματάκι.
Μιά καλή σκεψη,
μια καλη πράξη,
ένα κλείσιμο για λίγο τής τηλεόρασης
για μια μικρή προσευχή,
μια ευλογία για έναν εχθρό.
Μικρά παιδικά βηματάκια
για να βάλουμε τον εαυτό μας, στήν άλλη διάσταση.
Τής πίστης,
τής χαράς,
τής ελπίδας
και τελικά τής αγάπης.
Ότι τόσο δά ελάχιστο
κάνει ο καθένας μας για τον εαυτό του,
το κάνει τελικά, για την χώρα του.
Μόνο αν αλλάξω εγώ,
αλλάζουν όλα γύρω μου.
Ο Θεός να με συγχωρήσει,
πού αν και νήπιο, τολμάω, να διδάσκω.
Πείτε το ποιητική αδεία,
ή συνθετική παραζάλη.
Καί συγχωρείστε με.
Να΄μαστε όλοι ευλογημένοι.
και την μουσική που βγαίνει από την ψυχή του.
Έτσι, για να πάρουμε μιαν ανάσα...
