"Γυρίζοντας από την αγρυπνία, για τον όσιο Παΐσιο...Θυμάμαι το βράδυ αργά, που κοιμήθηκε, είχαμε στρώσει στο γκαζόν στη Σουρωτή κουβέρτες, έβλεπες μια πονεμένη λαοθάλασσα, αμίλητη, βουβή, πικραμένη... Και μέσα στη σιγαλιά και στο βουβό κλάμα, ακούστηκε ξαφνικά, ο αργός, πένθιμος ήχος της καμπάνας... Ο γέροντας, ο πατέρας μας, είχε πια αναπαυθεί... "

 

Ο ουρανός μ' ένα ολόγιομο φεγγάρι, που φώτιζε όλο το δρόμο ....

Σήμερα, νιώθουμε, ειδικά εμείς οι Θεσσαλονικείς, 

σα να γυρίζουμε από γιορτή ενός δικού μας ανθρώπου... 

Έτσι τον νιώθουμε τον π. Παϊσιο...

Οι γυναίκες, που δεν μπορούσαμε να πάμε στην Παναγούδα, 

πηγαίναμε για ελάχιστα λεπτά, 

να πάρουμε την ευχή του στο Θεαγένειο, 

ή, όταν κατέβαινε στη Σουρωτή... 

Πάντα γλυκός, πράος, δεν έδειχνε ποτέ, αν πονούσε και πόσο... 

Παίρναμε ήσυχα την ευχή του και φεύγαμε...

Θυμάμαι το βράδυ αργά, που κοιμήθηκε, 

είχαμε στρώσει στο γκαζόν στη Σουρωτή κουβέρτες, 

έβλεπες μια πονεμένη λαοθάλασσα, 

αμίλητη, βουβή, πικραμένη... 

 

Παιδάκια με καρκίνο, άλλοι σε αναπηρικά καροτσάκια...

Οι αδελφές, ζητούσαν τα ονόματά μας, 

γιατί μέχρι το τέλος και παρά τους πόνους του, 

ήξερε ο Άγιος Παίσιος, 

πόσοι είχαν μαζευτεί κι ήταν γονατισμένος 

και προσευχόταν για μας, 

που ξενυχτούσαμε κοντά του.

Και μέσα στη σιγαλιά και στο βουβό κλάμα, 

ακούστηκε ξαφνικά, ο αργός, πένθιμος ήχος της καμπάνας...

Ο γέροντας, ο πατέρας μας, 

είχε πια αναπαυθεί, 

στους κόλπους του Χριστού μας, 

που τόσο αγαπούσε...

Και τότε, σας το λέω ειλικρινά, 

όλοι μας, εκείνη τη στιγμή, νιώσαμε ορφανοί.

κι αν θέλετε, το πιστεύετε.

Τα δάκρυα, έτρεχαν ποτάμι...

Οι πρεσβείες του, 

Σκέπη όλων των αναγκεμένων 

και δοκιμαζομένων ανθρώπων.

Την ευχή του να έχουμε!

Και μακάρι, να μπορέσουμε στο ελάχιστο, 

να τον μιμηθούμε...

|έγραψε η Anastasia Anastasia Makridou:

Δημόσια κατάθεση ψυχής έκανα. 

Ήμουν πολύ "φορτισμένη", 

για να ελέγξω την καρδιά μου και τις λέξεις μου...

(εμείς το υποκλέψαμε από την "συν αυτώ", Όλγα Μαράτου)