Όλα αυτα τα χρόνια (9 και πάμε για 10!) που εργάζομαι ως Εργοθεραπευτής σε κέντρα Εργοθεραπείας και σχολεία στην Αγγλία, έχω βιώσει διάφορες αλλαγές πρώτα σε προσωπικό επίπεδο αλλά και στο πως με ταχύτατους ρυθμούς αλλάζει η κοινωνία. Βέβαια σαν γενικό κανόνα να θυμάστε πως αυτά που ζούμε σαν αλλαγές στην Ελλάδα του σήμερα και του εγγύς αύριο, στην Αγγλία τα έχουν ζήσει χθες. Μία από αυτές τις αλλαγές είναι η χρήση διαδραστικού πίνακα στις αίθουσες διδασκαλίας στα σχολεία. Σαν πρώτη εντύπωση, μου είχε αρέσει η ιδέα και πάντα όταν έμπαινα στις τάξεις ή έριχνα κλεφτές ματιές καθώς περπατούσα στους διαδρόμους των σχολείων, σκεφτόμουν πόσο μπροστά είναι εδώ, καθώς χρησιμοποιούνε την τεχνολόγια με τόσο άριστο τρόπο για να κάνουν τη διδασκαλία πιο άμεση, φιλική προς τα παιδιά και μοντέρνα. Εν τω μεταξύ, όπως προανέφερα, άλλαξα κι εγώ, έγινα πατέρας. Και τα παιδιά μου ξεκινώντας από το βρεφικό σταθμό μέχρι και σήμερα που είναι στο Δημοτικό, με έκαναν να εξετάζω σε μεγαλύτερο βάθος τα των σχολείων. Αναγνωρίζοντας λοιπόν, καθώς το βιώνω κάθε μέρα, τον αγώνα που δίνουν οι γονείς να κρατήσουν τις ισσοροπίες σε σχέση με την χρήση ηλεκτρονικών συσκευών μέσα στο σπίτι, προστατεύοντας έτσι τα παιδιά τους, άρχισα να βλέπω τη χρήση των διαδραστικού πίνακα μέσα στις τάξεις με άλλο μάτι. Καλώς υπάρχει ο διαδραστικός πίνακας μέσα στις τάξεις. Ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Από τον μαυροπίνακα με τις κιμωλίες, στον άσπρο πίνακα με τους μαρκαδόρους και από εκεί στον διαδραστικό touch screen πίνακα. Αυτό που με ενοχλεί πλέον, δεν το κρύβω, είναι η υπέρ-χρήση του από το σχολικο προσωπικό.
Δυστυχώς στα περισσότερα σχολεία που έχω πάει στην Αγγλία και συγκεκριμένα, στο κεντρικό, δυτικό και νότιο Λονδίνο ο διαδραστκός πίνακας είναι συνέχεια σε λειτουργία. Άλλοτε για καλό σκοπό και άλλοτε για αχρείαστο. Καταλαβαίνω να τον χρησιμοποιείς για να παίρνεις παρουσίες με πιο φαντασμαγορικό τρόπο, να χρησιμοποιείς κάμερα στο γραφείο σου καθώς γράφεις για να διδάξεις τον σωστό τρόπο γραφής και αυτό να φαίνεται στην οθόνη του πίνακα, να διδάσκεις μαθηματικά, γλώσσα, ιστορία με ειδικές εφαρμογές και άλλα. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί θα πρέπει να αντικαταστήσεις την πρωινή καλημέρα-τραγούδι με βιντεακί στο YouTube, να καλύψεις το κενό περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι βλέποντας βιντεακι στο YouTube, να δείξεις μια ιστορία αντι να την διαβάσεις, να παίξεις κάτι μέσα στην τάξη για να χαλαρώσεις αντί να βάζεις εναλλαγή σχημάτων με χαλαρωτική μουσική για διαλογισμό στο YouTube. Και όλα αυτά, κάπως καταπίνονται αν τα κάνεις στο High school (λύκειο) άντε και στο secondary school (γυμνάσιο). Αλλά να υπερ-χρησιμοποιείς τον διαδρσατικό πίνακα στο Primary (Δημοτικό), Reception (νήπειο) και Nursery (νηπιαγωγείο) είναι, κατ’ εμέ, λάθος και αδυναμία του εκπαιδευτικού συστήματος. Ειδικά την ώρα που ειδικοί επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στους γονείς για χρήση όχι πάνω της μιας ώρας ηλεκτρονικών συσκευών στα παιδιά τους μεχρι 12 ετών στο σπίτι! Να κάνεις το παν, να είσαι εφευρετικός, να είσαι ΕΚΕΙ ώστε να προφυλάξεις τα παιδιά σου από τις οθόνες και να στέλνεις τα παιδιά σου σε ένα σχολικό περιβάλλον που εκτίθονται σε τόσο μεγάλο βαθμό στο YouTube. Τραγική ειρωνία! υ.γ.1 Αυτή η βιωματική ιστορία, ως απάντηση σε άρθρα φιλοκυβερνητικών εφημερίδων, που σε ρεπορτάζ τους (δες την πηγή παρακάτω) που γράφουν μόνο τα θετικά μιας καινοτομίας στην κοινωνία μας, και ξεχνούν να γράψουν και τους κινδύνους. υ.γ.2 (σε κλίμα Εθνικών Εκλογών) Πόσο σημαντική είναι , θαρρώ, η Δημοκρατία μέσα στην Βουλή. Η συζητηση, οι διαφωνίες, η άλλη άποψη, η ολιστική προσέγγιση, η υπογράμισση των κινδύνων πριν την ανακοίνωση αλλαγών φάσης!! | 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου