«Γιατί δεν λες ρε ότι ζεις μόνο με τη μάνα σου»;

Γράφει: Φαίη Μαυραγάνη

Υπάρχει μια απίστευτη αγριότητα, μια βία έτοιμη να σκάσει σαν μπαλόνι με κρότο, τόσο σε μεγάλους, όσο και σε μικρούς.
Βία στα λόγια, στις κινήσεις, στις πράξεις. Δεν θα πω για τη βία του κράτους, στην ψυχή και στο μυαλό των πολιτών του. Τη βία να μην έχεις τα βασικά και να σου κόβουν και από αυτό που δεν έχεις. Τον βίαιο τρόπο με τον οποίο χάνονται δεδομένα, τα οποία προσφέρονται με φυσικότητα σε έναν κόσμο κανονικό και τα οποία με έναν τρόπο φυσικό απαλείφονται από τη δική μας ελληνική πραγματικότητα.

Δεν θα πω για τις εντατικές που κινδυνεύουν να κλείσουν, κλείνοντας κόσμο έξω από την ευκαιρία της ζωής, από αυτή τη σχισμή της ευκαιρίας να το παλέψει ο άλλος και αν του δοθεί, να ζήσει. Δεν θα πω για τους καθηγητές των ειδικών σχολείων που με βία ξεκόβονται και αυτοί από ό,τι ήξεραν σαν χώρο εργασίας και για αυτά τα παιδιά και τους γονείς, που με βία ξεκόβονται από ό,τι είχαν σαν πέρασμα σε μια κοινωνία κανονικότητας. Από μια αίθουσα ειδικού σχολείου που αδειάζει για λίγο τα χέρια του γονιού από το «βάρος» και γεμίζει την ψυχή του παιδιού από κάτι κανονικό για τα δεδομένα του.

Μου είπε κάποτε μια Eλληνίδα μάνα παιδιού με ειδικές ανάγκες στη Γερμανία: «θα πάρω σύνταξη και θέλω να γυρίσω στην πατρίδα, αλλά δεν θα μπορέσω να επιστρέψω ποτέ, διότι εκεί δεν θα έχω τι να κάνω το παιδί μου! Εδώ δουλεύει, ζει μόνο του σε οργανωμένο χώρο, συνυπάρχει με άλλα παιδιά με παρόμοια προβλήματα και έχουν γιατρούς 24 ώρες το 24ωρο! Έχει μια αίσθηση φυσιολογικότητας και αυτό και εμείς. Μοιράζομαι το βάρος»!

Αυτά στην Γερμανία, στην Ελλάδα άλλα…

Δεν θα πω για τα «γαλλικά» του προέδρου της ΝΔ, για τα διαδικαστικά της εκλογής, για τον πιθανώς«βρώμικο» ρόλο κάποιων μέσα στο κόμμα του! Αργά ή γρήγορα θα τα βρουν, νομοτελειακά. Οι πολιτικοί έχουν πάντα τον τρόπο να τα βρίσκουν είτε έτσι είτε αλλιώς.

Και δεν θα πω για τη βία των νέων μέτρων, για τον τρόπο ευέλικτου διαρρήκτη με τον οποίο εισβάλλουν και αφανίζουν τα πάντα.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι με πάγωσε η βία που τρύπωσε με τόση ευκολία στα μυαλά του πιτσιρικά. Ενός πιτσιρικά ο οποίος είναι μόλις 10 χρονών. Μαθητής μιας τάξης, όπου ανοίχτηκε κουβέντα για τη δομή της οικογένειας. Εξήγησε η δασκάλα ποια οικογένεια λέγεται πυρηνική, ποια μονογονεική, ποια διευρυμένη.

Ρώτησε η δασκάλα σε ποια μορφή οικογένειας ανήκουν τα παιδιά της. Παρακινδυνευμένη ερώτηση, καλό θα ήταν να είχε αποφευχθεί… Στην πρώτη, την εύκολη, απάντησαν αρκετά παιδάκια. Στη δεύτερη, για τις μονογονεικές, ήταν δύσκολα τα πράγματα… Σηκώθηκαν μόνο δύο χεράκια από τα 7-8 που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να σηκωθούν. Άλλαξαν οι εποχές, πολλά τα διαζύγια! Και τότε ο πιτσιρικάς ορθώθηκε πήρε το χέρι του κολλητού του και του φώναξε «γιατί δε λες ρε ότι ζεις μόνο με τη μάνα σου, γιατί δε λες ότι κλαις επειδή ο πατέρα σου ξαναπαντρεύτηκε…». Και το αγοράκι που «θα έπρεπε» να πει απλώς έβαλε τα κλάματα, και άνοιξε μέσα στην τάξη μια τρύπα…Μια τρύπα ψυχής , μπροστά στα μάτια όλων! Αυτή η βία με τάραξε και με συγκλόνισε. Η βίαιη αντίδραση του πιτσιρικά που «άδειασε» τον κολλητό του μπροστά σε όλη την τάξη. Που άδειασε μπροστά σε όλους όσα του είχε «ακουμπήσει» ο φίλος του.

Με κυρίευσε μια αίσθηση ότι όσα συμβαίνουν στο πολιτικό-κοινωνικό μας σκηνικό με κάποιο τρόπο τα ξέρουμε και τα παλεύουμε ή τουλάχιστον προσπαθούμε, αλλά αυτά που συμβαίνουν μέσα στα σπίτια, και ωθούν παιδιά σε τέτοιου είδους αγριότητες, αυτά γεννούν άλλους κινδύνους. Σα να έχει συντελεστεί μια μετατόπιση σε βάθη που δεν αντιλαμβανόμαστε σήμερα και θα μας δοθεί στο μέλλον με έναν τρόπο που δεν θα έχει περιθώρια για αντίδραση.

ΠΗΓΗ :

orthodoxigynaika & http://www.eikonografies.com/