* "Εκεί που μιλάει ο Θεός..." ~ ένα αληθινό περιστατικό... |της Μαρίας Ξανθάκη

Τρίτη 10 Αυγούστου 2021, ώρα 11:30 περίπου. 

Οδηγώ στη λεωφόρο Θησέως, στη Ν. Ερυθραία. 

Επιστρέφω από το Σούπερ Μάρκετ στο σπίτι με ένα από τα παιδιά μου στο αμάξι. 

Στο απέναντι ρεύμα, σε απόσταση 7-8 μέτρων βλέπω ένα μηχανάκι να πέφτει και μαζί με αυτό και ο οδηγός του, χωρίς κράνος. 

Πρόκειται για έναν κύριο γύρω στο 70. 

Με την πρόσκρουση χτυπάει στο κεφάλι και η άσφαλτος αμέσως κοκκινίζει... 

Άγριο πράγμα! 

Όλοι έχουν παγώσει. 

Σταματάω, ανοίγω την πόρτα και τρέχω στον άνθρωπο. 

Είναι με το πρόσωπο στη γη, διστάζω να τον γυρίσω μήπως δω τα χειρότερα...

Φωνάζω αν υπάρχει γιατρός...

Από εκείνη τη στιγμή έσπευσαν σε βοήθεια τουλάχιστον 5-6 άτομα, όλοι νέοι: κάποιος γύρισε τον άνθρωπο ανάσκελα. 

Ένας νεαρός απομάκρυνε το μηχανάκι και έβαλε το κλειδιά του στην τσέπη του ανθρώπου. 

Μια κοπελίτσα, τουρίστρια, μου έφερε νερό να ρίξω στο τραύμα. 

Της ζητούσα χαρτιά να πιέσω στην αιμορραγία, κατάλαβε αμέσως κι ας μην μιλούσε ελληνικά. 

Ένα παλληκάρι, υπάλληλος του "Γρηγόρη" από απέναντι καλούσε ΕΚΑΒ και τροχαία. 

Ένας γιατρός που με τη βοήθεια του Θεού εμφανίστηκε μπροστά μας, άνοιξε αμέσως εξοπλισμένο βαλιτσάκι, μέτρησε σφυγμούς και οξυγόνο και μιλούσε στον άνθρωπο να δει κατά πόσον αντιλαμβάνεται. 

Παράλληλα ετοίμασε ορό και του τον χορήγησε. 

Κάποιος άλλος μου έδωσε γάζες και επιδέσμους. 

Ο νεαρός που μετακίνησε το μηχανάκι κρατούσε τώρα ψηλά τον ορό. 

Η ξένη κοπελίτσα, με τρεμάμενα χέρια, μου έβρεχε χαρτιά με ένα μπουκάλι για να καθαρίσουμε τα αίματα από το πρόσωπο του κυρίου ο οποίος με ρωτούσε που βρίσκεται και τι έγινε. 

Κρατούσα συνεχώς το κεφάλι του πιέζοντας, να σταματήσει η αιμορραγία. 

Ένας οδηγός μας ρώτησε αν θέλουμε βοήθεια, κάποιος άλλος ρύθμιζε την κυκλοφορία καθώς ήμασταν στη μέση του δρόμου, ίσως κάποιος να έβαλε παρακάτω και ένα τρίγωνο για ασφάλεια...

Εκτός από αυτά, τα "αναμενόμενα", με συγκίνησαν τρεις, ακόμη, απρόσμενες κινήσεις: μια αλλοδαπή (Ρουμάνα;) που ζητιανεύει καιρό τώρα στο φανάρι έτρεξε πρώτη από όλους προς τον άνθρωπο, σε δευτερόλεπτα, πριν κατέβω εγώ ακόμη από το αμάξι, με ένα παγωμένο νερό στο χέρι φωνάζοντας βοήθεια... 

Όσο περιμέναμε το ασθενοφόρο, ένας νεαρός είχε την ευαισθησία να μας κρατάει ανοιχτή μια ομπρέλα θαλάσσης για να μην μας καίει ο ήλιος...και τέλος, όταν ήρθε η τροχαία και το ΕΚΑΒ και μπόρεσα να αφήσω τον άνθρωπο, πήγα να πάρω την ταυτότητά μου από το αμάξι όπως μου ζήτησε ο αστυνομικός. 

Αναζήτησα το παιδί μου: το είχαν πάρει οι υπάλληλοι του "Γρηγόρη" στο κατάστημα και το κέρασαν γρανίτα, να μην τρομάξει και να μην ζεσταθεί...

Ο άνθρωπος τελικά μπήκε στο ασθενοφόρο και θα λέγαμε πως η ζωή ξαναπήρε τον κανονικό της ρυθμό.

Όλοι, όμως, φύγαμε αλλαγμένοι. 

Φύγαμε με την ελπίδα, ή μάλλον με τη βεβαιότητα πως, ναι, υπάρχει ανθρωπιά. 

Δίπλα σε κάποιον που χτύπησε στάθηκαν τόσοι άλλοι που βοήθησαν ο καθένας με τον δικό του συγκινητικό τρόπο. 

Ας είμαστε, λοιπόν, αισιόδοξοι πως βαθιά στις καρδιές των ανθρώπων κρύβεται η διάθεση συμπαράστασης στον συνάνθρωπο που σε κάποια δύσκολη στιγμή θα εκδηλωθεί...κι εκεί είναι που μιλάει ο Θεός. 

Εκεί, λύνονται τα γόνατα και "προσκυνάς" την αυθόρμητη αγάπη.

Γιατί είμαστε όλοι παιδιά Του, όλοι απόγονοι του Αδάμ φτιαγμένοι από το ίδιο φύραμα...και αυτό μας ενώνει. 

Ας το καταλάβουμε.

Μαρία Ξανθάκη