"Ερωτήσεις είναι τώρα αυτές;"

Το απλωμένο χέρι του, διακριτικά, 
έφτασε κοντά στο ανοιχτό παράθυρο
του σταματημένου στο φανάρι αυτοκινήτου σου.

Τον ρώτησες το όνομά του.
- Σου είπε: "Γιώργος".
Τράβηξες έναν χυμό, που γι΄αυτές τις περιστάσεις έχεις τον τελευταίο καιρό 
κάτω από το κάθισμά σου,
(Έχεις καταλάβει πως 2 κουβέντες 
και κάτι άμεσα φαγώσιμο,
πολλές φορές είναι προτιμότερο 
από τις πενταροδεκάρες,
που σου έχουν απομείνει...)
και έκανες να του τον δώσεις.
- "Θέλεις;", του είπες.
Σε κοίταξε μέσα στα μάτια, 
αλλά τόσο βαθιά που ένιωσες 
την ματιά του να σε "τρυπάει"...  
- Και σου είπε:
 "Ερωτήσεις είναι τώρα αυτές;"
Πήρε τον χυμό. Σε ευχαρίστησε με λόγια 
& με ένα πικρό χαμόγελο...
Σε αφόπλισε.
Σχεδόν ντράπηκες, 
που δεν ήσουν εσύ στη θέση του...
(Κι αν ήσουν;) 
Έφυγες.
Δε σταμάτησες όμως από εκείνην την ώρα 
να τον σκέφτεσαι...
Ψάχνεις να βρεις με ποιους τρόπους θα μπορούσες
να του προσφέρεις, έστω & μια προσωρινή ανακούφιση.
Προς το παρόν & μέχρι να σκεφτείς κάτι που ν΄αξίζει, 
έβαλες τον "Γιώργο" 
στην προσευχή σου 
μαζί με τους υπόλοιπους 
"Γιώργους", που έχεις συναντήσει...

αμφοτεροδέξιος.-
(σκανδαλωδώς ευλογημένος...)