Η διά Χριστόν Σαλότητα , δηλαδή ”η Τρέλα για τον Χριστό” αναφέρεται σε μία ειδική κατηγορία Αγίων στο Σώμα της Εκκλησίας, οι οποίοι ενεργώντας με παράδοξο τρόπο και μακριά από τα συνήθη τυπικά ηθικά σχήματα, κατάφεραν να επιτύχουν την αγιότητα και συνάμα να επαναφέρουν πλήθος κόσμου μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας.
Το παράδειγμα αυτό πολλές φορές υπήρξε σκανδαλιστικό για πιστούς και μη, αλλά η Εκκλησία μέσω των Αγίων αυτών είδε την έκφραση και την φανέρωση ενός ξεχωριστού χαρίσματος του Αγίου Πνεύματος, μία από τις οξύτερες μορφές του προφητικού κηρύγματος.
Οι Σαλοί κατά βάση έρχονται σε εποχές έντονης εκκοσμίκευσης του Χριστιανικού βίου.
Ο πρώτος ο οποίος αναφέρεται στην Αγία Γραφή ότι ενήργησε κατά εντολή του Θεού με παράδοξο (σαλό) τρόπο ανάμεσα στους εκκοσμικευμένους ομοεθνείς του, ήταν ο γνωστότατος σε όλους μας Προφήτης Ησαΐας, ο οποίος επί τρία χρόνια κυκλοφορούσε μέσα στην Ιερουσαλήμ γυμνός και ανυπόδητος (Κεφ. Κ’).
Ο επονομαζόμενος Πέμπτος Ευαγγελιστής για τις προφητείες του για τον Χριστό, οι οποίες ήταν λεπτομερέστατες 700 χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός. Αξιώθηκε να δει τον Επουράνιο Θρόνο και τις Αγγελικές Δυνάμεις να λατρεύουν τον Καθήμενο επί αυτού. Το ” Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Σου” ήταν από αυτό το Όραμα του Ησαΐα.
Και όμως οι σύγχρονοι του τον θεωρούσαν Τρελό. Πολλοί τέτοιοι ”Σαλοί για τον Χριστό” έζησαν και ζουν στις ημέρες μας τους οποίους και προσπερνούμε ως ανάξιους να ασχοληθούμε μαζί τους.
Στην φωτογραφία βλέπουμε έναν τέτοιο Σαλό, τον οποίον και εγώ υπηρετώντας ως Στρατιωτικός κάποτε στη Μυτιλήνη και έχοντας άλλες τότε απόψεις, τον θεωρούσα Τρελό.
Είναι ο Μακαριστός και γνωστότατος σήμερα σε όλους τους Ορθόδοξους λαούς, ο Παπά-Φώτης Λαυριώτης (1913-2010).
Ως Μοναχός στη Μεγίστη Λαύρα (εξού και Λαυριώτης) γνώρισε και έζησε δίπλα στις πιο μεγάλες τότε ασκητικές μορφές του Αγίου Όρους.
Τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη και τον πατέρα Σωφρόνιο του Έσσεξ. Έγινε υποτακτικός του μεγάλου Ρώσου ασκητή παπά – Τύχωνα τον μετέπειτα γέροντα του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου.
Ο τότε Μητροπολίτης Μυτιλήνης, ο από Δυρραχίου Ιάκωβος , διέκρινε την αγνότητα, τα πνευματικά χαρίσματα του και τον κάλεσε να βοηθήσει το νησί της καταγωγής του.
Πηγαίνοντας στη Μυτιλήνη ''ντύθηκε'' αυτή την Σαλότητα για να μην πέσει στην παγίδα της Έπαρσης , της Υπερηφάνειας και του Θαυμασμού από τον κόσμο , γιατί πραγματικά ο Θεός του είχε χαρίσει ένα ξεχωριστό διορατικό και προορατικό χάρισμα για το οποίο έχουν γραφεί σήμερα αρκετά βιβλία .
Για 46 χρόνια διεποίμανε το χωριό Τρύγωνας Μυτιλήνης και ήταν ο αγαπημένος Παπάς όλου του νησιού. Οι Ακολουθίες του ήταν κατανυκτικότατες.
Δυό-τρία περιστατικά αυτής της Σαλότητας του, τα οποία έζησα ή άκουσα γιαυτόν ότι έγιναν κατά το χρονικό διάστημα που υπηρετούσα στη Μυτιλήνη θα γράψω, με τα οποία τότε γελούσαμε.
”Πάλι έγραψε ο Παπά-Φώτης, θα τους τρελάνει όλους” λέγαμε.
Πολλές φορές το καλοκαίρι μέσα στο καταμεσήμερο γυρνώντας από το Στρατόπεδο τον έβλεπα να περπατά ξυπόλητος πάνω στην καυτή άσφαλτο. Σταμάτησα κάποτε με το αυτοκίνητο να τον πάρω, αλλά αρνήθηκε κουνώντας το κεφάλι του και λέγοντας μου ακαταλαβίστικα λόγια . Φεύγοντας τον είδα από τον καθρέπτη να με ευλογεί.
Μάθαμε ότι ενώ συζητούσε με κάποιον ξαφνικά πετάχθηκε πάνω, παίρνει το επιτραχήλιο και του λέει ''φεύγω κάποια ψυχή με έχει αυτή την στιγμή μεγάλη ανάγκη'' και πάει κατευθείαν σε έναν οίκο ανοχής της πόλης. Εκεί βρίσκει άρρωστη μια από τις εκεί γυναίκες και της λέει ''Με έστειλε ο Χριστός να σε εξομολογήσω''. Σαστισμένη αυτή βλέποντας έναν παπά να μπαίνει σε τέτοιο χώρο εξομολογήθηκε. Το ίδιο βράδυ ξεψύχησε με αναπαυμένη την ψυχή της.
Η Μητρόπολη Μυτιλήνης τον κρατούσε σε απόσταση τότε.
Ένα βράδυ γυρνώντας ο Μητροπολίτης από κάποιο χωριό τον είδε να περπατάει μόνος του μέσα στη βροχή . Δεν σταμάτησε ούτε να του μιλήσει, ούτε να τον πάρει.
Φτάνοντας ο Μητροπολίτης στη Μητρόπολη και μη έχοντας κάνει καμιά άλλη στάση στο δρόμο , βλέπει τον ΠαπαΦώτη να στέκεται χαμογελαστός έξω από την είσοδο της Μητρόπολης και να τον χαιρετά. Κανένας δεν ξέρει με πιο τρόπο βρέθηκε νωρίτερα από τον Δεσπότη εκεί, κάπου 50 χλμ μακριά από την πόλη και χωρίς να υπάρχει κανείς άλλος πιο σύντομος δρόμος.
Ομολόγησε τότε ο Μητροπολίτης και είπε ” Ο Παπά-Φώτης ή μεγάλος τρελός είναι ή μεγάλος Άγιος και μας δουλεύει όλους”.
Πήγε μια φορά με το καραβάκι που έκανε δρομολόγια για τη Σμύρνη. Στην Τουρκία ως γνωστόν απαγορεύεται σε Ορθόδοξο κληρικό να φοράει ράσο , πλην του Πατριάρχη.
Στο Τελωνείο του ζήτησαν να βγάλει το ράσο. Τους υπακούει αμέσως αλλά μόλις τον είδαν ότι από μέσα δεν φορούσε τίποτα, του λένε ”Βάλτο, βάλτο”.
Την άλλη μέρα μια Τουρκική εφημερίδα έγραφε ”Στην Τουρκία κυκλοφορούν με ράσο μόνο δυο Ορθόδοξοι Κληρικοί, ο Πατριάρχης και ο Παπα-Φώτης από την Μυτιλήνη. Τον είχαν και φωτογραφία.
Το πιο ωραίο έγινε όταν θα ερχόταν ο σημερινός Οικουμενικός Πατριάρχης για πρώτη φορά επίσκεψη στη Μυτιλήνη . Την προηγούμενη ημέρα ήταν στη Χίο και θα ερχόταν με το πλοίο της γραμμής. Όλη η Μυτιλήνη στο πόδι να τον υποδεχθεί.
Στρατιωτικά αγήματα, μπάντες, σχολεία, κληρικοί, Αρχές, Εξουσίες. Ενώ ήταν όλοι και όλα έτοιμα στο λιμάνι για την υποδοχή, στον Μητροπολίτη και τους κληρικούς διακρινόταν μια ανησυχία και μια κινητικότητα.
Σε κάθε σοκάκι και δρόμο που οδηγούσε στο λιμάνι υπήρχε και ένας Κληρικός ο οποίος με οδηγία της Μητρόπολης θα εμπόδιζε τον Παπα-Φώτη να έλθει στο λιμάνι και να ”τους ρεζιλέψει” στον Πατριάρχη. Όταν φάνηκε το καράβι συνθηματικά όλοι αυτοί οι Κληρικοί κούνησαν τα χέρια τους ότι όλα είναι εντάξει. Άφαντος ο Παπά-Φώτης.
Ησύχασε και ο Μητροπολίτης από το άγχος.
Μόλις άνοιξε η πόρτα του καραβιού βλέπουν να βγαίνει ο Πατριάρχης και δίπλα του ο Παπά-Φώτης με την γνωστή ενδυμασία του και μάλιστα συζητώντας μαζί του.
Να άνοιγε η γη να τους καταπιεί. Είχε πάει μέρες πριν στη Χίο όπου τον περίμενε και ήλθαν μαζί . Έβλεπες τον Παπά-Φώτη να περνάει μπροστά από τα αγήματα με τον γνωστό τροβά του στην πλάτη, χαμογελώντας.
ΤΟΥ ΑΞΙΖΑΝ ΤΑ ΑΓΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΤΙΜΕΣ.
Εμείς οι σοβαροί και οι λογικοί δεν το καταλαβαίναμε τότε και γελούσαμε μαζί του, ενώ αυτός έκρυβε τον τεράστιο πνευματικό πλούτο του και τα χαρίσματα του, κάτω από ''την δήθεν τρέλα του'' και διακωμωδούσε έτσι την εκκοσμίκευση των Χριστιανών.
Κοιμήθηκε , την 5 Μαρτίου 2010.
Αιωνία η Αγία Μνήμη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου