Αυτή η εικόνα δείχνει
τον Άγιο μας Νεκτάριο
να βρίσκεται σε
προσευχητική κοινωνία με τόν Θεό...
Βρίσκεται κυριολεκτικά
μέσα σε μια πύρινη φλόγα...
Αυτό είναι το ζητούμενο του Χριστιανού.
Τίποτα λιγότερο και
πολλά περισσότερα...
Και δες εμάς (τα χάλια μας)
νιώθουμε αυτάρκεια,
επειδή διαβάζουμε
το απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς
και λίγο ψαλτήρι.
(Όποιοι το κάνουν κι αυτό....)
Χανόμαστε στις λέξεις.
Χρειάζεται προσοχή
που ξοδευόμαστε,
γιατί μένει "μπουκάλα" η ψυχή μας,
αφού έχουμε πάψει
να αναζητούμε το Πρόσωπο
στο οποίο απευθυνόμαστε προσευχόμενοι...
Το θέμα λοιπόν
είναι όχι απλά να προσευχόμαστε
αλλά να γίνουμε προσευχή οι ίδιοι...
Ξέρεις τι φταίει;
Που προσευχόμαστε
σαν να πατάμε το κουμπί στο τηλεκοντρόλ,
στον αυτόματο πιλότο...
Λείπει αυτή η λαχτάρα...
Και πως να μην λείπει
αφού τις υπόλοιπες ώρες βγάζουμε
την μπρίζα τροφοδοσίας.
Έχει γίνει η προσευχή
μια επιπλέον δραστηριότητα
στο καθημερινό μας πρόγραμμα.
Να πλύνω τα πιάτα,
να απλώσω τα ρούχα
και πριν ξαπλώσω,
να διαβάσω το προσευχητάρι
που μου έδωσε ο ιερέας...
Μα δεν σου έδωσε
ένα ακόμα βιβλίο ο παππούλης.
Μια πυξίδα σου έδωσε
να βρεις το δρόμο προς Εκείνον...
Διαβάζουμε τις προσευχές
για μπορέσουμε μετά να προσευχηθούμε
(να γίνει ο πρώτος πληθυντικός του βιβλίου
ο ενικός της προσωπικής κουβέντας-σχέσης).
Να θυμάσαι:
Όσο Του μιλάς
τόσο "θα την ακούει" η ψυχούλα σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου