Μακάβρια ήταν τα ευρήματα ανδρών των ισπανικών ενόπλων δυνάμεων που
πήγαν να κάνουν απολύμανση σε γηροκομεία που έπρεπε να έχουν εκκενωθεί
λόγω της πανδημίας του κορονοϊού: Εντόπισαν τα πτώματα ηλικιωμένων που
τους είχαν εγκαταλείψει αβοήθητους να πεθάνουν. Σε κάποιες περιπτώσεις
βρήκαν και κάποιους σε πολύ άσχημη κατάσταση, ετοιμοθάνατους.
Το τραγικό αυτό συμβάν δημοσιοποίησε η υπουργός Άμυνας, Μαργαρίτα Ρόμπλες, μέσω της τηλεόρασης.
Οι
άνδρες των Δυνάμεων Εκτάκτου Ανάγκης του Στρατού, δήλωσε, «εντόπισαν
ηλικιωμένους εγκαταλειμμένους και σε πολλές περιπτώσεις νεκρούς. Είναι
αδιανόητο και απολύτως ασυγχώρητο αυτό που συνέβη». Και τόνισε ότι οι
υπεύθυνοι αυτών των κέντρων θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον νόμο για
παράβαση καθήκοντος και άλλα αδικήματα.
Όπως
εξήγησε το υπουργείο Άμυνας, πτώματα εντοπίστηκαν σε κέντρα φροντίδας
ηλικιωμένων όπου το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων απομακρύνθηκε από
τις εργασίες του όταν διαγνώστηκε με κορονοϊό. Το γεγονός αποκαλύφθηκε
εν μέσω της εκστρατείας των ενόπλων δυνάμεων να απολυμάνουν τα
γηροκομεία στη χώρα, καθώς εκεί εντοπίστηκαν τα περισσότερα κρούσματα
της ασθένειας.
Σύμφωνα με ιατρικές πηγές, οι νεκροί θα μεταφερθούν σε ειδικά ψυχώμενο χώρο έως ότου γίνουν οι κηδείες τους.
Μετά
την καταγγελία, το Ινστιτούτο Ηλικιωμένων και Κοινωνικών Υπηρεσιών
δήλωσε ότι μπορεί να υπήρξαν «κάποια μεμονωμένα περιστατικά», αλλά στην
πλειονότητά τους τα κέντρα φροντίδας ηλικιωμένων λειτουργούν σωστά, παρά
τις ελλείψεις σε προστατευτικό υλικό και σε προσωπικό, λόγω της
επιδημίας.
***
Αντί σχολίου
«Το πρώτο πράγμα που δείχνει με σαφήνεια το κύμα πανικού που έχει παραλύσει τη χώρα είναι ότι η κοινωνία μας δεν πιστεύει πια σε τίποτε άλλο παρά μόνο στη γυμνή ζωή.
Είναι σαφές ότι οι Ιταλοί (σημείωση δική μας: ισχύει και για Ισπανούς, αλλά και άλλους ...) είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν σχεδόν τα πάντα, τις φυσιολογικές συνθήκες του βίου, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τις φιλίες, τα συναισθήματα και τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις, μπροστά στον κίνδυνο ν’ αρρωστήσουν.
Η γυμνή ζωή —και ο φόβος μήπως τη χάσουμε— δεν είναι κάτι που ενώνει τους ανθρώπους, αλλά τους τυφλώνει και τους χωρίζει. […]
O πλησίον μας έχει εξαφανιστεί και είναι παράδοξο που η Εκκλησία (σημείωση: εννοεί την Παπική) σωπαίνει σχετικά με αυτό. […] τι είναι μια κοινωνία που δεν έχει άλλη αξία από την επιβίωση; […]
Υπήρξαν στο παρελθόν χειρότερες επιδημίες, αλλά κανείς ποτέ δε σκέφτηκε να κηρύξει μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως η παρούσα, που μας απαγορεύει ακόμα και τη μετακίνηση. […]
Μια κοινωνία που ζει σε διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης δεν μπορεί να είναι ελεύθερη κοινωνία.»
Giorgio Agamben, Quodlibet (μτφρ. Γ. Πινακούλας)
Εμείς το πήραμε από το Σωτήρη Μητραλέξη και το άρθρο του Eat the Christians
που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο
που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου