" ....Η κατάστασή μου χειροτέρευε και έψαξα να βρω για ένα κέντρο για την πνευμονική υπέρταση.
Πήγα στην Αθήνα σε καθηγητές μου κάνανε εξετάσεις χωρίς να μπορέσουν να βρουν την αιτία.
Μου είπαν υπάρχουν 3 καθηγητές που ασχολούνται με πνευμονική υπέρταση ένας στη Γαλλία, και δύο στην Αμερική.
Μου δώσανε χαρτί ότι η περίπτωσή μου δεν αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα και μέσω του υπουργείου υγείας με έστειλαν στην Αμερική στο μοναδικό Κρατικό ερευνητικό Κέντρο (Ν.Ι.Η)...
Μετά από 14 ώρες εξαντλητικών εξετάσεων στ, την επομένη ήρθε ο καθηγητής και μου λέει:
«Σε παρακαλώ πες μου το όνομα του Έλληνα γιατρού που σου είπε για την έλλειψη οξυγόνου και την βλάβη στο παρασυμπαθητικό, γιατί πως μπόρεσε και έκανε αυτή την διάγνωση που μόνον εδώ στην Αμερική γίνεται αυτό το τέστ ακετυλχολύνης».
Τι να του πω, αυτός ήταν Ινδός εξειδικευμένος στα νεύρα της καρδιάς.
Το έμαθαν οι Έλληνες γιατροί του Ν.Ι.Η και με επισκέφθηκαν, σε αυτούς τους είπα ότι είναι ο μακαριστός π. Πορφύριος.
Όλοι έκαναν τον σταυρό μους, και είπαν η πίστη μας είναι η αληθινή..."
Διαβάστε την μοναδική ιστορία του αγαπητού πνευματικού αδελφού Χ, η γνωριμία του οποίου απετέλεσε μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη προσωπικά.
Ελπίζουμε να βοηθήσει κι άλλους ανθρώπους.
Τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την απεριόριστη εμπιστοσύνη που μας έδειξε από την πρώτη στιγμή.
Είμαι έγγαμος με 3 παιδιά, εγγόνια και ηλικία 63 ετών, συνταξιούχος του Δημοσίου.
"Το 1989 γυρνώντας από την δουλειά μου, κουβαλώντας και ψώνια, άφησα τις σακκούλες για να ανοίξω την εξώπορτα.
Σηκώνοντας τις σακκούλες αισθάνθηκα ένα πόνο οξύ στο στήθος, άρχισα να ιδρώνω και να χάνω τις αισθήσεις μου.
Η πρώτη μου αντίδραση:
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», δεν είναι τίποτε θα περάσει.
Ξάπλωσα και σε μισή ώρα περίπου άρχιζε ο πόνος να περνά.
Αισθανόμουν μια συνεχή κούραση και δύσπνοια.
Πήγα σε γνωστούς γιατρούς οι οποίοι με γνώριζαν και μου είπαν περισσότερο είναι η ιδέα σου.
Μετά από εξετάσεις (στεφανιογραφία) τα στεφανιαία αγγεία έκαναν έντονους σπασμούς, αρρυθμία, πόνους στο στήθος περιοδικά.
Μου δώσανε τριών ειδών φάρμακα για την καρδιά.
Τα συμπτώματα δεν έφυγαν.
1990 – 1991, ένα πρωΐ παίρνω τηλέφωνο τον π. Πορφύριο στο Μήλεσι.
Μόλις σήκωσε το τηλέφωνο μου λέει:
«Μην μου πεις τίποτε», και άρχιζε να μου λέει την ζωή μου που έβλεπα σαν κινηματογραφικό φιλμ.
Η διάγνωσή του:
Παιδί μου έχεις χαμηλό οξυγόνο στο αίμα σου και μία βλάβη στο παρασυμπαθητικό νεύρο της καρδίας σου.
Δεν γνωρίζω την αιτία, αλλά ο Θεός θα σε προειδοποιεί, θα αισθάνεσαι κάτι πίσω από το κεφάλι και εσύ να έλθεις σε επαφή με οξυγόνο, γιατί θα ειναι και η τελευταία σου αναπνοή μετά.
Οι γιατροί σου δώσανε αυτά τα φάρμακα, που μου τα κατονόμασε, μην τα πάρεις γιατί η διαγνωσή τους είναι εσφαλμένη.
Θα πας στην Αγγλία στον κ. Τόνυ Αντωνίου, μου έδωσε την διεύθυνση του, το τηλέφωνο του. Κλείνοντας μου λέει:
-Εσύ παιδί μου θα τρελλάνεις τους γιατρούς.
Στην ερώτησή μου πως θα βοηθήσω εγώ τον εαυτό μου; Θα μου περάσει;
Η απάντησή του:
«Με τακτική εξομολόγηση, προσευχή, και πνευματική ζωή».
Μετά από καιρό πήγα όπως συνήθιζα στον π. Παΐσιο στο Άγιον Όρος.
«Τώρα είσαι καλά» μου είπε,
«πρέπει να προσέξεις πολύ τον κρυφό εγωϊσμό, όχι μόνον τον φανερό».
Όταν πήγα να τον ρωτήσω ποιός είναι ο κρυφός εγωϊσμός και πως αντιμετωπίζεται, κάποιος ήρθε και τον πήρε από τη συζήτηση που είχαμε και έμεινε το ερώτημά μου αναπάντητο.
Μετά αρρώστησε και δεν ειδωθήκαμε.
Την απάντηση για τον κρυφό εγωϊσμό, μου την έδωσε ένας ερημίτης στο Σινά.
«Πρέπει να έχεις ως κέντρο της ζωής σου τον Χριστό, και εσύ να στρέφεται γύρω – γύρω από Αυτόν. Να βγεις από το εαυτό σου».
Έστειλα τα χαρτιά μου στο γιατρό στο Λονδίνο και περίμενα.
1992 ο π. Πορφύριος είχε κοιμηθεί.
Εγώ περίμενα απάντηση από τον γιατρό.
«Α! βρε Γέροντα Πορφύριε εσύ αναπαύτηκες εγώ ταλαιπωρούμαι, τι θα γίνει τώρα;
Εκείνη την ώρα κτυπά το τηλέφωνο.
Εδώ ο Τόνυ Αντωνίου από το Λονδίνο.
Πείτε μου τι σας συνέβη.
Εγώ άρχιζα να ομιλώ γρήγορα γιατί πλήρωνε.
Και….σας παρακαλώ ομιλείτε αργά για να σας καταλάβω, εγώ πληρώνω, και μην το σκέφτεσθε καθόλου.
Μετά μου είπε να πάω να τον επισκεφθώ.
Πήγα στο Λονδίνο βρήκα τον γιατρό, όταν τον ερώτησα αν γνωρίζει τον π. Πορφύριο, η απάντησή του ήταν αρνητική.
Μετά από εξετάσεις με έστειλε σε έναν Άγγλο νευρολόγο στον κ. Καπούρ.
Η διάγνωσή του:
«Πάσχετε από το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης».
Από εκεί μετά επισκέφθηκα έξι φορές στη Γερμανία σε Γερμανούς γιατρούς, και τελικά στο Γκέτιγκεν Πανεπιστημιακό νοσοκομείο ήρθε η διάγνωση:
«Κατά την κόπωση ανεβάζει πνευμονική υπέρταση».
Πήγα στο νοσοκομείο εδώ είχα έναν φίλο παθολόγο και καρδιολόγο (έχει δύο ειδικότητες) του είπα το πρόβλημα μου.
Άρχισε τις εξετάσεις όλων των ειδών και τέλος φθάσαμε στο τέστ κοπώσεως.
Του είπα για την έλλειψη οξυγόνου, τη χρόνια κόπωση.
«Μην λες χαζαμάρες», μου λέει, αυτοί που έχουν έλλειψη οξυγόνου έχουν αλλοιωμένα χαρακτηριστικά, μελανό χρώμα, εσύ είσαι μια χαρά.
Μην είσαι ο κατά φαντασίαν ασθενής».
Μπροστά στην απόφασή μου, φώναξε έναν πνευμονολόγο μου πήραν αίμα, (αρτηριακό), λίγο πιο κάτω από την παλάμη.
Ο γιατρός ήρθε με το αποτέλεσμα οξυγόνο 73 και διοξείδιο 32.
«Μπα λάθος έχει το μηχάνημα.
Φώναξε τον υπεύθυνο της ΜΕΘ και του είπε πότε έκαναν σέρβις στο μηχάνημα...
|ολόκληρο το απίστευτο γεγονός εδώ...
(εμείς από την εκ των "συν αυτώ", Θεοδούλα Π.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου