Ήταν καλοκαίρι πριν 20 χρόνια περίπου όταν εν μέσω μιας θλίψεως που βίωνα, πήγα μόνη στην Τήνο για να εκπληρώσω ένα τάμα μου.
Έφτασα με το πλοίο στις 5 το πρωί , νοίκιασα ένα δωμάτιο, άφησα τα πράγματά μου και βγήκα έξω για να φάω κάτι και να πάω να προσκυνήσω την χάρη Της.
Μόλις μπήκα στο προαύλιο του ναού ένιωσα την ανάγκη, χωρίς να το έχω σκεφτεί πριν, να βρώ έναν ιερέα να εξομολογηθώ.
Θυμάμαι ότι ήταν συγκλονιστική εκείνη η εξομολόγηση η οποία άρχισε ευθύς με ποταμό δακρύων, αλλά πιο συγκλονιστικό ήταν αυτό που μου συνέβη κατόπιν.
Είχα κάνει ένα πλάνο να προσκυνήσω και έπειτα να βγω στα μαγαζιά, να επισκεφθώ κοντινούς τουριστικούς προορισμούς και άλλα προσκυνήματα που μου υπέδειξαν, να κάνω και κανένα μπάνιο και τέλος να ξεκουραστώ στο δωμάτιο που είχα νοικιάσει.
Όμως κάτι με κρατούσε εκεί στον ναό, περιφερόμουν παντού μέσα, έξω, γύρω από την εκκλησία και δεν ήθελα να φύγω.
Ήρθε το απόγευμα, ήρθε το βράδυ και κάποια στιγμή φώναξαν πως όσοι θέλουν θα πρέπει να βγουν, γιατί η πύλη σε λίγο θα κλείσει.
Στην ιδέα ότι θα βρεθώ μόνη μου μέσα σε ένα άδειο δωμάτιο δεν μπόρεσα να κάνω βήμα προς την έξοδο, παρόλο που ήμουν πολύ κουρασμένη.
Κάθησα κάτω από τις καμάρες της αυλής στα δεξιά του ναού μαζί με άλλες γυναίκες που είπαν ότι θα κοιμηθούν το βράδυ εκεί.
Ακουμπούσε η πλάτη μου στον τοίχο κι ένιωθα ότι βρίσκομαι στην αγκαλιά της μάνας μου.
Ό,τι άγγιζα, πέτρες, μάρμαρα, δέντρα, είχα την αίσθηση ότι με χάιδευαν και με παρηγορούσαν.
Οι θλίψεις μου, οι έννοιες μου είχαν εξαφανιστεί, πήρα κάποιες κουβέρτες που μου δώσανε και κοιμήθηκα γλυκά κάτω στα... πλακάκια!
Το πρωί μας ξύπνησε όλους το δροσερό αεράκι.
Είχε αρχίσει η λειτουργία.
Βγήκα από τον ναό και έφτασα στην αρχή της διαδρομής για να αρχίσω την μεγάλη ανάβαση γονατιστή...
Ομολογώ ότι ήταν δύσκολο και το κατάλαβα στο τέλος όταν είδα ότι είχαν σχηματιστεί στα γόνατά μου δύο έντονες πληγές.
Όταν μπήκαμε στην αυλή του ναού και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε με τα γόνατα την σκάλα, ακούγαμε ευχές χωρίς να βλέπουμε τα πρόσωπα από τους πιστούς που περνούσαν δίπλα μας και κατέφθαναν στην θεία λειτουργία. "Βοήθειά σου κορίτσι μου, βοήθειά σου , να σε σκεπάζει η χάρη Της..."
Μπήκα, σηκώθηκα, αγκάλιασα και φίλησα συγκινημένη την εικόνα, την εικόνα του Ευαγγελισμού την θαυματουργή!
Λειτουργήθηκα, κοινώνησα και μετά... δεν ήθελα νά φύγω!
Πού να πάω άλλωστε;
Πώς να φύγω από την αγκαλιά της μάνας μου;
Πήγα πλήρωσα το δωμάτιο που δεν χρησιμοποίησα και πήρα το καράβι του γυρισμού πλημμυρισμένη από θεία παρηγορία!
Εξάλλου δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα άλλο.
Ούτε μπάνιο ούτε ψώνια ούτε τίποτα!
Σκεφτόμουν μόνο την Υπεραγία Θεοτόκο!
Οι στιγμές εκείνες ήταν από τις πιο όμορφες της ζωής μου.
Αναμένω με λαχτάρα να ξαναπάω.
Έχω κι άλλο τάμα να εκπληρώσω με την βοήθεια και την χάρη Της.
Ποθώ διακαώς να βρεθώ πάλι στην αγκαλιά Της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου