✔ Ο σκηνοθέτης της τηλεοπτικής σειράς «Άγιος Παΐσιος – Από τα Φάρασα στον Ουρανό» Στάμος Τσάμης καλεσμένος στην ραδιοφωνική εκπομπή «Eπικαιρότητα» του Pemptousia FM... |ακούστε ό,τι θέλετε να μάθετε από τον ίδιο τον Στάμο. Μην τα λέμε εμείς και χάνονται πράγματα στη μεταφορά...

 

 ...αναφέρθηκε στα γυρίσματα της σειράς 

που αγαπήθηκε από το τηλεοπτικό κοινό 

φέρνοντάς στην πρώτη θέση της τηλεθέασης...

|ζούληξε στο παρακάτω...

Να αγιάσεις κρυφά...

Να αγιάσεις κρυφά!

-Τι να σας πω αγράμματος άνθρωπος, έλεγε ο παππούς.

-Κάτι για τη ζωή μας. Μια φράση μονάχα. Έτσι να την έχουμε φυλαχτό. 

Σοβάρεψε. Πήρε ύφος επίσημο….

Ήρθε νωρίς στο μοναστήρι.

Τελειώναμε τη Λειτουργία και καθίσαμε στο αρχονταρίκι. 

Παππούλης πολλών χρονών με ψυχή παιδιού.

Τον ήξερα από την προηγούμενη φορά και κάναμε αστείο με την ηλικία του.

-Πόσο χρονών είσαι γέροντα;

-Πόσο χρονών με κάνετε;

Και όλοι πέφταμε έξω, γιατί ο γέροντας δεν φαινότανε καθόλου ογδόντα τόσο.

Και δώσ' του να γελάει σαν μικρό παιδί.

Είδε νέα παιδιά. 

Να πηγαίνετε σχολείο, έλεγε.

Εγώ δεν πήγα σχολείο. Από μικρός στο χωριό χωρίς σχολείο χωρίς γράμματα. Βρέθηκα μικρό παιδί στο Όρος. Και εκεί ήτανε σαν τον παράδεισο.

Κι ο γέροντας της καλύβας μου έλεγε:

-Διάβασε την ακολουθία, μα εγώ δεν ήξερα γράμματα. Και μου λέει, έλα να σε μάθω. Από τότε έμαθα να διαβάζω και να γράφω.

-Και πόσα χρόνια έχεις στο Όρος, γέροντα.

Και ο γέροντας γελώντας μου είπε:

-Έμαθα να διαβάζω και να γράφω, όχι και να μετράω. Και να πάλι τα γέλια..

-Πες μας γέροντα κάτι για μας. Να για όλους μας, τα νέα τα παιδιά και μας τους καλογήρους.

-Τι να σας πω … αγράμματος άνθρωπος, έλεγε ο παππούς.

-Κάτι για τη ζωή μας. Μια φράση μονάχα. Έτσι να την έχουμε φυλαχτό.

Σοβάρεψε. Πήρε ύφος επίσημο.

-Να αγιάσεις κρυφά…, είπε και έγειρε σκεφτικός στο τσιμισίρι ραβδί του.

Σιωπή, κανείς δεν ξαναμίλησε. 

Μέχρι που γυρίσαμε στο κελί, άλλη κουβέντα δεν είχαμε στο νου και την καρδιά μας από τις λέξεις του γέροντα.

Τι σημαίνει ν΄αγιάσεις κρυφά σε έναν κόσμο, που μονάχα φαίνεται και δεν είναι.

π. Εφραίμ Παναούσης

(εμείς από τον Βασίλειο Δημητριάδη)

" Ήταν της Σταυροπροσκυνήσεως το 2021 όταν εκοιμήθη «ο ταπεινός εξομολόγος του Αμαρουσίου... |+π.Σαράντης Σαράντος

"...Ἐάν θελήσουμε νά δώσουμε ἕναν χαρακτηρισμό γιά τόν κοιμηθέντα μακαριστό πνευματικό μας πατέρα π. Σαράντη Σαράντο, νομίζω ὅτι ὁ πιό εὔστοχος καί περιεκτικός θά ἦταν: «ὁ ταπεινός ἐξομολόγος τοῦ Ἀμαρουσίου».

Πράγματι, τόν χαρακτήριζε ἡ ἀληθινή ταπείνωση, ἡ ὁποία μόνο μέ τήν ταπείνωση τῶν συγχρόνων ἁγίων γερόντων μπορεῖ νά συγκριθεῖ. 

Ἦταν ταπεινός καί ἀθόρυβος. 

Μεγάλος καί συνάμα κρυπτόμενος. 

Λιγομίλητος καί οὐσιαστικός.

... Κάποτε ὁ ἅγιος Πορφύριος εἶχε πεῖ σέ γνωστό μου κληρικό καί φίλο: 

«Ὁ πατήρ Σαράντης εἶναι ἁγιώτατος»! 

Αὐτή του τήν ἁγιότητα τήν πρόδιδαν ἁπλά πράγματα, φτάνει νά εἶχες τήν παρατηρητικότητα νά τά διακρίνεις στίς ποικίλες ἐκφάνσεις τῶν ἀρετῶν του, πού τόν πρόδιδαν: 

στίς προσεκτικές καί λεπτές κινήσεις του, στό μετρημένο του χαμόγελο, στό διακριτικό καί συνάμα διεισδυτικό βλέμμα του, στίς ὑψοπετεῖς καί θεολογικώτατες σκέψεις του, στόν βιωματικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο λειτουργοῦσε, ἐξομολογοῦσε, τελοῦσε τόν Ἁγιασμό, τό Ἱερό Εὐχέλαιο, ἀκόμα καί τίς ἁπλές εὐχές του σαραντισμοῦ ἤ τίς εὐχές ὑπέρ ὑγείας, πού μερικές φορές μᾶς διάβαζε.

Ἔνιωθες ἐσωτερικά ὅτι ἐκείνη τήν ὥρα προσευχόταν καί ὅτι, πραγματικά, συνομιλοῦσε μέ τόν Θεό καί μᾶς μετέδιδε τή Χάρη του.

Ἐκεῖνο δέ πού μοῦ εἶχε κάνει ἰδιαίτερη ἐντύπωση ἦταν τό ἀκάματο τοῦ βίου του. 

Εἶχε υἱοθετήσει ἕνα κοπιαστικό πρόγραμμα ἐργασίας, τό ὁποῖο ξεπερνᾶ κατά πολύ τά ἀνθρώπινα μέτρα.

Ἀκόμα καί τώρα πού τό σκέφτομαι, ἀπορῶ πῶς μποροῦσε καί συνδύαζε τόσες πολλές δραστηριότητες στή ζωή του: 

πολύωρη ἐξομολόγηση, συμβουλές διά τηλεφώνου, καθήκοντα καθηγητῆ στή Ριζάρειο Ἐκκλησιαστική Σχολή, καθήκοντα μιᾶς πολυάριθμης ἀστικῆς ἐνορίας καί κυρίως καθήκοντα πολύτεκνου οἰκογενειάρχη ἐν χηρείᾳ...

(Απόσπασμα από παλαιότερο άρθρο του Πρωτοπρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη, εφημερίου Ιερού Ναού Αγίας Παρασκευής Αττικής στο enromiosini.gr)

 |μας έστειλε η υπέροχη Β., μια από τις ατελείωτες πνευματικές του κόρες...

✨ ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ: Το διήγημα της 13χρονης Μαρίτας Δατσέρη με το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο σε Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό...

 

[Προσωπογραφίες του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη και του Μακρυγιάννη, έργο του Γερμανού φιλέλληνα Καρλ Κρατσαΐζεν (όπως και άλλες). 

Λεπτομέρειες εδώ...]

Είναι 13 ετών, 

μόλις ολοκλήρωσε την A΄ Γυμνασίου, 

αγαπάει τα ιστορικά βιβλία 

και απολαμβάνει να διαβάζει Βιζυηνό και Καβάφη.

 

Η Μαρίτα Δατσέρη από το 5ο Γυμνάσιο Ηρακλείου, 

είναι το κορίτσι που έλαβε το πρώτο βραβείο μεταξύ συμμετεχόντων της ηλικίας της, στον 17ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό, τον οποίο προκήρυξε η Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος με αφορμή τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση.

 

Μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρίτα Δατσέρη 

μοιράστηκε την εμπειρία που έζησε εν μέσω καραντίνας, 

εξηγώντας πώς η γνώση και το γράψιμο 

κατάφεραν να την κάνουν να νιώσει ελεύθερη, 

ακόμη και με την εφαρμογή των αυστηρών περιοριστικών μέτρων.

 

“Ήταν μια δύσκολη χρονιά 

που αναγκαστήκαμε να την περάσουμε 

μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή. 

Νομίζω, όμως, ότι ταξίδια μπορεί να κάνει κανείς τόσο με την σκέψη όσο και με τη φαντασία. 

Εγώ τουλάχιστον έτσι προσπάθησα να ταξιδέψω και σε αυτό με βοήθησε το διήγημα που έγραψα. 

Εξαιτίας αυτού, κατάφερα αρκετές στιγμές να ξεχάσω τη μουντή καθημερινότητα”, 

είπε η 13χρονη Μαρίτα, η οποία όπως εξήγησε, παροτρύνθηκε από τις καθηγήτριες της -Μαρία Μάρκου και Χαρίκλεια Πεδιαδίτου- να συμμετέχει στο διαγωνισμό, ενώ εμπνεύστηκε από μια εργασία που είχε ήδη εκπονήσει για το μάθημα των Νέων Ελληνικών, αλλά και από τα πορτραίτα των ηρώων της επανάστασης στο διάδρομο του σχολείου της.

 

“Στο διήγημά μου τα πορτραίτα των ηρώων του 1821 ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μου. Είναι ζωντανοί, στέκονται μπροστά μου και συνομιλούν μαζί μου. Περιγράφω όσα μου λένε. Με παραπέμπουν ο ένας στον άλλον και από τα απομεινάρια της μάχης στο Σούλι, βρίσκομαι στη θάλασσα και τον Κανάρη και αμέσως μετά δίπλα στον Κολοκοτρώνη και την Μαντώ Μαυρογένους που κοιτάζει τον Υψηλάντη.

 

Περιγράφω όσα βλέπω και ακούω δίπλα τους. 

Δίπλα στους ήρωες του 1821 

που πολέμησαν για το ιδανικό της ελευθερίας, 

χωρίς να υπολογίσουν το κόστος”, 

είπε η 13χρονη μαθήτρια, 

που ολοκληρώνοντας το ταξίδι του διηγήματος, 

σχεδόν αφοπλιστικά ανέφερε ότι

 "βλέποντας σήμερα πώς είναι οι συνθήκες, 

οι ήρωες του 1821 

μάλλον δεν θα ήταν πολύ ευχαριστημένοι"...

 

“Νιώθω ότι οι νέες γενιές, τους έχουμε ξεχάσει. 

Ότι δεν τους τιμάμε όσο θα έπρεπε, 

αν σκεφτούμε πόσο σπουδαίο ήταν αυτό 

που εκείνοι μας χάρισαν”, 

τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η 13χρονη νικήτρια 

του Παγκόσμιου Διαγωνισμού Λογοτεχνίας, 

η οποία με σιγουριά εξήγησε 

ότι οι ηρωικές προσωπικότητες του 1821 

“θα μας έλεγαν σήμερα, 

ότι πρέπει και εμείς 

να δίνουμε τις δικές μας μάχες για την ελευθερία, 

ως το ανώτερο των ιδανικών”.

 

Η νεότερη ιστορία, όπως σημείωσε, είναι από τις αγαπημένες της περιόδους. Έχει διαβάσει πολύ γι’ αυτήν και νιώθει ότι η εξοικείωση με τους ήρωες του 1821 -μετά και το διήγημά της- έχει μετατραπεί σε μια ιδιότυπη “φιλία”.

 

Πληροφορήθηκε πριν από λίγες ημέρες τα αποτελέσματα του διαγωνισμού και η χαρά της ήταν μεγάλη. “Περισσότερο χάρηκα που κάποιοι άνθρωποι, βρήκαν ενδιαφέρον αυτό που εγώ αγάπησα και έγραψα με ενθουσιασμό”, εξήγησε η 13χρονη Μαρίτα, που χωρίς να λησμονήσει όσους την στήριξαν, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην οικογένεια και τις καθηγήτριές της.

 

 

Θα ήθελα να συνεχίσω να γράφω και μια μέρα να μεταφράσω Άμλετ“, είπε η Μαρίτα Δατσέρη και πρόσθεσε ότι μέσα στα σχολεία, όπου υπάρχει αυτό που αποκαλείται σχολικός εκφοβισμός ή βία, την ίδια ώρα υπάρχουν τα βιβλία, η γνώση, η φιλία και τα ιδανικά.

 

“Το μήνυμα που πρέπει να στείλουμε και που είναι αυτό που μας εμπνέει το ιδανικό της ελευθερίας, είναι ότι μέσα από ένα βιβλίο ή το γράψιμο, ο κόσμος μπορεί να αλλάξει. Δεν αλλάζει με το πείραγμα, ή με την προσπάθεια να γίνει κάποιος αγαπητός ή αρεστός σε όλους”, συμπλήρωσε η 13χρονη που ολοκληρώνοντας συνέδεσε τον αγώνα των ηρώων του 1821, με την αδιάκοπη προσπάθεια που καταβάλλουν οι λαοί για την ελευθερία.

 

“Αν επικεντρωθούμε στη γνώση, τα βιβλία και τα θρανία, ίσως αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο τρόπος για να δώσουμε τη νέα μας μάχη για την ελευθερία, ακόμη και απέναντι στην πανδημία”, ανέφερε αφοπλιστικά, παραπέμποντας στο Γιώργο Σεφέρη: “Κοινό του λαού είναι ο αγώνας για την ελευθερία”.

 

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

29/6/2021

 

  

Ακολουθεί το διήγημα της Μαρίτας Δατσέρη 

με το οποίο κέρδισε το πρώτο βραβείο. 

Η μαθήτρια συμμετείχε στον διαγωνισμό 

με το ψευδώνυμο ΚΙΤΑ ΜΕΚΙΑΛΟ.

 

Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

 

ΤΑ ΠΟΡΤΡΕΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥ

 

Καπετάνιος με τα παλληκάρια του μαχόμενοι. 

1829. 

Εθνική Πινακοθήκη (από εδώ).

literature.gr / Χρυσένια

 

Περπατώ στον διάδρομο του σχολείου στολισμένο με τα πορτρέτα των ηρώων της Επανάστασης. Κοιτάζω τις μορφές στα μάτια και σκέφτομαι… Πρόσωπα σκυθρωπά. 200 χρόνια μετά. Τι να ήταν αυτοί οι άνθρωποι που έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν γι αυτόν τον λαό, γι αυτή την πατρίδα. Που πάλεψαν με τόσο πάθος τόσο σφρίγος, και αυταπάρνηση. Έγιναν όλοι ίσοι διότι δεν είχαν άλλο αγαθό παρά τον αγώνα τους για Ελευθερία.

Και ξαφνικά, όλοι οι θόρυβοι της καθημερινότητας εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Οι τοίχοι υψώνονται και μοιάζουν να θέλουν να αφηγηθούν. Εδώ υπάρχει μια παράξενη γαλήνη που τρομάζει. Το μόνο πράγμα που μπορώ να ακούσω είναι οι ανεπαίσθητοι ψίθυροι  των επαναστατημένων, τα σχέδιά για τις επιθέσεις τους, αλλά ακόμα και τα κρυφά παράπονα της Μαντώς… Μυρίζω καπνό που σιγοκαίει απ΄ το τσιμπούκι του Αλή Πασά, το κάρβουνο που καίγεται και το χώμα το βρεγμένο από τη βροχή που μόλις έχει πέσει. Ακούω τις πατημασιές των αλόγων και τουφέκια.

 

Και τότε τον βλέπω. Σαν σκιά προβάλει μπροστά μου μέσα από τους πυκνούς καπνούς. Είναι αρματωμένος πάνω σ’ ένα μαύρο άλογο και σιγοψιθυρίζει τον Θούριο. Φοράει μια μαύρη περικεφαλαία που από μέσα γλιστρά μια γκρίζα χαίτη. Βγάζει την περικεφαλαία και τον αναγνώρισα… ήταν ο Γέρος του Μοριά! Ακούω την βροντερή φωνή του «Ορμήστε» φώναξε. Και άλογα, στρατιώτες, Έλληνες, φιλέλληνες τον υπάκουσαν. Τότε τον βλέπω να μου γνέφει… Από δέος υποκλίνομαι σε αυτόν τον ιερό βράχο της επανάστασης. Τότε τον ακούω να μου λέει «Είσαι Έλληνας τι προσκυνάς. Σήκω  απάνω! Εμείς και στους Θεούς όρθιοι μιλάμε…».

Με χαιρετάει με τα μελαγχολικά μαύρα μάτια του και χάνεται στην μάχη.

 

Πυροβολισμοί αίμα, φωνές, κραυγές, κλαγγές αλόγων. Κι όσο χανόμουν στο χάος του πολέμου ακούω μια γυναικεία φωνή. Βλέπω μια αρχοντική, ψηλή γυναίκα με λευκό δέρμα, μαύρα μαζεμένα μαλλιά. «La bella Greca» (η όμορφη Ελληνίδα) την φωνάζουν. Και ξέρω ότι είναι η Μαντώ Μαυρογένους. Η ομορφιά όμως ξεχνιέται όταν δεν συνοδεύεται από μια φλογερή προσωπικότητα. Και η Μαντώ τα έχει όλα. Είναι αποφασιστική και δεν ζητά ποτέ τίποτα. Θα διεκδικούσε όμως τα πάντα μέχρι τέλους. Η Μαντώ είχε μπροστά της έναν ολόκληρο στρατό να διαφεντεύει. Είναι λαλίστατη. Το βλέμμα χιλιάδων  ανδρών ήταν πάνω της. Και τους μαγνήτιζε χωρίς να είναι δεσποτική..

Τότε σταματάει να μιλάει. Το βλέμμα της καρφώνεται σε έναν άνδρα που στέκεται παραδίπλα. Με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο την ακούω  να  ψιθυρίζει «Ήσουν γενναίος στον πόλεμο Υψηλάντη μα δειλός στην αγάπη». Τότε χάθηκε από μπροστά μου. Σαν ένα όνειρο που πράγματι υπήρξε…

 

Προχωρώ μες τα απομεινάρια της μάχης γεμάτη περιέργεια να δω ποιος ήταν αυτός ο άνδρας …

Τότε αντίκρισα τον πιο όμορφο άσχημο άνδρα που έχω δει ποτέ. Ήταν ο πρίγκιπας  Υψηλάντης. Μικρόσωμος, ντυμένος με βασιλικά ρούχα ένα κόκκινο κουστούμι με χρυσά κουμπιά. Ματιά θλιμμένη και ταπεινή κι ένα ξανθό μουστάκι που στο τέλος άσπριζε σαν απ’ τις κακουχίες την ζωής. Ο πρίγκιπας είχε απαρνηθεί τα μετάξια για να πολεμήσει για τον λαό του. Έμοιαζε εύθραυστος. Με κοίταξε, σήκωσε το τρεμάμενο χέρι του και χάθηκε. Αποχαιρέτησα τότε κι εγώ τον ατελέσφορο έρωτα Μαυρογένους – Υψηλάντη, που γεννήθηκε από την δίψα και των δύο για ελευθερία.

 

Ακούω τότε μπουμπουνητά, ο ουρανός σκοτεινιάζει, γκρίζα σύννεφα απλώνονται και αρχίζει να ρίχνει δυνατή βροχή. Ένα παράξενο ένστικτο με οδηγεί χωρίς να ξέρω που και πώς πηγαίνω. Μυρίζω στον αγέρα την αλμύρα. Το ένστικτο της Ελληνοπούλας με είχε οδηγήσει εκεί. Ήμουν κοντά στη θάλασσα. Τα κύματα σκάνε σχεδόν στο πρόσωπό μου και ακούω τη φουσκοθαλασσιά ανάκατη με τις κανονιές και τα αστροπελέκια. Μέσα από τα μπουρλότα και τις φωνές Ελλήνων ξεπροβάλει μπροστά μου ο θαλασσινός. Η μορφή του Κανάρη μέσα από τα κύματα.

 

Ένα επιβλητικό παλικάρι, ξυπόλυτος με ένα άσπρο πουκάμισο που φούσκωνε απ΄ τον αγέρα και ένα κόκκινο μαντίλι ν΄ ανεμίζει στο λαιμό του. Τα πόδια του σέρνονται απ’ τον δυνατό βοριά μέχρι κι αυτόν τον συνέπαιρνε… Σάλταρε σε εκείνο το θεόρατο καράβι και χάθηκε από μπροστά μου. Εγώ έμεινα στην πλώρη του πλοίου εκστασιασμένη… Μα απ’ την ώρα που τον έχασα απ΄ τα μάτια μου όλα είχαν σωπάσει. Δεν άκουγα ούτε αγέρα, ούτε θάλασσα ούτε προσταγές… Ώσπου ακούω μια έκρηξη. Γυρίζοντας τη ματιά μου, βλέπω την Τουρκική ναυαρχίδα να καίγεται. Οι Οθωμανοί έπεφταν στην θάλασσα και χανόταν… Κι ο Κανάρης πάνω σε ένα ψαροκάικο να φωνάζει παθιασμένα «Απόψε Κωνσταντή θα πεθάνεις για την Ελλάδα»..

Έτσι χάθηκε στην ομίχλη…

 

Και τότε τα κύματα της φαντασίας με οδηγούν στα άγρια απότομα με αιχμηρές κορυφές όρη του Σουλίου. Τότε τις βλέπω. Σκιές, αδύναμες, άοπλες έναντι της ζωής με σταυρωμένα τα λεπτά χέρια τους και μια-μια, αποχαιρετούσε την ζωή… με ένα βήμα σαν σε χορό… Ενέδιδαν στον θάνατο για να μην πέσουν στα χέρια του Πασά. Επέλεξαν την Ελευθερία έστω και αν αυτή σήμαινε την άρνηση της Ζωής.

Συνεχίζω να περπατώ και αντικρίζω έναν άνδρα να πασχίζει να κάνει ένα βήμα και να πέφτει στο έδαφος… αφήνοντας έναν απελπιστικό γδούπο. Προσπάθησα να δω το πρόσωπό του  για να τον βοηθήσω όμως δεν μπόρεσα… Σαν σκιά χανόταν στην ομίχλη. Δεν είδα την μορφή αυτού του ιερού λιονταριού. Ήταν ένας επαναστάτης που είχε χαθεί στον χρόνο και προσπαθούσε να μας θυμίσει την ύπαρξή του… Όμως ο ανελέητος χρόνος τον είχε καταπιεί… Τον αποχαιρέτησα ζητώντας του συγγνώμη που δεν ήξερα ούτε τ’ όνομά του.

 

Κάρβουνο, μπαρούτι, θάλασσες, τουφέκια, επαναστάτες κι επαναστάσεις, κραυγές και όρκοι, ξαφνικά όλα έχουν γίνει άφαντα… Έψαχνα να βρω κάτι που να μου θυμίσει αυτήν την εποχή. Που ήταν αυτά τα ιερά τέρατα… Δεν έζησα μαζί τους με την φαντασία μου μονάχα. Αλλά έζησα στ΄ αλήθεια. Γεννήθηκα στις ίδιες θάλασσες, βλέπω τα ίδια βουνά, τον ίδιο ήλιο που έβλεπαν κι εκείνοι, μιλώ την γλώσσα που μιλούσαν κι εκείνοι απαράλλαχτη. Ζω στον τόπο που μεγαλούργησαν και νιώθω ευλογία γι αυτό…

Στις μέρες μας όσο κι αν έχουν γκρεμιστεί βασίλεια, έχουν εκθρονιστεί βασιλείς και έχουν απομυθοποιηθεί είδωλα, οι ήρωες της επανάστασης έχουν μείνει αδιαφιλονίκητοι αποτελώντας ένα ιερατείο για εμάς τους Έλληνες. Συνεχίζουν να μας εμπνέουν και να μας καθοδηγούν. Το αγωνιστικό τους πνεύμα, η πίστη και η αφοσίωσή  τους σε αυτά που αγάπησαν έχει περάσει στις φλέβες μας και πρέπει 200 χρόνια μετά ως Έλληνες να εξασφαλίσουμε την διαιώνισή της ιστορίας τους, της ιστορίας μας.

 

πηγή: ekriti.gr

 

Συμπλήρωμα 

 

 

Ανώγεια Μυλοποτάμου: 

Ήρωες και Άγιοι στις εικόνες του ΑγίουΓεωργίου

«Βαρετοί» ήρωες – Συναρπαστικοί υπερήρωες!...

 

*****

 

Αναρτήθηκε από ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 

- Πώς ονοµάζεσαι; - Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. - Πόθεν κατάγεσαι; ...

 

                              

... - Από το Λιµποβίσι της Γορτυνίας.

- Πόσων ετών είσαι;

- Εξήντα τεσσάρων. 

Γεννήθηκα το 1770, τρείς του Απρίλη.

- Τι επάγγελµα κάνεις;

- Στρατιώτης ήμουνα. 

Κράταγα επί 49 χρόνια στο χέρι το ντουφέκι 

και πολεμούσα νύχτα μέρα για την πατρίδα. 

Πείνασα, 

δίψασα, 

δεν κοιμήθηκα μια ζωή. 

Είδα τους συγγενείς μου να πεθαίνουν, 

τ΄ αδέρφια μου να τυραννιούνται 

και τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. 

Μα δε δείλιασα. 

Πίστευα 

πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας 

και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω.-

~*~ Αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ~*~

{ α(μ)φιέρωμα: 25η Μαρτίου 1821 }

πηγή

    

      | αντί ΥΓ:

Κι επειδή να ξεχνάμε δεν πρέπει.

Η ανταπόδωσή μας σε όλα όσα για την Πατρίδα έκαμε... 

Η φυλακή με την οποίαν "τον βραβεύσαμε"... |

✔ Διάλεξε... "Θρησκευόμενος" ή Μαθητής; "Καλός άνθρωπος" ή Θεούμενος;

   

     |α(μ)Φιερωμένο στον (καθημερινά) εορτάζοντα Ευάγγελο Μωραϊτη...

Ἀπό τό τετράδιο

"Ἐπί καφέ χάρτου-λόγοι σιωπῆς"

|Ἱ.Μ. Ἁγ. Τριάδος Ἀκράτας

(Γερόντισσα Σωφρονία)

Σχετικό:

| π.Αρσένιος Παπατσιόκ (Ρουμανία 1914 - ♰2011)

👉...Οι άγιοι δεν είναι οι καλοί άνθρωποι, 

αλλά οι θεούμενοι. 

Υπάρχουν μερικοί που υποκρίνονται τον άγιο, 

αλλά αυτοί στην πραγματικότητα είναι υποκριτές λαοπλάνοι.

Ακόμη και οι αιρετικοί είναι καλοί άνθρωποι, 

μπορεί να έχουν ηθική ζωή, 

αλλά αφού δεν έχουν την ορθόδοξη θεολογία 

και την ασκητική θεολογία 

και την ασκητική της Εκκλησίας 

παραμένουν στην ηθική ζωή, 

δεν μετέχουν της θεοποιού ενεργείας του Θεού 

και δεν μπορούν να θεραπεύουν άλλους ανθρώπους...

✔ Εμπειρική δογματική - π.Ιωάννη Ρωμανίδη

Έαρ BOOK DAY 2025 (ΑΘΗΝΑ) – Μια μέρα γεμάτη δραστηριότητες

 

Οι Εκδόσεις Έαρ προσκαλούν τους μικρούς μας φίλους σε μια ξεχωριστή μέρα γεμάτη δραστηριότητες το Σάββατο 29 Μαρτίου, 11.00-13.00, στο Πνευματικό Κέντρο ΓΕΧΑ Αγίας Παρασκευής, Χαλανδρίου 14, στην Αθήνα.

Σας περιμένουμε για να παίξουμε ομαδικά και ατομικά παιχνίδια, να φτιάξουμε όμορφες κατασκευές, να κατασκευάσουμε λαμπάδες και να δοκιμάσουμε νηστίσιμα κεράσματα!

Μαζί μας θα είναι και αγαπημένοι μας συγγραφείς!

Σε όλη την διάρκεια της εκδήλωσης θα υπάρχει δημιουργική απασχόληση για παιδιά προσχολικής ηλικίας.

✨"Άγιος Παΐσιος - Από τα Φάρασα στον Ουρανό" |Πως ξεκίνησε η ιδέα για την τηλεοπτική σειρά με θέμα το βίο του Αγίου Παϊσίου; Τι απέγινε ο Γιωργάκης και ο Πρωτοσύγκελος; Η ξεχωριστή παρουσία της συζύγου του Χριστίνας Παυλίδου (στο ρόλο της μητέρας του Αγίου) και στην εξαιρετική από κάθε άποψη ερμηνεία του Προκόπη Αγαθοκλέους... Και ποια ήταν η καλύτερη σκηνή της σειράς; Στο δ’ μέρος (και τελευταίο) της συζήτησης μάς αποκαλύπτει ο Γιώργος Τσιάκκας...

✔ Ο Γιώργος Τσιάκκας, σεναριογράφος της επιτυχημένης σειράς «Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό», ήταν καλεσμένος στην εκπομπή Η ΜΕΡΑ ΜΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ στην Πειραϊκή Εκκλησία την Πέμπτη 20 Μαρτίου 2025.

Συζήτησε με τον Λυκούργο Μαρκούδη για το σήριαλ, τους συντελεστές, τις δυσκολίες και τις ευλογίες αλλά και την ζωντανή παρέμβαση του Αγίου σε κάθε βήμα της παραγωγής.

      (Το α΄μέρος της συζήτησης το έχουμε ήδη ανεβάσει εδώ.

Αν δεν το έχεις ακούσεις, μπορείς να ξεκινήσεις απ΄αυτό...)

Στο β’ μέρος της συζήτησης περιγράφει πως ξεκίνησε η ιδέα για την τηλεοπτική σειρά με θέμα το βίο του Αγίου Παϊσίου, τη συμβολή του Καθηγουμένου της Ι.Μ.Μ. Βατοπεδίου Αρχιμ. Εφράιμ, την έρευνα που έκανε για να συγκεντρωθεί το υλικό για το σενάριο και τη συμμετοχή του ίδιου στην επιλογή των ηθοποιών και των συντελεστών. 

Μαθαίνουμε σημαντικές πληροφορίες για την προετοιμασία της όλης παραγωγής.

Στο γ’ μέρος της συζήτησης μας μιλάει για το ρόλο του μικρού Γιωργάκη (η ερμηνεία του οποίου από τον μικρό Αντώνη έχει καθηλώσει το κοινό) και τι απέγινε στην πραγματικότητα.

Μας αποκαλύπτει τη συγκλονιστική συνάντηση του Πρωτοσυγκέλου με τον Άγιο Παΐσιο λίγο πριν την κοίμησή του, για την οποία απολογείται που την έμαθε μετά το πέρας των γυρισμάτων.

Αναφέρεται στα γυρίσματα, τις δυσκολίες τους και μας αποκαλύπτει την καλύτερη σκηνή της σειράς. 

Μας μιλάει για την παρουσία της συζύγου του Χριστίνας Παυλίδου (στο ρόλο της μητέρας του Αγίου) και στην εξαιρετική από κάθε άποψη ερμηνεία του Προκόπη Αγαθοκλέους που κατέβαλε μεγάλους κόπους για την προετοιμασία του, παρουσιάζοντας το αποτέλεσμα που όλοι απολαμβάνουν στις οθόνες τους...

Στο δ’ μέρος (και τελευταίο) της συζήτησης μας αποκαλύπτει την καλύτερη σκηνή της σειράς. 

Παράλληλα ακούμε τον Μητροπολίτη Λεμεσού κ.κ. Αθανάσιο να αναφέρεται στην ομοιότητα που έχει ο ηθοποιός με τον πραγματικό Άγιο. 

Ο σεναριογράφος της σειράς αναφέρει θαυμαστά περιστατικά από τα γυρίσματα που πολλοί θα θεωρούσαν απλές «συμπτώσεις», μιλάει για την δική του εμπειρία από τη δημιουργία της σειράς και ευχαριστεί όλους τους συντελεστές αλλά και το κοινό για την αγάπη με την οποία αγκάλιασαν την σπουδαία αυτή παραγωγή.

Ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα.

Είναι όλοι τους άξιοι συγχαρητηρίων.

|"αμΦ." ΥΓ.:

Ευχαριστίες θερμές από όλους εμάς στον Γιώργο, 

αλλά και στον Λυκούργο για όλα όσα θαυμαστά ακούσαμε 

και στα 4 μέρη της υπέροχης συνομιλίας τους...

☆ Ο παπα Τύχων είδε, λέει, τον Παράδεισο και την Κόλαση... Ποιους είδε απ'Εδώ και ποιους είδε απ'εκεί;;;

       |ζούληξε σε όποια από τις 3 θες.

Ο Λεμεσού θα σου τα εξηγήσει, ούτως ή άλλως...

(το αποστομωτικό για όλους μας απόσπασμα από την εκ των "συν αυτώ", Βάσω Καλλιανού)

✨ Σύγχρονη Μπουμπουλίνα που είναι ήδη ήρωας, ανεξαρτήτου έκβασης του πολέμου που δίνει...

 

Στο αριστερό η σημαία.

Στο δεξί το σπαθί της.

Ευλογημένοι οι γονείς.

Τους αξίζει να δουν την Μπουμπουλίνα τους ελεύθερη.

Είθε.

|έγραψε ο φίλος Λάμπρος Λιάπης

– Πως τον έκανες τον άθλο Ναύαρχε; – Να, ξύπνησα εκείνο το πρωί και είπα: Απόψε Κωσταντή, θα πεθάνεις για την Ελλάδα...

 

«Μια δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία, 

πριν φύγουμε από τα Ψαρά για την Χίο. 

Μια δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε… 

Αυτή η θεία δύναμις μου έδωσε θάρρος 

δια να φθάσω με το πυρπολικό μου στην Τουρκική Ναυαρχίδα…

– Πως τον έκανες τον άθλο Ναύαρχε;

Κι αυτός απάντησε:

– Να, ξύπνησα εκείνο το πρωί και είπα: 

Απόψε Κωσταντή, θα πεθάνεις για την Ελλάδα...»

Η ζωή μου ‘δωσε μεγάλες δόξες 

κι άλλες τόσες πίκρες, 

καθώς έζησα για να δω 

5 από τα παιδιά μου να πεθαίνουν. 

Πικράθηκα κι όταν είδα αγωνιστές της επανάστασης 

πάμφτωχοι να ζητιανεύουν, 

να ξεχνιούνται ολότελα 

ή ακόμα χειρότερα να καταδιώκονται. 

Τρανό παράδειγμα ο γκαρδιακός μου φίλος, 

ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης...

.

.

Κωνσταντίνος Κανάρης

α(μ)φιέρωμα | 25η Μαρτίου 1821

   ~ από την εκ των «συν αυτώ», Νίκη Μακρή

 

 

ΥΓ:

Πρέπει να είναι ο μοναδικός ήρωας του 1821, 

που έχουμε κανονική φωτογραφία του!

Ο παππούς που βλέπετε 

είναι ο γνωστός μπουρλοτιέρης Κωνσταντίνος Κανάρης 

με τα παράσημα της τότε εποχής (γύρω στα 1877).

Αν και γέρος στη φωτογραφία, 

δείτε το ύφος του και την κορμοστασιά του.

Μόνο το βλέμμα του να έβλεπαν οι απέναντι...

          ~ πηγή: Ρωμανία ηΦιλόχριστος Βασιλεία

* Επιμένω σε έναν άλλο κόσμο ...

✔ Η σωτηρία μας ευρίσκεται εις την διπλήν Αγάπην...

 

|Δάνειο από τον Δρομοκήρυξ

☆ Ο Ψαριανός Καμικάζι... |γράφει ο Άγγελος Μιχαηλίδης

Σπάνιο πράγμα να θαυμάζουμε κάποιον άνθρωπο για το όλον του. 

Συνήθως θαυμάζουμε είτε τα κατορθώματά κάποιου, είτε το ήθος του, είτε τις θέσεις τις οποίες κέρδισε. 

Όλα μαζί, δύσκολο. 

Ε, ο Κανάρης τα είχε όλα. 

“Έβλεπαν σε αυτόν ένα συγκερασμό δυνάμεων. 

Λες και η θάλασσα με τη στεριά είχαν λάβει σάρκα και οστά”.

Η ζωή του Κανάρη, που από τον φιλήσυχο Κωσταντή έγινε ο Κανάρης ο μπουρλοτιέρης, είναι όπως οι ζωές όλων των ηρώων.

 Υπενθύμιση και έμπνευση...

   |δες ολόκληρο το κείμενο του Άγγελου Μιχαηλίδη για τον Ψαριανό καμικάζι εδώ...

☆ ΔΙΑΚΟΣ ο Ηρωομάρτυς (2023) - Η ταινία |Να δούμε την Πρεμιέρα απόψε στις 8 όλοι μαζί;...

* Όταν ο Θ. Κολοκοτρώνης κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία

Στις 20 Μαρτίου του 1834 ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Πλαπούτας παραπέμπονται σε δίκη με τις κατηγορίες της συνωμοσίας και της εσχάτης προδοσίας.
Η δίκη των Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημήτριου Πλαπούτα για συνωμοσία εναντίον του βασιλιά Όθωνα ξεκίνησε στις 16 Απριλίου.
Ο «Γέρος του Μοριά» αν και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα, με την έλευση του τελευταίου το 1832, έγινε στόχος συκοφαντιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων.
Η βαυαρική αντιβασιλεία δυσανασχετούσε έντονα εξαιτίας της φιλοκαποδιστριακής και φιλορωσικής του τοποθέτησης.
Ο Κολοκοτρώνης κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία και συνελήφθη μαζί με τους Πλαπούτα, Τζαβέλα, Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς με την κατηγορία ότι ετοίμαζαν συνωμοσία για την ανατροπή του ανήλικου βασιλιά.
Ήθελαν, λέει, να ανατρέψουν τον ανήλικο Όθωνα, και να επιβάλουν τη δική τους καταστροφική τάξη πραγμάτων.
Η ποινή για τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα ήταν θανατική εκτέλεση στη λαιμητόμο, εντός 24 ωρών.
Στο άκουσμά της ποινής το ακροατήριο έμεινε άναυδο.
Η απόφαση προκάλεσε μεγάλο σάλο.
Λίγες ώρες αργότερα η βαυαρική αντιβασιλεία υποχρεώθηκε να μετατρέψει την ποινή σε κάθειρξη.
Με την ενηλικίωσή του ο Όθων έδωσε χάρη.
Στο μεταξύ, ο Κολοκοτρώνης είχε περάσει στις φυλακές μεταχείριση που δεν του είχαν επιφυλάξει ούτε οι Οθωμανοί διώκτες του.
Έζησε για εφτά μήνες στα μπουντρούμια των μεσαιωνικών φυλακών στο Παλαμήδι και την Ακροναυπλία.
Το σκοτεινό μπουντρούμι, που έχει ταυτιστεί στη συνείδησή μας ως φυλακή του Κολοκοτρώνη στο Παλαμήδι, φαίνεται πως δεν ήταν ο χώρος που έμεινε έγκλειστος ο θρυλικός Γέρος του Μοριά μετά την καταδίκη του σε θάνατο στις 26 Μαΐου 1834 από το καθεστώς της Αντιβασιλείας του Όθωνα.
Η φυλακή του ήταν όντως στο Παλαμήδι, όχι όμως στον προμαχώνα του Αγίου Ανδρέα.
Ήταν σε ένα μικρό ισόγειο κτίσμα με παράθυρο και μικρή αυλή στον προμαχώνα του Μιλτιάδη.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Θ. Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του αναφέρεται συνοπτικά στη φυλάκισή του στο Παλαμήδι μετά την καταδίκη του χωρίς καμιά περιγραφή της φυλακής.
«Μ' έβαλαν έξι μήνες μυστική φυλακή, χωρίς να δω άνθρωπο εκτός του δεσμοφύλακα. 

Δεν ήξερα τι γίνεται για έξι μήνες, ούτε ποιος ζει, ούτε ποιος πέθανε, ούτε ποιόν [άλλον] έχουν στη φυλακή. 

Για τρεις μέρες δεν ήξερα πως υπάρχω, μου φαινόταν σαν όνειρο. 

Ρωτούσα τον εαυτό μου αν ήμουν εγώ ο ίδιος ή άλλος κανένας. Δεν ήξερα γιατί μ' έχουν κλεισμένο. 

Με τον καιρό μου πέρασε απ' το νου, πως ίσως η Κυβέρνηση, βλέποντας την υπόληψη που 'χε ο λαός προς εμένα, με φυλάκισε για να μου κόψει την επιρροή. 

Ποτέ δεν πίστεψα πως θα φτάσουν σε τέτοιο σημείο να φτιάξουν ψευδομάρτυρες».

πηγή

(Επιμέλεια της Αναστασίας Σουσώνη)

☆ «Ιδού η δούλη Κυρίου» είπε, χωρίς δεύτερη σκέψη...

 

      |γράφει η art, εκ των "συν αυτώ"...

Ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην. 

Χαρά μεγάλη γιατί από σήμερα αυτή η γυναίκα γίνεται Θεοτόκος και Μητέρα όλων μας. 

«Ιδού η δούλη Κυρίου» είπε, 

χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Εμφανίστηκε μπροστά της ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και δέχτηκε με πλήρη ταπείνωση να γίνει αιωνίως δούλη Κυρίου. 

Δούλη; 

Δουλικά είμαστε του Θεού; 

Κοίτα την εικόνα της Παναγίας, μία δούλη κρατά στα χέρια της τον Παντοκράτορα. 

Αυτή τη δούλη, ο Θεός, την έκανε Παναγία. 

Και ποιος ή ποια δε θα θέλε να είναι στη θέση της; 

Επέλεξε ελεύθερα και δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού και Εκείνος την αντάμειψε με το μέγιστο βαθμό. 

Από την άλλη, η Εύα, επέλεξε την κακή πλευρά της ελευθερίας. 

Η θέλησή της αιχμαλωτίστηκε και ενώ είχε στα χέρια της τον Θεό και ενώ ζούσε στο περιβόλι του Θεού, τι έκανε; 

Με την ελεύθερη βούληση που έδωσε και δίνει ο Θεός απλόχερα, «έπεσε» από τον Παράδεισο, ρίχνοντας σε ελεύθερη πτώση τον άνθρωπο στην αμαρτία. 

Ο Θεός και στις 2 περιπτώσεις και στις 2 γυναίκες μπορούσε να αιχμαλωτίσει την ελευθερία τους. 

Δεν το έκανε. 

Διότι ο ανελεύθερος άνθρωπος, από τον ίδιο τον Πλάστη του, χάνει το δικαίωμα να γίνει Θεός κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν. 

Και ενώ ο Θεός θα μπορούσε να μας τιμωρήσει για αυτή την πρώτη πτώση και να μας αφήσει αιώνια στην αμαρτία, ορίζει 

«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ Κεφάλαιον». 

Από σήμερα ξεκινάει το σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. 

Από σήμερα αποτρέπει το κακό να είναι αθάνατο για να ζήσει ο άνθρωπος αιωνίως σε έναν «δεύτερο» Παράδεισο. 

Κοίτα την εικόνα της. 

Ελεύθερα να ζούμε, με την προϋπόθεση να θυμόμαστε ποιος μας έδωσε το ύψιστο προνόμιο της ελευθερίας. 

Χρόνια πολλά, ελεύθερα!