"...Οι ελάχιστες πράξεις, που άλλοτε φαίνονταν αχρείαστες, είναι υψίστης σημασίας..."

Αν ξέρετε ανθρώπους που δεν φοράνε σταυρό, όντας βαπτισμένοι Χριστιανοί, να τους κάνετε δώρο ένα σταυρουδάκι για τον λαιμό, όχι πολύ ακριβό.

Και ειδικά σε παιδιά γνωστών σας και φίλων, που βλέπετε ότι δεν φορούν.

Και να τους λέτε:

«Βλέπετε πόσα κακά γίνονται στον κόσμο, τόσοι θάνατοι από τροχαία, τόσοι θάνατοι από πυροβολισμούς, δολοφονίες, καταστροφές...

Να φοράς τουλάχιστον ένα σταυρό εκείνην την ώρα, να μπορείς να τον πιάσεις να προσευχηθείς, να επικαλεστείς το όνομα του Θεού να σε βοηθήσει.»

Δεν μας εξασφαλίζει κανείς ότι δεν θα έχουμε κι εμείς την ίδια τύχη, αλλά εκείνη την ώρα είναι μια ελπίδα.

Ενδυναμώνεται η πίστη μας όταν ξέρουμε ότι έχουμε έστω και κάτι που μπορούμε να κάνουμε εκείνη την ώρα.

Και ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο στην ζωή μας.

Ο παππούς μου έλεγε πως όλοι οι άνθρωποι και τα πλοία την άγκυρα τη ρίχνουν κάτω, μέσα στη θάλασσα, ενώ ο Χριστιανός την άγκυρα τη ρίχνει επάνω!

Το να φοράς, λοιπόν, σταυρό μ' αυτό το σκεπτικό, δείχνει ότι έχεις ρίξει την άγκυρά σου επάνω.

Και όσον αφορά την πίστη μας πρέπει να σκεφτόμαστε και να σκεφτόμαστε ως επί το πλείστον, πρακτικά. 

Για να μην πω πως πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο πρακτικά.

Να ξεκινάμε από το βασικό θέμα μας που είναι ο θάνατος, διότι αυτή τη μετάβαση και αυτό το όριο καταργεί η πίστη μας προσφέροντάς μας την αιώνια ζωή, και να σκεφτόμαστε και να πράττουμε γύρω από τη θωράκιση τη δική μας αλλά και των γύρω μας. 

Θα μας ζητηθεί λόγος που δεν μεριμνήσαμε να κάνουμε τέτοιες βασικές πράξεις για τους γύρω μας.

Τι να σου κάνουν τα αντι-αιρετικά κηρύγματα, 

τι να σου κάνουν οι αγαθοεργίες, 

τι να σου κάνουν τα πάντα όλα 

όταν ο άλλος δεν φορά σταυρό, 

όταν δεν κάνει σωστά τον σταυρό του στην Εκκλησία 

όπου κανείς δεν θα του πει τίποτα και κανείς δεν τον βιάζει, 

ούτε τον εξαναγκάζει να τον κάνει βιαστικά; 

(Έχει όλον τον χρόνο του κόσμου να κάνει ένα σταυρό σωστά και δεν τον κάνει.)

Κι όμως, ο σταυρός σώζει, δεν σώζει το κήρυγμα.

Η πράξη σώζει, όχι η ακρόαση.

Είναι πολύ απλά πράγματα αυτά, που όμως δείχνουν πόσο ο άνθρωπος σκέφτεται σωστά γύρω από τη σωτηρία του. 

Κι αν μπορείς να πεις σε κάποιον κάτι γι' αυτά, διακριτικά, όχι επιβλητικά, πρέπει να το κάνεις.

Απολύτως πρακτικά και απλά πράγματα.

Και σ' αυτά επέμενε σ' όλα τα κηρύγματά του ο παππούς μου, που ήταν σκεύος εκλογής του Χριστού.

Δεν ασχολήθηκε με τη θεωρία του ακτίστου φωτός όταν κήρυττε στον κόσμο, ούτε με το πώς να κατορθώσει ο άνθρωπος την απάθεια, παρότι ο ίδιος τα μελετούσε αυτά και είχε και εμπειρίες από πρώτο χέρι, και πολλές εμπειρίες όπως διαβάζει κανείς στη βιογραφία του.

Αλλά τι έλεγε;

Κάντε σωστά τον σταυρό σας· 

να εκκλησιάζεστε και να κοινωνείτε τακτικά· 

να μη σηκώνεστε να φεύγετε από την Εκκλησία πριν το Δι' ευχών· 

να πηγαίνετε στις κηδείες και στα μνημόσυνα για να προσευχηθείτε και όχι για να σας βλέπουν οι άλλοι ότι πήγατε· 

κόψτε την αμαρτία, 

το παράνομο κρεβάτι, 

τις παράνομες σχέσεις, 

τα απρεπή θεάματα, 

την κλεψιά στις δουλειές, 

τις βρισιές και τις βλασφημίες 

και να νηστεύετε.

Αυτά συνεχώς επαναλάμβανε σε όποιο κήρυγμα κι αν έκανε, ακόμη κι αν το κήρυγμα ήταν να αναλύσει, για παράδειγμα, τον Ακάθιστο Ύμνο.

Διότι αν δεν ξεκινήσει ο άνθρωπος από τα βασικά, από τα πολύ βασικά: 

να φορά σταυρό, 

να κάνει σωστά τον σταυρό του, 

να πηγαίνει εκκλησία, 

να θυμάται ότι σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, 

πώς θα φτάσει στα πιο προχωρημένα; 

Δεν γίνεται. 

Κι ας τα διαβάσει, 

κι ας του τα πουν, 

και θαύματα να του γίνουν, 

θα του φαίνονται άπιαστα και φαντασμαγορικά 

και γρήγορα θα τα ξεχάσει.

Και θυμάμαι, με την ευκαιρία, ένα άρθρο στη Lifo στο οποίο η αρθρογράφος διατεινόταν ότι το βάπτισμα μπορεί να γίνει και σε μεγαλύτερη ηλικία και ότι πιο σημαντικά είναι το σχολείο, η εκπαίδευση και άλλα πράγματα από το να πιέζουμε το παιδί να βαπτιστεί.

Συνήθως δεν ασχολούμαι με το τι λέει ο καθένας, διότι στις μέρες μας οι άνθρωποι κοιτάνε μόνο τους εαυτούς τους και τι θέλουν αυτοί, όχι τι είναι συμφέρον για τον άνθρωπο. 

Δεν κάνουν πολλά παιδιά, για να σώσουν δήθεν το περιβάλλον και άλλες μπούρδες, ενώ οι ίδιοι χρησιμοποιούν και θέλουν τεχνολογία που καταστρέφει το περιβάλλον.

Έκανα ένα σχόλιο στο άρθρο τότε, όπου της εξηγούσα της ενδιαφερομένης κυρίας για την αποφυγή καταπιέσεως των παιδιών, ότι όσα υλικά κι αν προσφέρεις στο παιδί και όσες γνώσεις κι αν του προσφέρεις και μεριμνήσεις να αποκτήσει, μπορεί να μη φτάσει να τις αξιοποιήσει γιατί θα το προλάβει ο θάνατος. 

Κι αυτό είναι ένα ζήτημα που απασχολούσε εξ αρχαιοτάτων χρόνων τους ανθρώπους. 

Δεν προέκυψε τώρα. 

Οπότε, αν δεν λύσεις το θέμα του θανάτου, που είναι το μόνο βέβαιο, ό,τι άλλο κι αν κάνεις, είναι μάταιο και ανούσιο.

Τι να σου κάνουν έπειτα τα πάντα όλα, όταν επειδή είναι αβάπτιστο δεν θα μπορείς ούτε να το κηδεύσεις ορθόδοξα, ούτε να το μνημονεύσεις στην προσκομιδή, ούτε μνημόσυνο να του κάνεις, ούτε ένα τρισάγιο; 

Τι κέρδισε το παιδί σου απ' όσα του προσέφερες; 

Ένα απόλυτο τίποτα. 

Αντιθέτως, έχασε και τη μόνη του ελπίδα να γλυτώσει δια των μνημοσύνων την κόλαση αν κατά 'κεί πήγαινε. 

Κι ας μην νομίζουν ορισμένοι που βρίσκουν παπάδες να τους τα κάνουν αντικανονικώς. 

Δεν είναι ο παπάς που σώζει και ελεεί. 

Ο Θεός είναι. 

Και ο Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται.

Εύχομαι σ΄ όλους μας να μην κατακριθούμε στη Δευτέρα Παρουσία ότι δεν μεριμνήσαμε γι' αυτά τα βασικά θέματα για τους γύρω μας και δη κοντινά μας πρόσωπα, ενώ μπορούσαμε κάτι να τους πούμε, κάτι να τους προσφέρουμε.

Ζούμε σε τέτοιους καιρούς, που αυτές οι ελάχιστες πράξεις, που άλλοτε φαίνονταν αχρείαστες, είναι υψίστης σημασίας και αξίας ενώπιον του Θεού...

 

|Στέφανος Παναγόπουλος

[το είχαμε πρωτοδημοσιεύσει τέτοιες μέρες το 2019.

Έχουμε την αίσθηση πως κουμπώνει και στις μέρες μας...]