* Ένα καταφύγιο που δεν έχει πόρτες ...

Το ιστολογιάκι μας γεννήθηκε ἐκ τοῦ μὴ ὄντος και, με τον τρόπο που έχει εξελιχθεί, μοιάζει να έχει, πέρα των άλλων και πάρα τις ελλείψεις και τις παραλειψεις, και έναν χαρακτήρα παραμυθητικό και παρηγορητικό.

Αποτελεί για πολλούς ένα μικρό καταφύγιο και ταυτόχρονα μια μεγάλη αγκαλιά...

Ένα μικρό καταφύγιο, που όμως δεν έχει πόρτες...

Δεν είναι ψέμα αυτό, αφού μέσα του χωράνε τόσες ψυχές.

Άλλες απεγνωσμένες κι άλλες ευγνώμονες.

Άλλες και τα δύο.

Όλες τους όμως «δωρεάν».

Αυτές τις μέρες, ας πούμε, όπως και πολλές άλλες στο παρελθόν, έκαναν όσοι συχνάζουν εδώ μαζί μας, χωρίς να τους το επιβάλει κάνεις, κάτι φαινομενικά παράλογο, γραφικά ανόητο ή και αφελές.

Έβαλαν στην προσευχή τους αναγκεμένους που δεν τους γνώριζαν, και παρακάλεσαν για ψυχούλες άγνωστες, 
σαν να ’ναι πιο δικοί κι από συγγενείς :  

Για το μικρό Παντελή που χτύπησε σοβαρά.
(Ο Παντελάκος βγήκε χθες από το νοσοκομείο, αφού έπεσαν τα 39άρια. Τώρα διαβάζει για τις εξετάσεις του σχολείου που έχασε όσο καιρό ήταν μέσα. Οι δικοί του άνθρωποι, μέσα κι έξω από το σπίτι του, είναι πια γαληνεμένοι).
Ταυτόχρονα έβαλαν στο κομποσκοίνι τους ένα άλλο δικό μας παιδί, έναν πρωταθλητή, τον Μίνωα, που χτύπησε άσχημα πάνω στην φιλότιμη προπόνησή του στα άλματα.
(Η ιδιαίτερα δύσκολη επέμβασή του πήγε πιο καλά απ' ότι περιμέναμε. Ο ίδιος παίρνει και δίνει κουράγιο για τον δύσκολο μετεγχειρητικό δρόμο της αποθεραπείας).
Έπιασαν επίσης να εύχονται και για την Ευαγγελία, για την οποία η εγγονή της περίμενε στα κρυφά τα αποτελέσματα της βιοψίας.
(Έχει τελικά. Και προχωρημένο... Αλλά ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τα "κρίματα" του Θεού;)
Και τελευταία ζητήθηκε προσευχή, σχεδόν σιωπηλά, και για μια Ελένη.
Χωρίς άλλες πληροφορίες. Και δεν ήταν η πρώτη φορά...

Κι όλο αυτό δεν έχει σταματημό...

Και παρόλο που αυτό το παράξενο συναπάντημα, κυρίως τα βράδια, δεν φαντάζει κάτι το φοβερό σε μας... 

Δεν είναι όμως και τίποτα. 

Και μπορεί να 'ναι και πολύ, αφού αδυνατούμε να ξέρουμε πώς το βλέπει ο Θεός...

***

Μοιραστήκαμε μαζί σας λίγες σκόρπιες απολογητικές σκέψεις, καταστάλαγμα ευγνωμοσύνης της ασημαντότητάς μας προς την Μεγαλοσύνη Του.

 Αφορμή στάθηκε η μέχρι τώρα συμπόρευση και συναναστροφή με ψυχές που, ως άλλοι συγγενείς, συνοδοιπορούν με τις δικές μας σε δρόμους, που μοιάζουν μ'εκείνον προς Εμμαούς. 

Ας πούμε: Μια Νίκη, ένας Κώστας και μια Σοφία ("τυχαία" και ενδεικτικά  επιλέχτηκαν τα ονόματα).
Τέτοιες παρεούλες δυο, τριών ή και περισσότερων προσώπων υπάρχουν –δόξα τῷ Θεῷ- πάμπολλες μέσα στο καταφύγιό μας, στη μεγάλη αγκαλιά του Θεού.

Για να καταλήξουμε:
Παρότι γνωρίζουμε καλά πόσο λίγο είναι, οφείλουμε ένα τουλάχιστον τεράστιο ευχαριστώ, πλησιάζοντας τις 9000 (!) δημοσιευμένες αναρτήσεις, σε όσους συνεχίζουν μαζί μας και μάλιστα απροϋπόθετα, και χωρίς καμία, εμφανώς τουλάχιστον, αμοιβή... 
«Σε καιρούς που θέλουν εξηγήσεις» που λέει κι ένα τραγουδάκι...

Και θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί. 
Μέχρις ότου μάθουμε όλοι μας πως σ΄αυτόν τον κόσμο δεν έχουν όλα απαντήσεις...

Στον "άλλο κόσμο τον επάνω" που περιμένουμε, όπως τίποτε άλλο, δεν θα μείνει τίποτα αναπάντητο.

Ούτε οι θλίψεις...

Καλή δύναμη.

Χριστός ανέστη!