~ γράφει
ο δάσκαλος, Δημήτρης Νατσιός
«Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη,
ευσεβή γέρο Ηπειρώτη,
που ξεψυχούσε στο Γηροκομείο των Ιωαννίνων,
το 1872,
τι χαράχτηκε βαθύτερα στην ψυχή του απ’ όσο έζησε.
Απάντησε ο πολιός γέροντας:
"Όταν μικρός άκουσα τη διδαχή του πάτερ Κοσμά
και φίλησα το χέρι..."
Με το στόμα του νομίζω μιλούσε όλη η Ρωμηοσύνη,
εκφραζόταν η ευγνωμοσύνη του Γένους
στον μεγάλο εθναπόστολο.
Ας μην το ξεχνούμε αυτό,
τα λιοντάρια του ’21 ήταν,
με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,
πνευματικοπαίδια του Αγίου.
Ο αθάνατος Κατσαντώνης μαρτύρησε
έχοντας το όνομά του στα χείλη του.
Ο καλόγερος Σαμουήλ, ο μπουρλοτιέρης του Σουλίου,
υπήρξε μαθητής του.
Αλλά και Νεομάρτυρες,
το καινόν καύχημα της Ορθοδόξου Πίστεως,
μαθήτευσαν παρά τους πόδας του Δασκάλου του Γένους,
όπως ο εκ Σαμαρίνης νεομάρτυς Δημήτριος,
τον οποίο οι Τούρκοι έκτισαν ζωντανό.
Ο άγιος στάθηκε «ο χτίστης της Ρωμηοσύνης»,
όπως πολύ ωραία ονομάζεται σ’ ένα ποίημα του 1960,
γραμμένο από τον Γεώργιο Αθάνα.
Το διαβάζω:
«Στο Μέγα Δένδρο ξεκινά
στο Καλοντάει αγιάζει
χτίζει σχολειά, χτίζει εκκλησιές
χτίζει την Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμά, σα να ‘ταν χθες
το κήρυγμά σου αχάζει (=βροντάει)
στην Ρούμελη, στην Ήπειρο
στην απεραντοσύνη».
Οραματιζόμαστε μια παιδεία
που θα εμπνέεται και πάλι από τις διδαχές του αγίου,
να τελειώνουμε με το τωρινό παιδομάζωμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου