Γιατί είχε παλικαρίσια την υφή, είχε ζωντανή την φλόγα μέσα του.
Και φίλοι, αυτά τα θρασύδειλα τομάρια, δεν πυροβόλησαν μόνο το πρόσωπο, την ψυχή του, το σπινθηροβόλο βλέμμα του, πυροβόλησαν τη Σημαία, τον πολιτισμό μας, τους σκλαβωμένους πόθους, αυτή τη ασίγαστη ελεύθερη παρουσία, πού από την Κυριακή και προς τα πέρα, αναστάτωσε την παγκόσμια ειδησεογραφία.
Η λογική του κάθε πυροβολισμού, είναι η εξόντωση της όποιας απειλής, και για εκείνους που τουφέκισαν ένα πρόσωπο και μία σημαία στον ιστό, απειλή θεώρησαν την αιώνια ανεξίτηλη φλόγα, αυτή την λιονταρίσια σπίθα της Ρωμιοσύνης, που αυθεντική και πηγαία ξεπήδησε από τα σπλάχνα του Κωνσταντίνου, και διατρανώθηκε μαζί με Τον Σταυρό και την Σημαία, εκεί στις ρίζες τις Ελληνικές, στα αθάνατα Ελληνικά μνημεία.
Αυτό πυροβόλησαν, αυτό θέλησαν να σκοτώσουν, αυτό έτρεμαν από φόβο.
Στον κόσμο πεθαίνουν χιλιάδες κάθε ημέρα, για τα ιδανικά όμως της ελευθερίας, στα δάχτυλα του ενός χεριού, και έχουν τόπους να πέφτουν αυτά τα κορμιά,
κάτι σαν τάμα λογίζεται, κάπου ανάμεσα στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Βόρεια Ήπειρο, εκεί όπου μοσχοβολάει περισσότερο ο Ελληνισμός.
Δεν πάει παραπέρα αυτό το θανατικό, είναι ταγμένο να γυρνάει γύρω από τα σύνορα της Ελλάδας για έτσι νιώθει πως ριζώνει ανεξίτηλα την Ρωμιοσύνη.
Γι αυτό, αυτό το δέντρο, θα παραμείνει αιώνια ανθισμένο,
ποτίζεται από το αίμα και τις θυσίες των Ελλήνων, που αγάπησαν πολύ.
Κανένα άλλο δέντρο στον κόσμο δεν καρποφορεί τέτοιο πολιτισμό, εκτός της Πίστεως και της Ελλάδας.
Κάνενα άλλο δέντρο δεν βγάζει τέτοιους καρπούς,
τέτοιους αληθινούς εραστές.
Γι αυτό καθόλου δεν πείθομαι πώς το παλικάρι αυτό ανταπόδωσε πυροβολισμό.
Άλλωστε τι να πυροβολούσε και τι να σκοτώσει, δεν υπήρχε κάτι περισσότερο από ένα πεθαμένο πολιτισμό, στα πρόσωπα των δολοφόνων του.
Δεν μπορώ κάτι άλλο να σκεφτώ, πήγε εκεί, γιατί επέλεξε έτσι να πεθάνει,
διάλεξε το μνήμα του, διάλεξε τον περήφανο τρόπο του,
διάλεξε και την ημέρα για να τιμάται και Εκείνος, στα αθάνατα μνημεία των πεσόντων για την λευτεριά της Ελλάδας, και φώναξε με το αίμα του, όσο κανείς άλλος μακρύτερα στο σύμπαν, και βαθύτερα στις ψυχές μας,
το "Ελλάδα σε αγαπώ".
Θαυμάζω τούτο το παλικάρι που ποτέ δεν έπαψε να ονειρεύεται και να φωνάζει, για ότι αγάπησε τόσο πολύ.
Θαυμάζω τούτο το παλικάρι που ζούσε στην υπέρβαση της ελευθερίας.
Αυτή η φωνή του από παραπροχτές, συνεχώς αντηχεί ακατανόητα σε όλο το σύμπαν και μας ξυπνάει από ένα λήθαρχο βαθύ, σαν μια γνώριμη παρουσία πού ξεδιπλώνεται από την ενδοξη ιστορία μας.
Δεν υπάρχει δυνατότερη φωνή, από αυτή του Δικαίου πού γράφεται με το αίμα έστω ακόμη και του ενός, και δεν υπάρχει φρικτότερη φωνή από αυτή της εκούσιας θυσίας για την τιμή της ελευθερίας, και της Πατρίδας.
Ειπώθηκε, πώς όνειρό του ήταν να χτίσει Εκκλησία στα σύνορα στο σημείο των πεσόντων για να ενώσει τους Χριστιανούς της Ελλάδας και της Β. Ηπείρου.
Την θεμελίωσε λοιπόν την Εκκλησία με το αίμα του κατά τους πόθους του, με αντιμήνσιο Εθνομάρτυρα τον ίδιο του τον εαυτό, και πάνω εκεί ενωθήκαμε όλοι οι Χριστιανοί του κόσμου, του ουρανού και της Γης.
Και ναι το μνημόσυνο και η τιμή του Εθνομάρτυρα, είναι η μόνο η μίμησή του.
Ας φροντίσουμε ο καθένας στον τόπο του να λιονταρεύουμε, μόνο έτσι αναπτερώνεται η ελπίδα της όποιας λευτεριάς.
Ζώντας σε αυτή την τρέλα της αμείωτης υπέρβασης, όπως την ζούσε εκείνος,,,
πεθαίνουμε με το χαμόγελο.
Αιώνια του η μνήμη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου