Προσευχή πάνω στις στάχτες

Κύριε, μὴ ἀποστρέψεις τὸ Πρόσωπό Σου...

Ὤ! πόσο γρήγορα ἔφτασε ἡ νύχτα! Παγώνει ὁ κόσμος μας, παγώνει ἡ ψυχή μας. Ἔφτασε ἡ ψυχή μας, Κύριε, στὸ χεῖλος τῆς ἀβύσσου! Πνιγήκαμε μέσα στὶς στάχτες τῆς ἀποστασίας μας. Λυγίζουν τὰ γόνατά μας, σβήνει ἡ καρδιά μας καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας χάθηκε κι αὐτό.

Ποῦ εἶσαι, Κύριε; Γιατί δὲν σὲ βλέπουν τὰ μάτια μας; Γιατί δὲν ἀκοῦν τὴ φωνή Σου τὰ αὐτιά μας; Γιατί τὰ χέρια μας μένουν κρεμασμένα στὸ κενό; Ποῦ εἶναι τὸ χέρι Σου, Κύριε; Ποῦ βρίσκεται ὁ δρόμος Σου; 

Θεέ μας, γύρω μας καύσωνας φριχτός, μὰ ἐμεῖς ἔχουμε ὁλότελα παγώσει. Κρουστάλλιασαν τὰ χιόνια στὰ φτερά μας. Μπῆκε τὸ κρύο μέσα μας, στὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας. Τρεμοσβήνει ἡ φλόγα Σου ἐντός μας. Κρυώνουμε, Κύριε, κρυώνουμε. Πάγωσε ἡ ψυχή μας, χάθηκε ὁ ζῆλος μας, μαράθηκε ἡ πίστη μας, ἀγρίεψαν τὰ πάθη μας, βυθιστήκαμε στὴ διαφθορά, μᾶς πνίγουν οἱ ἀδυναμίες μας, μᾶς ἁλυσσοδένουν οἱ ἄνομες ἐπιθυμίες μας. Πέφτουμε, πέφτουμε ὅλο καὶ πιὸ χαμηλά, πέφτουμε στὴν ἄβυσσο τοῦ σκότους.

Ψάχνουμε, φιλάνθρωπε Πλάστη μας, νὰ βροῦμε λόγια νὰ Σοῦ μιλήσουμε, μὰ δὲν βρίσκουμε. Χάσαμε τὰ λόγια μας, χάσαμε τὴ φωνή μας. Ποῦ εἶναι ἡ φωνή μας, Κύριε; Σὲ ποιὰ γλώσσα νὰ Σοῦ μιλήσουμε; Δὲν ξέρουμε... ποτὲ δὲν μάθαμε τὴ γλώσσα Σου. Ἐμεῖς μιλᾶμε σήμερα μόνο τὴ γλώσσα τῆς αἰσχρῆς διαφθορᾶς. Αὐτὴ τὴ γλώσσα ξέρουμε. 

Ποῦ εἶναι οἱ παλιές μας μέρες, Κύριε; Τότε ποὺ Σὲ νιώθαμε κοντά μας, ποὺ περπατοῦσες δίπλα μας, κρατοῦσες σταθερὰ τὸ χέρι μας, στήριζες τὰ τρεμάμενα βήματα τῆς ψυχῆς μας. 

Θεέ μου! πόσο γρήγορα πέφτει ἡ νύχτα! Τρέμει ἡ ψυχή μας σὰν ἀνέμη! Παγώνουμε…

Κύριε, μᾶς ἀκοῦς; Ἀπὸ τὴν ἄβυσσο τῆς πτώσης μας Σοῦ φωνάζουμε.

Μὴ ἀποστρέψεις τὸ Πρόσωπό Σου!

Ἅπλωσε, Κύριε τὸ ζεστὸ χέρι Σου! Πιᾶσε μας ὅπως τότε ποὺ μοσκοβολοῦσε κυπαρισσόξυλο ἡ ζωή, κι ἄστραφτε μὲς στὸ φῶς Σου ἡ ψυχή μας κι ἡ πλάση ὁλάκερη!

Στ.