«Δεν φοβήθηκαν να υιοθετήσουν δυο παιδιά με αναπηρία και μας έκαναν πολύ ευτυχισμένους»

«Αν ήταν βιολογικά μας παιδιά και είχαν κάποια αναπηρία δεν θα τα αγαπούσαμε; Ποια η διαφορά; Εμείς θα τους αγαπάμε και πάντα θα τους στηρίζουμε»

Στα καστανά του μάτια λάμπει η αγνότητα και η καθαρότητα της ψυχής του. Πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές αλλά νιώθει ευτυχισμένος που δεν είναι ανάμεσα στα εγκαταλελειμμένα παιδιά, της μοναξιάς, αλλά στα πιο τυχερά…

Ο Δημήτρης Γιαννή αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα στις 23/2/1992 και ζω στην Δερύνεια. Δεν γνώρισα ποτέ τους βιολογικούς μου γονείς. Όταν ήμουν βρέφος, μαζί με τον δίδυμο αδελφό μου, μας άφησαν στο ορφανοτροφείο. Δεν ξέρω αν μας εγκατέλειψαν επειδή δεν είχαν χρήματα να μας μεγαλώσουν ή επειδή είχαμε κάποια μορφή αναπηρίας.

Υπήρξα όμως πολύ τυχερός στη ζωή μου…
Οι θετοί μου γονείς, δεν ήθελαν να με χωρίσουν από τον αδελφό μου και μας υιοθέτησαν και τους δυο. Έκαναν όλες τις απαιτούμενες διαδικασίες και το 1994 ταξίδεψαν από την Κύπρο στην Γιουγκοσλαβία με μοναδικό σκοπό, να μας σφίξουν στην αγκαλιά τους.

Όταν έμαθαν από τους υπεύθυνους του ορφανοτροφείου ότι έχουμε κάποια μορφή αναπηρίας, εκείνοι χαμογέλασαν και τους απάντησαν: «Αν ήταν βιολογικά μας παιδιά και είχαν κάποια αναπηρία δεν θα τα αγαπούσαμε; Ποια η διαφορά; Εμείς θα τους αγαπάμε και πάντα θα τους στηρίζουμε» και αυτό έκαναν! Μας λατρεύουν και είναι δίπλα μας κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θελήσαμε ποτέ να ψάξουμε για τους βιολογικούς μας γονείς. Έχω ακούσει ότι υπάρχουν ζευγάρια που νομίζουν ότι μπορούν να μεγαλώσουν ένα παιδί με αναπηρία αλλά δεν το άντεξαν με αποτέλεσμα να το επιστρέψουν πίσω λες και είναι αντικείμενο.
Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε μέρα ευχαριστώ το Θεό, χαίρομαι που σε μένα και στον αδελφό μου, έστειλε αυτούς τους γονείς.

Σχετικά με την αναπηρία μου…
Διαγνώστηκα με σύνδρομο Asperger (επίσης γνωστό ως διαταραχή Άσπεργκερ ή απλά Άσπεργκερ, είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία ενώ παράλληλα εκδηλώνεται με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα.

Διαφέρει από τις άλλες διαταραχές του φάσματος του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης. Η φυσική αδεξιότητα και η άτυπη (περίεργη, παράξενη) χρήση της γλώσσας αναφέρονται συχνά ως συμπτώματα. Επίσης, με τον αδελφό μου, γεννηθήκαμε με τα πόδια του κλαμπ (Πρόκειται για μια συγγενή παραμόρφωση που περιλαμβάνει ένα πόδι ή και τα δύο. Το επηρεασμένο πόδι φαίνεται ότι έχει περιστραφεί εσωτερικά στον αστράγαλο. Το πόδι δείχνει προς τα κάτω και προς τα μέσα, με τα πέλματα των ποδιών στραμμένα προς τα πίσω. Χωρίς θεραπεία, οι άνθρωποι με πόδια κλαμπ συχνά φαίνεται να περπατούν στους αστραγάλους τους ή στις πλευρές των ποδιών τους)

Έκανα λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, φυσικοθεραπεία και οξυγονοθεραπεία. Πήγα κανονικά σχολείο αλλά με συνοδό και πρόγραμμα στήριξης. Στο Δημοτικό ήταν όλα καλά μα στο Γυμνάσιο πέρασα πολύ δύσκολα. Τα παιδιά με κορόιδευαν καθημερινά, δεχόμουν άγριο bullying και δεν άντεχα…

Με φώναζαν νάνο, καθυστερημένο και πως έμοιαζα με σατανιστή. Μου έβαζαν πινέζες στην καρέκλα και πέθαιναν στα γέλια. Να φανταστείτε οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με πάνε σε παιδοψυχολόγο και παιδοψυχίατρο. Ήταν τα χειρότερα χρόνια της ζωής μου.

Ευτυχώς μετά, στην Τεχνική Σχολή, όλα ήταν αλλιώς. Τα παιδιά εκεί με αγαπούσαν, το ίδιο και οι καθηγητές μου. Έκανα φίλους που ακόμα βλέπω.

Ο αδελφός μου πήγε στην Αγγλία για σπουδές και η αλήθεια μου λείπει πολύ. Όμως, πάντα μου άρεσε να κάνω πράγματα που αγαπώ. Πέρα από το σχολείο πήγαινα και κολύμπι. Άρχισα από τότε που ήμουν 6 χρονών και συμμετείχα σε δεκάδες διαγωνισμούς: Παγκύπριους, Πανελλήνιους και Παγκόσμιους, αποσπώντας κατά πλείστον χρυσά μετάλλια...

(ολόκληρο το άρθρο εδώ)