Ο «εγκεφαλικά νεκρός» ασθενής μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση
κώματος και άπνοιας, όμως τα περισσότερα όργανά του λειτουργούν με την
κατάλληλη ιατρική υποστήριξη· έτσι, όταν του αφαιρούν τα όργανα, είναι ακόμα
ζεστός, η καρδιά του ακόμα λειτουργεί και το αίμα του κυκλοφορεί! (Dr. Alan
Shewmon, διεθνούς φήμης Καθηγητής Παιδ. Νευρολογίας στο UCLA (Πανεπιστήμιο της
Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες).
Θα σου πουν ότι τα όργανα τα παίρνουν όταν ο άνθρωπος είναι νεκρός.
Αυτό δεν είναι αλήθεια.
Υπάρχουν καταγραμμένες αρκετές περιπτώσεις «εγκεφαλικά νεκρών»
που επανήλθαν από αυτή την κατάσταση.
|"αμΦ." σημείωση:
Αυτό δεν παρακαλούμε, άλλωστε, εδώ και 2 σχεδόν χρόνια για τον Γεράσιμο;
Θυμήσου...
%CE%B7.png)
☆ Δώσε!
Αίμα, αιμοπετάλια, μυελό των οστών, νεφρό, μάτι, λίγο από τον
χρόνο σου...
Ό,τι μπορείς δώσε...
(Οι πιθανότητες, παρεμπιπτόντως, να βρεθείς συμβατός με
οποιονδήποτε στον κόσμο και να τον σώσεις, δίνοντάς του ουσιαστικά λίγο από
εσένα και τον χρόνο σου, είναι οι ίδιες με το να κερδίσεις τον πρώτο αριθμό του
πρωτοχρονιάτικου λαχείου... Και μακάρι να συμβεί!)
Γιατί, αν ο Θεός παραχωρήσει και βρεθούμε (μη γένοιτο!)
"κλινικά ή εγκεφαλικά νεκροί", δεν θα δώσουμε σε κανένα γιατρό ή
νοσοκόμο ή όποιον παρατρεχάμενο να μας πετσοκόψει ζωντανούς, επειδή λειτουργεί
"μόνο (!) η καρδιά"...
Αυτό γίνεται μόνο αν έχεις (εν ζωή εννοείται) δηλώσει πως
αρνείσαι να θεωρείσαι δότης οργάνων μετά θάνατον...
(δες τη δήλωση αν θες προς το τέλος της ανάρτησής μας...)
Τα ζωτικά όργανα των «δωρητών» παίρνονται ενώ αυτοί είναι
ακόμα ΖΩΝΤΑΝΟΙ, με αποτέλεσμα να γίνεται βίαιη διακοπή της ζωής τους κατά τη
διαδικασία της λήψης των οργάνων τους.
Πολλοί και κορυφαίοι επιστήμονες στην Ελλάδα (Κ. Καρακατσάνης
2001, Ε. Παναγόπουλος 1998, Μ. Βρεττός 1999, Ι. Κουντουράς 1999, Κ.
Χριστοδουλίδης 1995, Ν. Μπαλαμούτσος 1999, Ν. Κωνσταντινίδης 1999, Μ. Γκιάλα
1999, A. Αβραμίδης 1995, Π. Κούγιας 1999, Α. Γουλιανός 1999, κ.α.) και στο
εξωτερικό (R.D. Truog 1992, D.A. Shewmon 1997, R.M. Taylor 1997, κ.α.),
εκφράζουν σοβαρές επιστημονικές ενστάσεις και δεν διστάζουν να προτείνουν ακόμη
και την πλήρη εγκατάλειψη της έννοιας του «Εγκεφαλικού Θανάτου».
Ο Καθηγητής Παιδ. Αναισθησιολογίας στο κορυφαίο Πανεπιστήμιο
των Η.Π.Α., Harvard, και Διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο
Πανεπιστημιακό, Παιδιατρικό Νοσοκομείο Βοστώνης Dr. Robert D. Truog δηλώνει:
«O Εγκεφαλικός Θάνατος παραμένει ασυνάρτητος στη θεωρία και συγκεχυμένος στην πράξη.
Επιπλέον, ο μόνος σκοπός που εξυπηρετεί αυτή την
έννοια (του εγκεφαλικού θανάτου), είναι η διευκόλυνση εξεύρεσης οργάνων προς
μεταμόσχευση.
Γι’ αυτό, άλλωστε, και «εφευρέθηκε» μόλις το 1968 η έννοια του
«εγκεφαλικού θανάτου» από κάποιους επιστήμονες του Harvard.»
Το γεγονός του θανάτου είναι μεγάλο μυστήριο, θα μας πουν οι
Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, και κανείς δεν γνωρίζει ούτε πρόκειται ποτέ να
γνωρίσει, πότε (ποια ακριβώς χρονική στιγμή) η ψυχή αποχωρίζεται από το σώμα...
Όσο η καρδιά λειτουργεί,
η ψυχή είναι ενωμένη με το σώμα.
Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος,
όταν ρωτήθηκε περί μεταμοσχεύσεων,
αντιτάχθηκε κατηγορηματικά στη μεταμόσχευση ζωτικών οργάνων (όργανα χωρίς τα
οποία ο δότης δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει), για δύο λόγους:
Πρώτον: «αποτελεί ανεπίτρεπτη παρέμβαση, αντιστρατευόμενη στο
δημιουργικό έργο του Θεού, από την μια, θανατώνοντας τον δότη, και από την άλλη
δημιουργώντας μας την έπαρση για την ζωοποίηση του λήπτη».
Και δεύτερον: «Θα γίνει αιτία εφευρέσεως τρόπων να σκοτώνουν
τους ασθενείς, για να πάρουν τα όργανά τους».
Ο Άγιος Πορφύριος
ήταν αντίθετος με την μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρούς».
Έκανε την εξής σύσταση σε ζεύγος που ήθελε
να δωρίσει τα όργανα του παιδιού τους μετά από σοβαρό ατύχημα:
«Ένας θάνατος υπάρχει.
Να δώσετε μόνον τους κερατοειδείς
χιτώνες των οφθαλμών...»
Ο ευρισκόμενος στην κατάσταση του λεγόμενου «εγκεφαλικού
θανάτου» είναι βαριά πάσχων ασθενής και όχι νεκρός...
Με τη λήψη των ζωτικών οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρό» ασθενή,
αυτός οδηγείται δια της βίας στον οριστικό κλινικό θάνατο...
αυτή η ενέργεια, με τα κριτήρια της Ορθόδοξης Θεολογίας,
ισοδυναμεί με Φόνο.
Θα πουν ότι η δωρεά οργάνων είναι αυτοθυσία και πράξη ευγενική, πράξη ανθρωπιάς και αλτρουϊσμού.
Αυτό δεν είναι αλήθεια...
Αυτός που ορίζει πότε θα πεθάνουμε είναι ο Δημιουργός μας και
όχι εμείς.
Στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, αλλά και στην Υμνογραφία
της Εκκλησίας μας, με έμφαση τονίζεται οτι κύριος της ζωής και του θανάτου
είναι μόνον ο Δημιουργός.
Ακόμη και όταν υπάρχει συναίνεση, η «ΔΩΡΕΑ» ΖΩΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ, διότι αφαιρεί από τον δότη την δυνατότητα της μετάνοιας να
πει δηλαδή, έστω και τελευταία στιγμή, «Συγχώρα με, Θεέ μου» και να σώσει ο
Θεός ενδεχομένως την ψυχή του.
Ο Άγιος Παΐσιος, όταν ρωτήθηκε περί μεταμοσχεύσεων, αντιτάχθηκε κατηγορηματικά για δύο λόγους. Πρώτον: «Aποτελεί ανεπίτρεπτη παρέμβαση, αντιστρατευόμενη στο δημιουργικό έργο του Θεού. Aπό την μια, θανατώνοντας τον δότη, και από την άλλη δημιουργώντας μας την έπαρση για την ζωοποίηση του λήπτη».
Και δεύτερον: «Θα γίνει αιτία εφευρέσεως τρόπων να σκοτώνουν τους ασθενείς, για να πάρουν τα όργανά τους». Ο Άγιος Πορφύριος ήταν αντίθετος με την μεταμόσχευση συμπαγών οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρούς». Έκανε την εξής σύσταση σε ζεύγος που ήθελε να δωρίσει τα όργανα του παιδιού τους μετά από σοβαρό ατύχημα:
«Ένας θάνατος υπάρχει. Να δώσετε μόνον τους κερατοειδείς χιτώνες των οφθαλμών...» Ο ευρισκόμενος στην κατάσταση του λεγόμενου «εγκεφαλικού θανάτου» είναι βαριά πάσχων ασθενής και όχι νεκρός..