Αναζητώντας εκείνη την τρυφεράδα που σε διαλύει και σε λιγώνει, καταφεύγω σε φωτογραφίες των πιο ανύποπτων και αγγελικών υπάρξεων: Των μωρών.
Τα βρέφη, αυτά τα ευλογημένα πλάσματα που έχουν πάνω τους ακόμη το χέρι του Θεού που τα έπλασε, το χάδι της Παναγιάς που τα έστειλε να ζήσουν στον κόσμο, την ζεστασιά της μήτρας και την μυρωδιά αυτή που σε τρελαίνει και δεν σ’ αφήνει να απελπιστείς… Σκέφτεσαι πως όσο τα μωρά φέρνουν στη γη ίσως το πώς ευωδιάζουν οι άγγελοι, μπορεί και την ευωδιά των παραδείσιων ανθέων, δεν μπορείς παρά να έχεις τουλάχιστον μια ελπίδα κρυμμένη μέσα σου (όπως κάποτε έκρυβες τις καραμέλες για τον καιρό της όποιας πίκρας).
Χαζεύοντας εικόνες μωρών, πάντα στέκομαι ιδιαίτερα σε κείνες όπου το βρέφος μασουλάει την πιπίλα του. Δεν ξέρω γιατί , νιώθω πως εδώ το παιδάκι ανταμώνει την πρώτη του ηδονή αλλά και το πρώτο ψέμα καθώς η πιπίλα δεν είναι παρά ένα πλαστικό, μια φούσκα, ένα πράγμα δίχως γεύση πλην όμως τόσο προκλητικό και αγαπημένο.
Το ύφος των μωρών έχει μια δίψα για ζωή και ταυτόχρονα μια γλυκιά παραίτηση σαν να ξαναβρέθηκαν για λίγο εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν ή σαν κάποιος να τους «διδάσκει» τι είναι το μέλι….
Γι’ αυτό ανατρίχιασα όταν διάβασα ότι βρέθηκε και θα κηδευτεί ο πιο μικρός αγνοούμενος της κυπριακής τραγωδίας και είναι ο Ανδρέας που δολοφονήθηκε στην ηλικία των έξι μηνών…..
Δίπλα βρέθηκε η πιπίλα του!
Σαν μαρτυρία της απανθρωπιάς, σαν διαμαρτυρία των αδικαίωτων της Κύπρου, σαν βαρύ κατηγορητήριο για τον παγκόσμιο «πολιτισμό», σαν κόλαφος για τους δήθεν που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, λέει.
Το αγόρι είναι κομμάτι μιας από τις πιο μεγάλες οικογενειακές τραγωδίες της εισβολής όπως αναφέρεται στο προηγούμενο κείμενο "Ο πιο μικρός αγνοούμενος κηδεύεται".
Ο Ανδρέας αν προλάβαινε να ζήσει θα είχε σήμερα μόλις ξεπεράσει τα 40 του χρόνια, θα είχε κάνει την κοιλίτσα των σαραντάρηδων, τα παιδιά του θα ήταν στο Πανεπιστήμιο και θα ονειρεύονταν την ώρα που θα έδινε την πιπίλα στα εγγόνια του…..
Η ζωή του Ανδρέα όμως ορίστηκε και περιορίστηκε από μία ορφανή πιπίλα και μία σφαίρα, μπορεί και από μία κραυγή της μάνας του
«Αφήστε το παιδί», ίσως και από κείνο το τρελό γέλιο που γελάνε οι εκτελεστές όταν βλέπουν το αίμα να επιβραβεύει την….λεβεντιά τους!
Η πιπίλα του μωρού, θλιμμένη τόσα χρόνια τώρα, θα μπει δίπλα σε ό ,τι απέμεινε από το αγόρι που μόλις έφυγε από τον παράδεισο, ξαναγύρισε τρομαγμένο εκεί…..
Και ο κόσμος, θα συνεχίσει την πορεία του (σαν ειρωνεία) προς την ειρήνη και την ευτυχία!!!!!!!
Όμως όσο συνεχίζουν να υπάρχουν ταυτόχρονα πιπίλες και σφαίρες, οι ευτυχείς προοπτικές δεν είναι παρά η αυταπάτη των λαών και το φτύσιμο των παγκόσμιων αφεντικών στα μούτρα των απλών ανθρώπων…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου