"-Και γιατί, παρακαλώ, πρέπει να συγχωρώ;"

Το Φως της Συγνώμης

Και αν με ρωτήσεις ποιο θεωρώ το μεγαλύτερο χάρισμα της μάνας μου, θα σου μιλήσω για την εν Κυρίω Ιησού, ταπείνωση της καρδιάς της.

Το σημαντικότερο στοιχείο του βίου της:

Δεν ανταπέδωσε ό,τι κακό της έκαναν.
Ποτέ δεν ανταπέδωσε.
Ενώ θα μπορούσε.
Είχε όλη τη δυνατότητα.
Και όχι μόνο δεν ανταπέδωσε κακό στο κακό που έλαβε, αλλά και με την ψυχή της συχώρεσε και αγάπησε...

Δύσκολο να μιμηθώ τη δική της την πράξη.

-Και γιατί, παρακαλώ, πρέπει να συγχωρώ;
Καμία διάθεση δεν μου προκύπτει να ξεχάσω το κακό που μου κάναν κάποια γομάρια! φώναξα ένα πρωί θυμωμένη.
Και τι εννοεί η Γραφή που λέει ότι ο πταίσας εν ενί, γέγονεν πάντων ένοχος;
Υπονοεί ότι αυτός που αντιπαθεί έναν άνθρωπο, είναι σαν να μισεί όλη την ανθρωπότητα;
Ότι τον τρώει το σκοτάδι της Κόλασης;
Τι ακρότητες είναι αυτές, Θεούλη μου;
Πολύ απαιτητικός μου φαίνεται ο Νόμος Σου, ενίοτε, μου τεντώνει τα νεύρα!

Γύρευα βοήθεια -στη θεραπεία της μνησικακίας μου- μια μέρα που πίναμε τον καφέ στο δασάκι.
Το θυμάσαι;
Και τότε, χαμογέλασες και μου έδωσες την εικόνα της μπαταρίας, του σύρματος και της λάμπας.

Ο Θεός-είπες ήρεμα-μοιάζει με μπαταρία και πηγή αγαθής ενέργειας.

Ο κάθε άνθρωπος μοιάζει με το λαμπτήρα, που πρέπει να ανάψει από το Φως τού
Αγίου Πνεύματος, για να φωτίσει το περιβάλλον. 

Όλη η λοιπή ανθρωπότητα μοιάζει με σύρμα που συνδέει τη μπαταρία με το λαμπτήρα.

-Το φαντάζεσαι;

Κάθε απειροελάχιστο κομματάκι του σύρματος, αντιστοιχεί και σ’ ένα ανθρώπινο πρόσωπο.

Κανένα, μα κανένα ανθρώπινο πρόσωπο δεν είναι περιττό ή άχρηστο, τόνισες. 
Έκαστος, για τη μεταφορά του ρεύματος της Θείας Χάριτος απο το Θεό, μέχρι εμένα, μέχρι τον πλούσιο, το φτωχό,το γύφτο, τον άρχοντα, το νέο, το γέροντα,τον ξένο, τον πατριώτη, παίζει διαρκώς , ένα ρόλο ουσίας.

Μισώντας τον όποιο πλησίον, για τον οποιοδήποτε λόγο-όσο δικαιολογημένος και αν στα μάτια μου, φαίνεται- είναι σαν να κόβω το σύρμα.
Τότε, η ελεύθερη ροή του ρεύματος εμποδίζεται.
Το φως αδυνατεί να φτάσει μέχρι τη λάμπα.
Και παραμένει σκοτάδι.

Ακόμη και αν δεν μισώ κάποιο πρόσωπο, αλλά αισθάνομαι απλή ψύχρα στην παρουσία του, το ρεύμα που έρχεται,δεν αρκεί για να ανάψει τέλεια τη λάμπα.
Είναι σαν να έχει το σύρμα, σκουριάσει.

Λοιπόν...όποιος αγωνίζεται εν Αγίω Πνεύματι και καταφέρνει να συγχωρεί στο Όνομα του Αναστημένου Χριστού, επιτρέπει τη ροή της Θείας Χάριτος, σε όλο το σύρμα ανεμπόδιστα και η λάμπα πυρακτώνεται σαν αστέρι, υπάρχει φωτοχυσία στης ψυχής, το μυστικό το δωμάτιο.

Μακάριοι όσοι αγωνίζονται και χαρίζουν από τα βάθη του είναι τους, στήν ύπαρξη που τους πλήγωσε, την Άφεση της Αγάπης

Στην καρδιά τους θα αστράφτει αδιάλειπτα, το Φως του Ήλιου του Αθάνατου...

Σαλογραία