Το όνομά της, αλλά και η φυσιογνωμία της, μάς φάνηκαν γνωστά.
Έτσι, ψάχνοντας βρήκαμε προηγούμενη ανάρτησή μας, που πρωταγωνιστούσε ξανά η ίδια αθλήτρια, από το μακρινό 2016, από τότε δηλ. που έγιναν οι προηγούμενοι Ολυμπιακοί αγώνες.
Που να φανταζόμασταν σήμερα, 5 ολόκληρα χρόνια μετά, βλέποντας την είδηση μέσα από την ανάρτηση της "συν αυτώ" φίλης, Dionysia Kipioti, πως αυτή η απίστευτη γυναίκα θα συνέχιζε να προπονείται και να αγωνίζεται για ακόμα 5 ολόκληρα χρόνια...
"Η 46χρονη Οκσάνα Τσουσοβίτινα από το Ουζμπεκιστάν αποτελεί άλλη μια από τις όμορφες ιστορίες των Ολυμπιακών Αγώνων. Την Κυριακή, 25 Ιουλίου 2021, η Οκσάνα ολοκλήρωσε την παρουσία της στην 8η διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων της καριέρας της, σε ένα αγώνισμα που οι περισσότεροι γυμναστές αναγκάζονται να αποσυρθούν με το που μπαίνουν στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους, εξαιτίας της καταπόνησης που βιώνει το σώμα τους.
Έχοντας πάρει κι αυτή βέβαια την απόφαση να αποσυρθεί νωρίς, η γυμνάστρια που συμμετείχε το 1992 με την Ενωμένη Ομάδα των αθλητών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο, θα είχε την... προβλεπόμενη πορεία πολλών συναδέλφων της. Το 2001 όμως, βλέποντας τον τριών ετών γιο της να δίνει μια άνιση μάχη με τη λευχαιμία, αποφασίζει να επιστρέψει στην ενεργό δράση ώστε να μαζέψει λεφτά για τη θεραπεία του. Μετακομίζει στη Γερμανία και ξεκινάει να κερδίζει χρήματα συμμετέχοντας σε τουρνουά και πρωταθλήματα, ενώ όπως ήταν λογικό, οι Ολυμπιακοι Αγώνες την περίμεναν.
Ο γιος της, Άλισερ, κατάφερε να εξασφαλίσει τη θεραπεία και να γίνει καλά, όμως η Οκσάνα δεν σταμάτησε να αγωνίζεται και εν τέλει έσπασε κάθε προηγούμενο στον χώρο της γυμναστικής. Στα 46 της λοιπόν, έβαλε ενα ένδοξο τέλος με ακόμα μια συμμετοχή, κερδίζοντας τον θαυμασμό των κατά πολύ μικρότερων αντιπάλων της και τον σεβασμό ολόκληρης της αθλητικής κοινότητας!
.......................................................................................................
Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, η Τσουσοβίτινα, είναι έτοιμη ν΄ ανοίξει ένα κεφάλαιο στην ζωή της. Αλλωστε, ο 21χρονος Αλισερ, είναι αυτός που ανησυχεί για την υγεία της και για έναν ενδεχόμενο τραυματισμό. Ο επόμενος στόχος της, είναι η δημιουργία μίας ακαδημίας γυμναστικής στην Τασκένδη, προκειμένου να «εκκολαφθούν» νέοι πρωταθλητές. Παράλληλα, η Τσουσοβίτινα, θέλει να εξακολουθήσει να προσφέρει θέαμα και χαρά στους ανθρώπους, όχι όμως σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Μέσω παραστάσεων με θέμα «ένα θέαμα στο θέατρο της γυμναστικής», η 46χρονη Ολυμπιονίκης, θέλει να καταστήσει δημοφιλές το άθλημα στο Ουζμπεκιστάν και να προτρέψει τους γονείς να οδηγήσουν τα παιδιά τους στα γυμναστήρια.
Κρατώντας έντονα στην μνήμη της, την στιγμή που στο Πεκίνο μοιράσθηκε το βάθρο μαζί με δύο κοπέλες νεότερες κατά δέκα και πλέον χρόνια, η Οξάνα, έζησε το 2008, μία εμπειρία σπουδαιότερη, ακόμη και από την Ολυμπιακή διάκριση. Ηταν όταν επέστρεψε και ο θεράπων ιατρός, της είπε πως ο Αλισερ θεραπεύθηκε...
Η Οκσάνα Τσουσοβίτινα ανάμεσα στον γιο και τον σύζυγό της / Photo by: Oksana Chusovitina – Instagram.
Με την ολοκλήρωση της προσπάθειάς της στο άλμα, στο Τόκιο, με την 14η θέση, έδωσε τέλος στη σπουδαία και τριών δεκαετιών καριέρα της.
Παραδέχθηκε πως «υπήρχαν μέρες που αισθανόμουν χάλια από την προπόνηση… Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, ήμουν χαρούμενη και αυτός ήταν ο λόγος που δεν έπαιρνα την απόφαση να αποσυρθώ».
Εξήγησε ότι «πλέον, το κορμί μου αλλά και το μυαλό μού έδειξαν για πρώτη φορά ότι δεν έχω άλλες δυνάμεις» και αρνείται τον χαρακτηρισμό «πρότυπο». Συμπληρώνοντας πως «μου είναι αρκετό να έχω εμπνεύσει ακόμη και ένα κορίτσι να ασχοληθεί με τη γυμναστική. Αυτό που ξέρω ότι πέτυχα είναι πως κατάφερα να πείσω πολλές αθλήτριες ότι εκτός από γυμνάστριες μπορούν να είναι γυναίκες, σύζυγοι και μητέρες».
Μετά τον αγώνα της η Εθνική των Η.Π.Α. «πρόλαβε» να βγάλει μαζί της μία αναμνηστική φωτογραφία. Οι νεαρές σταρ, ανάμεσά τους και η Σιμόν Μπάιλς, την κοίταξαν για άλλη μία φορά με δέος.
Η ίδια η Οκσάνα Τσουσοβίτινα απλώς πρόσθεσε ότι «σημασία έχει να μάθουμε ότι δεν μπορεί κανένας να μας πει τι δεν μπορούμε να δοκιμάσουμε και να πετύχουμε».
«Οι ρυτίδες έρχονται μόνο σε εκείνα τα πρόσωπα που έχουν χαμογελάσει», πιστεύει ο Τζίμι Μπάφετ.
Η Οκσάνα Τσουσοβίτινα έχει χαμογελάσει και έχει κλάψει. Αλλά δεν έχει μετανιώσει.
Διότι όπως επιμένει, «πρέπει πάντα να προσπαθείς. Αν αποτύχεις, τουλάχιστον θα ξέρεις πως το δοκίμασες. Αν δεν προσπαθήσεις, θα το μετανιώσεις για πάντα».
Photo by: Oksana Chusovitina / Instagram.
* Πριν δεις τι λέγαμε για εκείνη το καλοκαίρι του 2016, δες εδώ το βίντεο για την τελευταία της (δεν παίρνουμε και όρκο...) εμφάνιση!
"Στα 41 της, η Oksana Chusovitina έγινε η μεγαλύτερη σε ηλικία γυμνάστρια που μετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι η 7η συμμετοχή της στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη, αριθμός που επίσης είναι ρεκόρ. Εκείνη ήθελε μόνο να κρατήσει στη ζωή τον 17χρονο γιο της.
Υπάρχουν αθλητές που δεν αντέχουν ούτε τη σκέψη να αποσυρθούν, γιατί το σπορ τους είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν στη ζωή τους. Η μόνη δραστηριότητα στην οποία είναι καλοί, που τους επιτρέπει να αισθάνονται άνετα, οικεία.
Υπάρχει και η Oksana Chusovitina, την οποία είδατε να μετέχει στα προκριματικά της ενόργανης στο Ρίο, σε ηλικία 41 χρόνων -και δύο μηνών. Η αλήθεια είναι πως πια αγωνίζεται... από κεκτημένη. Μέχρι πρότινος ωστόσο, είχε μια πολύ ουσιαστική προτεραιότητα: να κρατά στη ζωή τον γιο της, ο οποίος διαγνώσθηκε σε ηλικία τριών χρόνων με επιθετική λεμφοκυτταρική λευχαιμία. Θα σου πω τι είναι αυτό, όπως θα σου πω για τη δύναμη που έχει η μητέρα του.
Η τρίτη από δεξιά
Έως τον Νοέμβριο του 1999 είχε γίνει πρωταθλήτρια εφήβων στη Ρωσία -στο άλμα-, το 1998 και το 1990, οπότε πρόσθεσε την πρώτη θέση στις ασκήσεις εδάφους, είχε πάρει την πρώτη θέση στους Αγώνες Καλής Θέλησης στο Σιάτλ, είχε φορέσει το χρυσό στο Παγκόσμιο του 1991 στις ασκήσεις εδάφους και το αργυρό στο άλμα, είχε φορέσει το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο το 1992 στη Βαρκελώνη, είχε πάει και στους Αγώνες της Ατλάντα και του Σίδνεϊ και είχε προσθέσει άλλα πέντε μετάλλια διεθνών διοργανώσεων στη συλλογή της. Οι επιτυχίες της αφορούσαν δυο έθνη: την ΕΣΣΔ και από το 1992 το Ουζμπεκιστάν.
Με το μπλε ο Kurbanov
Στις 18 Νοεμβρίου του 1999 έγινε μητέρα. Του Alisher. Ήταν ο καρπός του έρωτα της με τον συμπατριώτη της -Ουζμπέκο- Ολυμπιονίκη στην ελληνορωμαϊκή πάλη, Bakhodir Kurbanov. Είχαν γνωριστεί το 1994, στους Πανασιατικούς Αγώνες της Χιροσίμα, παντρεύτηκαν το 1997 και δυο χρόνια μετά έγιναν γονείς. Εκείνη επέστρεψε στους αγώνες και έγινε η τέταρτη γυμνάστρια που δεν διέκοψε την καριέρα της, μετά την μητρότητα.
Στις 6 Οκτωβρίου του 2002 το ζευγάρι έδωσε συνέντευξη στο Associated Press. Στα 27 της, η Oksana ήταν η μεγαλύτερη γυμνάστρια που είχε πάρει μέρος στους Πανασιατικούς Αγώνες εκείνης της χρονιάς (πήρε το χρυσό στο άλμα και στις ασκήσεις εδάφους και το χάλκινο, στο ομαδικό). Στα 29 του, ο Bakhodir είχε τερματίσει τέταρτος στα 66 κιλά. Διαβεβαίωνε ωστόσο πως "είμαι χαρούμενος για τη γυναίκα μου. Αν νικά εκείνη, τότε όλα είναι καλά". Η σύζυγος του πρόσθεσε πως "ήλθαμε ως οικογένεια. Τα μετάλλια ανήκουν και στους δυο μας".
Ήθελε να αποσυρθεί στα 27
Διατράνωναν την αγάπη τους, παρά το αταίριαστο τους (ο Bakhodir ήταν 18 εκατοστά πιο ψηλός και 27 κιλά βαρύτερος από την αγαπημένη του) και εξηγούσαν ότι "κλέβουμε χρόνο στο πρωινό και το βραδινό για να βρισκόμαστε, όταν είμαστε στην ίδια διοργάνωση". Οι γονείς της Oksana δεν είχαν τρελαθεί με τον Kurbanov, γιατί η οικογένεια εκείνης ήταν Χριστιανή Ορθόδοξη (η ίδια δήλωνε άθεη) και εκείνος Μουσουλμάνος -και παλαιστής, όπως τα τέσσερα μεγαλύτερα αδέλφια του. Πείστηκαν να... δώσουν το χέρι της "γιατί τους έπεισα πως τον αγαπώ. Ήταν και καλύτερος από τους προηγούμενους φίλους μου".
Ο γιος τους επρόκειτο να κλείσει σε ένα μήνα τα τρία. Τι θα γινόταν; Γυμναστής ή παλαιστής; "Θα παίξει τένις, γιατί εκεί είναι τα λεφτά" είχε απαντήσει η Chusovitina, πριν αποκαλύψει πως σκεφτόταν να αποσυρθεί για να πάρει μεταπτυχιακό ως καθηγήτρια φυσικής αγωγής και να εξασκήσει αυτό το επάγγελμα. Ο άνδρας της σπούδαζε οικονομικά και σκεφτόταν να γίνει προπονητής στο άθλημα του. Λίγες ημέρες μετά, θα άλλαζαν όχι μόνο πλάνα, αλλά και ζωή.
Η μετανάστευση και ο αγώνας ζωής
Ο Alisher διαγνώστηκε με επιθετική λεμφοκυτταρική λευχαιμία. Το ζευγάρι δεν είχε ασφάλεια και στη χώρα του δεν υπήρχε κάποιος ογκολόγος που να εξειδικεύεται στο πρόβλημα του παιδιού. Όπως αναζητούσαν την καλύτερη δυνατή λύση, δέχθηκαν την πρόταση που τους έκαναν οι Shanna και Peter Brüggemann, προπονητές σε σύλλογο της Κολωνίας, στη Γερμανία. Είχαν ήδη βρει ένα πρόγραμμα στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της πόλης, που ήταν σε πειραματικό επίπεδο και δεχόταν το παιδί τους. Οι γονείς μπορούσαν να μείνουν σε κοιτώνα του Πανεπιστημίου, δωρεάν.
Ο μικρός άρχισε να ανταποκρίνεται στη θεραπεία και η Oksana επέστρεψε στις προπονήσεις. Παράλληλα, στη Γερμανία και τη Γαλλία οι ομοσπονδίες της γυμναστικής είχαν ξεκινήσει αγώνα, για να συγκεντρωθούν χρήματα που θα βοηθούσαν τον Alisher να ζήσει. Έως τον Ιανουάριο του 2003 είχαν συγκεντρωθεί περισσότερα από 15.800 ευρώ. Τον Φλεβάρη έγιναν 19.000 και ένα χρόνο μετά ήταν 30.000.
Βάσει των κανονισμών που υπήρχαν στη Γερμανία έπρεπε να περάσουν τρία χρόνια μετά τη μετακόμιση για να πάρει την υπηκοότητα. Έως το 2006 λοιπόν, εκπροσωπούσε το Ουζμπεκιστάν (στα παγκόσμια του 2003 -πήρε το χρυσό στο άλμα- και του 2005 και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας) και με τα χρήματα που κέρδιζε από τις επιτυχίες της -εμφανίστηκαν και χορηγοί να βοηθήσουν-, μπορούσε να συντηρεί το παιδί της. Μετά το 2006 φόρεσε το εθνόσημο της Γερμανίας, με την άδεια της πατρίδας της. Η πρώτη συμμετοχή με την τρίτη χώρα ήταν στο Παγκόσμιο του 2006, οπότε πήρε το χάλκινο στο άλμα.
"Δεν έχω επιλογή"
Το 2005, στα 30 της, παραμονή της ένατης συμμετοχής σε Παγκόσμια πρωταθλήματα (αριθμός ρεκόρ) μίλησε για το θέμα που αντιμετώπιζε η οικογένεια. Ομολόγησε ότι "αν δεν αγωνίζομαι, ο γιος μου δεν θα ζήσει. Τόσο απλό είναι το θέμα. Ο Alisher υποβλήθηκε σήμερα σε επέμβαση και αυτό έγινε, γιατί μπορώ και κερδίζω χρήματα. Δεν έχω επιλογή". Ενημέρωσε πως ο μικρός χρειαζόταν τρία τεστ αίματος, κάθε μήνα "αλλά κατά τα άλλα είναι όπως όλα τα άλλα παιδιά". Ευχαρίστησε τη διεθνή κοινότητα της γυμναστικής που είχε συγκεντρώσει πια 120.0000 ευρώ για τον Alisher και κατέληξε στο ότι "θα παίρνω μέρος σε αγώνες, όσο μπορώ να το κάνω. Στην τελική, όταν πατάς το πόδι σου στο πόντιουμ, δεν σε ρωτά κανείς αν είσαι 15 ή 30. Αν έχω κουραστεί; Ναι. Αλλά έχω έναν πολύ καλό λόγο που κάνω ό,τι κάνω".
Τότε είχε πει πως έχει ως στόχο να πάει στο Πεκίνο "και μετά θα δω τι θα κάνω". Το 2009 είχε δηλώσει ότι "το Παγκόσμιο του προσεχούς Οκτωβρίου θα είναι η τελευταία μου διοργάνωση. Αρκετά". Παρ' όλα αυτά, μετείχε σε διοργανώσεις του 2010 και το 2011 βρέθηκε στο δεύτερο σκαλοπάτι του βάθρου στο Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο -στο άλμα. Το αυτό συνέβη και στο Ευρωπαϊκό του 2012. Πώς μετά να μην πάει στο Λονδίνο; Εκεί ήταν πέμπτη και ενημέρωσε ότι "εγκαταλείπω, για να αφοσιωθώ στην προπονητική". Το επόμενο πρωί είχε μετανιώσει.
Επέστρεψε ένα χρόνο μετά, με ζητούμενο να πάει στο Ρίο. Αυτή τη φορά ξανά με το Ουζμπεκιστάν. Αν θα σταματήσει; Μην παίρνεις και όρκο. Ο Alisher είναι πια μεγαλύτερος... της μικρότερης σε ηλικία γυμνάστριας που βρίσκεται στο Ρίο. Δεν σου είπα και ότι το 2014 ελευθερώθηκε από τον καρκίνο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου