~ Η "ανώνυμη" κ. Μαρία, το Πολυτεχνείο και ... οι μπάμιες...

 

Μικρός ήμουν αρνητής της μπάμιας. 

Δεν τις ήθελα καθόλου. 

Κι ας στενοχωρούσα την καημένη τη μάνα μου, που μηχανευόταν χίλιους δυο τρόπους, για να με πείσει να φάω. 

Για το καλό μου! 

Για να είμαι υγιής και να ψηλώσω, έλεγε, αλλά εγώ εκεί! Γεννήθηκα, για να τη στενοχωρώ και να αφήνω τόσο φυσικό υαλουρονικό να πηγαίνει χαμένο. 

Αρνητής μέγας! 

Μικρός μεν το δέμας, αλλά μέγας! 

Τελεία!

Μεγαλώνοντας, άρχισα να τις δοκιμάζω. 

Λίγο οι τύψεις για τη μάνα μου, λίγο η "ωριμότητα", λίγο η βίγκαν φάση της εφηβείας και το πόρισμα βγήκε υπέρ. Καλούτσικες ήταν τελικά. 

Και ψήλωσα και "γέμισα" και πέρασα στο Πανεπιστήμιο. 

Και τότε έγινα αρνητής της υπακοής. 

Γενικώς κι αδιακρίτως. 

Μετεφηβική φάση του επαναστάτη χωρίς αιτία. 

Αρνητής των πάντων! 

Μέγας! 

Αλλά οι μπάμιες μπάμιες...

Μέχρι που γνώρισα έναν τύπο, 

του οποίου η μάνα ήταν στο Πολυτεχνείο. 

Τότε κατάλαβα τι εστί επανάσταση και τι εστί "μπάμια". 

Η μάνα του ήταν η κα Μαρία.

 Όχι η Δαμανάκη. 

Η κα Μαρία ήταν "ανώνυμη". 

Ήταν η κα Μαρία που δούλεψε σε βιοτεχνία μετά και τάιζε κι αυτή μπάμιες τον γιο της. 

Που δε βγήκε ποτέ στη γύρα να εξαργυρώσει τη συμμετοχή της, δεν περηφανεύτηκε για το στήθος που πρόταξε, δεν πήρε Υπουργείο, δε βγήκε ευρωβουλευτής. 

Ήταν η κα Μαρία που σιωπούσε. 

Μόνο εκείνη τη μέρα κάθε χρόνο σκιρτούσε η καρδιά της για όσα έγινα εκεί, για τον παλμό των συνθημάτων που δονούσαν τον αέρα εκείνου του Νοέμβρη του '73, για τις καμπάνες που σήμαναν τελικά, για το χώμα εκείνο, που είναι δικό τους και δικό μας.

Εκείνη τη μέρα τη θυμόταν πάντα με χαρά, γιατί θυμόταν που τραγουδούσε. 

Όμορφη, δυνατή, νικήτρια. 

Με το 70's look της, το ζιβάγκο της, την άδολη ψυχή της. 

Ήταν στα νιάτα της, στην ακμή της, στο ντελίριο και τη μέθη του αγώνα της. 

Ήταν με τους καλούς, τους νικητές, μ' αυτούς που κράτησαν αγνό το Πολυτεχνείο στην ψυχή τους, μ' αυτούς που δεν εξαργύρωσαν αργότερα την όποια συμμετοχή τους. 

Ήταν με τους καλούς...

Δυστυχώς, κάποια χρόνια μετά η κυρα-Μαρία έλιωσε σαν το κεράκι στα 65 της από το κακό τέρας. 

Δεν ήταν αριστερή. 

Ούτε φανατική. 

Ούτε καπηλεύτηκε τη μέρα, για να κάνει το κομμάτι της. Συνέχισε μέχρι το τέλος να κρατά τη συμμετοχή της στο Πολυτεχνείο μέσα στην καρδιά της κι όχι σε κάποια Τράπεζα του Λουξεμβούργου ή της Ελβετίας ή σε κάποια offshore στα νησιά Cayman. 

Ήταν αρνήτρια της καταπίεσης, αρνήτρια της δουλείας, ήταν επαναστάτης με αιτία. 

Κι ήταν γεμάτη αξιοπρέπεια. 

Ήταν η κα Μαρία. 

Η νοικοκυρά, που δούλευε σε βιοτεχνία και τάιζε το γιο της μπάμιες. 

Η ανώνυμη, η αρνήτρια της καταπίεσης, αυτή η κα Μάρια, που έχει τον σεβασμό μου.

Και η μόνη Σταθερά της ημέρας είναι ο αγώνας της. 

Όπως κι ο αγώνας όλων αυτών των τύπων εκεί στο Πολυτεχνείο, με φαβορίτες, καμπάνα, μακριά μαλλιά και ζιβάγκο, ο αγνός αγώνας τους, χωρίς ιδεοληψίες, με μοναδικό GPS την αγάπη για Δημοκρατία. 

Που ακόμα σιγοτραγουδάνε κάθε τέτοια μέρα "της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ" και την άλλη μέρα γυρνούν στις έντιμες δουλειές τους και την έντιμη καθημερινότητά τους. 

Μόνη Σταθερά της ημέρας οι αρνήτριες κι οι αρνητές της καταπίεσης, οι "ανώνυμες" κι αξιοπρεπείς Κυρίες Μαρίες.

Γιατί μπορεί "η ζωή να τραβάει την ανηφόρα", αλλά "ο ήλιος είναι βέβαιος, όταν χαμογελάνε"...

~ έγραψε ο Athanasios Kletsas