~ γράφει η εκ των "συν αυτώ", δασκάλα, Πλ. Ελισάβετ
"Θυμάστε εκείνα τα παλιά χρόνια
που εμείς οι τωρινοί μεσήλικες ήμασταν παιδιά;
Θυμάστε τα καλοκαίρια που περνούσαμε στα χωριά των γονιών μας,
συνήθως υπό την επίβλεψη των παππούδων και των γιαγιάδων μας;
Ξενοιασιά, ελευθερία, ξεκούραση...
Τέτοιες εικόνες γέμιζαν τον Σεπτέμβρη
οι απαντήσεις των συμμαθητών μου στο ερώτημα
"Πώς περάσατε το καλοκαίρι;",
που κλασσικά έκαναν όλοι οι δάσκαλοι .
Εγώ ποτέ δεν είχα τι να πω.
Τα δικά μας τα "χωριά", δεν τα είχα δει ποτέ.
Η γιαγιά που με μεγάλωσε,
όσο είχε την μνήμη της σωστή,
μου έλεγε ιστορίες από τον τόπο της
κι από τα παιδικά της χρόνια.
Μου μιλούσε για την Μάδυτο στα Δαρδανέλια και για την Κωνσταντινούπολη
που κατέφυγαν κατά τον Α' παγκόσμιο
για να προστατευθούν από τους βομβαρδισμούς .
Ήταν πολύ εντυπωσιακή η περιγραφή των πρώτων αεροπλάνων
που τους έριξαν ειδοποιήσεις για να εκκενώσουν
πριν τους πρώτους βομβαρδισμούς.
"Τα σιδερένια πουλιά, μας έριξαν χαρτιά να φύγουμε γιατί θα βομβαρδίσουν"...
Οι περισσότεροι ήξεραν να διαβάζουν.
Η γιαγιά μου , γεννημένη το 1902,
είχε πάει μέχρι την Δ΄ δημοτικού
και τα γράμματα της ήταν απίστευτα καλλιγραφικά..
Μου μιλούσε και για την μητέρα της
που είχε γεννηθεί στην Ιερουσαλήμ
(Χριστιανή Ορθόδοξη, ίσως Παλαιστίνια;
Μύριαμ Σαλήμ λεγόταν),
μεταξύ 1870 και 1875...
Μεγάλωσε μόνο με την μητέρα της
(δεν ξέρω το γιατί), μορφώθηκε
και όταν γνώρισε τον Σίμο που είχε πάει να προσκυνήσει και να γίνει Χατζής,
ερωτεύτηκαν και έφυγαν για την πατρίδα του,
αφήνοντας πίσω την προ-προ-γιαγιά Ελισάβετ απαρηγόρητη.
Έχω πολλά που θέλω να γράψω ως μνημόσυνο για αυτούς τους ήρωες,
αλλά ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι άλλος.
Όταν το μυαλό της γιαγιάς σκοτείνιασε από τα γηρατειά και τα βάσανα,
η μανούλα μου πήρε την σειρά
και μου έλεγε τις ιστορίες
που είχε ακούσει ως νεαρή νύφη από το στόμα της .
Έμαθα λοιπόν για τον παππού τον Δημήτρη
που ήταν από τα εδάφη της Ρουμανίας.
Έμαθα για τους δικούς της συγγενείς.
Ο πατέρας της ήρθε 4 ετών προσφυγάκι
στην καταστροφή της Σμύρνης.
Η μητέρα της γεννήθηκε στην Αθήνα
το 1924 από πρόσφυγες γονείς...
(Κάποτε θα αξιωθώ να γράψω και τις δικές τους ιστορίες).
Πίσω στις σχολικές μας συζητήσεις όμως...
Όλοι έλεγαν
"είμαι από την Ήπειρο, είμαι από την Σπάρτη,
είμαι από το τάδε νησί"...
Εγώ ήμουν γεμάτη απορία.
Από πού είμαι;
Καθόλου Αθηναία δεν ένιωθα,
αλλά από πού ήμουν;
Στο αίμα μου κυκλοφορούσε ένα ποτ πουρί
Μικρασίας, Μπουκοβίνας (Ρουμανία), Ιεροσολύμων...
Όταν μεγάλωσα λίγο δήλωνα
"Τρίτη γενιά μικρασιάτισσα πρόσφυγας".
Το ένιωθα πολύ πιο συμβατό
με όσα υπήρχαν μέσα στην καρδιά μου...
Χρειάστηκε να πατήσω τα 40 για να καταλάβω
τι ήταν ακριβώς αυτό που είμαι
και που δεν ξεχωρίζει καθόλου κανένα κομμάτι από το dna μου..
Είμαι #Ρωμιά.
Βασανισμένοι άνθρωποι που είχαν κοινό την Ορθόδοξη πίστη,
την αγάπη στην πατρίδα και την αφοσίωση στην οικογένεια,
συναντήθηκαν και προέκυψα εγώ,
οι αδερφές, τα ξαδέρφια μου...
Περιουσία των Ρωμιών είναι η οικογένεια
και η πίστη τους και πατρίδα τους,
όλο αυτό που περικλειόταν στα εδάφη
που διδαχθήκαμε ως "Βυζαντινή αυτοκρατορία"...
Είμαστε #Ρωμιοί.
Έχουμε ένα ιδιαίτερο,
διαφορετικό ήθος στο dna μας.
Κουβαλάμε τον αγώνα
και τις θυσίες των προγόνων μας.
Κουβαλάμε τα ίδια ιδανικά,
το ίδιο αισθητήριο δικαιοσύνης και λογικής,
τον ίδιο ανοιχτό ορίζοντα στην σκέψη και στους τρόπους μας,
διαμορφωμένο από τις αξίες του Ευαγγελίου,
απαλλαγμένο από δεισιδαιμονίες και σκοταδισμό.
#Ρωμιοί ήταν κι οι μεγάλοι άγιοι της εποχής μας.
Την ρωμαΐικη παιδαγωγική και αντίληψη είχε η αγάπη της διδασκαλίας τους
και η ακεραιότητα της πίστης τους.
Γι'αυτό "μέρευαν" οι αγριεμένες
και "έλιωναν" οι παγωμένες ψυχές στον λόγο τους,
γιατί έκρυβε κάτι διαφορετικό,
από χρόνια ξεχασμένο.
Είμαστε #Ρωμιοί κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμηθούμε πρώτα οι ίδιοι
και μετά να το θυμίσουμε και στον υπόλοιπο κόσμο..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου